Τo Her είδα και με συγκλόνισε λιγάκι. Άσχημο πράμα η μοναξιά, έστω κι αν προέρχεται από χωρισμό. Και πόσο φρικτό να αγαπάς κάτι χωρίς σώμα. Η σκηνή με την Isabella με ξενέρωσε λες και τη ζούσα. Τι άλλο να πω, ο Phoenix τέλειος στο ρόλο του, να τσακιστούν όσοι δεν την είδαν ακόμα!
Το Visitor Q το ξέρουν όσοι ψάχνουν ιαπωνίλες. Αν πούμε ότι η αμερικανοποίηση ήρθε με το όνομα Hesher και τον Levitt, τότε αυτό εδώ θυμίζει μία ολλανδική version. Με πρωταγωνιστή ένα ζητιάνο, που είναι κάτι παραπάνω, να μπλέκει σε μία οικογένεια. Το είχε κάπως το ενδιαφέρον του.
Είπα να δω και το Rush αφού είναι μία απ’τις ταινίες της χρονιάς. Δυστυχώς όμως δεν είμαι φαν της formula 1 και κάθε είδους rally. Αυτό σαν αρνητικό δικό μου, γιατί η ταινία κατά τ’άλλα είναι μία χαρά, και με αρκετά σωστές ερμηνείες (ειδικά του Bruhl). Απλά το θέμα μου φάνηκε αδιάφορο.
Lets get ready to humble! Stallone VS De Niro. Από Rocky Balboa και Raging Bull (Jake LaMotta), σε Razor και Kid προσπαθώντας να θυμίσουν κάτι απ’τα παλιά. Ας μείνουμε στο ότι προσπαθούν, γιατί δε λεει και πολλά. Ένα υποτυπώδες σενάριο και χιουμοράκι δεν αρκούν για να μας συγκινήσουν.
γρακχε, ώρες ώρες λυπάμαι που δεν ζούμε κοντά.
πάντως κάνεις δεν είπε οτι είναι το αριστούργημα του αιώνα η ταινία. αλλά αυτί η Feel good αίσθηση που αφήνει και διάφορες σκηνές και καταστάσεις, ε όσο να πεις, μας “πιάνουν”.
Απο τις πιο ωραιες ταινιες που εχω δει! Η υποθεση φοβερη,κραταει τον θεατη καθηλωμενο. Ουτε για ενα λεπτο δεν ενιωσα να βαριεμαι.Straightforward υποθεση με αρχη,μεση και τελος. Απλα,καταπληκτικη!!
Α,και με γαματο soundtrack!! http://www.youtube.com/watch?v=fkP3urtYCkc
Ταινία που διαπραγματεύεται τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία, συγκεκριμένα μεταξύ οπαδών της Chelsea και της Millwall. Μέσα από τα μάτια ενός οπαδού της Chelsea λοιπόν φαίνεται η πραγματικότητα που επικρατεί σε τέτοιες καταστάσεις, τα ναρκωτικά και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Πολύ καλή και αρκετά ρεαλιστική θεωρώ, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα.
Σταθερη αξια το football factory.Αν δεν το εχεις δει ακομα να δεις οπωσδηποτε το πρωτο green street hooligans ειναι κλασεις ανωτερο απο το football factory
Το ξέρω. Αλλά μεταξύ μας η αίσθηση που βγαίνει από διάφορα ποστ σας σε προηγούμενες σελίδες είναι αυτή του έπους. Πιο πάνω ο bastard λέει για “τέλεια ταινία” (αλλά ντάξει αυτός είναι και οπαδός του Tim Owens). Η γενική εικόνα είναι της αποθέωσης, της κάβλας. Το θυμάμαι το πρώτο ποστ σου όπου έλεγες ότι μιλάει κυρίως ο ενθουσιασμός. Απλά εγώ δε συμμερίζομαι αυτό τον ενθουσιασμό. Είναι μια πολύ καλή και διασκεδαστική ταινία της βρετανοϊρλανδικής σχολής της κωμωδίας ή/και ιλαροτραγωδίας, όπως είπα, και έχει και μια πραγματικά πολύ σπουδαία ερμηνεία, αλλά κατά τ’ άλλα μην τρελαθούμε κιόλας.
Πάντως εμένα μη μου πολυδίνετε σημασία εδώ στα κινηματογραφικά. Δε θυμάμαι ποιά ήταν η τελευταία ταινία που με ενθουσίασε. Έχει αρχίσει σχεδόν να με προβληματίζει αυτό: είναι το σινεμά γενικά που γίνεται όλο και πιο μέτριο και ανεπαρκές (βλ.: κακό), ή εγώ που έχω γίνει τρομερά δύσκολος;
Ή μήπως και τα δύο;
δηλαδή θα ήθελα να διαφωνούμε απο κοντά. απο οτι βλέπεις δεν ειμαι καλός σε αυτό το για να εξηγήσω αυτό που είπα στη ταδε σειρά 65 μέρες πριν και τρέχα γύρευε.
επίσης δεν ειναι κακό να μιλάει η καύλα μερικές φορές
το “τέλεια ταινία” δεν το έγραψα με την έννοια “αριστούργημα του πανγαλακτικού γαργαροκινηματογράφου” αλλά με την έννοια της ταινίας που θα τη δω κάτι παραπάνω από ευχάριστα και στο τέλος θα με αφήσει με ένα τεράστιο χαμόγελο όσο παίζουν τα κρέντιτς. όπως και τα wolf children, drinking buddies, monsieur lazhar και detachment που είδα τελευταία (οκ, άκυρο το χαμόγελο στα κρέντιτς για το τελευταίο).
