Νομίζω πως αυτή και μόνο διαβάζωντας τα ονόματα που παίζουν θέλαμε όλοι να τη δούμε. Απ’το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκινά ο Bale σαν γερομπαμπαλής απατεώνας με το περουκίνι, καταλαβαίνουμε ότι δε κάνει τίποτα απ’τα συνηθισμένα. Η ταινία βγάζει κατά κάποιο τρόπο και το κωμικό στοιχείο, αν και περισσότερο crime είναι με ελάχιστο έως καθόλου δράμα. Μάλλον φταίει που προσπαθεί να έχει ατμόσφαιρα των 70s, κάτι που μας μεταφέρει και με το ντύσιμο τους (το οποίο στις πρωταγωνίστριες για κάποιο λόγο περιλαμβάνει πολλά αβυσσαλέα ντεκολτέ). Όλες οι ερμηνείες πολύ καλές, με τη Lawrence σαν πιο αντιπαθητική. Όχι γιατί δεν έπαιζε καλά, απλά αυτόν τον ρόλο είχε, της σπαστικιάς. Η ανατροπή στο τέλος θύμισε λίγο το Now You See Me, σαν να κάνουν ολόκληρη ιστορία για όχι και τόσο σημαντικό λόγο. Όπως κι αν έχει είναι μία ταινία που άξιζε και φυσικά θα τη δείτε.
Τελευταία black comedy που είδα ήταν το White Reindeer και μου φάνηκε αποτυχία. Είπα να τσεκάρω και το Sightseers, ειδικά αφού λεει Edgar Wright στο producing. Αυτό μάλιστα μπορούμε να το πούμε μαύρη κωμωδία! Απ’ότι φαίνεται οι άγγλοι το έχουν περισσότερο απ’τους αμερικάνους. Αν και το προηγούμενο του Ben Wheatley (Kill List) δε μου άρεσε καθόλου ίσως γιατί έπαιρνε τον εαυτό του πολύ σοβαρά, το συγκεκριμένο μου άρεσε γιατί σεναριακά θύμισε λίγο κι εναλλακτικό Natural Born Killers.
Αυτή πάλι λόγο της Dennings την είδα. Μοιάζει να είναι το κλασικό στόρυ μαθητριούλας που ερωτεύεται και πηδάει τον δάσκαλο της, ενώ ταυτόχρονα κάποιος συμμαθητής της είχε συναισθήματα γι’αυτήν, με τον οποίο απλά μέχρι φάσωμα έφτασε. Στη πορεία όμως γυρνάν κάπως τούμπαλιν τα πράγματα, ο ένας θέλει να ξαναμπεί στο βρακί της κι ο άλλος τη φτύνει. Συμπαθητική ήταν.
Και για να τελειώσουμε, αυτή την είδα επειδή δε ξεκάβλωσα ακόμα απ’το Filth και το Death Sentence. Η οποία ναι μεν δεν είναι άσχημα γυρισμένη, έχει όμως μούφα τέλος και οι χαρακτήρες είναι κάπως βαρετοί. Ίσως φταίει που τους ηθοποιούς δε τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Μη τη δει κανένας.
Το Silver Linings Playbook για μεσήλικες, που τυγχάνει να είναι εξαιρετικό. Μια από τις πολύ τελευταίες εμφανίσεις του Gandolfini που εδώ είναι the coolest ever με ατάκες και χαρακτήρα.
Ωραία ταινία. Βασικά υπέροχη ταινία. Οικογενειακό δράμα με μια σκηνοθεσία τρομερά ρεαλιστική, κυρίως στην διαχείριση των ηθοποιών. Όλες τους οι κινήσεις, οι αντιδράσεις ο τρόπος που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα πάντα όλα μοιάζουν λες και απλά έβαλες μια κάμερα στο σπίτι μιας προβληματικής οικογένειας και μετά έκατσε κάποιος και έκανε το μοντάζ για να μας παρουσιάσει τις επιπτώσεις ενός ενδοοικογενειακού πολέμου. Ωστόσο… αυτό το τελευταίο εμένα μου κάθεται κάπως, Όλη αυτή η προσπάθεια ώστε μια ταινία να μην δείχνει ως… ταινία αλλά ως αληθινή ζωή δεν ξέρω αν λειτουργεί πάντα θετικά. Δεν το απορρίπτω απαραίτητα, περισσότερο αναρωτιέμαι αν πρέπει να είναι αυτός ο σκοπός μια ταινίας και ενός σκηνοθέτη. Για αυτό όσο καλό και αν είναι το The past δεν νομίζω να το δω και δεύτερη φορά.
