εσυ την βλέπεις γιατί εχει περαστεί στo ιστορικό σου. εμείς πάλι… και την ναομι που ποσταρες αλλού, δεεεεν
ουτε εγω βλεπω εικονα παντως
same here για όλα τα ποστ από ARIAN
καθε φορα που θελω να δω την εικόνα του arian κανω quate to post του και μετα copy paste τον σύνδεσμο στον browser!!! Μανούρα δηλαδή… 
dead κατέβασα A.Field.in.England δε ξερω πως αλλα με έψησες άσχημα…
Δεν ευθύνομαι για ότι βλάβες προκαλέσει στον εγκέφαλο σου
[SPOILER]και ναι το ξέρω ότι έτσι σε ψήνω περισσότερο :lol::p[/SPOILER]
Εντωμεταξυ η συγκεκριμένη ταινία (A field in England) έπαιξε και στο Fuzztastic Planet Festival στη Δράμα. Προσωπικά δεν το είδα αλλά νομίζω θα ταίριαζε γάντι στην όλη “ατμόσφαιρα” wink wink
[B][U]A Field in England[/U][/B]
Οκ,εμενα δεν μου φανηκε και τιποτα σπουδαιο,οχι οτι ηταν κακη ταινια. Μπορει η πρωτη ωρα να ηταν αρκετα βαρετη,αλλα τα τελευται 30’ ηταν ολα τα λεφτα,με αυτα τα ωραια πλανα και τον τροπο με τον οποιο χρησιμοποιειται η καμερα.Γενικα,εβγαζε μια ατμοσφαιρα
[B][U]Salο, or the 120 Days of Sodom[/U][/B]
Υπαρχουν μαλακια ταινιες,υπαρχει και το Salο…:-k[-X
Τεσσερεις πλουσιοι αντρες της φασιστικης Ιταλιας του 1944 απαγαγουν 18 εφηβους(9 αγορια και 9 κοριτσια),τους μεταφερουν σε ενα παλατι κοντα στην περιοχη Saló,οπου για 120 μερες τους ασκουν σεξουαλικη,λεκτικη,σωματικη και ψυχολογικη βια υψηστου βαθμου.
Δεν υπαρχει λογος να αναφερθω στις σκληρες σκηνες,οι οποιες ειναι πολυ βαρβαρες(αναφερομαι κυριως στις τελευταιες). Αυτο που μου εκανε εντυπωση,ομως ειναι οι ΧΑΛΙΑ ερμηνειες των ηθοποιων: ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Απλα περιφερονταν σαν χαμενοι και υπεμεναν τα βασανηστηρια χωρις να εκδηλωνουν κανενα σηναισθημα(πλην του σωματικου πονου),με εξαιρεση μια συντομη σκηνη, οπου μια κοπελα βαζει τα κλαματα ,επειδη θυμηθηκε τον θανατο της μητερας της.
Δεν καταλαβαινω γιατι ο Pasolini επελεξε αυτον τον τροπο για να δειξει τι μπορουν να κανουν οι (οποιοιδηποτε) φασιστες οταν εχουν καποιον ανυπερασπιστο στο χερι.Δεν καταλαβαινω γιατι αυτο το πραγμα λεγεται “τεχνη”;; Αυτη η ταινια το μονο που ΠΡΟΚΑΛΕΙ ειναι ΒΑΡΕΜΑΡΑ.:thumbdown:
…εμένα σφίξιμο στο στομάχι, αηδεία σε κάποιες φάσεις, θυμό για αυτά που περιγράφει και ολίγον τι ναυτία…αλλά όντως και αυτό μπορεί να χαραχτηριστεί, απενεχοποιημένα, τέχνη:):!:
Απενοχοποιημένα τον Παζολίνι.
Μά’στα.
No facepalm strong enough για την κατακεραύνωση και συνεχίζουμε.
Δε μ’ άρεσε αυτό το facepalm, δεν είχε καθόλου συναίσθημα.
Ναι, αλλά έχει “τέχνη”.
ταινια μετα απο 2+ μηνες… απολαυστικη απ’την αρχη μεχρι το τελος
Dark Water.
Χασιμο χρονου, κριμα το απογευμα μου
Ω/10
Για μένα το Salo είναι μια από τις πιο εύστοχες προσεγγίσεις του φασισμού . Νομίζω πως ο Παζολίνι επέλεξε να εστιάσει στην απάθεια και στον σαδισμό που είναι κύρια χαρακτηριστικά της φασιστικής ιταλίας .
Νομίζω ότι η “τέχνη” 'εγκειται ακριβώς στον τρόπο αυτό που επέλεξε ο σκηνοθέτης να μας δείξει τι πιστεύει για τον φασισμό. Πανέμορφα ζωντανά χρώματα στο background , σε συνδιασμό με εκφυλισμένες βιτσιόζες περσόνες και με την ανθρωπιά να ισοπεδώνεται με τον πιο σαδιστικό τρόπο. Πάρτα στη μάπα δλδ αντίληψη, η οποία εξάλλου του στοίχισε και τη ζωή …
Ολλανδική αντι-bullying ταινία, εξαιρετική!
Νομίζω ότι ο Παζολίνι είναι το απόλυτο love it or hate it στο πεδίο του σινεμά. Teorema επίσης πολύ καλό παράδειγμα.
