να και κατι σχετικο που ταιριαζει στην συζητηση λιγο πιο πανω 
1 Like
Ειδα το green knight και ενω σε ολη την διαρκεια της ταινιες μεσα μου ηθελα να ειναι κατι το ξεχωριστο και γαματο, παπαρια… απλα ωραια εικαστικα αν ηταν πιο βρωμικη στην εικονα της θα κερδιζε περισσοτερους ποντους… next plz…
Επεσα απανω σε ενα πολυ καλο διαμαντι στο Νετφλι, το Terribly Happy.
Cohen brothers meet David Lynch in Denmark.
Σουρεαλ, nordic noir με τρομερη σκηνοθεσια, πολλα Lynchean vibes που βγαζει ανα σημεια μεχρι και ενα υφος Δανεζικου γουεστερν (!).
Πολυ καλο διαλειμμα, μετα απο περιοδο binge τηλεοπτικων σειρων.
3 Likes
Το δα. Ωραίο.
Πολύ ωραία νεομοντερνα γουεστερνια.
1 Like
Δυστυχώς ήμουν με παρέα σε ξένο σπίτι και δεν ήταν εύκολο να το κλείσουμε πριν τελειώσει…
Σκουπίδι υπεράνω σχολίων, σε τελείως προσωπικό επίπεδο δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτό το πράγμα γράφτηκε από κάποιον άνω των 14 ετών -σίγουρα σε τέτοιο ηλικιακό κοινό πάντως απευθύνεται
yeap, αυτή ήταν η φάση από ταινίες σε σπίτι τον Αύγουστο, διακοπές, ξενύχτια, παρέες, κανένα ξύδι, καμιά ταινία σε ταράτσα κτλ
Δεν έχω δει κανένα άλλο πλην του πρώτου, δεν ψήνομαι επίσης για κάποιο άλλο, να πω την αλήθεια κοιμήθηκα και λίγο σε σημεία, δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στο κόπο να το αναφέρω ότι το ‘‘είδα’’ βασικά…anyway, σαν και το παραπάνω, δεν ξέρω αν έχω παραξενεύσει εγώ τώρα που 40αρίζω αλλά καμιά φορά, ντρέπομαι λίγο -ακόμα και μόνος μου να είμαι- όταν βλέπω τέτοιες ταινίες και νιώθω αμήχανα -ενώ παλιά απλά το βάφτιζα ‘‘απενεχοποιημένη διασκέδαση’’… όχι δεν είναι κάτι τέτοιο, ήταν ένα επίσης σκουπίδι που δεν μπορώ να καταλάβω και πάλι πως γίνεται να εμπλέκονται στην γενικότερη παραγωγή του ενήλικα άτομα
μεγάλο το hype για εμένα προσωπικά, δυστυχώς αν και πολύ ευχάριστο να το βλέπει κανείς, όχι κάτι ιδιαίτερο ούτε ξεχωριστό… δεν διαφοροποιείται από οποιοδήποτε random ποδοσφαιρικό ντοκυμαντέρ, αφού είναι λίγο wikipedia η φάση, απλά με μεγάλο budget και καλή σκηνοθεσία
Απογοητεύτηκα λίγο γιατί το περίμενα πως και πως -ειδικά μετά το εξαιρετικό Νever Give In για τον Fergie- αλλά δεν πειράζει, έφυγε λίγο η σκατίλα από το στόμα από τα παραπάνω 2 κουράδια…
Εντάξει λίγο υπερβολικό σε βρίσκω για το Suicide.Δεν ήταν τόοοοοσο άσχημο πια.Εξαρτάται και τι περιμένεις να δεις.
Ναι ενω η αποψαρα για το FF ηταν καποια σοβαρη συνεισφορα :")
Σε αλλα νεα:
Περίμενα κάτι στο ύφος έστω των Guardians, αυτό το pop ανάλαφρο με λίγο εξτρα gore ελέω DC… βρήκα τα πάντα δυστυχώς λάθος στη ταινία σε κάθε επίπεδο, από το χιούμορ της που ήταν για εμένα προσωπικά ίσως το νο1 προβλημα, τους χαρακτήρες, το σενάριο…
Νταξ δεν ξέρω, θετικά προκατειλημένος το ξεκίνησα αλλά ήταν τελείως off για εμένα προσωπικά, έτσι που εξελίχθηκε…
@ Q τί λέει, απεργία τα σκουπιδιάρικα, ακόμα ελεύθερος;
Οτι δηλαδη ΕΣΥ, θα πεις εμενα σκουπιδι?