Σε μια Λευκορωσία υπο Γερμανική κατοχή ένας άντρας θα βρεθεί να κατηγορείται από τους συμπατριώτες για του για προδοσία. Μαζί με τους 2 που θα τον συλλάβουν θα βρεθούν κυνηγημένοι από τους Γερμανούς μέσα σε δασική περιοχή. Σαν ένα μικρό οδοιπορικό οι ιστορίες των 3 άντρων θα ξεδιπλωθούν σιγά σιγά για να πάρουμε μια γεύση από την ψυχολογική βια που δημιουργεί ένας πόλεμος πέρα από την φυσική. Εδώ έχει στιγμές μεγαλείου αλλά δυστυχώς οι υπερβολικά αργοί ρυθμοί δεν υποστηρίζονται πάντα πετυχημένα με αποτέλεσμα σε στιγμές να με κάνει να κοιτάω πόση ώρα θέλει να τελειώσει. Ωραία ταινία, θέλει όμως την ώρα της.
About Time
Αγαπημένος Richard Curtis εδώ το ρίχνει λίγο και στο… sci-fi. Νεαρός μαθαίνει από τον πατέρα του πως μπορεί να γυρίζει στο παρελθόν για να αλλάζει σημαντικές στιγμές στην ζωή του. Και όπως θα του πει και ο ίδιος δεν μπορεί βέβαια να σκοτώσει τον Χιτλερ η να πηδήξει την ωραία Ελένη (δυστυχώς) αλλά να αλλάξει δικές του στιγμές. Ε κάπως έτσι θα ρίξει την γυναίκα που γουστάρει και θα προσπαθήσει να διαμορφώσει διάφορες καταστάσεις υπερ του όχι πάντα με τα καλύτερα αποτελέσματα. Όπως όλες οι ταινίες του Curtis έχει το ωραίο χιουμοράκι της και το μελό της, τις ρομαντζάδες της και αρκετές γλυκόπικρες στιγμές. Όχι η καλύτερη του ταινία αλλά αξίζει.
Carrie
Η φετινή ταινία που οι περισσότεροι αγαπούνε να μισούν. Έλα όμως που εγώ εδώ θα γίνω μάλλον αιρετικός και θα πω ότι είναι ταινία είναι καλή. Αρκετά καλή μάλιστα και για μένα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη. Καταρχάς αν θυμάμαι καλά σεναριακά ελάχιστες οι αποκλίσεις από την παλιά ταινία. Αλλά το ατού εδώ δεν είναι το σενάριο αλλά αυτή η εκπληκτική πρωταγωνίστρια Chloe Grace Moretz που στέκεται άξια δίπλα στην ερμηνεία της Spacek (παλιάς carrie). Πολύ καλή και η Moore. Εγώ μια φορά την ευχαριστήθηκα.
Ναι βαριέμαι και δεν έχω τι άλλο να κάνω από το να βλέπω ταινίες
Κωμωδια γραμμενη και σκηνοθετημενη απο τον Christopher Guest, γνωστο σε ολους μας ως λατρειας Nigel Tuffman απο το Spinal Tap. Απορω πως δεν την ειχα ανακαλυψει νωριτερα, Πολυ ωραια ταινια, με χιουμορ στο στυλ (αλλα σε καμια περιπτωση στα επιπεδα) του Spinal Tap, με αρκετες γνωστες φατσες απο μετεπειτα γνωστες σειρες και ταινιες να εμφανιζονται σε μικρους ρολους.
Fierce Creatures
Το καστ του λατρεμενου A Fish Called Wanda(Cleese,Cline,Curtis,Palin) και παλι μαζι σε μια καπως διαφορετικη,αλλα εξισου αστεια και αλλοπροσαλλη κωμωδια.
Απολαυστικοτατοι ολοι,αλλα ο Kline (ο οποιος υποδυεται δυο χαρακτηρες, πατερα και γιο) κλεβει την παρασταση πανευκολα στην ταινια.
Waking Ned
'Η Waking Ned Devine, οπως κυκλοφορησε η ταινια στην Αμερικη. Η ταινια εξελισσεται σε ενα μικρο,ξεχασμενο απο το θεο χωριο 52 (κατα κορον ηλικιωμενων) κατοικων στην Ιρλανδια, Καποιος απο το χωριο κερδιζει το τζακποτ του λοττο, και 3 απο τους κατοικους το μαθαινουν χωρις να το ξερουν οι υπολοιποι.Προσπαθουν λοιπον να ανακαλυψουν ποιος ειναι,ωστε να προσπαθησουν να παρουν κι αυτοι μεριδιο απο τα κερδη.
Διαμαντακι η ταινια, παρα πολυ ευχαριστη και αναλαφρη, κυριως κωμωδια θα την χαρακτηριζα, αλλα πιο πολυ σε κανει να χαμογελας παρα να ξεκαρδιζεσαι. Αξιζει τερμα. Να τη δειτε.
