Elton John

Με τους στυγνούς όρους των πωλήσεων και της διαχρονικής δημοτικότητας, αδιαμφισβήτητα ο Elton John είναι ένας από τους μεγαλύτερους pop superstar των τελευταίων δεκαετιων. Αρχικά, καταγεγραμμένος ως τραγουδοποιός, δεν άργησε να αποκαλύψει το ταλέντο του στην ανάμιξη soul, disco και country στοιχείων και στην δημιουργία από κλασσικών pop μπαλλάντων μέχρι progressive rock τραγουδιών. Αυτό το χάρισμα του επέτρεψε, σε αντίθεση με άλλους παροδικούς pop star, να κρατήσει την δημοτικότητα του έχοντας από το 1970 έως το 1996 πάντα ένα single στα top 40 charts κάθε χρονιάς!

Γιος ενός τρομπετίστα, ο Reginald Kenneth Dwight, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Elton John, γεννήθηκε το 1947. Ο Dwight ξεκίνησε να παίζει πιάνο στην ηλικία των 4 ετών, και όταν έφτασε στα 11 κέρδισε μια υποτροφία στην φημισμένη Royal Academy of Music. Μετά από 6 χρόνια σπουδές, έφυγε από την σχολή με την πρόθεση να ασχοληθεί με την μουσική βιομηχανία. Γι’ αυτό το λόγο το 1961 δημιούργησε την πρώτη μπάντα του, τους Bluesology, και μοίραζε το χρόνο του μεταξύ του group, κάποιων solo συναυλιών σε τοπικά ξενοδοχεία και του επαγγέλματος που ασκούσε τότε ως εντολοδόχου μιας εκδοτικής εταιρείας του Λονδίνου. Το 1965, οι Bluesology άρχισαν να περιοδεύουν μαζί με Αμερικανους soul και R&B μουσικούς όπως οι Major Lance, Doris Troy και οι the Bluebells. Ένα χρόνο αργότερα οι Bluesology έγιναν οι Long John Baldry’s supporting band, και περιόδευσαν σε καμπαρέ της Αγγλίας, η επιρροή όμως που ασκούσε ο Baldry στην μπάντα, απογοήτευσε τον Dwight και τον έκανε να στραφεί σε άλλα σχήματα. Είχε ήδη απορριφθεί από τους King Crimson, τους Gentle Giant και από την Liberty Records, όταν μέσω αλληλογραφίας γνώρισε και άρχισε να δουλεύει με τον στιχουργό Bernie Taupin. Όταν η πρώτη συνάντηση τους έγινε 6 μήνες μετά, ο Dwight άλλαξε το όνομα του σε Elton John, παίρνοντας το πρώτο όνομα του σαξοφωνίστα των Bluesology, Elton Dean και το δεύτερό του από το όνομα του John Baldry.

Πέρα από τους θετικούς και αρνητικούς σταθμούς της καριέρας του, και την σωρεία αρνητικής κριτικής και των δημοσίων σκανδάλων, και πέρα από το πόσο αυτό ενοχλητικό φαντάζει σε πολλούς από εμάς, ο Elton John κατάφερε να παραμείνει ένας αρκετά δημοφιλής και εμπορικός καλλιτέχνης βγάζοντας τραγούδια με τρομακτικά επιτυχές αντίκτυπο στο κοινό, όπως τα Your Song, Rocket Man, Goodbye Yellow Brick Road, Don’t Let the Sun Go Down On Me και πολλά άλλα.

Ο Elton John και ο 46χρονος σύντροφος του David Furnish, δεν θα μπορέσουν να υιοθετήσουν τελικά το παιδάκι από την Ουκρανία καθώς κρίθηκαν μεγάλοι, ενώ και το γεγονός ότι είναι ανύπαντροι αποτελεί εμπόδιο.

Μεγάλε Elton τρέλανε μας. Όλοι οι Eltonικοί μαζευτείτε εδώ, εγώ την κάνω. Πιλάφι.

Σε περίπτωση που υπάρχει ήδη θρεντ για τον Elton John, παρακαλώ να διαγραφεί το προϋπάρχον.

Βασικά έχω μόνο το Goodbye Yellow Brick Road που είναι πολύ καλό.Και έχει και ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει ίσως,το Funeral For A Friend/Love Lies Bleeding.Τι άλλο να ακούσω(είδα τα τραγούδια αλλά θέλω άλμπουμς…)?

