indeed, ωραιος για αλλη μια φορα ο Dead
Το Άλογο του Τορίνο είδα και εγώ πρόσφατα και εκτός από όλα αυτά που είπες πιο πάνω που συμφωνώ, αρκετό credit για τη δημιουργία του μελαγχολικού τοπίου πάει και στην υπέροχη μουσική που συνοδεύει τα πλάνα.
άσχετο -όχι τελείως δλδ-, αλλά ίσως ανοίξω και τόπικ πιο μετά γτ το θέμα ίσως ενδιαφέρει αρκετούς:
Σε κάτι ταινίες σαν το Άλογο, μπορώ πχ να βάλω mute τον ήχο και να χώσω πχ να παίζει από πίσω όλο το Wish You Were Here… είναι δλδ κάτι ταινίες σαν την αποπάνω που και να αφαιρέσεις το ηχητικό μέρος -και οκ, πρακτικά διαγράφεις το σενάριο σε αυτό που βλέπεις αλλά οκ-, μπορείς να τις παρακολουθήσεις με τη συνοδεία ενός δίσκου, φτιάχνοντας μια παντελώς πλέον νέα ταινία στο κεφάλι σου…
είχα κάνει κάτι παρόμοι με πολλούς δίσκους και το Space Odyssey, αλλά το Peak ήταν ένα επικό βίντεο στο youtube -που δυχτυχώς ο Uploader το κατέβασε μετά από κάτι χρόνια χωρίς λόγο-, όπου έχει κάνει ένα 16λεπτο best of σκηνών των ταινιών του Ταρκόφσκυ και από πίσω παίζει το Wail of Summer/and there your heart be also των Fields of the Nephilim… ήταν απλά breathtaking, εμπειρία, σχεδόν μαγικό…μετανιώνω κάθε μέρα που δεν το κατέβασα να το έχω…
με το Άλογο λοιπόν που λέτε, το είχα ξαναχώσει, χωρίς να το δώ ολόκληρο, με τα shine oh στη διαπασών και το welcome to the machine, 3αδα σερί…σε μερικές σκηνές ήθελα απλά να πέσω στο πάτωμα και να ξεσπάσω σε γοερό κλάμα :p, ήταν τρομερή ‘πατέντα’…
Χαχ, ναι όντως σε μία δεύτερη προβολή λέει να κάνεις κάτι τέτοιο. Υπάρχουν και μερικές γνωστές σκηνές του κινηματογράφου που η μουσική είναι λες και “ράφτηκε” πάνω τους όπως το γνωστό Echoes στο Space Odyssey. Αλλά γενικά γι’ αυτό που λες δεν εννοείς οτι είναι κ απαραίτητο να “κολλάει” η μουσική στα δρώμενα. Είχα σκεφτεί κάποια στιγμή να δω το melancholia με συνοδεία μουσικής αλλά κόλλησα στη μουσική και δε το έκανα τελικά.
με το Echoes συνοδεία είχα δεί ξανά το Ακίρε - η Μάστιγα του Θεού και με έιχε στείλει στο διάολο
Α,για πες σε παρακαλω λιγα παραπανω διο αφ’ενος ειναι καινουρια ταινια του αγαπημενου Coscarelli κι αφ’ετερου παιζει λατρεια Paul Giamatti.
…όντως φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, έχει και Τζιαμάτι…ρίξε λοιπόν λεπτομέριες:):!:
Παιδιά ψάχτε να τη δείτε, κατά τη γνώμη μου άξιζε! Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να μπορώ να τη συγκρίνω με αυτό. Όμως εάν έχετε δει το Bubba Ho-Tep είναι με παρόμοια κάπως ατμόσφαιρα, πιο μπερδεμένη σεναριακά θα έλεγα, σαν μία εφηβική περιπέτεια όπου παίρνουν το ναρκωτικό και βλέπουν όλες αυτές τις μαλακίες στο κόσμο μας. [SPOILER]Το ναρκωτικό το οποίο μάλλον ήταν από άλλη διάσταση, [/SPOILER] κι αυτό μου θύμισε λίγο Phantasm (το πρώτο τουλάχιστον γιατί στα άλλα δε ξέρω τι γίνεται), με το όποιο “συνομωσιολογικό” στοιχείο νιώθωντας ότι κάπου κάτι γίνεται επίτηδες για να οδηγηθούν εκεί. Δε μπορώ να γράψω περισσότερα μη το σποϊλεριάσω κι άλλο και σας το χαλάσω.