Ε δεν έχω κρύβει ποτέ την αγάπη μου για το Hollywood και μια καλή blockbuster-ια Δεν έχω αποθεώσει και λίγες εδώ μέσα άλλωστε.
Πάντως αυτό περί ρεαλισμού που γράφω είναι κάτι που όντως με απασχολεί λιγάκι. Εκτιμώ αφάνταστα σε ταινίες όπως το Frances Ha για παράδειγμα σκηνές όπως αυτή που μας δείχνει ξαφνικά την πρωταγωνίστρια να τρέχει και να χορεύει στους δρόμους υπό τους ήχους του modern love του Bowie. Την λάτρεψα αυτή την σκηνή, για μένα εδώ είναι σαν να γίνεται ο διαχωρισμός κινηματογράφου και αληθινής ζωής, παρότι όλα όσα δείχνει η ταινία θα μπορούσαν να είναι 100% αληθινά. Στο The past δεν θυμάμαι αν υπάρχει καν μουσικό soundtrack έστω για ένα δευτερόλεπτο σε μια σκηνή. Δεν είναι κάτι που απορρίπτω απαραίτητα, συνεχίζω να πιστεύω πως το the past είναι μια σπουδαία ταινία. Περισσότερο random σκέψεις βλέποντας ταινίες, nothing more.
Γνωστή και ως “η ταινία που αποκαθήλωσε την δικτατορία του μοντάζ”. Τέρμα πια η τυραννία. Ό,τι γυρίσατε, πετάχτε το μέσα στην τελική κόπια έτσι ώστε να φτιάξετε ένα 18ωρο αραβούργημα και να περάσετε για σκηνοθετάρα που και καλά δείχνετε μικρές λεπτομέρειες για να χτίσετε τους χαρακτήρες σας-ουαχαχαχαχχαχαχαχ ΠΟΙΟΥΣ;
Λοιπόν τέρμα το αστειάκι που οποιαδήποτε ταινία έχει συννεφιά, υστερίες και ανεξιχνίαστο έγκλημα αυτομάτως μετατρέπεται σε “ατμοσφαιρική”. Ένα απαράδεκτο χυσαμόλι που αναιρεί την έννοια του χρόνου και κάνει τις δυόμιση ώρες να μοιάζουν εννιά. Χαρακτήρες-μηδέν, σκηνοθεσία απλά να λέει “στοπ” και “πάμε”, διεκπεραιωτικοί ηθοποιοί σε μια ταινία που έπρεπε να είναι 90-100’ το πολύ.
Οικογένεια μαφιόζου, μετακομίζει στη Γαλλία για να “κρυφτεί”, υπό την προστασία του ΕφΜπιΑι. Βέβαια προσπαθούν να μην δώσουν δικαίωμα, μόνο ανατινάζουν μέρη, βαράνε κόσμο, θάβουν πτώματα κτλ. ΚΑΚΗ!
Ούτε για μαύρη κωμωδία (που ήθελε να περάσει) δεν έκανε. Μόνο τα τρία μεγάλα ονόματα θα σε κάνουν να τη δεις. Αλλά δεν τα υπολογίζω αυτά. Καμία επιείκεια όταν κάτι είναι κακό.
Απλά πέρασε ευχάριστα η ώρα. Τίποτα περισσότερο. Σε 2 σκηνές το πολύ να γέλασα, μιαπόταίδια γενικά. Τι σκατόφατσα έχει αυτός ο Wilson
Ένα τεσσαράκι και μισό.
Τη ταινία αυτή δεν τη περίμενα, ούτε διάβασα κάτι σχετικό, ούτε καν trailer τσέκαρα. Την είδα γιατί παίζει (επιτέλους) ο Jared Leto μετά το Mr. Nobody. Πολύ καλή ήτανε, βιογραφία του Ron Woodroof που καταφέρνει να τρολλάρει ολόκληρη τη φαρμακοβιομηχανία -μη πούμε και την ιατρική- το 1985.
Του 2013 κι αυτή, είπα να τη δω αφού έχει σαν θέμα της το διαδίκτυο. Δυστυχώς ο πρωταγωνιστής ήταν αντιπαθέστατος και δε την ευχαριστήθηκα, αν ήταν διαφορετικός και με καλύτερες ερμηνείες μπορεί να μου φαινόταν αξιόλογη. Μόνο το τέλος μου άρεσε που αν και αληθινό φάνηκε υπερβολικό.
Αυτή αν και πολύ γνωστή δεν την είχα δει. Στρώθηκα τώρα γιατί παίζουν 2-3 σημαντικοί ηθοποιοί. Αν και δεν έχει και τόσο δράση παρά μόνο στο ξεκίνημα, φάνηκε ενδιαφέρον παρόλο που είναι πάνω από 2 ώρες και κάπως αργή. Πιστεύω έπρεπε να κοπούν ορισμένες σκηνές στο μοντάζ για να μη κουράζει.