ειναι πουστης. εγκρινω.

να το δωσουν γιατι με τους γονεις που εχει το βλεπω να βαραει ενεσεις στα 13
http://www.timeslive.co.za/entertainment/celebrity/article140038.ece

Eπ τι γινεται? Το νεο Rocking δίνει χάρη στους βαρυποινιτες?:stuck_out_tongue:

Καλως (ξανα)ηλθες λοιπον

Σαν καλλιτεχνης αναμφισβητητα καλος, οτι εχω ακουσει ειδικα απο δεκαετια 70 μου ειναι ευχαριστο. Βεβαια η περσονα του καθε αλλο παρα συμπαθης μου ειναι…

Τωρα στο αλλο θεμα που εχεις θεσει για την υιοθεσια… Ειμαι κατα του γαμου των ομοφυλοφιλων χωρις να με απασχολει ιδιαιτερως το θεμα, ΑΛΛΑ 100% αντιθετος με την υιοθεσια απο ομοφυλοφιλα ζευγαρια…

Και μόνο που έχει δώσει όνομα σε 2 συγκροτήματα, καταλαβαίνεις…

Το Goodbye Yellow Brick Road σκίζει!

Άκου το Μadman across the water, έχει μέσα την υπερκομματάρα Tiny Dancer (εύκολα το καλύτερό του για μένα), που την ξέρουμε και από το Αlmost Famous OST.http://www.youtube.com/watch?v=7Qn3tel9FWU 8)

Από κει και πέρα, ψάχνεις μόνος σου. Γενικά μεγάλος καλλιτέχνης με βάση τις δουλειές του στα πρώιμα 70ς.

Thanks!

ναι γιατι στη συγκεκριμενη περιπτωση ειναι καλυτερα να μεγαλωσει σε ορφανοτροφειο η απο αλκοολικους-φυλακοβιους γονεις.

Καλα ΕΠΙΤΕΛΛΟΥΣ καποιος που εθιξε ενα τετοιο θεμα!
Ηθελα απο καιρο να ανοξω θρεντ για τον Τον Ελτον Τον Τζων αλλα φανταστηκα οτι δεν εχει θεση στο φορουμ του ροκινγκ και θα ακουγονταν χαρακτηρισμοι οπως “λουλα”,“τι ειν’ τουτο το φυσοκαλαμο” κτλ. Χαιρομαι παρα πολυ που αποδεικνυεται πως εκανα λαθος,και δειχνετε ενδιαφερον για το εργο του!.

Απο τη στιγμη που τα βασΙΚΑ βιογραφικα στοιχεια του τον ελτον τον τζον εχουν αποτυπωθει ΑΡΙΣΤΑ (πραγματικα : ΜΠΡΑΒΟ) απο τον bacillus το μονο που θελω να προσθεσω ειναι ενα απιστευτο τριβια που εχω διαβασει στην ρωσσικη wikipedia me πηγη ρωσσικο fanzine για τον Τον Ελτον Τον Τζον ειναι οτι υπαρχει μια μεγαλη παραδοση στα ρωσσικα πανεπιστημια (που αρχισε ως ημι-επαναστατικη δραση ηδη απο χρονια κομμουνισμου) οι φοιτητες να παραλλασουνε παραδοσιακα τραγουδια γραφοντας στιχους για τον ελτον τζον. Η κατασταση ειχε αγγιξει τα ορια του φαινομενου οταν στα μεσα της δεκαετιας του 90 και μετα την πτωση του καθεστωτος οταν το τραγουδι “и внёс большой Элтон Джон” (Σε ελευθερη μεταφραση κατι σαν “γινε τσαρος Τον Ελτον Τον Τζον” αγγιξε το νουμερο ΕΝΑ στα ρωσσικα τσαρτς υπερπηδωντας το μεγαλο ρωσσικο χιτ της εποχης “поприще борьбы против” (Νοιωθω την ανασα σου). Αλλα πανεπιστημιακα τραγουδια που εγιναν πολυ δημοφιλη (αλλα ποτε δεν αγγιξαν τη δημοτικοτητα του и внёс большой Элтон Джон ειναι τα “на репортёров, но и коллег,” (ουτε george michael,ουτε michael jackson) που μιλουσε για την αφωσιωση των φανς της ποπ κουλτουρας στον Τον ελτον Τον Τζων και το “оторые отобрала” (δαχτυλα σαν χταποδι) που αναφεροταν στη δεξιοτεχνια του Τον Ελτον Τον Τζον στο πιανο,και επισης ηταν επισημη συμμετοχη υποψηφιοτητας της αγιας πετρουπολης (καθε πολη δινει τη δικη της) για τον διαγωνισμο της eurovision του 1998 (οταν και η μανια για τον ελτον τζον ειχε φτασει στο ζενιθ της,λογω και του θανατου της πριγκηπισσας νταιανα) αλλα δεν καταφερε να γινει το επισημο τραγουδι της ρωσσιας.

