Waaaaay better than DaVinci Code!!!
Προσωπικά πιστεύω πως το illuminati ήταν χειρότερο από DaVinci. Η μαλακία είναι πως έκαναν μόνο μια αλλαγή σε σχέση με το βιβλίο που αφορά την προέλευση του πληρωμένου δολοφόνου στην ταινία αλλά με αυτό τον τρόπο γάμησαν όλο το νόημα.
Βέβαια καμιά από τις 2 δεν είναι κάτι το ξεχωριστό ενώ και τα βιβλία παρά την αρχική εντύπωση δεν μένουν και τόσο αλλά κουβέντα να γίνεται. Το βιβλίο illuminati πάντως είσαι σαφώς καλύτερο από το DaVinci.
Το βιβλίο Angels and Demons είναι το καλύτερό του και δύσκολα θα το ξεπεράσει. Οι ταινίες καμία σχέση με τα βιβλία, δε μου άρεσαν οι αλλαγές που έκαναν και δε βρίσκω και το λόγο που έγιναν.
Believe it or not και αυτή η ταινία είναι του Takashi Miike. Ετοιμαζόμουν να τη θάψω, γιατί δεν είμαι τόσο των ρομαντικών, με στοιχεία μιούζικαλ όπως διαφημίζοταν. Όμως είναι καλογυρισμένη και κανονικά με την απαιτούμενη βία που έκανε γνωστό τον σκηνοθέτη, θυμίζωντας λίγο κι από Crows Zero. Και σε συνδιασμό με τον ρομαντισμό, δίνει περισσότερο νόημα σε αυτή τη βία, δεν είναι χωρίς λόγο. Άξιζε λοιπόν παρόλο που έχει κάτι διαφορετικό.
Όχι βρε ο Τακάσης μας σε τέτοια χαζά με φράντζες και έρωτες.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις, παρεξήγηση. Έχει ξυλάκι, δράση και τα σχετικά, απλά σεναριακά μπλέκουν ρομαντικά στοιχεία (γουστάρουν τον πρωταγωνιστή 2-3 κοριτσάκια). Κι αυτό δίνει νόημα σ’αυτό που βλέπουμε.
Αχ, μας τα έχουν πει κι άλλοι. 
Άλλα δύο λόγο σαββατοκύριακου:
Αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν είχε και τόση βία όπως ένας πόλεμος. Για την ακρίβεια πώς είναι δυνατόν έφηβοι να ξεγελούν στρατιώτες; Δε μιλάμε για ταινία ζόμπι του Romero εδώ, να πεις τρέχουν και κρύβονται σε σπίτια. Ελπίζω το sequel να είναι πιο ρεαλιστικό γιατί σαν ιστορία ήταν καλό.
Αυτό είναι ένα καθαρόαιμο disaster movie. Επανέκδοση από παλιότερη του 1953 απ’όσο ξέρω, αν και είχε σαφώς πιο εντυπωσιακά εφέ. Καταφέρνει και δημιούργει κι ατμόσφαιρα, ότι έπρεπε μετά το The Mist. Μόνο το τέλος μου φάνηκε κάπως κλισέ.
Παρωδία του Paranormal Activity (κυρίως) αλλά δανείζεται στοιχεία κι από διάφορες άλλες ταινίες με εξορκισμούς κτλ. Κάψιμο ε…
Έχω δει και καλύτερα. Κλισέ να το πω; Generic να το πω; Απλά τσούλησε κάπως η ώρα.
Τελευταία είδα τα
[B]Juno[/B],
Διασκεδαστικό και έξυπνο indie αμερικάνικο φιλμ, στα ίχνη του Little Miss Sunshine.
Ωραίο είναι, πρωτότυπο, και η Ελεν Πειτζ θεά στον ρόλο της. Βρέθηκε στον κατάλληλο ρόλο, υπέροχη. Από κει και πέρα είναι η ταινία που τρελαίνονται να βλέπουν οι Αμερικάνοι, μια δυσλειτουργία στον κόσμο του πρωταγωνιστή και το χαπι εντ. (βλ Silver Linings)
[B]Winter’s Bone[/B]
Αυτό και αν ήταν έκπληξη! Για κάποιο λόγο δεν περίμενα να μ’αρέσει τόσο! Περίμενα μια μίζερη ταινία. Είναι όντως μίζερη και στενάχωρη στην ξεχασμένη βλαχοΑμερική, αλλά με την απίστευτη φωτογραφία της και τα στοιχεία από φιλμ νουαρ (μυστήριο, αναζήτηση για τον χαμένο πατερα) και η συγκινητικά υπέροχη Λώρενς την ανεβάζουν πολύ! Από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Δόξα και τιμή στον ρολίστα Τζων Χωκς στον ρόλο του Teardrop!.
