Τι dvd/ταινία στην tv είδατε σήμερα...;;;

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#7201

Για να σοβαρευτούμε λίγο,
α) ο Μέγας Φελίνι είναι ένας από τους τρεις (το πολύ) κορυφαίους σκηνοθέτες όλων των εποχών, ανεξαρτήτως εποχής ή κινηματογραφικής σχολής.
β) το ίδιο γραφικά λόγια λατρείας έχω να πω και για Βισκόντι, Ροσελίνι, Ντε Σίκα, αδερφούς Ταβιάνι.
γ) αλλά ΔΕΝ είναι όλοι οι αναγνωρισμένοι Ιταλοί της ίδιας αξίας. Ο Παζολίνι π.χ. είναι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ. Είναι εντελώς για τον πούτσο. Όταν σκέφτομαι τις ταινίες του, δεν το χωράει το μυαλό μου, πόσο για τον πούτσο είναι.

#7202

Το περίμενα πως θα τα ακούσω για αυτό που έγραψα :lol: Εντάξει δεν αμφισβήτησα της αξία τους απλά… δεν του αντέχω λέμε :stuck_out_tongue:

Ούτε θυμάμαι πλέον πόσες ταινίες έχω δει και από ποιους. Απλά μετά το 8 1/2 έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. :dunno:

#7203

πόσο παίζει να συμφωνώ.

πόσο παίζει να διαφωνώ.

το σινεμά του pasolini δεν ενδιαφέρεται για την ψυχαγωγία. είναι αιρετικό μέχρι αηδίας και γραμμένη την έχει. αυτό που θέλει είναι να επεκτείνει τα όρια της ελευθερίας στον κινηματογράφο, και όταν τελειώσει η ταινία να σου έχει γαμήσει την ψυχολογία.
θεωρώ λοιπόν το mamma roma την πιο σωματική ταινία που έχει γυριστεί όχι μόνο για τη ρώμη, αλλά για οποιαδήποτε ευρωπαίκή πρωτεύουσα, τις ταινίες του που ασχολούνται με τους μύθους τομή για τη σχέση ψυχανάλυσης και κινηματογράφου, και το salo μια εμπειρία στα όρια δίχως προηγούμενο.
τεσπα, για να μην τα πολυλογώ, είναι love or hate περίπτωση. απλά εγώ τυχαίνει να είμαι στο love… :stuck_out_tongue:

#7204

Πόσο παίζει να είμαι με τον χόρορ.

Με τον Φελίνι μόνο έχω φάει μεγάλη φρίκα…στο Notti di Cabiria να έχω απελπιστεί τόσο στο τελος που να της φωνάζω ‘‘Πέσε μωρη άρρωστη να τελειώνουμε!! Κοέλο κατάντησες, δε βλέπεις ότι σου ταϊζουν σκατά κι εσύ τα βλέπεις όλα ηλιαχτίδες κλπ??’’

Κάτι που ποτέ δε μου συνέβη με PPP, που οι περισσότεροι γνωστοί μου τον βρίσκουν ορισμό του μελοδράματος.
Απλά ο Grachus δε μας αιτιολογεί γιατί τον βρίσκει για τον πέοντα…:wink:

#7205

Τί να σας πω παιδιά μου, αν εσείς γουστάρετε να μαζοχίζεστε με τα ξερατά που ο Παζολίνι περνούσε για ταινίες, εμένα μου περισσεύει. :smiley:

Χόρρορ, το Μάμα Ρόμα είναι όντως ωραία ταινία, αλλά η λιγότερο “Παζολίνι” απ’ όλες του Παζολίνι. Μάλλον γι’ αυτό μ’ αρέσει δηλαδή. Από κει και πέρα όλες τις υπόλοιπες τις βρίσκω από υπερβαρετές (όπως το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο) ως αισχρές, με αποκορύφωμα το Salo και τον Οιδίποδα ιμότικον που βάζει το χέρι στο στόμα