Συνεχιστε ετσι παιδια!

ΥΓ Btw το bacillus βγενει απο το βασιλης (σε λενε βασιλη δλδ?)

σαν μουσικός έχει δίσκους που μου αρέσουν, ιδιαίτερα Goobye Yellow Brick Road.

Καλλιτεχνικά τον σέβομαι απόλυτα, σαν περσόνα όπως λέει και ο Γιάννης μου είναι αντιπαθητικός.

Κατα τα άλλα…
Πώς μπορω να μην ξεχωρίσω τη διασκευή των Theater στο EP Change Of Seasons;
Το ντουέτο με τον Axl στο live tribute για τον Mercury (Bohemian Rhapsody) ή το Nevember Rain που έχει παίξει live παρέα με τους Guns.
Τελευταίο του επίτευγμα το πιάνο στο τελευταίο τραγούδι του νέου δίσκου των Alice In Chains βεβαίως βεβαίως.

δε θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο.μουσικα ειναι τεραστιος

Πρώτα πρώτα να πω ότι έγινα μέλος του forum αμέσως μόλις είδα αυτό το thread! Ο κύριος αυτός ουσιαστικά με εισήγαγε στον κόσμο της διεθνούς ροκ μουσικής. Πρόκειται πραγματικά για ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟ ταλέντο το οποίο όπως φαίνεται ότι ήταν να δώσει το έδωσε και τώρα αναλώνεται κάπου μεταξύ Las Vegas και ακτιβισμού για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Σε αυτό το πρώτο μου post δεν θα αναφερθώ στην περσόνα του. Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στη μουσική του και μόνον. Τα αρνητικά θα τα πω αργότερα. Θα προτείνω κάποια άλμπουμς του που για μένα είναι must, περιγράφντας λίγο το ύφος του καθενός και τους λόγους που το προτείνω.
κατά χρονολογική σειρά:

  1. Elton John -1970 (το 2ο του, folk στυλ, σκοτεινό, περιέχει το Your Song)
  2. Tumbleweed Connection - 1970 (αφιερωμένο στην Άγρια Δύση, τραγούδια όχι τόσο γνωστά εδώ, αλλά με πολύ air play στο αμερικανικό ραδιόφωνο)
  3. Honky Chateau - 1972 (το στυλ του αρχίζει και μορφοποείται, η φωνή ωριμάζει, περιέχεται ο ύμνος Rocket Man και το Honky Cat)
  4. Don’t shoot me, I’m only the piano player - 1973 (πιο ποπ ήχος, περνά και στο teen ακροατήριο, είναι μέσα στη μόδα του Bowie, T-Rex κ.λπ. Όλα τα κομμάτια φοβερά, super hits Daniel και Crocodile Rock - εκείνο που μοιάζει με το Speedy Gonzales)
  5. GOODBYE YELLOW BRICK ROAD - 1973 (το απόγειο του ταλέντου του σε ποιότητα και ποσότητα. Αποτελεί ένα best of αν και είναι ένα κανονικό διπλό album: Funeral For A Friend / Love Lies Bleebing, το ομώνυμο, Candle in the Wind, Bennie & the Jets, Saturday Night’s All Right for Fighting. Στυλ από Hard Rock μέχρι καμπαρέ και από ρέγγε μέχρι μπαλάντες. Τα πάντα όλα:D)
  6. Cpt Fantastic and the Brown Dirt Cowboy - 1975 (Σε μια εποχή που και τούβλα να έβγαζε με το όνομά του πάνω ο κόσμος θα τα αγόραζε, βγάζει ένα αυτοβιογραφικό album για την κοινή πορεία του με τον B. Taupin. Ιδιαίτερο ύφος, περιέχει το Someone saved my Life Tonight)
  7. Rock of the Westies - 1975 (Ξανά αλλαγή ύφους, βγάζει ένα δίσκο με up tempo rock κομμάτια, πασχίζοντας να κρατηθεί στην επικαιρότητα. Hit το Island Girl, ξεχωριζει η μπαλαντάρα I feel like a bullet)
  8. Here and there - 1976 (έχει πάει πια σε δική του εταιρεία και η παλιά βγάζει ένα live album το οποίο στην τρέχουσα του μορφή είναι διπλό CD. Here στην Αγγλία, There στη Νέα Υόρκη, όπου τραγουδάει 3 κομμάτια με το φίλο το John Lennon)
  9. A Single Man - 1978 (με άλλο στιχουργό, αναλαμπή εν μέσω 6ετίας μπαρούφας. Ξεχωρίζουν Part Time Love και το ορχηστρικο Song for Guy)
  10. Too Low For Zero - 1983 (Δυναμικό comeback, φωνάζει ξανά παρόν και κερδίζει νέους οπαδούς. Είναι η εποχή της Wattford και της προσπάθειας για straight ζωή. Ανάμειξη σύγχρονης ποπ με στοιχεία soul των '60’ς. I’m still Standing, I guess that’s why they call it the blues, Kiss the Bride)
  11. Live in Australia -1987 (Η φωνή του είναι σε μαύρα χάλια, αλλά οι ενορχηστρώσεις μοναδικές και η συγκινησιακή φόρτιση τεράστια. Αναδεικνυονται πολύ τα παλιά του τραγούδια)
  12. Sleeping with the past - 1989 (και εδώ χρησιμοποιεί τις soul επιρροές των 60’ς και '70’ς. Ξεχώρισαν Healing Hands, Sacrifice)
  13. The Captain and the Kid - 2006 (Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα, ο καλύτερος του δίσκος από το “The One” του 1992. Αυτοβιογραφικό, συνεχίζει από 'κει που σταμάτησε το cpt Fantastic. Θυμίζει το καλό παρελθόν του χωρίς να το αναμασά. Ξεχωρίζουν το ομώνυμο και το Postcards from Richard Nixon).

Αυτά για τώρα…

To οτι δεν ανεφερες το Sorry Seems to Be The Hardest Word μαζι με τους Blue, δεν σε τιμα ιδιαιτερα [-X

Το goodbye yellow brick road,κλεινει σπιτια,απιστευτος δισκος με τρομερη ποικιλια μεσα…αλλα και αρκετοι ακομα δισκοι,οπως ο καπταιν Fantastic and the Brown Dirt Cowboy ή το Don’t shoot me, I’m only the piano player(που το ειχα λιωσει ασχημα οταν αρχισα να την ψαχνω με μουσικη γενικα),ολοι ειναι παρα πολυ καλοι εως και τελειοι…γενικα,μεγαλος…τα προσωπικα δεν τα ξερω,ξερω μονο πως ειναι νγκαιη και παντρεμενος και ντυνεται εκκεντρικα…αλλα και παλι,χου κεαρς-αυτο με την υιοθεσια τωρα το εμαθα και ειμαι κατα προφανως-…μεγαλη προσωπικοτητα παντως,ρησπεκτ και για το soundtrack τoυ Lion King,:stuck_out_tongue: που ηταν το φετιχ μου στα αγνα χρονια του δημοτικου…

:lol::lol:

το σκέφτηκα.

αλλά στράβωσα.

και είπα να μην το αναφέρω.

:expressionless:

χαλάει την καλή εικόνα.

Έφερα κόσμο ε.

Αξίζει να αναφερθούμε και στη στάση ζωής και το προφίλ του, τα οποία έχουν περάσει από διάφορες φάσεις και μάλλον επηρέασαν και την καλλιτεχνική του δραστηριότητα.

Μεγάλωσε στη μεταπολεμική Αγγλία, γόνος μεσοαστικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της Royal Air Force και ερασιτέχνης μουσικός. Ο ίδιος τον ένιωθε πάντα απόμακρο και μετά το διαζύγιο των γονέων του δεν διατήρησε ουσιαστικές σχέσεις μαζί του αν και μετά το θάνατό του ο Elton δήλωσε μετανιωμένος.