Αυτό το τελευταίο καλοκαίρι πρέπει να ήταν το καλύτερο ever σε ότι αφορά τα blockbuster του Hollywood. Το ένα καλύτερο από το άλλο, από όσα είδα μόνο το Godzilla δεν μου άρεσε και τόσο (απέφυγα να δω το transformers 4 πάντως). Και τα 2 χθεσινά που μου ξέφυγαν στις αίθουσες απλά επιβεβαίωσαν τον παραπάνω ισχυρισμό μου.
Edge of Tommorow
Την υπόθεση μάλλον την ξέρετε οι περισσότεροι, ουσιαστικά η μέρα της μαρμότας σε sc-fi εκδοχή. Πολύ καλό αν και το φοβήθηκα μην ήταν σαν το Oblivion (συμπαθητικό μεν αλλά πολύ rip-off). Σε κρατάει στην τσίτα με μεγάλη ευκολία, έχει το χιούμορ του, συμπαθητικούς χαρακτήρες και ένα καλογραμμένο σενάριο που από την μια δεν το κάνει να μοιάζει σαν ένα ακόμα rip-off από άλλες ταινίες, από την άλλη καταφέρνει να κάνει την επανάληψη της ίδιας μέρας ενδιαφέρουσα καθ όλη την διάρκεια της ταινίας.
How to Train Your Dragon 2
Το πρώτο ήταν από τα καλύτερα animation που έχω δει και ευτυχώς αυτό το δεύτερο είναι ένα άξιο σικουελ. Όπως και στο πρώτο επικεντρώνεται στην φιλία του δράκου με τον αναβάτη του που λόγω της αναπηρίας τους συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Πολλές εκπλήξεις στο μεταξύ (μερικές τις αποκάλυψε το trailer, μερικές άλλες όχι), πολύ δράση και αρκετές όμορφες εικόνες.
[B][U]The Face of another (1966)[/U][/B]
πριν λίγο…
[B]Boyhood[/B]
Το Boyhood είναι ένα έργο άξιο θαυμασμού για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ο τρόπος που γυρίστηκε. Επί 12 χρόνια ο Linklater ακολούθησε το cast του μεγαλώνοντας με τους πιτσιρικάδες πρωταγωνιστές του. Συλλαμβάνοντας στιγμές της παιδικής τους ηλικίας, ακολουθώντας τους μέχρι την στιγμή που ως ενήλικοι πλέον φεύγουν από το σπίτι για να ξεκινήσουν της δική τους περιπέτεια. Στο ενδιάμεσο θα περάσουν από την οθόνη όλες οι εμπειρίες τους από τα 6 ως τα 18.
Οι κριτικές που έχει πάρει η ταινία είναι αποθεωτικές. Ήταν χωρίς αμφιβολία και μέσα στις δικές μου πολυαναμενόμενες. Χωρίς να μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, σαφώς δεν λειτούργησε και τόσο καλά για μένα.
Δεν είναι κακή βέβαια η ταινία, το κάθε άλλο. Ακολουθεί την… συνταγή της τριλογία των before. Στιγμές ζωής όπου δεν συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό, οι πρωταγωνιστές να φλυαρούν περί ανέμων και υδάτων σε όμορφες ζεστές σκηνές. Να ζούνε με όλα τα καλά και τα άσχημα που θα βρουν στον δρόμο τους, να κάνουν λάθη, να ερωτεύονται κτλ.
Η ταινία φανερά στοχεύει να παρασύρει τον θεατή να ξαναθυμηθεί τις δικές του εμπειρίες ως παιδί, τον τρόπο που αυτός μεγάλωσε με τους γονείς του, τους φίλους του κτλ. Και εδώ είναι ένα μικρό πρόβλημα της ταινίας για μένα. Σε αντίθεση με την τριλογία του Τζεσι και της Σελιν όπου δεν χρειαζόταν να ζήσεις μια ανάλογη ρομαντική περιπέτεια για να ακολουθήσεις τους 2 πρωταγωνιστές στην δική τους ρομαντζάδα, εδώ τα πράγματα είναι πιο… συγκεκριμένα, πιο στοχευμένα.
Δύσκολα μπορείς να παρασυρθείς στις δικές σου αναμνήσεις όταν είσαι 30αρης που μεγάλωσε σε Βαλκανική χώρα και βλέπεις τους πιτσιρικάδες στο Τέξας να μεγαλώνουν στα '00s με το κινητό στο χέρι και με xbox στα δωμάτια τους. Ειδικά μάλιστα όταν με την επιλογή του να αφήσει την διάρκεια να ξεφύγει στις 3 ώρες, ο Linklater χάνει την αμεσότητα που τόσο εύκολα έβρισκες στις προηγούμενες ταινίες του.
Όσοι είναι στα 20-25 θα βρουν λίγα περισσότερα στην ταινία. Και όσοι μάλιστα μεγάλωσαν στις ΗΠΑ και είναι σε ανάλογή ηλικία, αυτή μπορεί να γίνει η αγαπημένη τους ταινία. Οι υπόλοιποι όπως εγώ θα βρουν αρκετές όμορφες στιγμές, κάποια κοινές αναφορές αλλά και πολλές που θα φανούν ξένες και απλά θα κουράσουν. Ακόμα και έτσι σαφώς και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς έστω και μια φορά.
[B]edit:[/B] δεν περίμενα να βγει τόσο σεντόνι