Αηδιες, ουτε δευτερολεπτο φιλλερ
Ε στο Just Let Me Breathe παίζει skip.
Στο JLMB για σενα, στο Anna Lee για τον Pante Lee, για καποιους αλλους μπορει στο You Not Me.
Αυτο δεν τα κανει fillers. Κι εγω κανω skip στο Scarred, στο Learning To Live και στο Silent Man, αλλα δε θα ελεγα πως εχουν fillers τα Images και Awake. Προσωπικα γουστα λεγονται και προτιμησεις. Στο Falling παντως δεν κανω skip σε κανενα.
1 Like
- Images and words (επειδη αν και κλισε να το βαζει καποιος στο #1, ειναι οντως)
- Scenes from a memory (επειδη ειναι μια ολοκληρωμενη ιστορια με καταπληκτικη μουσικη)
- Awake (γιατι ειναι ο δισκος που τωρα πια ακουω πιο συχνα απ ολους, και επειδη τα τελευταια 450 δευτερολεπτα του δισκου- ναι, καταλαβατε τι εννοω- ειναι σκετη μαγεια)
- Train of thought (επειδη γουσταρουμε και metallica)
- Falling into infinity (επειδη εγω δεν εχω μασκα V και ζηλευω)
- Six degrees (επειδη αν και κουραζουν λιγο τα 96 λεπτα του, εχει φοβερες στιγμες)
Τα 1-5 ειναι 10αρακια, το 6 9αρακι και μετα αρχιζει η κατρακυλα. Edit: κάπου εκεί ανάμεσα στις θέσεις 5-6 θα έβαζα και το change of seasons αν και ep
Αναπληρωματικα για την θεση #6 το octavarium και το distance που ηταν καλυτερο των προσδοκιων.
Systematic chaos, astonishing, dream theater, dramatic turn, black clouds θα ειμαι ειλικρινης, τα εχω ακουσει 2-3 φορες το καθενα και δεν με τραβηξαν καθολου, με εξαιρεση καποια μεμονωμενα κομματια (πχ rite of passage, forsaken, on the backs of angels και μερικα ακομα). Το ντεμπουτο ειχε καλες στιγμες, αλλα δεν με τρελαινει
Καποτε (μεχρι το train of thought περιπου) οι DT ηταν σταθερα στις 5 αγαπημενες μου μπαντες για πολλα χρονια.
2 Likes
O μον ντιε. ο λα λα! Και τα αλλα δυο ειναι πολυ ωραια κομματια, αλλα το learning ειδικα ειναι φακιν επος
1 Like
Α το κανουμε αυτο κι εδω? Αντε δε βαριεσαι. Οπως ειπα, εχω ορεξη σημερα.
- Falling Into Infinity (οχι το πρωτο που ακουσα, αλλα αυτο που εχω αγαπησει περισσοτερο)
- Awake (Η τελεια ισορροπια μεταξυ μελωδιας, σκοτους και heaviness)
- A Change Of Seasons (θα εμπαινε πρωτο αξιωματικα και αναμφισβητητα αν ειχε κι αλλα songs)
- Scenes From A Memory (για πολλα χρονια το ειχα πρωτο, στα 10 χρονια αρχισε να παλιωνει)
- Images And Words (δεκαρι αλλα παλιωσε κι αυτο, πλεον δεν το ακουω)
- Octavarium (το καλυτερο τους στα 2000ς για μενα, ουτε νοτα περιττη)
- Six Degrees (υποτιμημενο - και απο μενα - λογω του ποιου δισκου ακολουθησε, δισκαρα)
- Black Clouds (κυκνειο ασμα της χρυσης περιοδου - τα 90ς ηταν η platinum)
- Train Of Thought (αρκετα πιο μεταλ απο οτι επρεπε - μερικα τραγουδια με ρεφρεν Κιαμος)
- Systematic Chaos (καθολου κακο, με κορυφες και με αηδιες τυπου Ministry Of Lost Souls)
- Dramatic Turn (μπαινουμε στην αργυρη περιοδο της μπαντας, δισκαρα παντως)
- Distance Over Time (σχετικα καλος δισκος, κατι του λειπει, εκτος απο Portnoy)
- Dream Theater (φτηνη κοπια του Images, με 3 τραγουδαρες και 6 μετριοτητες)
- The Astonishing (θεε μου τι astonishingly μαλακια δισκος)
Για μενα οποιοσδηποτε δισκος με Portnoy μπαινει αξιωματικα πανω απο οποιονδηποτε με Mangini, αν και το Dramatic Turn πιθανοτατα μου αρεσει περισσοτερο απο κανα 2 δισκους με Portnoy. Το drumming ειναι ρε γμτ πολυ φλατ ομως στο ADTOE.