Ρέντισχ Ναττ, ό,τι λέω αποπάνω, συν του ότι γενικά θεωρώ ότι υπάρχουν δύο είδη “λόγιου” σινεμά: το λόγιο σινεμά και το “λόγιο” σινεμά - αυτό δηλαδή που περιλαμβάνει κάκιστες ταινίες από κάκιστους σκηνοθέτες, που όμως για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους καταφέρνουν να περάσουν μια εικόνα “υπαινικτικής” και “more than meets the eye” “πχιότητας”. Πούτσες μπλε δηλαδή, όπως στην περίπτωση του Παζολίνι.

#7206

βασικά στο notti di cabiria ότως το μελόδραμα τραβάει αρκετά. αυτό δε σημαίνει ότι δε μ’αρέσει, άσχετα αν δεν είναι η αγαπημένη μου ταινία του fellini. βοηθάει σε αυτό βέβαια πολύ και η ερμηνεία της masina… πάντως στα 50’s όντως ο fellini το έχει το μελόδραμα και την παρακμή. και στο la strada και στους vitelloni.

το μελόδραμα του pasolini νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με την απαρχή του όρου στην αρχαία τραγωδία. περισσότερο σου σφίγγει το στομάχι, παρά την καρδιά αν θες. με εξαίρεση το mamma roma, που όντως όπως λέει και ο γράκχος είναι κάτι το διαφορετικό από τη μετέπειτα πορεία του pasolini. τον οποίο δε θεωρώ ούτε καν κάκιστο σκηνοθέτη με κάκιστες ταινίες. απλά εξήγησα και παραπάνω πως έβλεπε το σινεμά και ποιοι ήταν οι στόχοι του. καταλαβαίνω γιατί μπορεί κάποιος να νιώθει ψυχοσωματικές διαταραχές βλέποντας για παράδειγμα το salo. απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα η θέαση του σινεμά του pasolini. εγώ ας πούμε μπορεί στην αρχή να ξίνισα ή και να σοακρίστηκα λιγάκι, αλλά έχω πάρει πράγματα από τις ταινίες του. μου κάνουν κλικ, πως το λένε. στην τελική ίσως και εμείς που γουστάρουμε να είμαστε και λίγο μαζόχες. sade ftw κλπ κλπ. πως να το κάνουμε δηλαδής… :stuck_out_tongue:

#7207

Λολ, ελπίζω να μη σύγκρινες Παζολίνι και αρχαίους Τραγικούς μόλις τώρα. Ε;

#7208

αυτό που είπα είναι ότι το μελόδραμα του pasolini σκοπεύει περίπου εκεί που σκοπεύει και η αρχαία τραγωδία. έταιρον εκάτερον. besides, ο pasolini λάτρευε την αρχαία τραγωδία και ό,τι έχει να κάνει γύρω από το μύθο.

βέβαια θα μπορούσα να συγκρίνω ε! ντάξει, μάλλον όχι στα ίσια. θα φάνταζε σαν να συνέκρινα την καινοτόμο διασκευή ενός παραδοσιακού τραγουδιού με την original εκδοχή του. αλλά και πάλι, υφίσταται ένα κάποιο επίπεδο που μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η σύγκριση. :roll:

#7209

Με τα λίγα που ξέρω, let me argue. Η αρχαία τραγωδία επεδίωκε την ταύτιση του θεατή με τα δρώμενα ‘‘ελέου και φόβου κλπ κλπ’’. Κλαίει ο ηθοποιος, κλαις, γελάει, γελάς. Ενώ βάσει και μόνο αυτών που είπες ο παζολίνι επιδιώκει το αντίθετο…όχι την ταύτιση, αλλά την απότομη αποστασιοποίηση

#7210

@the horror
Ώστε θα μπορούσες ε;
Τί να σε κάνω μωρέ που είσαι και παλιοχιπστέρι. :smiley:

Και ναι, ο Παζολίνι λάτρευε την αρχαία ελληνική τραγωδία… τόσο που είπε μια μέρα, δεν ξεκωλιάζω λίγο το Σοφοκλή, έτσι να “εκφρασθώ”;

#7211

@ grachus
ενώ ο φελίνι που τους έβαζε γύρω γύρω όλοι στη μέση η Μασίνα, μπας και ζήσει την ονείρωξή του, είναι πολύ γαματότερος έτσι?

