Πέρα από τις κανονικές studio δουλειές που υπάρχουν και στο πολλ, οι Neubauten έχουν βγάλει και ένα κάρο άλλες κυκλοφορίες/projects/soundtracks/συλλογές/video κλπ. τρέχα γύρευε καταστάσεις δηλαδή, εδώ δε βγάζεις άκρη με τα κανονικά άλμπουμς άντε να κυνηγάς κι αυτά. Κάποια στιγμή θέλω να ακούσω το -θρυλικό- “Faustmusik” του '95 ή να δω ολόκληρη την ταινία του Sōgo Ishii για το “Halber Mensch”, ή να ακούσω κάποιο από τα 8 (!) “Musterhaus” άλμπουμς κλπ.
[B]Einstürzende Neubauten[/B] - Grundstück (Supporter Album No.2 - 2005)
Η μπάντα το θεωρεί κανονικότατη studio κυκλοφορία, όπως και τα προηγούμενα “Supporter Albums”, άλμπουμς δηλαδή που δημιουργήθηκαν χωρίς τη στήριξη κάποιας εταιρείας, αλλά με τη συνδρομή των οπαδών τους.
Το αρχικό “Grundstück” ήταν ένα -μάλλον αδιάφορο- τετράλεπτο κομμάτι που έκλεινε το “Perpetuum Mobile” του 2004. Εδώ οι ΕΝ το μετατρέπουν σε μια εικοσιπεντάλεπτη τελειότητα χωρισμένη σε έξι μέρη με απίστευτες εναλαγές και τρελούς ρυθμούς. Για όσους ήταν στο πρόσφατο λάιβ της Αθήνας, το έπαιξαν ολόκληρο στο πρώτο ενκόρ (αφήνοντάς μας με ανοιχτό το στόμα).
Ο δίσκος συμπληρώνεται από 4 ακόμα κομμάτια στο γνωστό νεότερο ΕΝ ύφος. Συνολικά μάλλον ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από 00ς Neubauten.
[B]Alexander Hacke[/B] - DOOMED (2009)
Δεν είμαι σίγουρος άν θεωρείται ΕΡ ή κανονικό άλμπουμ, πάντως είναι αυτό που λέει ο τίτλος του. ο Χάκε το ρίχνει στις ντρονοντουμιές κανονικότατα. Το εναρκτήριο “Ascension Doom” είναι μια χασιματική εικοσάλεπτη ambient/doom καμματάρα που συνετέθη ως σάουντρακ του πίνακα που βλέπετε στο εξώφυλλο για τις ανάγκες μιας έκθεσης (α καλάαααα…), ενώ στη δεκαοχτάλεπτη λάιβ εκτέλεση του “A.D.” στα drums εμφανίζεται ο F.M. Einheit (σημαντικο στέλεχος των πρώιμων Neubauten - έφυγε μετά το “Ende Neu”).
Όλα τα λεφτά όμως η ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ country διασκευή (κομπλέ με redneck προφορά) του …“Born Too Late” των [B]Saint Vitus[/B] (!!!) όπου ο Einheit περνάει και ρίχνει μια πενιά με το τρυπάνι του (!!!), και ο Hacke στο οπισθόφυλλο αναφέρει πως το κομμάτι “είναι ο αδιαμφισβήτητος Ύμνος του Doom”. Ντάξει δεν περιγράφω άλλο.
[B]MOSERMEYER[/B]
To ντουέτο των δύο ΕΝ μελών ήταν αυτό που έκλεισε με τη λάιβ εμφάνισή του το ονειρεμένο διήμερο στην Αθήνα και μας έστειλε για χόρτα. Δεν νομίζω να έχουν βγάλει κάποιο δίσκο, κινηματογραφικά scores συνθέτουν, ambient, space, trip-hop, ψυχεδέλειες, μετα-industrial, κιθαριστικά layers, φευγάτα beats, όλα αυτά μαζί και το αποτέλεσμα απόλυτα ταξιδιάρικο. Μόνο γαμάτες μουσικές παίζουν στρήμιν [U]εδώ[/U] και [U]εδώ[/U]
[B]Einstürzende Neubauten [/B] - “Strategies Against Architecture IV” (2010)
Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι -πλέον- δεν κρίνω τους ΕΝ με βάση το τι ήταν κάποτε αλλά με βάση το τι είναι σήμερα (κωλοτούμπα ναι). Το τέταρτο μέρος της ιστορικής σειράς συλλογών λοιπόν κλείνει την τελευταία τους περίοδο με δύο CD, μια διαφωτιστική ανασκόπηση της τελευταίας πιο “underground”/“DIY” οκταετίας (2002-2010). Μια οκταετία στην οποία οι Neubauten κυκλοφόρησαν πλάκα-πλάκα 13 studio albums μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Εδώ θα βρείτε μαζεμένες κάποιες από τις ισχυρότερες στιγμές των “Perpetuum Mobile” και “Alles Wieder Offen”, με κακή όμως επιλογή κομματιών από το τελευταίο. Διάφορα καλούδια, όπως η 12λεπτη αυτοσχεδιαστική live εκδοχή του “Unvollständigkeit”, το πρώτο μέρος του φανταστικού “Grundstück” album (για μένα η κορυφαία ΕΝ στιγμή των 00ς, κρίμα που βγήκε ως “Supporter Album”), ένα 15άλεπτο medley από τα 8 (!) “Masterhaus” albums του 2005-07 και κάποια ακυκλοφόρητα διαμαντάκια όπως το blues-y “Wo sind meine Schuhe?”. Ελλείψεις υπάρχουν και είναι λογικό, με προσωπικό κόλλημα το “Die Ebenen”.
