Είδα χτες το Monster’s Ball.
Δε μου άρεσε…τη βρήκα βαρετή, αργή…είμαι η μόνη που αναρωτιέται γιατί δώσανε το όσκαρ στη Halle Berry γι’αυτή την ερμηνεία?:roll: δε νομίζω ότι ήταν και για όσκαρ…:roll: Σε κάποιες σκηνές τη βρήκα εως και σπαστική. Και ο Billy Bob Thorton ήταν λίγο σπαστικός. Ένα καλό είχε η ταινία και έφυγε στα πρωτα 20 λεπτά… #-o
κορυφαια σκηνη αυτη στην οποια ακουγεται ο παρακατω διαλογος
Sonny Grotowski: You hate me. You hate me, don’t you? Answer me! You hate me don’t you!
Hank Grotowski: Yes, I hate you. Always have.
Sonny Grotowski: Well I’ve always loved you.
Εμενα η ερμηνεια της μου φανηκε πανω του καλου…
Ειδα το Sympathy for Lady Vengeance η αλλιως Η εκδικηση μιας κυριας του Chan-wook Park (Oldboy που ειπα πιο πανω). Πωπω πολυ καλυτερο απο Oldboy (ειναι τριλογια). Ειχα καιρο να σοκαριστω με ταινια. Κι αυτη μιλαει για την εκδικηση και καποια ηθικα θεματα που παιζονται γυρω απο αυτη.
Στη συγκεκριμενη ταινια αυτο της χειροδικιας.
Η Yeong-ae Lee δινει ρεστα ετσι απλα. Τρομερη ερμηνεια! Η σκηνοθεσια αψογη- δεν το συζητω. Η μουσικη της επισης καταπληκτικη. Κομψοτεχνημα παρ’ ολη τη βια.
μινι αγγλικη σειρα 6 επεισοδιων
του paul abbot (δημιουργου και του shameless επισης!!)
Και σκηνοθεσια απο τον david yates (τα τελευταια χαρι ποτερ!!!)
με ενα παρα πολυ καλο καστ
David Morrissey ο μπατσος απο το 2ο βασικο ενστικτο
John Simm ο bernand summer (new order) στο 24 hour party people
Delly Macdonald (no country for old men,nanny mcphee,intermission)
Bill Nighy ο μπαμπας στο shaun of the dead,o θεος τραγουδιστης στο love actually
James McAvoy atonement, last king of scotland
αστυνομικο-δημοσιογραφικο-πολιτικο θριλερ
στην τσιτα μεχρι την τελευταια στιγμη
εχει κλεισει και ριμεικ σε κανονικη ταινια
με russel crow,helen mirren,ben affleck και αλλους
Χτες μολις γυρισα, γυρω στις 2:30, δεν ηξερα τι να κανω… οποτε αποφασισα να κατσω να δω το Seven , για το οποιο ειχα ακουσει τα καλυτερα. Περιττο να πω οτι οι προσδοκιες μου επιβεβαιωθηκαν. Η ταινια τα σπαει, η καλυτερη ερμηνεια στην καριερα του Brad Pitt για μενα και φυσικα ο Morgan Freeman, οπως παντα, φοβερος. Επισης ειχε ενδιαφερουσα πλοκη και πολυ εξυπνο τελος στο οποιο… ο “καλος” μπατσος λυγιζει και δε κανει το σωστο αλλα αντιθετα, υποκυπτοντας στην οργη του, ριχνει 5-6 σφαιρες στον “κακο” και τον τελειωνει
To Zeitgeist, το οποιο δεν ειναι ακριβως ταινια αλλα κατι σαν ντοκυμανταιρ το οποιο μπορειτε να δειτε και δωρεαν εδω http://video.google.com/videoplay?docid=4573704334162675487 , κι αναλυει βασικα τρεια θεματα: χριστιανισμο και θρησκειες γενικοτερα, την 11η σεπτεμβριου 2001 και πως ηταν στημμενο απο μεσα μαζι με τα περι τρομοκρατιας λιγακι (πιο πολυ αφορα τους Αμερικανους αυτο), και τελος περι χρηματων και συστηματος.
Λοιπόν σήμερα είδα το “Μια αιωνιότητα και μια μέρα” του Τεό. Οκ, έγινε η αγαπημένη μου ταινία. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να πρωτοσχολιαστεί.
Μια βαλκανικού ύφους ταινία όπου η κάμερα έκανε “διάλογο” με τους ηθοποιούς (διπλοί οι ρόλοι για τους πρωταγωνιστές). Τρελός συνδιασμός. Σκηνοθεσία άψογη με λίγα λόγια. Όπως και οι ηθοποιοί αλλά και η μουσική (αυτό το θεματάκι με την βιόλα ρε παιδιά που το γύρισε και σε ακορντεόν, πώς λέγεται;;;). Η ταινία μιλάει για έναν άνδρα ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος και έχει μια μέρα πριν μπει στο νοσοκομείο. Η γυναίκα του έχει πεθάνει και η κόρη του κάνει την ζωή της. Γενικά όσοι γνωστοί του ζουν σε αυτή την ταινία είναι στις καλύτερες φάσεις της ζωής τους και όσοι έχουν πεθάνει, βλέπουμε ότι μείναν με κάτι ανεκπλήρωτο (μητέρα και γυναίκα συγκεκριμένα). Εκείνη την μέρα γνωρίζει ένα μικρό παιδί των φαναριών, Αλβανό, με τον οποίο περνά την υπόλοιπη μέρα μιας και αυτό είναι μόνο του. Τους βλέπουμε λοιπόν να γυρνάνε στο παρελθόν του πρωταγωνιστή και να καταλαβαίνουμε το αναπόφευκτο τέλος του σιγά σιγά να έρχεται (ωραία η… χρωματική διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. ).
Για όποιον ενδιαφέρεται βέβαια υπάρχει μια φοβερή κριτική από το cine.gr http://www.cine.gr/film.asp?id=386&page=4
τον λαβυρινθο του πανα δε το ειδα γιατι μου μοιαζε μαλακια. το ορφανοτροφειο (ή αλλιως El Orfanato) το ειδα και το μονο που με χαλασε ηταν η γλωσσα, τα ισπανικα μου φαινονται τραγικα αστεια και λιγο προστυχα.
το ορφανοτροφειο ειναι παρα πολυ καλο
και by the way
ο ντελ τορο που σκηνοθετησε τον λαβυρινθο
εκανε παραγωγη στο ορφανοτροφειο
σκηνοθεσια εκανε ενας καινουργιος ισπανος σκηνοθετης ονοματι juan antonio bayona
Είδα το “Οι εντιμότατοι φίλοι μου” του Μάριο Μονιτσέλι. Πλάκα είχε! Μια παρέα 50άρηδων που κάνουν φάρσες και είναι (πολύ) νέοι στην ψυχή. Γενικά όμως το πώς βλέπουν την ζωή το βλέπουμε στο τέλος μιας και το χούμορ είναι μηδενιστικό. Έχει αυτόν τον ρεαλισμό στην κωμωδία, μ’ άρεσε 8)
Σήμερα, έκανα το λάθος να δω το 'Αρωμα…
ΤΙ ΤΟ’ΘΕΛΑ?#-o [-X
Καλυτερα να καθόμουν να κοιτάω το ταβάνι. Πιο δημιουργικά θα περνούσε η ωρα!
Τρισάθλια ταινία.[-X Ουτε στον εχθρό μου δε θα συστηνα να τη δει.
).
