το Μr Nobody είναι ενα έπος, και δεν κόβουμε τίποτα. 8)
‘‘Η Κυρά Μας Η Μαμή’’
…ότι και να σκέφτεται ο καθένας, η ταινία αυτή είναι ένα έπος…και ότι πρέπει για χαλάρωση, με κάτι πραγματικά καλό
:):!:
Γερμανικό θριλεράκι με θέμα το χακάρισμα, πισιών κι ανθρώπων.8)
Αυτό το είδα εξαιτίας του Μr Nobody, πρωτότυπο sci-fi με αγάπη.:thumbup:
…τον ‘‘Άγιο Πρεβέζη’’…τώρα στο Ε:):!:
Πολύ ωραίο αφιέρωμα στα αμερικάνικα 70s στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ. Mε οδήγησε σε επαναληπτικές προβολές κλασικών ταινιών αλλά και στο να καλύψω κάποια κενά που έχω.
Marathon Man
http://www.imdb.com/title/tt0074860/
Οι πολιτικές συνωμοσίες έφτασαν στο peak τους αυτή την δεκαετία. Εδώ ένας φοιτητής βρίσκεται μπλεγμένος ξαφνικά σε μια συνωμοσία με ναζιστές που κάνουν διακίνηση διαμαντιών, αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες που συνεργάζονται μαζί τους και με το οικογενειακό παρελθόν του. Εδώ υπάρχει και η κλασική σκηνή βασανισμού με τον οδοντιατρικό τροχό και την κλασική ατάκα “is it safe?”. Dustin Hoffman στα καλύτερα του και ο Laurence Olivier σε ένα από τους πιο ανατριχιαστικούς ναζιστές της μεγάλης οθόνης. Εννοείται στα must.
Paper Moon
http://www.imdb.com/title/tt0070510/?ref_=rvi_tt
Con-artist φορτώνεται παρά την θέληση του και εντελώς ξαφνικά μια 9χρονη πιτσιρικά που μένει ορφανή και πρέπει να την μεταφέρει στην θεία της που ζει μερικά χιλιόμετρα μακριά. Κάπου εκεί ξεκινά ένα απολαυστικό road trip σε μια Αμερική που βιώνει το οικονομικό κραχ του '29. Η μικρή αποδεικνύεται διαόλου κάλτσα και αφού φέρνει στα όρια του τον con artist της ιστορίας μας καταλήγει η καλύτερη συνεργός του. Αν και αρκετά ανάλαφρη με κυρίως κωμικό προσανατολισμό έχει τις ωραίες δραματικές στιγμές της. Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών, της πιτσιρικά Addie και του Moses είναι όλα τα λεφτά. Χημεία όχι τυχαία αφού πρόκειται για τους Tatum O’Neal και Ryan O’Neal κόρη και πατέρας. Πρέπει να προκάλεσε αρκετά στην εποχή της πάντως με την 9χρονή Tatum να είναι αρκετά συχνά με ένα τσιγάρο στο χέρι. Επίσης must.
Περίμενα περισσότερο Andrew Lincoln αλλά δυστυχώς ούτε εδώ.
dead για δες το french connection μιας και επιασες τα 70s
Βασικά το sequel είναι που δεν έχω δει ακόμα. Το έχει δει κανείς; Αξίζει η καλύτερα να κάνω επανάληψη στο πρώτο;
[B][U]Laugh Killer Laugh[/U][/B]
[U][B]Bullitt[/B][/U]
Pride
http://www.imdb.com/title/tt3169706/?ref_=rvi_tt
.jpg)
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Το 1984 μια ομάδα gay ακτιβιστών αποφασίζει να προσφέρει αλληλεγγύη στους ανθρακωρύχους της Ουαλίας στον αγώνα τους κατά της κυβέρνησης Θατσερ. Η προσέγγιση δεν θα γίνει εύκολα φυσικά, αντιδράσεις θα υπάρξουν και από τις 2 πλευρές. Ο κοινός εχθρός όμως, η συντηρητική πολιτική της Θατσερ εν μέσω πολλαπλών κοινωνικών αναταραχών, θα έχει θετικά αποτελέσματα.
Πολιτική ταινία που δεν θα τολμούσε να κάνει ποτέ ένας Κεν Λόουτς. Η μεγάλη δύναμη της βρίσκεται στο πως στέκεται πάντα στον ανθρώπινο παράγοντα, στις αντιδράσεις των ίδιων των ανθρώπων μπροστά στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Με το αλάνθαστο βρετανικό χιούμορ να βρίσκεται συχνά σε πρώτο πλάνο, και τις ερμηνείες από ένα έξοχο βρετανικό cast μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις κάποιες σεναριακές απλοποιήσεις.
Αν και περσινή ταινία στις ελληνικές αίθουσες βγήκε μόλις αυτή την βδομάδα.
Νομίζω κάπως άστοχη η σύγκριση με Λόουτς λόγω ανομοιότητας ύφους. Μπορεί να κάνει πολιτικοποιημένες ταινίες αλλά με βάση αυτή τη σύγκριση είναι σαν να ζητάς από τον Χάνεκε να γυρίσει κομεντί και να βγάζει κάποιος άλλος κάτι τέτοιο και να λες “η ταινία που ο Χάνεκε δε θα τολμούσε να κάνει”. Άδικα μειωτικό από τη στιγμή που ο Λόουτς έχει δείξει εξαιρετική ευελιξία στην πολυπλοκότητα των ζητημάτων που θίγει.