Αμα είναι να βρίζουμε ιδανικά, ας υπάρχει κι αντίλογος! :stuck_out_tongue:

#7212
  1. [B]O Ροζ Πάνθηρας[/B] : Πρέπει να διδάσκεται στις σχολές ηθοποιίας, το πως ο φοβερός Πίτερ Σελερς αν και δεν εχει τον πρώτο λόγο ( στο πρώτο μισό έχει μικρή συμμετοχή ), κλέβει την ταινια από τον Ντέιβιντ Νίβεν. Περισσότερο αισθηματική κομεντί με συμπλήρωμα το αστυνομικό στοιχείο, παρά μια καθαρόαιμη αστυνομική κωμωδία.

[B]Βαθμός : 9[/B]

  1. [B]Α Shot In The Dark[/B] : η δεύτερη ταινία της σειράς, είναι και η πρώτη καθαρόαιμη “Πιτερσελερική”. Πρώτη εμφάνιση του Επιθεωρητή Ντρέιφους και του Κέητο. ΝΤΕΛΙΡΙΑΚΟΣ ΧΕΜΠΕΡΤ ΛΟΜ !

[B]Βαθμός : 9[/B]

  1. [B]Η Επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα[/B] : η καλύτερη ταινία της σειράς, με σεκάνς που έχουν γράψει ιστορία. Φοβερά γκαγκ και ντελιριακες καταστάσεις. Εδώ καταφέρνει και κλέβει την παράσταση και από τον Πίτερ Σέλερς, ο Χέμπερτ Λομ στο ρόλο του Ντρέιφους. Ο άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος.

[B]Βαθμός : 9[/B]

  1. [B]Ο Ροζ Πάνθηρας Ξαναχτυπά[/B] : O Nτρέιφους δραπετεύει από το τρελάδικο και οργανώνει σχέδιο σε συνεργασία με τα μεγάλα κεφάλια της παγκόσμιας μαφίας για την εξολόθρευση του Κλουζώ…Ο Μπλέικ Εντουαρντς συνεχίζει να γράφει ιστορία.

[B]Βαθμός : 8[/B]

  1. [B]Η Εκδίκηση Του Ροζ Πάνθηρα[/B] : η τελευταία ταινία με τον Πίτερ Σέλερς στο ρόλο του Επιθεωρητή Κλουζώ. To πρώτο 15λεπτό της ταινίας είναι το καλύτερο της σειρας.

[B]Βαθμός : 8[/B]

#7213

Πίστεψέ με, ΔΕ ΘΕΣ να συγκρίνουμε τον Παζολίνι με τον ΜΕΓΙΣΤΟ.

έντιτ
Ήμαρτον!
Εννοείται ότι αυτό το ποστ πάει στην Ρέντισχ Ναττ και όχι στον κ. Μπακογιαννόπουλο.

#7214

you’ve got a point.
το μελόδραμα του pasolini (το οποίο θα συμφωνήσω μαζί σου ότι δεν είναι τόσο εκτεταμένο όσο αναφέρεται), έχει να κάνει περισσότερο πρώτον με τη θεατρικότητα, και δεύτερον την κάθαρση. σε αντίθεση με το fellini και άλλους κλασικούς ιταλούς της εποχής του, αναβιώνει μια πιο θεατρική εκδοχή κινηματογράφησης (από τη σκηνοθεσία και τα σκηνικά μέχρι τις ερμηνείες), που έρχεται σε άμεση ταύτιση με το σκηνικό της αρχαίας τραγωδίας. αυτό που κάνει στη συνέχεια είναι να αποδομεί όλα τα στοιχεία της, αλλά παρόλα αυτά να οδηγείται τελικά στην κάθαρση. δες για παράδειγμα τη μήδεια.