Αρχικά προσπάθησε να καταπνίξει την ομοφυλοφιλία του και αν δεν επενέβαιναν φίλοι του, σε πολύ νεαρή ηλικία θα ήταν παντρεμένος (σε αυτο αναφέρεται το κομμάτι Someone saved my life tonight του 1975). Μόλις στην τρίτη δεκαετία της ζωής του άρχισε ερωτικές επαφές με το ίδιο φύλο. Μέχρι και το 1976, οπότε και ολοκληρώθηκε η πρώτη και σημαντική περίοδος της καλλιτεχνικής δράσης του, λιγοι γνώριζαν την αλήθεια. Προς τα τέλη της χρονιάς εκείνης, ένας τυχερός δημοσιογράφος τον βρήκε χαλαρό ή / και απροετοίμαστο σε μια συνέντευξη του για το Rolling Stone και του έκανε πολύ προσωπικές ερωτήσεις. Και τότε είπε τη μισή αλήθεια: ότι είναι bisexual. Πολύ αργότερα θα δηλώσει ότι τότε δεν αισθανόταν έτοιμος για πλήρη αποκάλυψη και ότι φοβόταν για την πορεία της καριέρας του.

Εκείνη η συνέντευξή του στο Rolling Stone απετέλεσε ένα σταθμό στη ζωή του και για πολλά χρόνια ζημίωνε την καριέρα του στις ΗΠΑ που ήταν η κύρια αγορά των δίσκων του. Στη Βρεττανία η ζημιά ήταν μικρότερη.

1-2 χρόνια νωρίτερα ξεκινούσε ο εθισμός του στα ναρκωτικά και το αλκόολ. Η ανάγκη του να σταθεί σε ένα χώρο όπου όλοι έχουν ή πρέπει να έχουν αυτοπεποίθηση, οι προσωπικές αποτυχίες και αργότερα η κάμψη της καριέρας του τον έκαναν να εξαρτηθεί από την κοκαϊνη. Μέχρι και την απεξάρτησή του, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ποτέ του δεν παραδέχτηκε ότι έκανε χρήση ναρκωτικών και μάλιστα στις συνεντεύξεις του μιλούσε πάντα ενάντια στη χρήση ουσιών από τους νέους.

Γύρω στα 1983, ποιος ξέρει γιατί, έκανε μια προσπάθεια να “νοικοκυρευτεί” και υλοποίησε την προσπάθειά του με ένα…γάμο! Παντρεύτηκε τη μηχανικό ήχου Renate Blauel στις 14 Φεβρουαρίου 1984. Χώρισαν το Νοέμβριο του 1988. Παρόλες τις προσπάθειές της οι καταχρήσεις συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση.

Στις καταχρήσεις αυτές πρέπει να προστεθεί και η διαρκής αναζήτηση του - πληρωμένου ή μη - έρωτα. Η απουσία σοβαρών συναισθηματικών δεσμών τον οδήγησε στο κυνήγι της ηδονής με οποιοδήποτε τίμημα. Στα μέσα της δεκατίας του 1980 η εφημερίδα Sun οργανώνει κολοσσιαία επίθεση εναντίον του κατηγορώντας τον ότι κοιμάται με ανήλικα αγόρια. Πηγαίνει στα δικαστήρια και κερδίζει δικαίωση και τεράστια αποζημίωση. Την ίδια εποχή κινδυνευει να χάσει τη φωνή του από πολύποδα στις φωνητικές χορδές. Κερδίζει και αυτή τη μάχη. Η συναισθηματική φόρτιση και η ένταση της εποχής απεικονίζονται περίφημα στο video του Candle in the Wind από τη συναυλία του στο Σύδνεϋ το Δεκέμβριο του 1986.

Τα τέλη της δεκαετίας του 80 και η απαρχή της επόμενης τον φέρνουν ψηλά σε πωλήσεις και επιτυχία αλλά προσωπικά είναι χαμηλότερα από ποτέ. Το 1990 αποφασίζει να ξεκινήσει απεξάρτησει και από τα τέλη του 1991, καθαρός πια, με νέα εμφάνιση παίρνει σβάρνα όλα τα έντυπα και όλες τις τηλεοράσεις διαλαλώντας ότι υπήρξε μια “κρυφή” που πλήρωνε για sex, μέθαγε κια μαστούρωνε μέχρι αηδίας, έτρωγε σα βόδι και παραμύθιαζε τον κόσμο όλο…Από τότε μέχρι σήμερα - σχεδόν 18 χρόνια - έχει βγάλει μόνο δύο καλά albums.

