[B]Skyline Pigeon[/B]: Όπως έχουν πει και οι δυο τους, το πρώτο “αληθινό τραγούδι” που γράφτηκε από το δίδυμο Elton John / Taupin. Υπήρχε στον πρώτο του δίσκο Empty Sky αλλά το ξαναηχογράφησε με όλη τη μπάντα του το 1972 και το έβαλε στη δεύτερη πλευρά του single Daniel. Από τότε επανέρχεται συνεχώς σε λάιβ και συλλογές. Ιδού η εκτέλεση του 1972:
[B]The greatest discovery[/B]: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ στιχοι του Bernie Taupin. Ένα τραγούδι που μιλάει για το πως ένα μικρό παιδί βιώνει τον ερχομό του μικρού του αδερφού. Περιέχεται στο album Elton John του 1970. Διαλέγω όμως τη λάιβ εκτέλεση από τη συναυλία στο Σύδνεϋ το Δεκέμβριο του 1986. Η βραχνή, μεστή πια φωνή του δίνει μια άλλη διάσταση στο τραγούδι. Κάνει κι ο ίδιος ένα σχόλιο για τους εκπληκτικούς στίχους:
[B]The king must die[/B]: Και αυτό προέρχεται από το Elton John. Υπάρχει όμως και στο Live in Australia. Διαλέγω όμως την ορίτζιναλ version:
[B]Come down in time[/B]: Άλλο ένα τραγούδι με “ψυχάρα”. Από το δίσκο Tumbleweed connection του 1970. Διαλέγω την εκτέλεση του Sting από το δίσκο tribute στον Elton “Two rooms” του 1991:
[B]Amoreena[/B]: Tο καλοκαίρι του 1970 ο Elton κάνει τις πρώτες εμφανίσεις του στην Αμερική. Τα τραγούδια του Tumbleweed connection έχουν ήδη γραφτεί πριν από το ταξίδι και παρόλα αυτά μιλούν για την αμερικάνικη δύση και τις ιστορίες της που τόσο επηρέασαν και τους δύο τους:
[B]Madman across the water[/B]: Από τον ομώνυμο δίσκο του 1971. Από τα πιο “δύσκολα” τραγούδια που έχει γράψει και από εκείνα που αποδεικνύουν πόσο μεγάλος συνθέτης είναι. Προσέξτε τη σπουδαία ενορχήστρωση:
Συνεχίζουμε μετά από πολύ καιρό με άγνωστα ίσως αλλά αξιόλογα κομμάτια του:
[B]Mona Lisas and mad hatters[/B]: από το δίσκο Honky Château του 1972. Ιδιαίτερο τραγούδι λόγω του μαντολίνου που παίζει ο Davey Johnstone. Έκανε ένα πέρασμα από μια σκηνή του Almost Famous. Το “part II” έκανε την εμφάνισή του χρόνια αργότερα στο δίσκο Reg strikes back (1988. Ένα από τα πολλά τραγούδια που έχει γράψει για τη Ν. Υόρκη.
[B]Have mercy on the criminal[/B]:από το δίσκο Don’t shoot me I’m only the piano player του 1973. Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Η ενορχήστρωση στο κομμάτι αυτό που τα έγχορδα κλέβουν την παράσταση. Η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι από το δίσκο “Live in Australia with the Melbourne Symphony Orchestra” και ηχογραφήθηκε το Δεκέμβριο του 1986.
[B]Sweet painted lady[/B]: Πάντα ο Bernie Taupin είχε έναν τρόπο να γράφει υπέροχους στίχους για αιχμηρά θέματα: εμπρησμό, αυτοκτονία, ομοφυλοφιλία, AIDS κ.ά. Εδώ γράφει για τις εμπειρίες ενός ναυτικού με τις πόρνες και ο Elton ντύνει τα λόγια με μια μουσική που σε παραπέμπει σε καμπαρέ. Με αυτό το διαμαντάκι ανοίγει η τρίτη πλευρά του διπλού Goodbye Yellow Brick Road (1973).