Το When Dream And Day Unite δεν κατατασσεται λογω Dominicci. Ποιος ξερει που του αξιζει να μπει, μπορει στην κορυφη, μπορει στον πατο, μπορει και σε παραλληλη διασταση. Ειναι κατι αλλο γενικα.
Δεν διαφωνω σε τιποτα απο οσα εγραψες, αλλα διατηρω το δικαιωμα να κανω skip σε καλα τραγουδια και σε επη 
2 Likes
το Falling ακομα και μετά απο τοσα χρόνια εξακολουθεί να ειναι ο δισκος τους που κάθε φορά που τον ακουω βρισκω και κάτι καινουριο. για μενα δεν ειναι καθολου ευκολο άκουσμα άσχετα αν τότε όλοι τον θεωρούσαμε rock και light για τα γουστα μας. έχει παααρα πολυ ζουμι και δειχνει πως η μπανταρα παίζει τόσο μεγάλη μπάλα. μπορει images και awake να εκαναν τα μπουμ ( οχι μπαμ) αλλά οπως λεει κ ο φίλος πάνω…πλεον δεν μπορω να τακουσω με τοση ευκολία,παλιωσαν.
metropolis 2 είναι οτι πιο ολοκληρωμενο εβγαλαν ποτέ (ακομα το εχω πρωτο στην λιστα-επισης με αυτον τον δισκο συμβαινει το εξης ομορφο,παντα τον ακουω ολοκληρο!)
6 degrees εχει την κατάρα του ποιου album ακολουθει…μου πηρε καιρο να παραδεχτω τι δισκαρος είναι.
octavarium ενω σττην αρχη το είχα πολύ χαμηλά, περνουσαν τα χρονια και ανεβαινε στην λιστα και ναι μου αρεσουν τα muse σημεια του πολύ!
black clouds προσωπικα δεν…
train και systematic ακομα ακουγονται ευχαριστα
dramatic turn για εμενα ειναι η απολυτη δισκαρα της συγκεκριμενης εποχης της μπαντας,
distance και dream theater απλα με καλες στιγμές αλλα νομιζω χανονται στην δισκογραφια τους,
astonishing μαλακια με υπογραφη.
για το change εχει την απολυτη κομματαρα που σβηνει τα παντα όλα αλλα λίγο η επιλογη των διασκευων,λιγο ο ηχος τους,λιγο η φωνη στα λαιβ…μακαρι να ηταν ενας ολοκληρωμενος δισκος
3 Likes
Το falling into infinity είναι τρομερά αδικημένο άλμπουμ. Όπως αδικημένος είναι κ ο sherinian που είχε να δώσει πολλά στους theater, αλλά ήταν κ η εποχή περίεργη.
Επίσης από τις καλύτερες παραγωγές της μπάντας σε επίπεδο ήχου για μενα και σίγουρα η πιο οργανική που ακούγεται όντως σαν μια μπάντα να παίζει μαζί.
2 Likes
Καλά όταν μιλάμε για τόσους δίσκους, τα “αδικημένο” / “υποτιμημένο” κτλ. κτλ. τα ακούω βερεσέ λίγο, υπάρχουν οι δυο-τρεις που αρέσουν λίγο-πολύ σε όλους και η επιρροή τους είναι αναμφισβήτητη και από 'κει και πέρα ό,τι να 'ναι ο καθένας 
Το Distance Over Time το βάζω ακόμα πού και πού αν και το opener + το Room 137 τα βρίσκω εμφανώς πιο αδύναμα
2 Likes
Καλά δεν έχεις κι άδικο. Εμένα ας πούμε μ’αρέσει το Astonishing ακόμη (γι αυτό που είναι). Αντίστοιχα το Black Clouds που τοτε είχε κάνει τόσο ντόρο το βρίσκω ίσως το πιο αδύναμο συνθετικά άλμπουμ τους. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και το Distance Over Time νομίζω πως είναι πολύ αξιόλογη δουλειά (με επιτέλους καλύτερο ήχο για τον Mangini).
