Kαι ομως το Butterfly effect 1 ειναι πολυ ωραιο .
[SIZE=“5”]ΜΟΥΦΑΑΑΑ…[/SIZE]
Ελεγα να στο πω και γω προχτες,αλλα το ξεχασα(για να σε προστατευσω δλδ),μαπα ταινια,αν και αφηνε οταν εβλεπες τρεηλερ κτλ πολλες υποσχεσεις…τπτ,δεν λες τπτ αλλο,απλα μαπα…
Kούτσερ 
Ειδα το Fanboys,καλο αλλα το περιμενα πιο αστειο.Ο χοντρος και ο γυαλακιας ειναι ολα τα λεφτα,οι αλλοι 2 δεν ειναι αστειοι.
A,οχι λαθος,ολα τα λεφτα ειναι η Κριστεν Μπελ στην τελευταια σκηνη.
Χολυ φακ.
Βλέπω το Λυκόφως…ενδιαφέρον…και μάλλον με θλιμένο τέλος:(:!:
Τελικά λίγο Αμερικανιά το τέλος, αλλά η ταινία βλέπεται πολύ ‘‘ευχάριστα’’!
Αααααυτη.
Ενδιαφερον σεναριο αλλα πως φαινεται η αμερικανια ρε γαμω.
Η γη θα καταστραφει απο μια μεγαλη εκρηξη στον ηλιο που θα καταστρεψει το στρωμα του οζοντος και θα καψει τα παντα. Οκ ως εδω. Μερα με τη μερα αυξανεται η ζεστη, οι επιστημονες ανησυχουν μπλα μπλα μπλα.
[SPOILER]Ε και κυκλοφορουν ολοι με μπουφανακια κλπ.
Ασε που ο Κεητζ πολυ μαγκας το παιζε. Που πας μωρε μεσα στη νυχτα στο ερειπωμενο σπιτι να ψαξεις για στοιχεια που θα δειξουν οτι η ταδε μιλουσε με εξωγηινους; [/SPOILER]
Ψιλομετρια, δεν με εντυπωσιασε ιδιαιτερα. Την εχει δει κανεις;
Tango and Cash
Ειδα για πολλοστή φορά το What the bleep do we know. Οι Φυσικοι του φόρουμ την έχουνε δεί ;;
Για όσους δεν την ξέρουν είναι ενα documentary/film που μιλάει για την Κβαντική Φυσική, με παραδείγματα και τρόπο που σε εντυπωσιάζει. Μιλάει για τον εγκέφαλο, τα αισθήματα, τις πιθανότητες, το Θεο κ.α.
Χτες γυρω στα μεσανυχτα ειδα μια παλια ξενη ταινια στο mega με τον Μαρλον Μπραντο…νομιζω το λιμανι της αγωνιας το ελεγαν αν και δεν ειμαι βεβαία 
Ωραια ηταν αν και λιγο μεγαλη.
