Ίσως η καλύτερη ταινία που έχει να κάνει με απαγωγές. Τρομερή ατμόσφαιρα, πλοκή και ηθοποιία καθώς και δυνατή σκηνοθεσία από τον Ολλανδό George Sluizer, ο οποίος ξαναγύρισε την ταινία το 1993 στις Η.Π.Α. με πιο γνωστά ονόματα στο καστ. Η διαρκής αγωνία καθόλη την διάρκεια της και το καταπληκτικό τέλος την καθιστούν ως διαμάντι στις ταινίες μυστηρίου - θρίλερ της δεκαετίας του '80.
φοβερη:D
Και μενα μου αρεσε,αλλα δεν ξετρελαθηκα οπως περιμενα.Ειναι ομως πολυ καλη ταινια!
Ναι ε; Όπως είπε κάποιος κάποτε “Από ποια χώρα είναι οι Γερμανοί Rage;”.
Λάθος μου τότες! Πολύ καλή ρε, μου άρεσε πολύ!!!
Τελικα Ολλανδος ειναι,το ηλεγξα,ειχες δικιο!!!
Ναι ηταν πολυ καλη.Το remake με Jeff Bridges δεν λεει τιποτα παντως!
καλος ο Τζιμ Καρει σε αυτον το ρολο
Το είδα κι εγώ σήμερα αυτό!
καλη ταινια
την ειχα δει οταν βγηκε σινεμα
Ρε παιδια ειδα το Dagon…σορρυ αλλα δε εχω δει μεγαλυτερη μλκια στη ζωη!!!Μου ερχοταν να σπασω το λαπτοπ απο τα νευρα μου!!!Εγω και αλλοι 2 που το βλεπαμε…εφαγα και κραξιμο!
μην τους ξαναμιλησεις!
λοιπον ειδα αυτη την ταινιαρα
η οποια ειναι αριστουργημα.ο τιμ ρομπινς ειναι στους αγαπημενους μου ηθοποιους πλεον.το τελος ειναι λιγο μετεωρο και για οποιον το εχει δει
[SPOILER]εχω να πω πως κατεληξα στο συμπερασμα οτι οντως πεθανε στο βιετναμ και ουσιαστικα αυτο που παρακολουθουμε στην ταινια ειναι να περιφερεται στο καθαρτηριο καπου αναμεσα στη κολαση και στον παραδεισο,χωρις να ανηκει πουθενα.εως το τελος βεβαια.εσεις τι λετε?[/SPOILER]
Από τα κορυφαία θρίλερ της δεκαετίας του 90, μαζί με τη Σιωπή των Αμνών. Συμφωνώ με το spoiler. 
Chronicle =emo με νιχιλιστικες τασεις. Teen anger movie με σουπερ εφφε. Ξεχνιεται σε 1 λεπτο για οσους ανω των 20.
Chevy Chase πιο κουλ δεν γινεται.
Ατακες χειμαρρος.
Ξεκιναει βδομαδα 80’ς με Chase απο αυριο 
‘’[B]Blow Up[/B]’’(1966) του [B]Michelangelo Antonioni[/B]
Λοιπον αυτη ηταν η τριτη φορα στη ζωη μου που προσπαθουσα να δω το ‘’[B]Blow Up[/B]’’,καθως τις αλλες δυο φορες το ειχα αφησει.Τωρα,12 χρονια μετα την τελευταια προσπαθεια μου αισθανομαι ηλικιακα και κινηματογραφικα πιο ωριμος για μια τετοια εμπειρια.Η ταινια,που ειναι η πρωτη αγγλοφωνη ταινια του [B]Antonioni[/B],αντανακλα την εποχη της ,με τους mods,τους hippies,την σεξουαλικη απελευθερωση,τα χρωματα,τα μοντελα,την pop/rock μουσικη κλπ…
Το story εχει ως εξης:Eνας πολυ ιδιαιτερος σαν προσωπικοτητα φωτογραφος,αρεσκεται στο να τραβαει φωτογραφιες σε διαφορους χωρους,μεχρι που καποια στιγμη τραβωντας τυχαια και κανoντας αναλυση της εικονας,ανακαλυπτει ενα πτωμα!!!
Στην ταινια πρωταγωνιστης , περα απο το λαμπρο cast με ονοματα τυπου [B]David Hemmings,Vanessa Redgrave[/B] και [B]Jane Birkin[/B],ειναι ο απροκαλυπτα αδιακριτος φακος του σκηνοθετη που χαιδευει τους χωρους και τα προσωπα και η πανεμορφη φωτογραφια της ταινιας.Το ανατρεπτικο Λονδινο με τους mods,τα parties με μαριχουανα και τις διαδηλωσεις για ειρηνη και αγαπη ειναι εξοχα κινηματογραφημενο,ενω απαραιτητο ειναι και το μουσικο σχολιο καθως αφ’ενος η μουσικη της ταινιας ειναι γραμμενη απο τον τεραστιο [B]Herbie Hancock[/B] κι αφ’ετερου στην ταινια σε ενα rock concert παιζουν live οι [B]Yardbirds[/B] και ο φακος δειχνει τον τραγουδιστη [B]Keιth Relf[/B],αλλα και τις μετεπειτα τεραστιες rock περσονες [B]Jimmy Page[/B] και [B]Jeff Beck[/B],ενω ο τελευταιος σπαει την κιθαρα του ακριβως οπως το εκανε ο [B]Pete Townshed[/B] των [B]Who[/B].