To Black Clouds ακόμη το θεωρώ ένα απλά οκ άλμπουμ για Theater, με μεγαλύτερο παράπονο το ότι αν το σπάσεις πραγματικά μένει ελάχιστη μουσική για να κρίνεις… δείγμα μάλλον ότι η μπάντα δεν ήταν και ιδιαίτερα έτοιμη να βγάλει άλμπουμ, απλά το έβγαλε λόγω της δισκογραφικής.
Δλδ έχεις δύο καρατυποποιημένα προκάτ τραγούδια (Rite of Passage, Wither) από αυτά που βγάζουν οι Τheater στην τουαλέτα, ένα Shattered Fortress, ok, reprise παλαιότερης μουσικής, ένα tribute στον πατέρα του Portnoy που κακώς μπήκε για μένα στο άλμπουμ, είναι τόσο προσωπικό που δεν μπαίνει καν σε κριτική ε και μένεις με ένα Nightmare to Remember που είναι δείγμα του που βρίσκονταν οι Τheater το 2009 (καλό πλην ξεχειλωμένο) και ένα Count of Tuscany, εξαιρετικό μουσικά, ανεκδιήγητο στιχουργικά. Είναι ένα άλμπουμ που βγήκε με τα ψέμματα σχεδόν.
Astonishing απλά το μεγαλύτερο ναυάγιο καλών προθέσεων που υπήρξε ποτέ, όπως και ένα ομώνυμο άλμπουμ με απολύτως ΚΑΝΕΝΑ λόγο ύπαρξης. Όλα τα υπόλοιπα από καλά έως πολύ καλά έως αριστουργήματα.
1 Like
Ναι, και αυτα τα 2-3-4 ειναι τα 4 που εβγαλαν στα 90ς 
Απο κει και περα τι σχεση εχει το ποσους δισκους εχουν βγαλει?
Και τι σχεση εχει η επιρροη με την μουσικη αξια του καθε δισκου?
Μπορει το Images να επηρεασε περισσοτερες μπαντες απο το Falling, αλλα για μενα το δευτερο ειναι πολυ ανωτερο μουσικα. Ασε που αν κρινω απο το 90% των μπαντων που επηρεαστηκαν απο το Images, καλυτερα να μην ειχαν επηρεαστει ποτε αφου ακουγονται ολες καρμπον και ειναι τζενερικ φτηνες κοπιες. Μονο το πιατινι του Portnoy στο 12:53 του Change Of Seasons να παρεις, εχει μεσα του μεγαλυτερη καυλα απο την δισκογραφια ολοκληρη αυτων.
Μια χαρα ορος ειναι το αδικημενο και το υποτιμημενο για καποιους δισκων καποιων συγκροτηματων, και εκφραζει ενα “παραπονο” οταν καποιος θεωρει πως ο κοσμος κρινει εναν δισκο υπο λαθος πρισμα και με λανθασμενα κριτηρια, για την δικη του υποκειμενικη αποψη. Αν ακουσω δηλαδη ξανα εστω και ενα ατομο να λεει πως το Falling Into Infinity ΔΕΝ ειναι αδικημενο γιατι εβαλαν τον Desmond Child να κανει την παραγωγη στο You Not Me, ε θα κανω λιγο εμετο στο στομα μου.