Αν θυμάστε τους ΕΝ ως μια θορυβώδη industrial/noise κολλεκτίβα ξεχάστε το, η τελευταία industrial στιγμή τους ήταν το “headcleaner” to 1993. Εδώ θα ακούσετε την εξέλιξη της custom made avant-garde pop πορείας που ακολουθούν από το “Ende Neu” του 1996, απλά η λαμαρινέ αισθητική είναι δεδομένη. Συνολικά καλή συλλογή, για μένα ανώτερη από το “Strategies… III”, για πιο πισω ούτε λόγος.
Μου αρεσουν πολυ και τα δυο αλμπουμ του Blixa Bargeld με τον Teho Teardo αλλα εχω προσπαθησει να τους ακουσω δυο τρεις φορες τους Einsturzende Neubauten και δεν μου εκαναν καθολου κλικ. Εχετε να προτεινετε τπτ πιο συγκεκριμενο;
Το Ende Neu θεωρώ πως είναι αρκετά κοντά με αυτά που έκανε με τον Teho Teardo (αρκεί να μην σε απογοητεύσει το πρώτο κομμάτι ). Έχει και την χιτάρα τους “The Garden”.
Μετά σε πιο chill καταστάσεις θα έλεγα και το Silence is Sexy
Τέλος το Kollaps θεωρείται κλασικό αλλά και πολύ ¨δύσκολο¨ (για εμένα).
To Halber Mensch είναι το καλύτερο τους, μετά θα έλεγα το Zeichnungen des Patienten (παρανοϊκό) και το Kollaps (αλλά πολύ δύσκολο album, ακατέργαστο χάος, γαρ μουσική επανάσταση) … το Fünf auf der nach oben offenen Richterskala δεν έχει κάποια στοιχεία κλασσικών Neubauten αλλά φανταστικές συνθέσεις, πιο ‘‘συμβατικές’’ -χωρίς να είναι κακό αυτό, έχει μπει μόλις ο Blixa σε Bad Seeds και φαίνεται- και είναι μάλλον το αγαπημένο μου από την πιο ατμοσφαιρική/μελωδική τους φάση, ενώ συγγενής του το Ende Neu το οποίο είναι πιο ‘‘pop’’, ανάλαφρο ακόμα και περισσότερο ‘‘μουσικό’’, με 1-2 χιτάκια μέσα… γενικά από το 1985 και μετά, μπαίνουν σταδιακά κάποιες ‘‘φόρμουλες’’ στη μουσική τους -τόσο όσο-, που χωρίς να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της μπάντας, την εξελίσσουν σε μια κατεύθυνση που εμένα μου αρέσει πολύ…
Θα πρότεινα κάτι από τις τέλη 80ς-90ς (μέχρι και Silence is Sexy, για τσιλαρίσματα όντως) δουλειές τους… είναι λίγο πιο ‘‘εύπεπτα’’ για αρχή, πριν πέσει κάποιος στη συνέχεια στα κομπρεσέρ των πρώτων κλασσικών δίσκων τους και φυσικά στον Μισό Άνθρωπο, τον καλύτερο τους δίσκου και ενός εκ των πιο επαναστατικών δίσκων του 20ου αιώνα…
Βρήκα και μια γαμάτη αποψούλα για αυτόν, από πιθανότατα έναν γαμάτο guest συντάκτη που ούτε όνομα πλέον δεν του έχουν στο άρθρο, 12 χρόνια μετά -τόσο γαμάτος και underground ήταν μάλλον
). Έχει και την χιτάρα τους “The Garden”.