Τελος το ‘’[B]Blow Out[/B]’’ του [B]Brian De Palma[/B] ειναι ενας φορος τιμης στο ‘’[B]Blow Up[/B]’’ του [B]Antonioni[/B],καθως δανειζεται τοσο τον παραπλησιο τιτλο οσο κι ενα ευρημα.
Δε θα τη βαρεθώ ποτέ μου φαίνεται αυτή την ταινία…
…ούτε εγώ…ειδικά την πρώτη σκηνή…τι γέλιο:):!:
Μόνο Κορέα ρε κουφάλες!
καταστραφηκα βραδιατικα
καντε τη χαρη στον εαυτο σας να τη δειτε.90 λεπτα κραταει
παραθετω μια εξαιρετικη κριτικη που πετυχα
[SPOILER]Ο κύριος Tatischeff είναι ένας ταχυδακτυλουργός στη δύση της καριέρας του: ίσως κάποτε να μάγευε το Παρίσι του μεσοπολέμου με τα τρικ του, μα φαίνεται πως τα παριζιάνικα music hall του ‘50 δεν έχουν πια χώρο γι’ αυτόν. Χωρίς κοινό να ενδιαφέρεται για τη μικρή παράστασή του, ο κύριος Tatischeff αποχωρεί διακριτικά κι αξιοπρεπώς από την Πόλη του Φωτός, ψάχνοντας αλλού για κόσμο που θα πιστέψει στα μαγικά του. Η τύχη τον φέρνει στη Σκωτία, όπου μια νεαρή κοπέλα θα πιστέψει όχι μόνο στα μαγικά του, αλλά και στην ίδια τη μαγεία του, και θα τον ακολουθήσει κατά πόδας σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης, ανακαλύψεων και αποχαιρετισμών.
Βασισμένο σε σενάριο του Jacques Tati (του οποίου το πραγματικό όνομα, Jacques Tatischeff, δανείζεται και ο πρωταγωνιστής της ταινίας) και ζωγραφισμένο από το μαγικό χέρι του Sylvain Chomet (η συγγένεια με το προηγούμενο, αξιολάτρευτο, φιλμ του «Les Triplettes De Belleville» είναι άμεσα ορατή), το «L’ Illusioniste» δεν είναι τίποτα λιγότερο από τις… Διακοπές του Monsieur Hulot στην Μπελβίλ. Έξαλλου τι είναι ο κύριος Tatischeff, παρά ένα (ακόμα) alter ego του Τατί: ένας άγαρμπος, κομψός Γάλλος, ξένος σε μια ξένη χώρα, ένας εξωγήινος παριζιάνος ανάμεσα σε ακατανόητους σκωτσέζους. Πάντα αταίριαστος με το περιβάλλον του, σαν να μην ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο -τί θέση έχει άλλωστε αυτή η ρομαντική φιγούρα σ’ ένα κόσμο που δεν ενδιαφέρεται πια για τα μαγικά (του), σ’ ένα κόσμο που γοητεύεται από πράγματα πιο φανταχτερά, αστραφτερά και φασαριόζικα; Ο κύριος Tatischeff με τα μαγικά του, τον ατίθασο λαγό του και τα περιορισμένα κόλπα του είναι όλο και πιο περιττός σ’ αυτόν τον κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
Το μόνο κοινό που του μένει να εντυπωσιάσει είναι η μικρή θαυμάστριά του, η Alice, την οποία προσπαθεί να κερδίσει προσαρμόζοντας κάθε φορά τα περιορισμένα, επαναλαμβανόμενα κόλπα του και μετατρέποντάς τα σε μικρές εκπλήξεις γι’ αυτήν. Καθώς το ταξίδι τους προχωρά, ο πρωταγωνιστής μας περιβάλλει τη μικρή με μια αμήχανη στοργή και της κάνει όλα τα χατίρια, επιδεικνύοντας μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν πατρική αγάπη. Με τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα της δείχνει ένα μαγικό καινούργιο κόσμο, ολότελα διαφορετικό από το φτωχικό χωριό της. Όπως όμως της έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή, ένας ταχυδακτυλουργός δεν είναι μάγος. Κι έτσι δεν μπορεί να αλλάξει τη θλίψη που τους περιβάλλει, δεν μπορεί να αλλάξει τις νέες εποχές που έρχονται και δεν έχουν πια χώρο γι’ αυτόν, δεν μπορεί να προλάβει τους νέους ανθρώπους που θα μπουν στη ζωή της Alice -γιατί δεν μπορεί με τα φτωχά του τρικ να επηρεάσει την αναπόδραστη πορεία τον πραγμάτων.
Γλυκόπικρο, νοσταλγικό, τρυφερό και γεμάτο με τη ζεστασιά μιας άλλης εποχής, το «L’ Illusioniste» είναι καταδικασμένο να σας μαγέψει. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν μάγοι, κύριε Tati(scheff), υπάρχει όμως μαγεία -και ταινίες σαν κι αυτή το αποδεικνύουν.