Οι καλύτεροι ‘κακοί’ που θυμάμαι πάντως είναι αυτοι στα goldfinger, thunderball. Αα και ο del toro όταν επαιξε σε μια ηταν καλός απλα με τον Ντάλτον σαν Μποντ, έχανε αρκετά η ταινία.
…Hellraiser III…μακράν το καλύτερο της σειράς:):!:
Θα κάνω τις επαναλήψεις μου και θα επανέλθω δριμύτερος. Το “Goldfinger” είναι στις αγαπημένες μου ταινίες Bond γενικά πάντως.
…και ο Κρίστοφερ Γουόκεν στο A View to a Kill είναι πολύ καλός σαν κακός
:):!:
Είπα να δω και όσες οσκαρικές μου έχουν ξεφύγει.
Nebraska
Road movie στην Αμερικάνικη επαρχία. Για άλλη μια φορά ένας σκηνοθέτης θέλει να δώσει μια μικρογραφία της Αμερικής μέσα από την συμπεριφορές των κατοίκων αυτών των περιοχών, τα καταφέρνει εύκολα ο Payne βοηθούμενος από το πολύ καλό του καστ και την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ωραίος ο Dern αλλά εγώ νομίζω την παράσταση την κλέβει η June Sqibb δικαίως υποψήφια για τον β’ γυναικείο.
Philomena
Και εδώ road movie με ένα δημοσιογράφο να βοηθάει μια ηλικιωμένη γυναίκα να βρει τον χαμένο της γιο που της είχαν στερήσει από το μοναστήρι στο οποίο μεγάλωσε,. Αρκετά συγκινητική χωρίς να καταφεύγει στο εύκολο μελό στηρίζεται στον τρομερό δίδυμο Dench Coogan. Ταυτόχρονα πάντως είναι και μια ταινία καταγγελίας για τις πρακτικές των καθολικών μοναστηριών απέναντι σε νεαρές γυναίκες που ήθελαν να νιώσουν πιο ελεύθερες. Το καλογραμμένο σενάριο δεν αφήνει την ταινία να γίνει απλά μια δημοσιογραφική καταγγελία. Αξίζει.
Χτες ξαναείδα το
που ως γνωστόν (
είναι ένα από τα καλύτερα - αν όχι ΤΟ καλύτερο - ντοκυμαντέρ για ροκ/μέταλ, έβερ, οπότε σήμερα είπα να ανέβω επίπεδο (μουσικά) με το
Το οποίο σκοτώνει από κάθε άποψη. Περιεκτικότατο και διαφωτιστικότατο (εστιάζοντας φυσικά στα πρώτα 10 χρόνια της μπάντας, αλλά χωρίς να αφήνει τίποτα απ’ έξω), ενώ έχει και το τεράστιο συν ότι δεν αποσιωπά καμία από τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας του γκρουπ, ίσα ίσα που έχει τους “άσωτους υιούς” Dawson και Oliver να καταθέτουν κανονικότατα και με το νόμο την άποψή τους για ΟΛΑ, ακόμα και για τη διαμάχη που ξέσπασε τα τελευταία δέκα χρόνια!
Απαραίτητο θέαμα για κάθε metalhead.
[B]Nebraska[/B].
Πολυ ομορφη ταινια, με καταπληκτικη ασπρομαυρη φωτογραφια απο τον Αλεξανδρο.
Δυνατη αναπαρασταση της low/mid class της Αμερικης και πολυ καλες ερμηνειες!
σε τορεντ το βρηκες;
γιατι ενα που χω βρει ειναι 4,5 giga
Ναι, δυστυχώς μόνο αυτό υπάρχει απ’ όσο έψαξα,
Δεν έχω τι να δω πάλι, τα καλύτερα κυκλοφορούν μάρτιο-απρίλη.:dunno:
Κωμωδία για τους λάτρεις των D&D. Με RPGάδες επικάδες, μεταλλάδες, παπαράδες που γουστάρουν σπαθιά κτλ να κάνουν ένα ας πούμε φεστιβάλ, μία αναπαράσταση σε δάσος, όπου καλούν κι έναν δαίμονα κατά λάθος. Είχε λίγες διασκεδαστικές στιγμές, αλλά γενικά not my cup of tea.
