Γαλλική (υπέρ)παραγωγή, μεταφορά της “Πεντάμορφης και το Τέρας”. Φανταχτερά κουστούμια, ωραία εφέ (αν και όχι πάντα απόλυτα πειστικά), εντυπωσιακά σκηνικά και γενικά πολύ πλούσια παραγωγή με μερικά πολύ γνωστά ονόματα του Γαλλικού σινεμά να πρωταγωνιστούν. Δυστυχώς όμως η ταινία βαρετή όσο δεν πάει. Καλύτερη η animation της Disney.
Ναι, σε παράκουσα. :roll: Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη την ώρα βαριόμουν να ψάξω για άλλη ταινία, αλλά καλύτερα όπως φάνηκε. Εκπληκτική ήταν.
Τέσπα, στα της σκηνοθεσίας τώρα, μου άρεσε σε γενικές γραμμές, αν και υπήρχαν συμβολισμοί/αλληγορία που δεν πολυέπιασα στο τέλος. Με την βαλκανική κουλτούρα και νοοτροπία, πες το όπως θες, δεν έχω θέμα. Μου αρέσει η ζωντάνια στις ταινίες και έχω την εντύπωση ότι ο Κουστουρίτσα είναι ο «Αλμοδοβάρ των Βαλκανίων», ιδίως τα έντονα χρώματα, οι φολκ μουσικές, η πολυλογία και οι συμβολισμοί κυριαρχούν στις ταινίες και των δύο.
Ευχαριστώ και για την πρότασή σου, μπήκε στο watchlist μου!
Είδα το [B]Dead Man[/B] του Jim Jarmusch και δε μου άρεσε ιδιαίτερα. :oops: Πέρα από τους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας, η ιστορία -με εξαίρεση το δραματικό φινάλε- δε μου είπε πολλά και γενικότερα αυτό το στυλ ταινιών δε θα το ξαναπροτιμήσω. Οφείλω να πω, πάντως, ότι σκηνοθετικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, αν και δεν γνωρίζω άλλες ταινίες του, αλλά το είδος είναι απ’ τα χειρότερά μου. Τέσπα, μία εμπειρία ήταν κι αυτό, την επόμενη φορά θα δω τα Βαλκάνια ^^^ (ε, τις ταινίες του Κουστουρίτσα! :)).
To [B]The Grand Budapest Hotel[/B] !! Για να είμαι ειλικρινής, ψιλοαπογοητεύτηκα. Όχι ακριβώς δε μου άρεσε, όμως οι κωμωδίες γενικότερα δεν είναι στις προτιμήσεις μου… στη συγκεκριμένη υπήρχαν στιγμές που το χιούμορ της γινόταν πολύ μαύρο. Και κωμωδία και μαύρη, δεν.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το καστ των ηθοποιών, ομολογουμένως ηθοποιάρες, που δυστυχώς δεν είχαν το χρονικό περιθώριο και τις μεγάλες ατάκες για να φανεί το μεγαλείο τους. Υπήρχαν δυο-τρεις αστείες στιγμές, κατά τα γούστα μου, και οι γκριμάτσες των ηθοποιών και ειδικά του πρωταγωνιστή αλλά και του πιστού του γκρουμ ήταν πάρα πολύ ευχάριστες.
Στο δια ταύτα τώρα, για μένα άξιζε περισσότερο η τανία για τους ηθοποιούς παρά για τις ατάκες της. Αν και δεν γελάω εύκολα με τις κωμωδίες για να πω την αλήθεια, δεν έχω χιούμορ ή μάλλον το δικό μου απέχει πολύ απ’ των άλλων. Ίσως. Η βαθμολογία στο imdb υπερβολική. Από εκεί παρασύρθηκα και από τη σχέση -και καλά- του σεναρίου με κάποιες νουβέλες του Στέφαν Τσβάιχ, το όνομα του οποίου αναφέρεται στο τέλος, σαν ένας μικρός φόρος τιμής στον ουσιαστικό “δημιουργό” της ταινίας. Επειδή γνωρίζω μερικά απ’ τα έργα του, πάλι δε μπόρεσα να εντοπίσω τις ομοιότητες μεταξύ τους, πφ.
Ταινιάρα! Την είδα λόγω του Gael Garcia Bernal περισσότερο. Πώς γίνεται να παίζει σε άψογες ταινίες πάντα; Γι’ αυτό μου αρέσει! Τέλος πάντων. Πολύ όμορφη ταινία, με πολύ καλούς ηθοποιούς, που αναφέρεται στη ζωή κατά κύριο λόγο. Στην ταινία υπάρχει πολλή ελευθερία, σεξ σεξ σεξ, αλκόολ αλκόολ αλκόολ, α, και μαστούρα. Επίσης, θίγει θέματα κοινωνικοπολιτικά κατά βάση, παρουσιάζοντας τις “δύο όψεις του νομίσματος”: από τη μία τους “πετυχημένους” πλούσιους και από την άλλη τη ζωή των απλών, φτωχών ανθρώπων… Το τέλος αναμενόμενο, αλλά στενάχωρο. Αξίζει, πραγματικά!
