Πολύ ωραία η ανάρτηση για την επιστροφή του Mike @Outshined !
Ορίστε και οι 23 δίσκοι που αναφέρεις, αν και υπάρχουν και κάποια EP που μπορούν να προστεθούν στην λίστα, και φυσικά ένας σκασμός από live albums. Για κάποιον λόγο νόμιζα ότι ήταν ακόμα παραπάνω από 23, αλλά ίσως είχα αυτήν την εντύπωση επειδή αν προσθέσει κανείς τα EP ο αριθμός ανεβαίνει σημαντικά. Η ουσία είναι πως δεν έβαλε κώλο κάτω ούτε για έναν μήνα όλα αυτά τα χρόνια ο Μαηκ
Transatlantic - Kaleidoscope (2014)
Transatlantic - The Absolute Universe (2021)
Adrenaline Mob - Omerta (2012)
Flying Colors - Flying Colors (2012)
Flying Colors - Second Nature (2014)
Flying Colors - Third Degree (2019)
Neal Morse - Testimony 2 (2011)
Neal Morse - Momentum (2012)
Neal Morse - Sola Gratia (2020)
The Neal Morse Band - The Grand Experiment (2015)
The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream (2016)
The Neal Morse Band - The Great Adventure (2019)
The Neal Morse Band - Innocence & Danger (2021)
Sons Of Apollo - Psychotic Symphony (2017)
Sons Of Apollo - MMXX (2020)
The Winery Dogs - The Winery Dogs (2013)
The Winery Dogs - Hot Streak (2015)
The Winery Dogs - III (2023)
Metal Allegiance - Metal Allegiance (2015)
Metal Allegiance - Power Drunk Majesty (2018)
Liquid Tension Experiment - LTE3 (2021)
John Petrucci - Terminal Velocity (2020)
Bigelf - Into The Maelstrom (2014)
Από όλα τα παραπάνω προσωπικά λατρεύω κυρίως Winery Dogs, Sons Of Apollo και Flying Colors. Δεν ήξερα ότι οι Sons Of Apollo αποτελούν πλέον παρελθόν, οπότε πάλι καλά που πήγα και τους είδα την τελευταία φορά που ήταν στην Νέα Υόρκη. Στενάχωρο λίγο αυτό.
ΥΓ. Διαφωνώ με την χρήση της λέξης “αντικειμενικά” για το AVFTTOTW, παρόλο που τον θεωρώ τον καλύτερο δίσκο της εποχής Μαντζινι
Βαλε σε αυτα και τα ποσα live , περιοδιες εκανε …Παντως αυτο αναμενω να ξαναδωσει ομορφια στα live τους , γιατι οσες φορες τους ειδα χωρις αυτον , καμια δεν ηταν καλυτερη απο αυτες που ηταν στο group… Ειδικα η τελευταια φετος ηταν full διεκπεραιωτικη…
Χμμμμ… Δεν ξέρω. Τους είδα live και ήταν φοβεροι. Δεν ήταν progressive άλλωστε, οπότε δε θα έπρεπε να κριθούν και με τα ίδια κριτήρια. Hard rock ήταν η φάση τους, και για αυτό που ήταν, ήταν μια χαρά θαρρώ. Από τα λιγότερο ενδιαφέροντα projects του Mike, αλλά δεν ξέρω αν θα το έλεγα φόλα. Τα Metal Allegiance από την άλλη… Δεν μου άρεσαν καθόλου.
Ρε τι αμπαλαέες είναι τούτοι, αντί να το ανακοινώσουν την ίδια μέρα που έχει “γενέθλια” ο καλύτερός τους δίσκος, που έχει και το Home μέσα στην τελική και να ρίξουν εκεί και ένα ΠΑΝ ΙΝΤΕΝΤΙΝΤ, πάνε και το ανακοινώνουν μια μέρα πριν με φωτογραφία επεξεργασμένη σε MS Paint. Αλλά αυτοί είναι.