Μιας και το έβαλε το Netflix και είχα χρόνο το σκ, έκατσα και ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια το Once upon a time in America του Sergio Leone
Κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη, πρώτη του ταινία μετά από 13 χρόνια απουσίας, χτυπήθηκε αλύπητα την εποχή της από την κριτική, ενώ η παρέμβαση της εταιρείας στην ταινία (υπάρχουν 4 εκδόσεις με την αρχική του Leone ναι είναι περίπου 4,5 ώρες ενώ αυτή που πετσόκοψε το studio και προβλήθηκε στους κινηματογράφους της εποχής και στις Κάννες ήταν 2 ώρες -η εκδοχή του Netflix είναι αυτή των 4 ωρών περίπου) επηρέασε τόσο πολύ τον Leone και την εύθραυστη υγεία του, που απεβίωσε 5 χρόνια μετά… δυστυχώς δεν πρόλαβε ποτέ να ζήσει το restoration της ταινίας, την αναθεώρησή της μετά από μερικά χρόνια και να την καμαρώσει σήμερα ως μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του 20ου αιώνα!
Υπάρχουν τόσα πολλά να πεις για αυτή τη ταινία που θα ήταν πραγματικά κρίμα να αναλωθώ μόνο στο ‘‘επιφανειακό’’ τεχνικό της κομμάτι, που είναι το πρώτο πράγμα που θα μαγνητίσει τον θεατή που θα της δώσει την ευκαιρία που της αξίζει. Σκηνοθετικά η ταινία είναι Leone at his top game, όπου τα αργόσυρτα πλάνα του, το μοντάζ, το εντυπωσιακό camera work με όλα αυτά τα εντυπωσιακά travelling που κάνει δένουν τέλεια με τον τρόπο που θέλει να αφηγηθεί την ιστορία! Ειδική μνεία προφανώς στην μοναδική του ικανότητα να καταφέρνει να πει τόσα χωρίς λέξεις, με σκηνές όπως πχ αυτή που ο De Niro σε μια φάση απλά ανακατεύει για 1 λεπτό και πίνει ένα καφέ όπου όλος του ο ψυχισμός, το πως αντιμετωπίζει την δεδομένη κατάσταση εκείνη τη στιγμή και οι ανησυχίες του, δεν χρειάζονται κάτι παραπάνω από την δουλειά που κάνει ο Leone με ένα κοντινό στο πρόσωπό του, για να αντανακλάσουν άμεσα στον θεατή… το visual storytelling του Leone είναι σε άλλο επίπεδο σε κάθε του ταινία, αλλά εδώ όπου το σενάριο είναι πιο πυκνό και ο τρόπος αφήγησης -με πολλά flashbacks και flashforwards διαρκώς στη ταινία, πράγμα που απαιτεί και την προσοχή του θεατή για να μην χάσει την μπάλα- πιο αντισυμβατικός, νομίζω το έχει πάει ένα σκαλί παραπάνω θέλοντας και μη! Είναι τρομερό το πόσο διαφορετικά χρησιμοποιεί ο Leone αυτά τα αργόσυρτα πλάνα σε σχέση πχ με άλλους σκηνοθέτες, καταφέρνοντας να βγάλει από την βουβαμάρα ολόκληρες πληροφορίες που άλλοι θα έγραφαν 10λεπτα exposition scenes. Πραγματικός μάστορας!