το μελόδραμα του fellini σε ταινίες όπως το notti di cabiria ναι μεν προσιδιάζει περισσότερο με τους στόχους της αρχαίας τραγωδίας που συζητάμε, αλλά δεν ξέρω εν τέλει κατά πόσον ο ίδιος ο fellini αποσκοπεί σε αυτό. ο pasolini από την άλλη αγαπάει τόσο την αρχαία τραγωδία, που αποφασίζει να έρθει σε ρήξη μαζί της. σαν να λέμε ότι η κάθαρση έρχεται μέσω της αποδόμησης και της αποστασιοποίησης. διαφορετικά μέσα, ίδιος στόχος. δεν ξέρω αν και κατά πόσο γίνομαι κατανοητός, αλλά κάπως έτσι το βλέπω. :stuck_out_tongue:

τσέκαρε και ένα ωραίο κείμενο που είχα βρει στο internet όταν είχα ασχοληθεί λίγο με το θέμα:
http://www.myfilm.gr/6417

@gracchus:
μέρος της σχέσης με την παράδοση είναι και η ρήξη μαζί της. :wink:

#7215

510×755

Δεν ξέρω αν έφταιγε η ώρα που την είδα(αργά το βράδυ) αλλά με κούρασε
Περίμενα κάτι καλύτερο

#7216

ειδα επιτελους Memento
τα εσπασε…εβαζε και το μυαλο να λειτουργει για να επεξεργαζεται πολλες απο τις πληροφοριες και με ενθουσιασε το γεγονος…παντως καλου-κακου θα το ξαναδω οσο πιο συντομα μπορω,γιατι τωρα που ξερω θελω να δω κ τις λεπτομεριες :stuck_out_tongue:

#7217

απ’ τις ταίνιες που είναι απραίτητο να τις δεις 2 φορές, και δε το’ χω κανει ακομη.

#7218

Μετά τον Χάκο, Το ‘‘Θανάσιμο Είδος’’ για ακόμη μια φορά:):!:

#7219

[B]Rumble Fish[/B]

είχα καιρό να το δω. από τις καλύτερες ταινίες του coppola, και μάλλον η αγαπημένη μου ερμηνεία του rourke. δεν υπάρχει κάτι σε αυτήν την ταινία που να μην επηρεάζει κάθε μου αίσθηση. ο matt dilon τρομερός σαν μικρός αδερφός που θαυμάζει και ταυτόχρονα ζηλεύει το μεγαλύτερο αδερφό του, και το ασπρόμαυρο επιτείνει το παρακμιακό κλίμα της ταινίας, και την κάνει κλασική. απλά πρόσεξε το σκηνοθετικό τρικ τη στιγμή που ο rourke λέει ότι βλέπει τον κόσμο σαν μια ασπρόμαυρη ταινία με χαμηλωμένο ήχο. το “rumble fish” είναι μία εξαιρετική ταινία στις λεπτομέρειες.
ο ίδιος ο coppola έχει δηλώσει πως είναι η αγαπημένη του από όσες έχει γυρίσει. δυνατό και το soundtrack.

#7220

Woody Allen
’‘Everything you always wanted to know about sex* but were afraid to ask’'
http://www.imdb.com/title/tt0068555/

Και μόνο ο τίτλος και οι τίτλοι αρχής αρκούν για να σου εξιτάρουν την περιέργεια…

…η υπόλοιπη ταινία απλά σε λιώνει στα γέλια!
Όλα τα λεφτά η σκηνή [SPOILER]με τον spanky ραββίνο και τα παϊδάκια :p[/SPOILER]