1 Like
Νομίζω ότι ήταν προφανές τι εννοούσα, το να καθόμαστε να λέμε για το ποια είναι η “δίκαιη” αποτίμηση της κάθε δουλειάς όταν μιλάμε για κάτι εντελώς υποκειμενικό δεν έχει και πολύ νόημα. Επίσης άλλο να κρίνουμε κάτι με δεδομένα του 1998 κι άλλο με τα σημερινά. Νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων ακούνε τη μπάντα πλέον θεωρούν κορυφαία κομμάτια σαν το Trial of Tears ή το Lines In The Sand ακόμα και αν είχαν ξενερώσει με τον δίσκο όταν βγήκε. Τώρα αν εσένα σ’ αρέσει κάθε δευτερόλεπτο, γούστο σου - καπέλο σου. Άλλος μπορεί να θεωρεί καλύτερο δίσκο των Metallica και τέρμα αδικημένο το Load
Αυτό το ακούω/διαβάζω συχνά αλλά δεν έχω βρει έναν να μου πει ποιες ακριβώς είναι όλες αυτές οι καρμπόν μπάντες που αποτελούν κιόλας το “90%”. Θυμάμαι ότι το 'χε γράψει κάποιος ίσως και σε αυτό το thread παλιότερα αλλά αυτός ο ελιτισμός και το gatekeeping κάποιων που έχουν τους Theater σαν τοτέμ, είναι αρκετά εκνευριστικός μερικές φορές
To Astonishing για μένα σαν σύνολο είναι μια χαρά δίσκος, αυτά που με χαλάνε είναι το στόρι (λολ) και ότι το ξεχειλώνουν για να είναι ολοκληρωμένο αλλά μερικά κομμάτια καταλήγουν να είναι fillers έτσι
Δεν ξέρω τι σημαίνει το “με τα ψέματα” αλλά ήδη απ’ το Systematic Chaos στα δικά μου αυτιά έχει πέσει το επίπεδο με την έννοια ότι είχε γίνει αρκετά θέμα φόρμουλας το γράψιμο, οπότε λίγη σημασία έχει. Όταν ο τρόπος που γράφεις είναι “κλεινόμαστε στο στούντιο για τρεις-τέσσερις μήνες και ό,τι βγει βγήκε”, κάποιες φορές θα σου κάτσει (π.χ. το Train of Thought σε τρεις βδομάδες το γράψανε), κάποιες όχι
That being said, τα 2 τελευταία κομμάτια είναι τόσο καλά που σώζουν κάπως το σύνολο. Ειδικά με το Count of Tuscany, όπως πολλοί που ακούνε Manowar απλά αγνοούν τους στίχους, το ίδιο κάνουμε εδώ Επίσης το Wither μ’ αρέσει περισσότερο απ’ τα άλλα 3
Στις πίσω θέσεις μεν, αλλά σαν σύνολο είναι καλύτερο απ’ τα 2 τελευταία με Portnoy IMO. Τα ίδια κομμάτια με άλλη παραγωγή θα ακούγονταν πολύ καλύτερα
Πλέον θα 'τα έβαζα κάπως έτσι, μέσα σε κάθε tier βάλτε τα σε όποια σειρά θέλετε:
SDOIT
I&W
---------
Metropolis pt.2
Awake
Train of Thought
Octavarium
---------
DOT
ADTOE
s/t
---------
Astonishing
FII
BC&SL
Systematic Chaos
Το WDADU εξαιρείται για ευνόητους λόγους
1 Like
Άρα λοιπόν η κατάταξη είναι η εξής:
When dream and day unite
Τα υπόλοιπα εξαιρούνται για ευνόητο λόγο…
4 Likes
Πολλές “συγχρονες” prog metal (οχι τοσο πολυ οι prog death ή prog/avant garde κτλ κτλ) και πολλες απο τις συγχρονες μπαντες του τεχνικου heavy/power metal. Δεν μπορω να σου κατονομασω πολλες γιατι δεν ακουω αυτο τον ηχο πια- ας το κανει καποιος ποιο ειδημονας,εγω με το που ακουω wannabe πετρουτσικοτητες και δισκους που αντιγραφουν DT, ειδικα οταν περισσοτερο αποβλεπουν στην επιδειξη τεχνικης παρα στην ουσια, κατευθειαν ακουω κατι αλλο.