Hot Fuzz, Observe & Report, The Other Guys, The Heat, Filth, Wrong Cops. Είπα να δω και το The Guard, άλλη μία κωμωδία με τσέους, πρωταγωνιστώντας ο γέρος απ’το In Bruges, σαν αγενέστατος αλλά στο τέλος ηρωικός μπάτσος στην Ιρλανδία. Λίγο παραπάνω απ’το μέτριο ήταν, το Filth δε ξεπερνιέται.
Και ξανά Kevin Spacey, αντιστρέφωντας το ρόλο του απ’το K-Pax εδώ παίζει αυτός τον ψυχολόγο, που από τότε που αυτοκτόνισε η γυναίκα του καπνίζει μπάφο προσπαθώντας να κρύψει τη θλίψη του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να βοηθήσει και τους πελάτες του. Βλεπόταν αλλά κάπου κουράστηκα.
…απόψε είδα το
…σε λίγο θα δω και το δεύτερο μέρος, που πιστεύω θά’ναι το ίδιο ενδιαφέρον και τρομακτικό
…και στο ενδιάμεσο
…ένα απ΄τα δυο πολύ καλά έργα του Κόκκινου…το άλλο είναι το ‘‘Τέλος Εποχής’’…πολύ καλές ερμηνίες απ’όλους, αλλά ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος νομίζω κάνει μια απ’τις πιο όμορφες ερμηνίες του, και σίγουρα ομορφαίνουν την ταινία οι Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και Eric Burdon…και ο Βαγγέλης Γερμανός
:):!:
Amour
Γνωστό ότι ο Χάνεκε είναι μεγάλος παικταράς και το αποδεικνύει άλλη μια φορά στην τελευταία του ταινία. Αργό χτίσιμο χαρακτήρων και ακόμη πιο αργή εξέλιξη με φόντο ένα σπίτι μόνο με δύο καταπληκτικούς ηλικιωμένους πρωταγωνιστές και μερικές ακόμη πινελιές από δευτερεύοντες χαρακτήρες να προστίθενται όσο ακριβώς χρειάζονται.
Ωδή στις ανθρώπινες σχέσεις από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη σε μια μη πρωτότυπη ιστορία.
Jacob’s Ladder
Καλοστημένο έξυπνο ψυχολογικό θρίλερ με τον σπουδαίο Τιμ Ρόμπινς (από τις καλύτερες ερμηνείες του).
Βετεράνος του Βιετνάμ βλέπει “δαίμονες” και βασανίζεται εσωτερικά πιστεύοντας ότι είναι παρενέργειες πειράματος του στρατού. Δεν θα ξέρει τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία.
Τυπική κλειστοφοβική αμτόσφαιρα των early 90’ς, με τα πολλά flashback να βοηθούν στην εξέλιξη της υπόθεσης και το φινάλε ξεχωριστό.
Δεν τρελάθηκα γιατί περίμενα περισσότερα για κάποιο λόγο αλλά προτείνεται,
Πες και για την τελευταία σεκανς που δάκρυσαν και τα μάρμαρα
Ο άνθρωπος είπαμε είναι πρωτομάστορας. Σε κάποια φάση πάει να σε τρολάρει (να μιλήσουμε με επίπεδο και λέξεις Άδωνι) με τον χαρακτήρα του γέρου και για το πόσο καταπιεσμένος νιώθει.
Το Amour για μένα είναι, αν όχι η κορυφαία, μέσα στις 3-4 κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας. Masterpiece επιπέδου Bergman, όχι σε σύγκριση, αλλά σε συγκίνηση εξαιτίας χαρακτήρων.
Ρε παιδιά, μόνο εμένα μου φάνηκε ψυχρό και αποστασιοποιημένο το Amour; Δε μου προκάλεσε παρά ελάχιστο συναίσθημα (μόνο στο τέλος), σε σχέση μαυτό που περίμενα να νιώσω διαβάζοντας τις διθυραμβικές κριτικές και το όλο concept. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είμαι μεγάλος κλάψας στις ταινίες 
Ψυχρό και αποστασιοποιημένο; Ε ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ (φωνή μαντάμ παπαντάμ)! Δηλαδή τι περίμενες; Μελόδραμα και θεατράλε απελπισία;
Κοίτα η κλάψα για την κλάψα στις ταινίες με εκνευρίζει αλλά τι να πω, μπορεί και να’χεις δίκιο και να το αντιμετώπισα το έργο με τον τρόπο αυτό (νταξ όχι ακριβώς :p) . Θα το ξαναδώ σίγουρα κάποια στιγμή, η αίσθηση όμως που μου άφησε παραμένει.