Για μερικά δευτερόλεπτα σκαλωσα μήπως οι φατσούλες σημαίνουν το πουλί ( όχι το πτηνό )
Μετά κατάλαβα ότι με τρολαρες κανονικότητα!
Αλήθεια,τι σημαίνει αυτή η φατσούλα;
Γιατί την χρησιμοποιώ και στο fb και στο messenger κατά κόρον επειδή έχει πλάκα!
Μήπως άθελά μου την έχω πέσει σε άσχετο κόσμο που έχω μιλήσει; σοβαρά ρωτάω τώρα!
To Astonishing νομίζω κατάφερε να μπει χωρίς κόπο στο κλαμπ εκείνων των αλμπουμ που άπαξ και κατορθώσεις και ολοκληρώσεις έστω και μία ακρόαση τους κερδίζεις κάποιο special badge από τη ζωή την ίδια, για ένα κατόρθωμα που σε βάζει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Έτσι με το αβυσαλλέα κακό Astonishing παρέα κάνει το Lulu των Lou Reed και Metallica με τον Hetfield-Τραπέζι και πλέον και το Dark Side of the Moon Redux με τους "θέλω κι εγώ να γίνω Κοέν, αλλά Δεν (γίνεται και ρίμα) ) μονολόγους του κολλητού του Γιάνη. Σίγουρα και άλλα πολλά, όμως αυτών των τριών η ακρόαση νομίζω πως αντικειμενικά είναι εφάμιλλη του να βγάλεις το Iron Man τρίαθλο.
Διαφωνώ για Astonishing, ξέρω ότι ειμαι απελπιστικά μόνος μου οπότε θα κάτσω στη γωνία με τους weirdos.
Έκανα παλι μια περασια απο τραγούδια εποχής Mangini, και εξακολουθώ να πιστεύω ότι εχει πολύ under-rated πράγμα συνθετικά.
Ειδικά η παραγωγή στο “Dream Theater” χαντάκωσε όλο το δίσκο.
Ακούω αυτό πχ
Και μετά το φέρνω σε αντιδιαστολή με Systematic Chaos / Black Clouds, προσωπικά προτιμώ αυτή την κατεύθυνση απο τα τελευταία άλμπουμς με Portnoy και όλη την επιτήδευση που (ετεροχρονισμένα) ακούω σε αυτά.
Είμαι πολύ περίεργος για την κατεύθυνση που θα έχει το επόμενο άλμπουμ πάντως.
Να πω την αλήθεια, ότι από το Systematic και δώθε , με εξαίρεση το ashtonoshing, δεν βρίσκω ουσιαστικές διαφορές στις κατευθύνσεις των δίσκων. Μικροδιαφορές υπάρχουν προφανώς, όπως και κάποιοι δίσκοι είναι πολύ ανώτεροι συνθετικά από άλλους. Αλλά διάφορες τύπου από I&W έως και το Octavalium, δεν υπάρχουν. Δηλαδή δεν υπάρχουν ούτε καν διάφορες τύπου six degrees/train/octavarium. Είναι πολύ πιο φλατ τα πράγματα
Η περίοδος Μαντσίνι, έχει και αυτή πολλές ωραίες ιδέες, με τις περισσότερες να έχουν μαζευτεί στον πρώτο και τελευταίο δίσκο αυτής της εποχής. Αν εξαιρέσεις όμως τον τελευταίο δίσκο, δεν είχαν αλλο εξαιρετικό συνολικο αποτέλεσμα.
το μόνο Asthonishing με τον δίσκο, είναι τα επίπεδα υπνηλίας που μου φέρνει. Από κει και πέρα, το “Dream Theater” ως άλμπουμ δεν είναι τόσο κακό, έχει τις στιγμές του. Τα καλύτερα όμως, ήταν όντως το Dramatic Turn of Events που έτσι κι αλλιώς γράφτηκε χωρίς τον Μαντζίνι, και το View from the Top of the World
)