Θα αναφέρω μόνο μια σκηνή, η οποία δεν είναι και κανένα σημαντικό spoiler -ούτε καν δηλαδή- αλλά καλού κακού το βάζω σε blur
H σκηνή με τον πιτσιρικά Patsy που όντας πόσο, 10 χρονών ίσως, αγοράζει μια πάστα ώστε να την δώσει στην λίγο μεγαλύτερή του Peggy η οποία γενικά εκπορνεύεται με τους πάντες για γλυκά, φαγητό, λεφτά κτλ… οπότε αγοράζει την πάστα -και βλέπουμε για αρκετή ώρα πόσο μεθοδικά διαλέγει γλυκό, πράγμα που σου περνάει αυτόματα το πόσο μεγάλο είναι για αυτόν όλο αυτό- και τρέχει σπίτι της όλο χαρά που θα γαμήσει επιτέλους και αυτός. Χτυπάει την πόρτα ότι τάχα μου ήρθε να δεί την Peggy για να αράξουν, η μάνα της Peggy του λέει περίμενε και θα έρθει γιατί κάνει μπάνιο και αυτός κάθετε στο πλατύσκαλο έξω από την πόρτα της και περιμένει. Ε μέσα σε πόσο, 5 λεπτά φιλμικού χρόνου εντός ταινίας, μέσα σε ένα αργόσυρτο πλάνο, ο Patsy κοιτάζει από δω την πάστα, την κοιτάζει από κει, κοιτάζει και την πόρτα μου δεν ανοίγει, δοκιμάζει λίγο, την ξανακλείνει, την ξανακοιτάζει, κοιτάζει την πόρτα, δοκιμάζει λίγο ακόμα, μέχρι που τελικά την καταβροχθίζει και… μένει ακόμα παρθένος αλλά δη χορτασμένος! Και αυτή η σκηνή είναι καταπληκτική, γιατί μέσα σε όλο αυτό το φαινομενικά αργόσυρτο πλάνο, ο θεατής από το κωμικό της υπόθεσης όπως ξεκινά η σκηνή, περνάει στο πιο ανθρώπινο ότι ο Patsy είναι πάνω από όλα ένα παιδί και τα παιδιά είναι φυσικό στην ηλικία τους να θέλουν κατά βάθος να φάνε ένα γλυκό περισσότερο από μια ‘‘ανούσια’’ σαρκική ηδονή! Περνάμε λοιπόν σιγά σιγά και στο πιο τραγικό κομμάτι, αφού διαπιστώνουμε πως ένας εκκολαπτόμενος εγκληματίας παραμένει κατά βάθος παιδί και απλά η κοινωνία στην οποία μεγαλώνει και τον διαμορφώνει, έχει ατυχώς για αυτόν άλλα σχέδια…
Για να δουλέψουν όμως τα παραπάνω, χρειάζονται και κατάλληλες ερμηνείες, πράγμα που ο Leone βγάζει από το μεγαλύτερο μέρος του cast του σε τεράστιο βαθμό! Τα πιτσιρίκια, είναι απλά συγκλονιστικά! Δεν μπορώ να φανταστώ καν πως κατάφερε να τα κάνει να δώσουν τέτοιες ερμηνείες σε τόσο μικρή ηλικία, ενώ όλα ήταν και άπειρα από σινεμά -πλην της Κόνελι-. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πως κατάφερε να τα κάνει να διαχειριστούν το βαθύτερο ποιόν των χαρακτήρων τους και της ζωής που ζούσαν, μιας και μιλάμε για μια σκληρή ταινία η οποία δεν χαρίζεται σε κανένα τους. Σίγουρα μου φαίνεται για άθλο το πως κατάφερε να βγάλει τέτοιες ερμηνείες από αυτά τα παιδία, παίζοντας τους συγκεκριμένους χαρακτήρες στην συγκεκριμένη ταινία!
Στο κομμάτι των ενηλίκων, όλοι άψογοι, αδικοχαμένος James Hayden εξαιρετικός, νεότατος τότε William Forsythe εξίσου απολαυστικός! Δυστυχώς μεγάλο μείον η Elizabeth McGovern, η οποία για εμένα απλά δεν! Δεν παίζει άσχημα αλλά την καταπίνει το υπόλοιπο cast για πλάκα όταν εμφανίζεται, ενώ η χημεία της με τον De Niro είναι σχεδόν μηδενική! Κρίμα γιατί ο ρόλος της είναι από τους πιο σημαντικούς στην ταινία και είναι κρίμα που η ίδια δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί σε αυτό όπως αρμόζει… Το απόλυτο highlight όμως της ταινίας, είναι ο De Niro! Είχα υποτιμήσει την ερμηνεία του εδώ αλλά τώρα που το ξαναείδα, αναθεώρησα πλήρως -ίσως και να μην τον θυμόμουν σωστά-: Είναι από τις πιο αυθεντικά εσωτερικές του ερμηνείες, δίνοντας συνεχώς το στίγμα ενός σκοτεινού, βίαιου, δυστυχισμένου ανθρώπου που παλεύει μέσα του για κάτι πιο ανθρώπινο, μια δεύτερη ευκαιρία την οποία η φύση του του αρνείται συνεχώς… στον αντίποδα, ο απόλυτος δευτεραγωνιστής και το άλλο του μισό, ο James Woods ίσως στην ερμηνεία της ζωής του είναι ο κολλητός παιδικός φίλος του De Niro, ένας χαρακτήρας που ενώ τον De Niro οι δρόμοι τον αποκτήνωσαν σε μεγάλο βαθμό, τον Woods τον πείσμωσαν και τον έκαναν αλαζόνα και μετρημένο στις κινήσεις του! Πραγματικά εξαιρετικές ερμηνείες και τρομερή η χημεία μεταξύ των ηθοποιών…
Μνεία για την μουσική του Morricone, στοιχειωτική, επική, μελαγχολική, χαρούμενη, λυτρωτική και σπαρακτική, είναι από τα highlights της ταινίας αναμφίβολα… λέμε πάντα ότι ο Morricone γράφει 10/10 σε κάθε του συνεργασία αλλά εδώ μιλάμε για Leone-Morricone, δεν υπάρχει 10/10 αλλά 11/10+… γράφει μουσική για ίσως τον μόνο άνθρωπο που την αξίζει τόσο πολύ και δένει τόσο απόλυτα με τις ταινίες του… ειλικρινά Leone χωρίς Morricone, είναι άλλη ταινία! Το Soundtrack εδώ είναι απλά άψογο…
Η αναπαράσταση της εποχής, τα κοστούμια και τα σκηνικά, είναι αντάξια μιας υπερ-παραγωγής που δεν λυπήθηκε καθόλου τα έξοδα!
