Μέγας είσαι Χάνεκε!
Ο καλύτερος σκηνοθέτης των τελευταίων 20 ετών.-
Δυο ώρες ταινία, γυρισμένη σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσα σε ένα διαμέρισμα με πρωταγωνιστές δύο 80χρονους που συναγωνίζονται στο ποιος θα δώσει την καλύτερη ερμηνεία, χωρίς να υπερβάλλουν, χωρίς να το παρατραβάνε, λακωνικά και λιτά όπως πρέπει.
Η αγάπη, ο θάνατος, η οικογένεια, η τρίτη ηλικία, όλα αυτά περνάνε μέσα από το φακό του Χάνεκε, παρουσιάζοντας τα άλλοτε με τρυφερό τρόπο και άλλοτε με λίγο κυνικό. Συγκινητικός χωρίς να εκβιάζει το παραμικρό συναίσθημα, μεγαλειώδεις συμβολισμοί (το νερό, το περιστέρι και άλλα), πανέμορφα κάδρα ανθολογικές σκηνές (η σκηνή που ο Ζορζ βλέπει την Αν να παίζει πιάνο -όποιος το έχει δει καταλαβαίνει- είναι από τις πιο σοκαριστικά τέλειες σκηνές που έχω δει) και μια Emmanuelle Riva να σε σκοτώνει με κάθε της ματιά.
Στα τελευταία 10-15 λεπτά κλισεδιάζει ανεπαίσθητα αλλά κλάιν, δεν αφήνει ούτε ίχνος κηλίδας σε αυτό το ανεπανάληπτο αριστούργημα.
Πιτσιρίκα ζει με τον πατέρα της σε παραγκούπολη μακριά από τον πολιτισμό και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που εμφανίζονται (αρρώστια του πατέρας της, πλημμύρες) με κουράγιο και την δύναμη της φαντασίας. Ταινιά ενηλικίωσης ουσιαστικά και παρόλο που όλο αυτό ακούγεται κάπως παιδικό και απλοϊκό δεν είναι. Ο σκηνοθέτης όλα αυτά τα παρουσιάζει μακριά από μελοδραματισμούς και cute faces από την μικρή, αντιπαραβάλλοντας σκηνές ρεαλισμούς με την φαντασία της μικρής. Πολύ ενδιαφέρον ο τρόπο που παρουσιάζονται όλοι όσοι ζουν έξω από την παραγκούπολη, ουσιαστικά εξωγήινοι στα μάτια της μικρής . Διάβασα στο ΣΙΝΕΜΑ το περιοδικό μια από τις μεγάλες εμπνεύσεις του σκηνοθέτη ήταν ο Κοστουρίτσα και αυτό κάπου το βλέπεις εδώ μέσα. Πολύ όμορφη ταινία, συγκινητική χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς και τρομερές ερμηνείες από την πιτσιρίκα και τον πατέρας της, εντελώς άγνωστοι και αν δεν κάνω λάθος ερασιτέχνες ηθοποιοί.
The impossible
Ξεκινάει δυνατά με τις σκηνές τις καταστροφής να σου σφίγγουν λίγο το στομάχι αλλά η συνέχεια δεν είναι η ίδια. Ακολουθεί εύκολα το μελό ενώ η επιλογή του σκηνοθέτη να μείνει αποκλειστικά στα πάνδεινα που πέρασαν οι τουρίστες και μόνο αυτοί από του τσουνάμι είναι το λιγότερο παράξενη. Σου δίνεται η εντύπωση πως το τσουνάμι χτύπησε μόνο μερικά πολυτελή ξενοδοχεία. Τα τελευταία 40-45 λεπτά αναλώνονται σε κλάματα αγκαλιές και συμπονετικούς, κλισέ όσο δεν πάει, διαλόγους. Την παράσταση κλέβει άνετα ο μεγάλος γιος. Η Γουοτς αν και την πάω σαν ηθοποιό εδώ πήρε την πιο εύκολη υποψηφιότητα της oscar.
Συμπαθέστατη ταινία τελικά αν και περίμενα περισσότερα από μερικούς χαρακτήρες. Τίγκα βρετανίλα σε αμερικάνικο έδαφος, “ικανοποιητική” βία και λοιπές όμορφες ιστορίες…
Ότι πιο ενδιαφέρον έπαιξε ο Bradley Cooper μετά το Limitless (το Hangover 2 είναι κωμωδία και δε συγκρίνεται). Και η Jennifer Lawrence καβλάρα με μαύρο μαλλί, λατρεύω τις ψυχωσικές σαν το ρόλο της!! <3
.jpg)