[B]The Ballad of Danny Bailey (1909?34):[/B] Και αυτό από τον προανεφερθέντα δίσκο. Η ιστορία ενός φανταστικού γκάνγκστερ. Στο DVD “Classic Albums - Goodbye Yellow Brick Road”, ο Taupin λέει πως ο ήρωας του τραγουδιού μπορεί να είναι ο John Dillinger, ο Pretty Boy Floyd ή κάποιος άλλος κακοποιός της εποχής του '30. Πολύ καλή δουλειά στην ενορχήστρωση που έχει γίνει από τον Del Newman.
[B]All the girls love Alice:[/B] τα γρήγορα rock κομμάτια ποτέ δεν ήταν το φόρτε του, εδώ όμως γράφει ένα πολύ καλό κομμάτι στο οποίο οι στίχοι μιλούν για το πολύ άβολο θέμα της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Από το ίδιο album του 1973.
[B]Harmony[/B]: Έτσι κλείνει το Goodbye Yellow Brick Road. Αξιοπρόσεκτο κυρίως για τις αρμονίες στις δεύτερες φωνές. Μέχρι το 1975 στους δίσκους του έκαναν φωνητικά κατά κύριο λόγο οι Dee Murray, Davey Johnstone, Nigel Olsson, δηλαδή ο μπασίστας, ο κιθαρίστας και ο ντράμερ του αντιστοίχως. Ο συνδυασμός των φωνών τους ήταν τόσο τέλειος που αξίζει κανείς να δει το DVD “Classic Albums - Goodbye Yellow Brick Road” μόνο και μόνο για να ακούσει τον παραγωγό του δίσκου να παίζει από τα master tapes τα φωνητικά των τριών τους “γυμνά”.
Εδώ κι έναν περίπου μήνα άκουσα το νέο πόνημα του Elton. Το κλασικό Hype που συνοδεύει τις κυκλοφορίες του τα τελευταία 20 χρόνια έλεγε τα γνωστά: Ό,τι καλύτερο έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό, ο πιο ώριμος και “ενήλικος” δίσκος του κ.λπ. Χωρίς να έχω πρόβλημα με τους “ανήλικους” δίσκους του έκατσα να ακούσω αυτόν εδώ το νέο με πολλές επιφυλάξεις. Κυρίως γιατί μετά το πολύ καλό “Τhe captain and the kid” του 2006 το album “The Union” Που είχε κάνει το 2010 με τον Leon Russell δε με ικανοποίησε.
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι άκουγα κάτι ανεξήγητα καλό, ουσιαστικό και όμορφα παλιομοδίτικο χωρίς να ακούγεται ρετρό. Πραγματικά με εντυπωσίασε πως μπόρεσε να εμπνευστεί τόσο στα 66 του και να απομακρυνθεί από τα σκουπίδια που έκανε παλιότερα (κυρίως στο διάστημα 1993-2004). Τα τραγούδια έχουν τη στόφα και την ζωντάνια ενός 30άρη κι όχι κάποιου που είναι πλέον στην “τρίτη ηλικία”. Μεγάλο ρόλο παίζει και η “γυμνή” ενορχήστρωση. Τα πιο πολλά κομμάτια έχουν το πιάνο ως κεντρικό πρωταγωνιστή με τη συνοδεία μόνο μπάσσου - ντραμς. Η δε μεγάλη πλάκα είναι ότι το κομμάτι που ακούστηκε περισσότερο για να “σπρώξει” το δίσκο, το Home again, είναι μάλλον το πιο “άνοστο”…
Όσοι έχετε ακούσει μόνον το Candle in the wind ή το Sacrifice μάλλον δεν θα εκτιμήσετε το νέο του έργο. Αν όμως κάποτε σκαλώσατε έστω και λίγο με κάποιο δίσκο της περιόδου 1970-1975, δώστε μια ακρόαση. Πραγματικά αξίζει…
Επικό το σέτλιστ της farewell tour, akward στιγμή το πετσόκομμα του sacrifice στο άθλιο ρεμιξ cold heart, θα ήθελα και ένα circle of life αφού μεγάλωσα με disney μαλακίες