Moλις ειδα το The Root of all Evil? ,ενα καταπληκτικο ντοκιμαντερ για τις θρησκειες και το φανατισμο που δημιουργουν. Υπεροχο, αλλα κυριως “τρομαχτικο”…
ωπ!εσενα εβλεπα χτες! :lol:
Χθες είδα 2 dvds. α) το Μάικλ Κλέητον β) Im not there
To Μάικλ Κλέητον είναι μια συμπαθητική ταινία των 2 αστέρων (όχι παραπάνω). Μετά τον “επίμονο κηπουρό” και την “Έριν μπρόκοβιτς” είσαι πια υποψιασμένος ότι θα δεις άλλο ένα θρίλερ καταγγελίας των πολυεθνικών. Από πολύ νωρίς φτάνεις στο σημείο να πεις “αυτό κάπου το έχω ξαναδεί”, ενώ περιμένεις με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος να θριαμβεύσει η αλήθεια και ο Κλοούνει να ξεσκεπάσει την εταιρία φυτοφαρμάκων με ένα στημένο εκβιασμό. Δηλαδή μία από τα ίδια. Θα προτιμούσα στο τέλος ο Κλοούνει να έκανε τον εκβιασμό για την πάρτη του και να έφευγε για Μπαχάμες…
I’m not there…Είχα μεγάλες προσδοκίες για την ταινία αυτή έχοντας διαβάσει και το βιβλίο " η ζωή μου" του Bob Dylan. Δε με συνεπήρε αλλά δε μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε κιόλας. Ευρηματική η εναλλαγή των ηθοποιών για να δείξουν την ωρίμανση του Dylan, αν και στη φάση της ωριμότητας βρήκα άστοχη την επιλογή του Γκιρ. Αντίθετα, με εξέπληξε ευχάριστα η ερμηνεία της Μπλάνσετ που ήταν τόσο πειστική λες και ο ρόλος είχε γραφτεί πάνω της. Ο Λέτζερ είχε μια προσαρμοστικότητα μοναδική στις ανάγκες του ρόλου (όπως και σε άλλες ταινίες άλλωστε ) παρόλα αυτά δε μπόρεσα με τίποτα να τον ταυτίσω με τον Ντύλαν κυρίως λόγω του παρουσιαστικού, όσο και αν ακούγεται ρηχό επιχείρημα. Πάντως η ταινία έδειξε σαφώς ότι ο Dylan έκανε μουσική από το ψώνιο του να βγει στη σκηνή και δεν τον ενδιέφερε να αποτέλεσει ίνδαλμα. Απομυθοποίηση εν μέρει αλλά και παραδοχή ότι ο Dylan, πάνω από όλα, ήταν άνθρωπος που την έψαχνε διαρκώς. Μπορεί η μουσική του να ενέπνευσε όμως δεν είχε στόχο να κάνει στρατευμένη τέχνη αλλά να μιλήσει για ότι αφορούσε τη δική του συνείδηση.
Χθες είδα 2 dvds. α) το Μάικλ Κλέητον β) Im not there
To Μάικλ Κλέητον είναι μια συμπαθητική ταινία των 2 αστέρων (όχι παραπάνω). Μετά τον “επίμονο κηπουρό” και την “Έριν μπρόκοβιτς” είσαι πια υποψιασμένος ότι θα δεις άλλο ένα θρίλερ καταγγελίας των πολυεθνικών. Από πολύ νωρίς φτάνεις στο σημείο να πεις “αυτό κάπου το έχω ξαναδεί”, ενώ περιμένεις με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος να θριαμβεύσει η αλήθεια και ο Κλοούνει να ξεσκεπάσει την εταιρία φυτοφαρμάκων με ένα στημένο εκβιασμό. Δηλαδή μία από τα ίδια. Θα προτιμούσα στο τέλος ο Κλοούνει να έκανε τον εκβιασμό για την πάρτη του και να έφευγε για Μπαχάμες…
I’m not there…Είχα μεγάλες προσδοκίες για την ταινία αυτή έχοντας διαβάσει και το βιβλίο " η ζωή μου" του Bob Dylan. Δε με συνεπήρε αλλά δε μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε κιόλας. Ευρηματική η εναλλαγή των ηθοποιών για να δείξουν την ωρίμανση του Dylan, αν και στη φάση της ωριμότητας βρήκα άστοχη την επιλογή του Γκιρ. Αντίθετα, με εξέπληξε ευχάριστα η ερμηνεία της Μπλάνσετ που ήταν τόσο πειστική λες και ο ρόλος είχε γραφτεί πάνω της. Ο Λέτζερ είχε μια προσαρμοστικότητα μοναδική στις ανάγκες του ρόλου (όπως και σε άλλες ταινίες άλλωστε ) παρόλα αυτά δε μπόρεσα με τίποτα να τον ταυτίσω με τον Ντύλαν κυρίως λόγω του παρουσιαστικού, όσο και αν ακούγεται ρηχό επιχείρημα. Πάντως η ταινία έδειξε σαφώς ότι ο Dylan έκανε μουσική από το ψώνιο του να βγει στη σκηνή και δεν τον ενδιέφερε να αποτέλεσει ίνδαλμα. Απομυθοποίηση εν μέρει αλλά και παραδοχή ότι ο Dylan, πάνω από όλα, ήταν άνθρωπος που την έψαχνε διαρκώς. Μπορεί η μουσική του να ενέπνευσε όμως δεν είχε στόχο να κάνει στρατευμένη τέχνη αλλά να μιλήσει για ότι αφορούσε τη δική του συνείδηση.