Μια ορφανή κοπέλα που έχει μεγαλώσει σε μοναστήρι, σε μια Πολωνία μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, λίγο πριν πάρει τους όρκους της για να γίνει καλόγρια καλείται να γνωρίσει τον μοναδικό της συγγενή. Μια θεία της που θα της αποκαλύψει πως στην πραγματικότητα είναι Εβραία. Μαζί θα αναζητήσουν την τύχη των γονιών της.
Κάπου εκεί ξεκινά ένα road movie και μια βουτιά στον παρελθόν. Όταν αυτό θα συναντήσει το παρόν των 2 εντελώς διαφορετικών γυναικών η καθεμία θα το αντιμετωπίσει με τον δικό της συγκλονιστικό τρόπο. Με αργούς ρυθμούς, κάθε πλάνο να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής (καθόλου τυχαία η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο και 1:37 ratio για να θυμίζει ακόμα περισσότερο πίνακα) και χωρίς πολλούς διαλόγους καταφέρνει και σε καθηλώνει με τεράστια ευκολία. Ο τρόπος που σκιαγραφούνται οι χαρακτήρες των 2 γυναικών καθ όλη την διάρκεια της αναζήτησης τους και όσων ανακαλύπτουν σε αυτήν, είναι αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει. Παίζεται τώρα στις αίθουσες αν δεν κάνω λάθος. Από τις καλύτερες της χρονιάς.
Και στις 2 βλέπουμε την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση μουσικών που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στα προκαθορισμένα όρια που βάζουν οι δισκογραφικές αλλά ακόμα και οι φανς. Το πρώτο πιο εκκεντρικό με τον Fassbender να δίνει μια ακόμα μεγάλη ερμηνεία αν και κρυμμένος πίσω από μια μάσκα. Το δεύτερο (από τον σκηνοθέτη του Οnce) σε πιο feelgood ρυθμούς, ενίοτε και λίγο πιο γλυκόπικρους σε κερδίζει ίσως πιο εύκολα, όπως ακριβώς ένα καλό pop τραγούδι. Αλλά είναι το Frank που θα μείνει περισσότερο στην μνήμη μου θαρρώ. Προτείνονται και οι 2 πάντως.
[/SPOILER]
Εμένα δε με χάλασε το voice over, κυρίως στις σκηνές που περιέγραφε περιστατικά της ζωής στο Μεξικό, αν και σε άλλα σημεία όντως περιττολογούσε. Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά. :Ρ
Το [B]Ida[/B] θέλω να το δω κι εγώ, πέρυσι δεν βγήκε; Πρέπει να είναι πολύ αξιόλογη ταινία.
Χριστουγεννιάτικη κωμωδία με έναν ληστή να παίρνει ως ομήρους ένα δυσλειτουργικό ζευγάρι όταν η τελευταία απόπειρα ληστείας πήγε στραβά.
Μια φορά και ένα καιρό εκεί στο Hollywood έκαναν καλές και αστείες κωμωδίες που δεν βασίζονταν σε gags με κλανιές και σεξιστικές σάχλες. Με μια φοβερή τριάδα ηθοποιών, τον Denis Leary στον ρόλο του ληστή και τους Judy Davis, Kevin Spacey στον ρόλο του ζευγαριού που συνεχώς μαλώνει οδηγώντας τον ληστή στην τρέλα, αυτή μάλλον είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες των '90s. Το tagline της αφίσας τα λέει όλα “They may be hostages, but what they’re doing to this guy is criminal”
Είδα και το τελευταίο [B]Teenage mutant ninja turtles[/B]. Το φοβόμουν πολύ αλλά δεν μπορούσα να το αγνοήσω σαν φανατικός των χελωνών ως πιτσιρικάς. Anyway δεν ήταν εντελώς πατάτα. Βασικά οι ίδιοι οι χαρακτήρες των χελωνών είναι μια χαρά, όλοι οι υπόλοιποι γύρω τους είναι τραγικοί (Shredder, April και όλοι οι δορυφόροι). Οι φανς θα εκτιμήσουν κάποιες σκηνές, οι υπόλοιποι μακριά.
Ταινια ισλανδικης παραγωγης που περιγραφει πως μια κοπελα βρηκε καταφυγιο στο μεταλ μετα τον θανατο του αδερφου της. Ωραια ταινια,με πολυ συναισθημα και μεταλ μουσικη.
εγω δεν εβρισκα ελληνικους υποτιτλους οντως ωραια ταινια μονο και μονο που εχει μεσα Savatage-strange wings και riot-run for your life αξιζει respect αλλα ασχετα με αυτο πραγματικα ωραια ταινια που παρουσιαζει πολυ ωραια το πως η απωλεια σε τετοιες ηλικιες μπορει να σε οδηγησει σε διαφορους δρομους μιας και γνωριζω απο πρωτο χερι αυτα τα συναισθηματα πιστευω οτι εκαναν πολυ καλη δουλεια…8/10 για μενα