Και για το τέλος ο Sean Bean σαν πρώην στρατιωτικός να φτιάχνει συμμορία από ανθρώπους θύματα. Ένας με μαυρισμένο μάτι, άλλος με χαραγμένο πρόσωπο, παίρνουν εκδίκηση ως κουκουλοφόροι και μπλέκουν στη παρανομία. Με καλύτερο σκηνοθέτη και δεύτερο γνωστό ηθοποιό θα άξιζε πιο πολύ.
Δεν το είδα, αλλά σε πιστεύω απόλυτα, κάπως έτσι το φανταζόμουν και δεν πήγα να το δω. Δεν πρέπει να μιλάς για κάτι που δεν είδες αλλά ήμουν και είμαι προκατειλημένος.
Σε 80 λεπτά οι 8 υποψήφιοι πρέπει να λύσουν τον γρίφο που τους δίνεται ώστε ένας από αυτούς να πάρει την πολυπόθητη θέση σε εταιρία - κολοσσό.
Επιτρέπεται η συνεργασία, απαγορεύονται άλλα πράγματα.
Ενδιαφέρον είναι η λέξη που του ταιριάζει. Από ταινία μυστηρίου καταλήγει σε θρίλερ και με αρκετή ένταση αλλά στο τέλος μας τα χαλάει απότομα.
Αξίζει την προβολή του.
Taken
Περιπέτεια με τα όλα της, φοβερός ο Νίσον, με φόντο το Παρίσι.
Αναρωτιέμαι αν εξαιρέσεις τις χολιγουντιανές υπερβολές (πάει στο Παρίσι και τα γαμάει την μάνα όλα μόνος του) αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι (πρώην γαμάτοι πράκτορες που πίσω από τον στοργικό πατέρα που δείχνουν θα σκότωναν και την μάνα τους αν χρειαζόνταν).
Βασικά υπάρχουν αρκετές φορές σε σχολιασμό ταινίας από τον NamelessDead που νομίζω πως άλλη ταινία είδα εγώ άλλη αυτός και απλά τυχαίνει να έχουν τον ίδιο τίτλο ξερω 'γω.
Για τα άλλα που έγραψε δε διαφωνώ και πολύ πάντως, ειδικά ο χαρακτήρας του Τζάκμαν ήταν απαράδεκτος για μένα και κάπου διάβασα και τις προάλλες ότι θα ήταν υποψήφιος για όσκαρ, λολ και γτφ.
Απλά μου έκανε εντύπωση που δε διαχώρισε τον Gyllenhaal, ο οποίος ήταν συγκλονιστικός το λιγότερο, γι’αυτό και η ερώτησή μου.
Ειλικρινά κανένας από τους χαρακτήρες δε μου δημιούργησε το παραμικρό ενδιαφέρον να δω πού θα οδηγηθεί/οδηγήσει την πλοκή. Άλλος ένας μπάτσος με συναίσθηση του καθήκοντος, άλλος ένας σύζυγος-πατέρας-προστάτης-you’re our hero,dad που του παίρνουνε την κόρη/γυναίκα/γκόμενα και “φτάνει στα άκρα” - έλεος. Αν όλα αυτά βέβαια ήταν τουλάχιστον γυρισμένα οικονομικά, χωρίς σκηνές όπως η πρώτη με το κινέζικο ωροσκόπιο και χωρίς να επαναλαμβάνονται οι διάλογοι 400 φορές, μπορεί και να αντεχόταν.
Dead αν θες πες σε ποια άλλη ταινία έχεις διαφωνήσει τόσο με τη γνώμη μου. Μπορεί να κάνω λάθος.
Ε το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι το The Dark Knight Rises αν και τότε στο thread της ταινίας το forum είχε χωριστεί σε 2 στρατόπεδα. Αλλά αν θυμάμαι καλά και για το Gravity είχαμε εντελώς διαφορετική άποψη. Καλά όχι πως έχει και τόσο σημασία βέβαια στην τελική.
Πάντως σήμερα είδα και το [B]Blue Jasmine[/B] και εδώ ίσως να συμφωνούμε λιγάκι Και εμένα λίγο βαρετό μου φάνηκε (αν και φαν του Woody). Όχι τόσο διασκευή του Streetcar named desire περισσότερο τον χαρακτήρα της Blanche πήρε και την τοποθέτησε στο δικό του σύμπαν. Τεράστια Cate Blanchett που μάλλον θα είναι ο μοναδικός λόγος που θα θυμάμαι την ταινία.