Και φτάνω στο οκ πιο σημαντικό κομμάτι της ταινίας, την ιστορία και το σενάριό της.
Οκ μιλάμε καταρχάς για μια πολύ σκληρή ταινία! Έχει πολλά πράγματα μέσα που ακόμα και σήμερα ένας ενήλικος είναι δύσκολο να τα δει, ενώ προφανώς η ταινία δεν είναι για παιδιά! Δεν έχει νόημα να μιλήσω λεπτομερώς για το σενάριό της γιατί αυτό είναι σίγουρα αντικείμενο διαλόγου, μιας και οι ερμηνείες συγκεκριμένων πράξεων, του φινάλε, κάποιων σκηνών-κλειδιών της ταινίας δεν μπορούν παρά να εγείρουν συζητήσεις και προβληματισμούς.
Η ταινία πραγματεύεται πάνω κάτω το αμερικανικό όνειρο και τις βάσεις πάνω στις οποίες χτίστηκε η αμερικανική κοινωνία αρχές του αιώνα, μέσα από το σκληρό οδοιπορικό 4ων φίλων που από πιτσιρικάδες συμμορίτες του δρόμου και τα πρώτα χρόνια της αθωότητάς τους, έφτασαν στην ενήλικη ζωή τους και στην εποχή της Ποτό-απαγόρευσης να μετατραπούν σε εγκληματίες ολκής, στην προδοσία και την κερδοσκοπία…
Το έλεγα πάντα, το λέω ακόμα: καμία, μα καμία maintream -ας πούμε mainstream- αμερικανική παραγωγή τέτοιου μεγέθους, δεν έχει σκιαγραφήσει ποτέ τόσο, μα τόσο, μα τόσο γκρίζους χαρακτήρες όσο αυτή η ταινία. Δεν υπάρχει τίποτα το ωραιοποιημένο πάνω τους, τίποτα το ρομαντικό, τίποτα το αθώο, αλλά υπάρχει έντονο το ανθρώπινο στοιχείο όσο τίποτε άλλο. Οι πρωταγωνιστές μεγάλωσαν σαν αθώα παιδιά σε σκληρούς δρόμους και κατάντησαν αυτό που κατάντησαν. Τέλος. Ούτε αδικήθηκαν, ούτε επωφελήθηκαν, ούτε να τους θαυμάζεις, ούτε να τους λυπάσαι, ούτε να τους σιχαίνεσαι, ούτε να τους φοβάσαι. Είναι αυτό που είναι και τέλος. Ο κεντρικός ήρωας έχει 2 σκηνές βιασμού -και σκληρές σκηνές μάλιστα-, οι οποίες όμως παίζουν τεράστιο ρόλο στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα του και είναι τρομερό πως κατάφερε και ενέταξε σε αυτή τη διαδικασία ο Leone τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις. Προφανώς δεν συναινείς σε αυτή την αποτρόπαια πράξη, αλλά Είναι πάντα εκεί στην γκρίζα περιοχή του ασυνείδητου γιατί η ταινία δουλεύει τόσο όσο με τον ρεαλισμό του δρόμου όσο και με την ‘‘αστερόσκονη’’ της νοσταλγίας και της χαμένης αθωότητας…
Γενικά αν το σενάριο κάνει κάποιες κοιλιές και λίγο σε σημεία τραβάει παραπάνω από όσο χρειάζεται, είναι πολύ καλογραμμένο και πατάει πάντα σε μια πολύ στιβαρή κεντρική ιστορία…
Αυτά, ξέρωγω, αν δεν το έχετε δει, πάρτε το απόφαση και δείτε το
Νομίζω βέβαια ότι η έκδοση των 4,5 ωρών είναι η καλύτερη -γιατί και 2,3 σκηνές εδώ ένιωσα ότι έμειναν κενές και σίγουρα είχαν παραπάνω υλικό στην μεγάλη έκδοση- αλλά και αυτή των 4ων του Netflix είναι κομπλέ για όποιον δεν θέλει ένα έξτρα μισάωρο…
Δεν είναι η αγαπημένη μου του Leone, αυτή θα είναι για πάντα το Once Upon A Time In The West που το βρίσκω πέρα για πέρα άριστο, αλλά σίγουρα είναι από τις σπουδαιότερες ταινίες που είχε να δώσει ο 20ος αιώνας και κρίμα που ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει το έργο του όπως αυτός το οραματίστηκε επί σκηνής…
14 Likes
Απαραμιλλο επος.Καπου ειχα διαβασει οτι σκανδαλωδως ειχε αποκλειστει απο την διαδικασια των οσκαρ τοτε γιατι θα τα σαρωνε ολα και ηταν unfair για τις υπολοιπες ταινιες,ή κατι τετοιο τελος παντων.