Στα της ταινίας αυτούσιας, τώρα, καμία απολύτως διαφωνία. Διαμαντάκι από τα ελάχιστα, και feelgood και σοβαρό στην άποψή του.
Το κακό με τον Λοουτς για μένα είναι πως πολλές φορές στις ταινίες του ξεχνάει τους χαρακτήρες ή απλά τους μετατρέπει να σεναριακά οχήματα για τον δικό του πολιτικό λόγο. Έχει την τάση προς την καταγγελία πολλές φορές λειτουργώντας εις βάρος του ανθρώπινου στοιχείου. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελευταία του ταινία Jimmy’s Hall (για μένα και το Wind… )
Ο Λοουτς πιστεύω πως δεν θα το άγγιζε σαν θέμα από την αρχή το συγκεκριμένο. Εντάξει δεν είναι και κομεντί η συγκεκριμένη. Παρά το πιο χαλαρό ύφος για πολιτική ταινία πρόκειται. Σαν προσέγγιση σαφώς δεν έχει σχέση με Λοουτς.
(εννοείται πως δεν τον βγάζω άχρηστο τον άνθρωπο ε 
)
Νομίζω πως κι εδώ, βέβαια, το πολιτικό εμπαινε σε πρώτο πλάνο. Όσο δουλεμένοι, με σάρκα και οστά και να ήταν οι άνθρωποι, κατ’ αντιστοιχία με τον Λόουτς, ήταν τα μέσα για να μιλήσει για το πολιτικό του ζητήματος. Ναι, έχει τάση στην καταγγελία, σύμφωνοι, αλλά οπως κι εδώ (να που βρήκαμε μια μικρή ομοιότητα) απασχολείται περισσότερο με τις καταστάσεις. Αλλά όσο και να τους χρησιμοποιεί ως οχήματα, δεν παύει να τους γράφει σε ικανοποιητικό βαθμό, δεν τους αφήνει στην τύχη τους. Μέτρια γραμμένους δεν τους λες. Αλλά αυτό δεν είναι και πταίσμα όταν εξαρχής έχει άλλους σκοπούς.
Παρεμπιπτόντως, αν ήταν να συγκρίνω το ρυθμό του Pride με κάποιαν άλλη ταινία, σίγουρα θα 'ταν το 24 Hour Party People. Μόλις ακούγεται το What Difference Does It Make από Smiths στο πάρτι, αναπόφευκτα κάνω συνειρμό.
Ναι και εδώ το πολιτικό είναι σε πρώτο πλάνο. Για αυτό και είναι μια πολιτική ταινία καταρχήν. Απλά εδώ σε κανένα σημείο δεν φαίνεται να κάνει ο σκηνοθέτης μια ταινία καταγγελίας. Δεν φαίνεται να είναι καν στις προθέσεις του σε κανένα σημείο.
Βασικά το “ταινία που δεν θα τολμούσε να κάνει ποτέ ένας Κεν Λόουτς” πιο πολύ το μεταφράζω ως κάτι που ο Λοουτς δεν θα έπιανε στα χέρια του, ακριβώς επειδή το υλικό δεν του δίνει απόλυτα την δυνατότητα να κάνει μια δική του ταινία. Σε δική του ταινία για τον αγώνα των ανθρακωρύχων (δεν ξέρω και αν έχει κάνει ήδη καμία, δεν τις έχω δει και όλες πρέπει να είναι καμιά 50αρια) δύσκολα θα μπορούσε να συγκρατηθεί να μην κάνει ταινία καταγγελίας. Δεν σημαίνει πως θα ήταν απαραίτητα κακή, απλά δύσκολα θα το έπιανε από αυτή την κοινωνική σκοπιά.
Ίσως το πιο σωστό θα ήταν “θέμα που δεν θα έπιανε ποτέ ο Λοουτς” (παρότι καθαρά πολιτικό).
Εν τω μεταξύ μάλλον ο Λόουτς είναι που έχει κάνει ταινίες τις οποίες ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ δε θα τολμούσε ποτέ να κάνει (και μάλιστα δε θα τολμούσαν κυριολεκτικά και όχι απλώς ως ‘‘σχήμα λόγου’’), αλλά τέλος πάντων.
Και περίμενα πότε θα μπεις να ειπωθεί. Oro se do bheatha 'bhaile λοιπόν.
Κι όχι μόνο αυτό. Ας μου πει κάποιος, ποιος άλλος σκηνοθέτης έχει τολμήσει να κάνει ταινία με θέμα την εργατική πάλη και την οργάνωση των εργατών μέσα από σωματεία, στην Αμερική του ΣΗΜΕΡΑ (“Ψωμί και Τριαντάφυλλα”).
Αυτά θέλουν κότσια. Όχι ταινίες για gay που συμπαραστέκονται στους ανθρακωρύχους στα 80’s (που δεν αμφιβάλλω ότι πιθανότατα θα αρέσει και σε μένα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Αγαπημένα Ziu-9 των ΗΛΠΑΠ.
Συγκλονιστικό. (Το ότι έκανε την ταινία αυτός ο λίγδας δεν της αφαιρεί τίποτα απολύτως.)
Για να περασει το σαββατο και να πανε κατω οι μπυρες
Συμπαθητικη,Α και οταν μεγαλωσω θελω να γινε μπιλ μαρει <3