Τα συμπεράσματα ο καθένας μας μπορεί να τα βγάλει. Εγώ θα πω μόνον τούτο: Είναι τυχαίο ότι στην περίοδο των προσωπικών βασάνων έβγαζε αριστουργήματα και στην περίοδο της προσωπικής ευτυχίας που διανύει βγάζει πατάτες;

__Caaaaaaaan youu feeel the looove toniiight… Σωστός! 8)

__Ρε είστε τρελοί? :lol: Καλό είναι, αλλά και μόνος του το έχει πει καταπληκτικά, αλλά όταν υπάρχει ΑΥΤΗ η εκτέλεση, ακόμα το συζητάμε…; :wink:

__Μπράβο στα παιδιά που ανέφεραν τα βιογραφικά στοιχεία και που άνοιξαν το θέμα 8)

I’m still standing κορυφαίο κομμάτι!!!
Ωραίος ο Ελτονας αλλα μέχρι εκεί…

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ συνεργασίας Elton John - Leon Russell είπα να ρίξω μια ματιά και να αναφέρω εδώ διάφορες συνεργασίες που έχει κάνει κατα καιρούς σε δίσκους του.

1974 δίσκος Caribou: μεταξύ άλλων κάνουν φωνητικά η Dusty Springfield, o Carl Wilson (Beach Boys) και η Toni Tennille
1976 δίσκος Blue Moves: κάνουν φωνητικά ο David Crosby και ο Graham Nash
1982 δίσκος Jump Up!: σε ένα κομμάτι παίζει κιθάρα ο Pete Townshend
1983 δίσκος Too low for zero: σε ένα κομμάτι παίζει φυσαρμόνικα ο Stevie Wonder
1985 δίσκος Ice on fire: συμμετέχει στα φωνητικά ο George Michael
1986 δίσκος Leather jackets: σε ένα κομμάτι τραγουδά μαζί με τον Cliff Richard και σε ένα άλλο παίζουν οι Roger Taylor και John Deacon (Queen)
1988 δίσκος Reg strikes back: σε ένα κομμάτι παίζει κιθάρα ο Pete Townshend. Συμμετέχει στα φωνητικά o Carl Wilson.
1992 δίσκος The one: υπάρχει ένα ντουέτο με τον Eric Clapton ο οποίος παίζει και κιθάρα
1993 δίσκος Duets: όπως φανερώνει και ο τίτλος του δίσκου, όλα τα κομμάτια - πλην ενός - είναι ντουέτα. Συμμετέχουν K.D. Lang, P.M. Dawn, Little Richard, Don Henley, Kiki Dee, Chris Rea, Tammy Wynette, Nik Kershaw, Gladys Knight, RuPaul, Marcella Detroit, Paul Young, Bonnie Raitt, Leonard Cohen, George Michael.

Να συμπληρώσω ότι σε πολλούς δίσκους του τόσο στα 70’s όσο και στα 80’s είχε για κημπορντίστα τον μετέπειτα διάσημο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής James Newton Howard. Αποκορύφωμα της συνεργασίας τους υπήρξε το Live in Australia του 1987 όπου ο ανωτέρω διεύθυνε τη συμφωνική ορχήστρα της Μελβούρνης.

Και το όνομα αυτού: Ζάκαρι Τζάκσον [B]Λέβον [/B]Φέρνις-Τζον. Πρόκειται για τον υιο που ο Έλτον και ο σύζυγός του απέκτησαν από παρένθετη μητέρα ανήμερα τα Χριστούγεννα. Άρα άκυρη η δημοσκόπησή μας, δεν έχει πια ανάγκη να υιοθετήσει, έγινε μπαμπάς με δικό του γεννετικό υλικό. Παίζει βέβαια να πήρανε και από το Ντέιβιντ Φέρνις υλικό, να τα αναμείξανε και έτσι το παιδάκι να είναι και των δύο:D:D:D:D

Στα σοβαρά τώρα το παιδί στο ονομά του έχει τον τίτλο ενός κομματιού που περιέχεται στο δίσκο Madman across the water του 1971 και είναι ένα από τα καλά κρυμμένα διαμαντάκια του Έλτον.

Εδώ μπορείτε να ακούσετε μια διασκευή του από τον Jon Bon Jovi:

Και μια και το σκέφτηκα θα επανέρθω με ποστ “κρυμμένα διαμαντάκια του Έλτον”.