Και δεν εχω καθολου σαν τοτεμ τους dream theater πλεον. Αλλα πρεπει να πουμε πως τουλαχιστον μεχρι το octavarium συνδιαζαν βιρτουοζικη τεχνικη, πολυ ενδιαφερουσες συνθεσεις και αρκετη ουσια και καινοτομιες
Ενδεχομενως και με τους δισκους απο images and words μεχρι octavarium να τερματισαν τοσο πολυ αυτα τα στυλ progmetal (γραφω “αυτα τα στυλ” και οχι “αυτο το στυλ” επειδη οι δισκοι αυτοι εχουν μεγαλες διαφορες μεταξυ τους) που ουσιαστικα να τους εβαλαν και ταφοπλακα, οπως εγινε και με το Painkiller και το κλασικο/speed metal ή με τους helloween και το χελογουηνικο ευρωπαικο power metal με τους δισκους απο το Walls μεχρι το Time of the Oath (οκ και με δυο παραστρατηματα ενδιαμεσα). Για μενα δεν εχει νοημα εδω και παρα πολλα χρονια να βαλω να ακουσω κατι σε αυτο το στυλ, επειδη οταν θελω να ακουσω αυτο τον ηχο θα ανατρεξω σε κατι παλιοτερο ή σε κανενα καινουριο δισκο απο τα παλιοτερα μεγαθηρια- και λογω συναισθηματικης αξιας.
Απλα μια σκεψη και χωρις να εχω κανενα θεμα με οποιον αρεσκεται να ακουει τον ηχο των DT και απο νεοτερες μπαντες, και εγω ακουω πολυ συχνα thrash απο το 1995 μεχρι σημερα παρολο που ολες οι συγχρονες thrash μπαντες εχουν σαφεστατες επιρροες απο slayer/kreator/exodus κτλ.
Δείγμα από το νέο live DVD
3 Likes
Το μονο προφανες που καταλαβα εγω ειναι οτι αποφασισες αυθαιρετα ποια ειναι τα αντικειμενικα καλα και ποια οχι. Μπορει να μην καταλαβα καλα οντως, αλλα εγραψα οτι εγραψα, δε θα τα ξαναγραψω. Οτι εβγαλαν στα 90ς ηταν μεγαλειωδες, ασχετα απο προσωπικες προτιμησεις.
Ειναι πολυ πιο ευκολο να πουμε ποιες ΔΕΝ ειναι. Δηλαδη αμφισβητεις οτι απο το 1995 εως το 2010 βγηκαν δεκαδες μπαντες που επαιζαν σαν τους Dream Theater? Να κατσω να τις ψαξω? Ε βαριεμαι. Δεν θεωρω οτι πρεπει να παρουσιασω αποδεικτικα στοιχεια για κατι τετοιο. Ημουν εκει και τις ακουγα οπως εβγαιναν. Δεν εχω τους DT ως τοτεμ, απλα θεωρω οτι ηταν για μια δεκαετια η μακραν καλυτερη progressive μπαντα, και για μια ακομα δεκαετια σε πολυ αξιοπρεπες επιπεδο.
Δεν συμφωνω με αυτην την αναλυση. Το Wither το θεωρω την καλυτερη ροκ/μεταλ “μπαλαντα” που εχουν γραψει απο το 2002 εως και σημερα. Ηθελα να πω 2000, αλλα μετα θυμηθηκα το Disappear που το θεωρω εξισου τελειο. Το The Best Of Times μπηκε στο αλμπουμ και ειναι κομματαρα, τι παει να πει ειναι προσωπικο? Συμφωνω για τους υπεργελοιους στιχους του Count Of Tuscany, αλλα μουσικα με καλυπτει απολυτα. Το Rite Of Passage ειναι οντως ενα τραγουδι που βγαζουν οι Theater με το τσουβαλι αν θελουν, παραμενει μια συνθεση που δεν κανω skip. Ωραιος δισκος γενικα.
Δεν μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα κιολας. Τον Manginι δεν μπορω να τον βλεπω πλεον 
Μπορει καποιος να μου πει τι συμβαινει με τον LaBrie? Γιατι ειναι σαν android?
Και απο ποτε εχει γινει οριακα σαν φροντμαν μπλακ μεταλ μπαντας?
Καπως ειναι περίεργη η φάτσα του. Γενικά δε νομίζω οτι τα τελευταία χρόνια η μπάντα χαρακτηρίζεται απο καλαισθησία βέβαια, αλλά αυτό το μετσαλ look είναι λίγο σαπιο.
Για τον Mangini δεν συμμερίζομαι την άποψη, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να μην αρέσει.
1 Like
Αυτό ακριβώς, δυστυχώς.
1 Like