[B]Heavelny Creatures[/B]
Σκηνοθεσία Braindead + μια διεστραμένη πραγματική ιστορία. Παράνοια! Από τα καλύτερα θρίλερ. Φοβερές και οι δυο πρωταγωνίστριες στο ντεπούτο τους.
[B]Abre Los Ojos[/B]
Δράμα, φαντασία, θρίλερ, ψιλο-mindfuck χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός και να χάνει την ουσία. Οταν γυρίζεις τέτοια ταινία σε ηλικία 25 χρονών και βγάζεις τέτοιο αποτέλεσμα αξίζουν πολλά πολλά συγχαρητήρια.
και το ρημεηκ του 4 χρόνια μετά το [B]Vanilla Sky[/B]
Το οποίο είναι αξιόλογο όσο και να χει πάρει τις χολιγουντιανές πινελιές. Πολύ πιο βατό το σενάριο, γίνεται πιο κατανοητό χωρίς να ναι αυτό μειονέκτημα. Το τέλος με χάλασε μόνο που ήταν πολύ φλύαρο.
Γενικά το πρωτότυπο είναι καλύτερο και είναι κρίμα να μην το χει δει κάποιος και να χει δει μόνο το Vanilla Sky.
Συμπαθέστατη η Πενελοπε και στις 2 ταινίες.
…δεν την πήγαινα καθόλου τα πρώτα χρόνια, την Ποπάρα, αλλά έχει παίξει καλούς ρόλους, και όσο μεγαλώνει ομορφαίνει:):!:
Αυτό έχει περισσότερη δράση και δείχνει πιο ρεαλιστικά τον πόλεμο σε σύγκριση με το προηγούμενο στη πίσω σελίδα, αν και πιστεύω φάνηκε πάλι επίσης κάπως εύκολο. Είναι και προφητικό, δηλαδή Αμερικάνοι με Βόρειους Κορεάτες πολεμάνε.
Στυλάτη, καλογυρισμένη περιπετειούλα, με θέμα μπάτσο που κυνηγά τους 4, στη πορεία όμως βλέπουμε προδοσία και πως ανατρέπονται λίγο τα πράγματα. Έπρεπε να έχει πιο ενδιαφέρον σενάριο και θα μπορούσε να είναι αριστούργημα.
ειπα να δω χαζοπεριπετεια ειχα καιρο…
μουφα ηταν…
Exremely Loud and Incredible Close…
Δυνατό… και λίγο βαρύ… Πολύ καλό.
που νομίζεις ότι υστερούσε?
ενταξει δεν λεω υπερπαραγωγη πιστολιδια δραση ερμηνειες κτλ αλλα γενικα οι παραγωγες της digital playground ειναι νεροβραστες σαπουνοπερα πορνο μου θυμιζουν τα 90s με την vivid:lol:o μονος λογος που αξιζει να τις βλεπεις ειναι η Stoya.Χαλαρα marc dorcel ποιο ερωτικες:lol:
The Sessions
Ο Μαρκ έχει πολιομυελίτιδα από μικρός και πλέον μπορεί να κουνήσει μόνο το κεφάλι του. Ζει όλη την ημέρα μέσα στο “σιδερένιο πνευμόνι”, μια τεράστια συσκευή που του επιτρέπει να αναπνέει, έξω από αυτή μπορεί να κρατηθεί στην ζωή μόνο για μερικές ώρες. Στα 38 αποφασίζει να ανακαλύψει το σεξ και τον έρωτα και σε αυτό θα τον βοηθήσει μια θεραπεύτρια που ασχολείται με την σεξουαλικότητα ατόμων με αναπηρία.
Ωραία ταινία, δύσκολο θέμα. Ευτυχώς όμως και καλό σενάριο έχει και καλούς ηθοποιούς και ένα σκηνοθέτη που ξέρει να χειρίζεται ένα τόσο δύσκολο υλικό. Χωρίς μελοδραματισμούς ακολουθούμε την πορεία του Μαρκ να ανακαλύψει τον έρωτα για πρώτη φορά στην ζωή του. Τόσο οι συνεδρίες που έχει με την θεραπεύτρια όσο και οι συζητήσεις που ακολουθούν με τον ιερέα δείχνουν τον ξεχωριστό χαρακτήρα του και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει με το σώμα του. Με αρκετό και έξυπνο χιούμορ, στοργή και χωρίς ίχνος συναισθηματικών εκβιασμών η ταινία σε βάζει εύκολα στο κλίμα και γίνεται αληθινά συγκινητική. Αξίζει.