Nightbooks. A.K.A. Don’t Trust The Witch On Apartment 23.
Τέρμα διασκεδαστικό all-ages horror. Το ντουέτο πολύ καλό, σκηνικά κουκλίστικα, Krysten Ritter θεότητα. Εκτίμησα το πόσο μετρημένες ήταν οι genre αναφορές.
Κλασική περίπτωση ταινίας για χαλαρό απόγευμα, ειδικά τώρα που έχει πάρει να νυχτώνει πιο νωρίς, με ζεστή κούπα καφέ/τσάι/σοκολάτα/κάτι.
Παραγωγή Sam Raimi, αν και προφανώς απέχει αρκετά από τα δικά του. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους άρεσαν τα Fear Street.
Και με πληρωμένη διασκευάρα 
1 Like
Ενταξει τα κλασσικα, ποιηση με εικονες(οπως λεει και ο ιδιος στο Sculpting in Time στο κεφαλαιο για την ταινια θεωρουσε τον εαυτο του ποιητη και οχι κινηματογραφιστη). Αρκετες επιρροες απο Μπεργκμαν σε αυτη καθως και αρκετοι συνεργατες του. Δεν καταλαβα γιατι δεν αρεσε σε καποιους.
Αγαπη και θυσια
Ωραιο θριλερ σε φαση Locke και Phone Booth(πολυ ωραια και τα δυο). Πολυ σασπενς, αρκετη συγκινηση, λιγο πριβλεπε καναδυο σημεια, αλλα και παλι αξιζε
6 Likes
Ώπα. Αυτό το κάνανε ρημέηκ στο Netflix με Gyllenhaal;
Ναι ναι
Ρε μου άρεσε πολύ αυτό. Μπράβο, όχι μπράβο. Παπούλια μεγάλο αλάνι:
1 Like
Δεν εχω συνελθει απο το χτεσινο ισοπεδωμα με το παρακατω διαμαντι!
Σοκ…
ΥΓ.Προσοχη στα spoiler,δειτε το χωρις να ψαχτειτε γενικα…
5 Likes
Με έψησε φουλ αυτό. Δεν γνώριζα, θα δω σύντομα.
Τελευταία που είδα ήταν αυτή:
Είχα καιρό να δω κάτι τέτοιο, την απόλαυσα δεόντως. Πολύ γεμάτη ταινία, old school adventure με πολύ δυνατό καστ (και μόνο ο Hackman στα ντουζένια του φτάνει αλλά δεν είναι μόνο αυτός), ένταση, το απαραίτητο δράμα της. Μακριά από άχρωμες μοντερνίλες, χωρίς πράσινες οθόνες και τέτοια, ένα δίωρο ποιοτικής, κινηματογραφικής απόλαυσης. Μακάρι κάποτε να το δούμε (κάπως) και σε σινεμά, νομίζω θα γράφει υπέροχα στο πανί. Διάβαζα πως γυρίστηκε η σκηνή που σκάει το κύμα και γυρνάει τούμπα το πλοίο και μου έφυγε το καφάσι. Προτείνω αβίαστα!
3 Likes
Πρεπει να εχει γινει και remake σχετικα προσφατα,με Kurt Russell αν θυμαμαι καλα.Τιποτα ιδιαιτερο απ’οσο θυμαμαι.
Αλλα και μονο που βλεπω Gene Hackman(λατρεια) στο παλιο,θα το εχω υποψην…
2 Likes
ισχύει, το ριμεικ πατάτα. Το παλιό δες το.