Αυτάααα… Και συγγνώμη για τα “μεγάλα” και μάλλον βαρετά posts. Αρχή είναι ακόμα…θα συνηθίσω…
Τα φθηνά τσιγάρα είναι του Χαραλαμπίδη? Το ίδιο λέμε? Αν ναι, τι ακριβώς σου άρεσε στην ταινία? Το λέω γιατί έκανα το λάθος να πάω στην πρεμιέρα και ήμαστε εμείς και ο Κούκος. Ήταν από τις ελάχιστες ταινίες στις οποίες έφυγα στο διάλειμμα. Θα με ενδιέφερε όμως να μάθω τι είδε κάποιος άλλος στην ταινία που δε μπόρεσα εγώ.:?
Crank 2-high voltage,πριν καμια βδομαδα…οκ,προτου με θαψει κανας σινεφιλ,οκ,το ειδα για χαβαλε κ ετσι,παντως,ΤΑΙΝΙΑ δεν το λες καν…βιντεοκλιπ μαλλον…σχεδον καμια σκηνη δεν διαρκουσε πανω απο 2 δευτερολεπτα και αν αναγνωριζω κατι,ειναι οτι αυτοι που το εφτιαξαν,ειχαν στο μυαλο τους και το πετυχαν,να φτιαξουν μια ‘‘ταινια’’ ισοδυναμη με ενα τριπακι πχ ή μια μυτια κοκας…νταξ,τσιτα ολη την ωρα,για υπερβολη ουτε λογος,’‘ταινια’’ φτιαγμενη για οποιον θελει να καψει εγκεφαλικα κυτταρα,αν νομιζει δλδ πως εχει περισσια και θελει να τα ξεφορτωθει…βσκ,ηταν το Grand Theft Auto σε μορφη φιλμ…καλα περασα παντως…σεναριο ουτε λογος,ηθοποιοι καμια σχεση,απλα ενα τσιτωμενο εργο,αποτελεσμα κοκας και παραισθησιογονων…ο Στεηθαμ παντως,αρχοντας,οπως παντα,υπερκαλτ μορφαρα…(μην το δει κανεις σε σινεμα βεβαια,υπαρχει ο κινδυνος επιληψειας-δεν κανω πλακα)…
Eιχε και καμεο εμφανισεις απο Τσεστερ των Λινκιν Παρκ και μια μεγαλυτερη απο Κηναν των Τουλ,προσκυναω!!!
νταξ γουστα ειναι αυτα, αλλα να φυγεις στο διαλειμμα? ταινια δεν εχω κοψει ποτε στη μεση οσο αθλια και να ηταν, ουτε καν αυτη http://www.imdb.com/title/tt0484740/
παντως ρε παιδι μου δεν ειναι καμμια απιστευτη ταινια αλλα ειναι ομορφη και ομορφες ταινιες βρισκεις πιο δυσκολα απο οτι καλες,
109 λεπτά κρατάει…:-s:?
Τις προάλλες είδα το School of Rock. Πολύ διασκεδαστική ταινία. Μακάρι να υπήρχε τέτοιο σχολείο και στην πραγματικότητα (με εκπαιδευτικές εκδρομές στο ροκγουεηβ και τα συναφή) 
Ο Τζακ Μπλακ απολαυστικός ως φανατικός ροκάς που διδάσκει τη μαγεία της ροκ μουσικής στα παιδάκια, αλλά λίγο υπερβολικός σε κάποιες στιγμές της ταινίας Σε γενικές γραμμές είχε πολύ πλάκα πάντως.