Ειδα το Κοναν που βγηκε περυσι.Συγχαρητηρια σε παραγωγους,σεναριογραφους και σκηνοθετη που καταφεραν να με κανουν να κοιμηθω κατα τη διαρκεια ταινιας που στον τιτλο εφερε το ονομα ΚΟΝΑΝ(ισως να εφταιγε και το οτι ειχα κοιμηθει 4 ωρες την προηγουμενη αλλα και παλι).Και να πω οτι δεν εχετε υλικο απο τoν θρυλο του ουλτιμεητ αντρακλα ρε χαιβανια? Αδικαιολογητοι…απαραδεκτο νεο-χολυγουντιανο ντεμεκ action χυσαμολι με μικρες εκλαμψεις καλου ξυλου,αξιοσεβαστη και η προσπαθεια του Καλ Ντρογκο,αλλα κατα τα αλλα μηδενικο.
καλο τιμιο ταινιακι σε υφος 80s ψυχοτρονικο παραλληλες διαστασεις καλο χιουμορ χωρις να προσπαθει να γινει ‘‘καλτ’’.Καλη μπημουβια με σωστο ρυθμο ερμηνειες
Πριν λίγες ώρες λιικαραν το Les Miserables και το Silver Linings Playbook . 
Τον Τιμ Μπάρτον τον έχασα μετά το Sweeny Todd (το οποίο μ’αρέσει πολύ) και είναι η πρώτη ταινία του που είδα από το 2007 λοιπόν.
Μια πολύ έξυπνη γκόθικ (Τιμ Μπαρτον είσαι) μεταφορά της νοβέλας της Σηλευ στα πλαίσια της παιδικής θέασης αλλά απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες του κοινού.
Είναι απλή σαν ιστορία(ένα αγόρι που θέλει να επαναφέρει τον αγαπημένο του σκύλο πίσω μετά τον θάνατό του) μα τόσο δυνατή και ανθρώπινη. Μια ταινία αφιερωμένη στην παιδική αθωότητα και εφευρητικότητα, στην δύναμη της επιστήμης και του ορθολογισμού και στην ξεροκεφαλιά των μεγάλων.
Υπάρχουν τα κλισε βέβαια αλλά μην ξεχνάμε ότι φτιάχτηκε και για τις μικρές ηλικίες.
Δεν τρελάθηκα, δεν είναι αριστούργημα αλλά χάρηκα πολύ μετά από τόσο καιρό που είδα ξανά μια ταινία του και με χαροποίησε.
[B]TED[/B]
ενας μοναχικος πιτσιρικας καποια χριστουγεννα,κανει μια ευχη.να ζωντανεψει ο αρκουδος που του εκαναν δωρο ωστε να εχει και αυτος εναν φιλο.το θαυμα γινεται και πλεον το αξιαγαπητο αρκουδακι TED γινεται θεμα σε ολα τα καναλια.τα χρονια περνουν ο μικρος μεγαλωνει,αλλα παραλληλα μεγαλωνει και ο ted που εχει μετατραπει σε εναν αξεστο,βρωμοστομο,κυνικο και μονιμως μαστουρωμενο αρκουδο,ο οποιος του δημιουργει προβληματα με τη σχεση του.:!:
νταξει τι να πω η καλυτερη κωμωδια που εχω δει τον τελευταιο καιρο.απειρη καφριλα,πολλες σκηνες που εσκασα στα γελια,ακομα και που υπο φυσιολογικες συνθηκες δεν θα γελουσα[SPOILER]πχ οταν πλακωθηκαν οι δυο ξανθιες στο γαμο[/SPOILER],αλλα ο αρκουδος ηταν καταπληκτικος.καταλαβαινεις ακριβως πως θα καταληξει αλλα δεν σε νοιαζει.το πιο ευχαριστο 2ωρο των τελευταιων ημερων και μαλλον αυτο εχει σημασια.
Γάμησε Κάτι παραπάνω από μία καλή κωμωδία θα έλεγα.
Χθες είδα επιτέλους το [B]Seven Psychopaths [/B].
ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Τίποτα άλλο. Καιρό είχα να γουστάρω τόσο μια ταινία.
Τέλειες ερμηνείες από Rockwell, Walken, Harrelson και Farrell. Ειδικά ο τελευταίος όσο αντιπαθητικός και να μου είναι, πάντα ξέρει να μπαίνει ολόσωστα στους ρόλους του. Δεν κάνω γιγαντιαία ανάλυση. Λογικά θα την κάνουν άλλοι. 
…αυτό http://www.imdb.com/title/tt0814685
…απόλυτα ακραίο…τό’δα μετά απ’ο αρκετό καιρό, και πάλι με σόκαρε
:):!: