Θα σε χαλασω παρα πολυ δυστυχως αυτην την στιγμη, αλλα δεν ειναι δικο μου το σφαλμα.
Στην αρχη μου πηρε λιγο να καταλαβω σε ποια σειρα ταινιων αναφερεσαι, γιατι εγω τις ξερω μονο με το αγγλικο ονομα (Divergent). Η Shailene Woodley μου αρεσει παρα πολυ ως ηθοποιος (και οχι μονο δηλαδη) και την ειχα δει για πρωτη φορα στο The Descendands του George Clooney. Ειναι και ωραιο τυπακι γενικοτερα. Κι εμενα μου αρεσει πολυ ο Theo James, που νομιζω εγινε γνωστος μεσω του Underworld και στη συνεχεια πηρε τον ρολο του στο Divergent.
Προσωπικα μου αρεσαν απο πολυ εως παρα πολυ και οι τρεις ταινιες (Divergent 2014, Insurgent 2015, Allegiant 2016), ισως λιγο παραπανω κι απο την τριλογια Hunger Games, ομως εμπορικα δεν τα πηγαν πολυ καλα. Εβγαλαν βασικα τα λεφτα τους και ενα μικρο κερδος, και τιποτα παραπανω. Το οποιο δυστυχως οδηγησε στην ακυρωση της 4ης ταινιας, η οποια θα εβγαινε κανονικα το 2017. Αρα η ιστορια εχει μεινει με cliffhanger. Λογω της εμπορικης αποτυχιας, οι παραγωγοι ηθελαν να βγαλουν την 4η ταινια ειτε κατευθειαν σε τηλεοραση/streaming, ειτε στο φορματ τηλεοπτικης σειρας, αλλα η Shailene Woodley εφυγε απο το project σε αυτο το ενδεχομενο, και αρα δεν υπηρχε νοημα στο να γυρισουν την τελευταια ταινια με διαφορετικη πρωταγωνιστρια.
Τωρα διαβαζω κατι κριτικες για τις ταινιες που τις θαβουν, αλλα εχω μαθει πλεον να μην δινω σημασια σε τετοια πραγματα. Εγω περασα πολυ καλα βλεποντας τις ταινιες, και θεωρω οτι ειχαν μια αρκετα ενδιαφερουσα ιστορια και εξελιξη. Οι βαθμολογιες των “κριτικων” (που δεν αποτελουν κατι παραπανω απο κοινους ανθρωπους οπως εγω κι εσυ) στο Rotten Tomatoes νομιζω ειναι ενας απο τους καρκινους της εποχης μας στον κινηματογραφο βασικα. Κατ’εμε αξιζει να δεις και τις αλλες δυο ταινιες, αλλα με την γνωση του οτι δεν θα παρεις ποτε το τελος της ιστοριας στην οθονη σου. Μπορεις να διαβασεις βεβαια το βιβλιο
Είναι κρίμα να στηρίζονται οι ταινίες στις εισπράξεις για να συνεχιστουν, ειδικά όταν υπάρχει το πρώτο υλικό, το βιβλίο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να απέτυχαν επειδή κυκλοφόρησαν μία σειρά ταινιών αμέσως μετά το πολύ επιτυχημένο hunger games και ίσως και συγχρόνως σε κάποια φάση. Το κοινό δεν είχε αποδεσμευτει ακόμα από το πρωτοποριακό για τη δεκαετία hunger games.
Βιβλίο αποκλείεται να διαβάσω, έχω πολλά αδιάβαστα.
Να ρε παιδί μου, αυτή είναι μια πολύ ωραία ταινία. Έχει λίγο από αρκετά μέσα και κυρίως ισορροπημένα με εξαιρετικούς ηθοποιούς/χαρακτήρες, φωτογραφία και μουσική που σκοτώνουν.
Και η πιτσιρίκα είναι μια λατρεία και μισή.
Ξαναείδα -στην πλατφόρμα της nova- το “The last temptation of Christ” (1988) σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε και πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe. Είχα πολλά χρόνια να το δω. Είναι ίσως η μόνη ταινία για το Χριστό που δεν ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω. Πέρα από την πλάκα, είναι βασισμένη σε ένα πολύ καλό πρώτο υλικό, το ομώνυμο βιβλίο του Καζαντζάκη, που ήταν το ίδιο τολμηρός στο μυθιστόρημα, περιγράφοντας ένα ιερό πρόσωπο που δρα κυρίως σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση. Η αμαρτία και η πάλη με το θέλημα του Θεού είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η αφήγηση. Είναι λογικό που η ταινία προκάλεσε αντιδράσεις σε πολλές χριστιανικές ομάδες και απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες (και στην Ελλάδα), αφού το θέμα είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο. Φυσικά οι αντιδράσεις όταν είχε κυκλοφορήσει η ταινία ήταν σε πολλές περιπτώσεις καταστροφικές (διαβάστε τη wikipedia για τα σχετικά). Πιστεύω βέβαια πως η προσέγγιση του Καζαντζάκη, αν και τολμηρή, είναι προσέγγιση ενός πιστού χριστιανού, πράγμα που δηλώνει και στην εισαγωγή του βιβλίου του. Αυτά όμως είναι δύσκολα μονοπάτια όταν καταπιάνεται κανείς με την επίσημη θρησκεία τόσων χωρών κι όχι με κάτι ξεχασμένο ή αρχαίο. Το κινηματογραφικό ενδιαφέρον είναι ότι δεν είναι άλλη μία αφήγηση της γνωστής ιστορίας, αλλά ένα πραγματικό δράμα, με επεκτάσεις που θέλουν να προκαλέσουν τη σκέψη ενός κριτικά σκεπτόμενου θεατή. Η ερμηνεία του Dafoe είναι η καλύτερη ερμηνεία του Χριστού στη μεγάλη οθόνη.
Είδα το “Άσπρο Πάτο” (2020) σε σκηνοθεσία Thomas Vinterberg. Το θέμα: 4 φίλοι, μεσόκοποι καθηγητές που αποφασίζουν να τα τσούζουν κάθε μέρα σε ώρα εργασίας για να αποδίδουν καλύτερα. Την εποχή που το τολμούν αυτό, ο ένας από τους 4 κάνει ένα διδακτορικό πάνω στο θέμα, καθώς έδωσε την ιδέα στην παρέα. Παράλληλα, η ταινία προσπαθεί να αφηγηθεί μία προσωπική ιστορία του καθενός και τη ζωή του πριν και μετά από αυτή τη συνήθεια. Στο τέλος γίνεται λίγο γλυκόπικρη, δίνοντας ψήγματα του διδάγματος ( ; ) που θέλει να μεταδώσει για τη ζωή. Παρότι περιλαμβάνει μερικούς εξαιρετικούς ηθοποιούς, όπως τον Mads Mikkelsen, η ταινία δε με ενθουσίασε και τόσο. Είναι μία ωραία σκανδιναβική ταινία για να περάσει η ώρα, αλλά ενώ σε κάποια σημεία μου θύμισε τους δικούς μας “Απόντες”, το μεγαλύτερο μέρος της μου θύμισε το σίριαλ “Πενήντα-πενήντα”. Πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν να ειπωθούν και στα επεισόδια μιας οποιασδήποτε κωμικής σειράς. Με λίγα λόγια, δεν θα την ξανάβλεπα.
Είναι μερικές φορές που η αύρα και το ύφος μιας ταινίας μπορούν να σου φτιάξουν το βράδυ μέσα σε λίγα λεπτά. Χθες είχα μια αρκετά δύσκολη μέρα, άγχος, κούραση και τα ρέστα, ωστόσο είχα πιει δύο καφέδες, πράγμα υπερσπάνιο για εμένα, που σήμαινε πως το βράδυ θα είχα έστω αντοχές για να δω κάτι χαλαρό και να τσιλάρω και είχε πάρει μια ταινία το μάτι μου πριν λίγο καιρό που θα ταίριαζε γάντι στο βράδυ.
Παραγγέλνουμε σουβλάκια λοιπόν και βάζουμε το End of Days. Τέλη 90ς η ταινία και φυσικά έχουμε αλλαγή του millenium με τον Σατανά (τον Gabriel Byrne!) να έρχεται στην Γη για να βρει γυναίκα, αλλά βρίσκει μπροστά του τον Arnie και τα πλάνα του ματαιώνονται (σόρρυ για το σπόιλερ ε, δεν πιστεύω να το περιμένατε). Η κινηματογράφηση, η αισθητική, η ατμόσφαιρα, τα πάντα συνέβαλαν στο να δημιουργήσουν μια χρονομηχανή και εγώ να βρεθώ πάλι νοητά να είμαι 15 χρονών με κάποιον κολλητό και να νοικιάζουμε ότι μας γυαλίσει σαν “χορρορ” στο video club*, εν ολίγοις μπήκα σε μια ζεστή, νοσταλγική και άκρως θεραπευτική φούσκα για δύο ώρες και ως δια μαγείας η κούραση της ημέρας σαν να έχασε κάπως την καταβλητική της αύρα όταν έπεσα για ύπνο αργότερα.
Στα της ταινίας τι να πούμε, αίμα και άμμος μόνο :P. Ο συνδυασμός action/horror με τρελαίνει και εδώ λειτουργεί εξαιρετικά. Ναι, οκ, έχει τα θέματα της (κάποιος θα πει για κάποια plot holes ίσως, άλλος για την κακή ερμηνεία της κοπέλας, άλλος θα βρει κάτι άλλο), αλλά προσωπικά ελάχιστα με νοιάζει. Ο Byrne υποδύεται τον ultra horny Σατανά με ανεπιτήδευτο, απολαυστικό coolness, ενώ ο Άρνι μοιράζει πόνο (αν εξαιρέσουμε τις μάπες που τρώει από μια γριά, φακιν επικ). Έχουμε satanic panic, ατμοσφαιρικές σεκάνς, πιστολίδια και μυστήριο σε ισορροπημένες δόσεις και το τελικό αποτέλεσμα είναι εξόχως διασκεδαστικό. Όταν έπεσαν τα credits ένιωσα κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος, δεν θα φτάσω να το πω hidden gem, αλλά δείτε το όσοι είστε της φάσης και δεν το έχετε τσεκάρει.
*Αξέχαστη η φορά που πήγαμε εμείς σαν μικρά τσουτσέκια να ρωτήσουμε υπάλληλο video club για να μας προτείνει “ψυχολογικό horror χωρίς πολύ αίμα” και μας πάσαρε το Wrong Turn 3. Ψυχολογικό horror δεν το λες, σίγουρα μερικά ψυχολογικά μας άφησε μετά όμως.
Εγώ σινεφίλ δεν είμαι, δεν το κατέχω το σπορ, γι’ αυτό και τα post μου εδώ πρέπει να ‘ναι ελάχιστα. Χτες πάντως (τυχαία) κάθισα και είδα 2,5 (!) ώρες το “Society of the snow”, ταινία που έχει να κάνει μ’ αυτήν τη φοβερή ιστορία στις Άνδεις με το αεροπορικό δυστύχημα του ‘72. Μικρός είχε τύχει να παρακολουθήσω μία αντίστοιχη ταινία (οι “Επιζώντες”; Δε θυμάμαι τον τίτλο της) με Ethan Hawk κι άλλους γνωστούς, μάλιστα πρέπει να την είχα δει 2-3 φορές γιατί μου είχε κάνει τόση φοβερή εντύπωση το συγκεκριμένο γεγονός. Και κάπως ένιωσα νοσταλγικά χτες, γιατί είχα ν’ ανασύρω αυτό το ιστορικό γεγονός στη μνήμη μου ίσως και για δεκαετίες, και μου φάνηκε και η ταινία πολύ καλή, δηλαδή 2,5 ώρες δεν κατάλαβα πώς πέρασαν, και μάλιστα μου ‘ρθαν πολλά flashbacks απ’ την παλιά ταινία.
Αν εξαιρέσω την αποτύπωση της τραγωδίας στο τέλος της ταινίας, μιλάμε για μια “χάλκινη” μετριότητα απ όπου και να την πιάσεις. Βιαστικοί διάλογοι που σε μερικές σκηνές είχα την αίσθηση πως θα ακούσω/δω το “And…action” του σκηνοθέτη.
Μηδενική χημεία πρωταγωνιστών με κύρια υπαιτιότητα κατ εμέ την αμπαλοσύνη του Driver. Σκέφτομαι κάποιον πιο υπερεκτιμημένο ηθοποιό της γενιάς του και δεν βρίσκω.
Δεν είμαι και εγώ ο πιο θερμός φαν του Driver (να το θέσω ευγενικά), αλλά δεν γίνεται να μην το δω γιατί Michael Mann. Μου έκοψες λίγο τα φτερά πάντως.
