Empyrium

June 11th, 2011, was a landmark date in Empyrium’s history. After more than 15 years, Schwadorf and Helm played their very first show ever on that day, taking place at the Wave Gotik Treffen in the Pantheon of Volkspalast Leipzig. For this memorable event, the two core members put together an illustrious concert line-up, consisting of Konstanz (The Vision Bleak), Neige (Alcest), Eviga (Dornenreich), Fursy Teyssier (Les Discrets), Aline Deinert (Neun Welten) and Christoph Kutzer (Remember Twilight), who had rehearsed pieces from every creative phase of Empyrium as well as the new, so-far unreleased song “Dead Winter Ways”.

The show, which lasted about 70 minutes, was captured in sound and vision to be released now as an audio-CD and BluRay/DVD. This magical world premiere, recorded in high-resolution HD video and stereo, respectively 5.1 surround sound, constitutes the heart of “Into The Pantheon”. In addition to the concert, a documentary of more than 100 minutes provides a detailed and exhaustive account on the band’s past by means of interviews with Schwadorf, Helm and the live musicians. Therefore, “Into The Pantheon” is not only a must for fans, but also serves as an ideal introduction for everybody who wants to get a comprehensive overview of Empyrium.

http://en.prophecy.de/empyrium/empyrium-into-the-pantheon.html

δώρο teaserακι στο link. Είδα το ντοκιμαντέρ και πραγματικά καλύπτει με κάθε λεπτομέρεια την πορεία της μπάντας. Γενικά προγραμματίζουν και άλλες συναυλίες αλλά κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες όσον αφορά τον χώρο οπότε όποιος ενδιαφέρεται θα πρέπει να κανονίσει ταξιδάκι.

Empyrium-Songs Of Moors And Misty Fields (1997)

                 Οι Empyrium δεν είναι ένα συγκρότημα που μπορείς εύκολα να το κατηγοριοποιήσεις. Κάθε δίσκος τους είναι πολύ διαφορετικός από τον προηγούμενο και κανένας δεν θυμίζει κάποια άλλη μπάντα. Οι Empyrium θυμίζουν ΜΟΝΟ Empyrium. Αυτό οφείλεται ότι σε πολλά πράγματα και το κατάλαβα διαβάζοντας τις άφθονες λεπτομέρειες που περιέχει η ''A Retrospective...'' συλλογή τους. Καταρχήν ο Markus Stock (γνωστός και ως Ulf Theodor Schwadorf) ξεκίνησε με ντραμς , έμαθε πλήκτρα και μετά ασχολήθηκε με τα έγχορδα. Άλλος ένας λόγος είναι το μικρό της ηλικίας. Ήταν έφηβος όταν έγραφε αυτή την μουσική (στα 19 όταν κυκλοφόρησε το Songs Of Moors And Misty Fields ). Πρώτα έμαθε τους Maiden, μετά έμαθε το black metal. Ήρθαν οι Cradle Of Filth και έτοιμο το ''A Wintersunset''. Μετά ήρθαν και άλλες μουσικές και αν προσθέσεις ότι ζούσε κοντά σε δάσος (με ένα θείο που τον πήγαινε συχνά βόλτες προς τα εκεί) , να τη και η αγάπη για την φύση και σμιλεύτηκε το ''Songs Of Moors And Misty Fields''. Το μέλλον του ακόμα πιο διαφορετικό, πολύ διάβασμα και μη metal μουσική τον οδήγησαν σε άλλα μουσικά ηχοτόπια, πάντοτε όμως ενδιαφέροντα. Νταξει, έδιωξε έμμεσα και τον Andreas Bach που ήθελε να παραμείνουν σκληροί, ήταν και ο έρωτας του με την Nadine...


                       Να πω εξαρχής ότι οι The Vision Bleak δεν με ενθουσιάζουν. Αρκετά καλοί αλλά με τίποτα ο μουσικός συναισθηματισμός των Empyrium. To  ''Songs Of Moors And Misty Fields'' είναι με διαφορά το κορυφαίο τους δημιούργημα. Η υψηλής μορφής καλλιτεχνική μα και συναισθηματική αξία ξεχειλίζει σε κάθε νότα. Ακούγεται τόσο, μα τόσο μελαγχολικό και νοσταλγικό, και παρόλα αυτά εκμυστηρεύεται τον έρωτα του στους πράσινους κωνοφόρους γίγαντες και στα βαλτώδη χερσοτόπια που πάντοτε τον καλοδέχονται.  Γοτθικό πέπλο, βελονιασμένο από ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα και καθαρά φωνητικά, απλώνεται και σε τυλίγει ζεσταίνοντας σε από την κρύα νύχτα. Οργισμένες εξάρσεις, εξωτερίκευση σπαραχτικών συναισθημάτων με τα αλυχτισμένα φωνητικά του Markus, σαν λύκος που καλεί την αγέλη. Βάρος στην ψυχή, ελάχιστες ακροάσεις το καταφέρνουν αυτό. Και το φλάουτο της τότε κοπελιάς του (και νυν σύζηγος) του να συνοδεύει τα φανταστικά του οράματα εξανλώντας το αέρα από τα πνευμόνια της. Και το κάνει συχνά και περισπούδαστα. Και πένθιμα...όπως στο ''Mourner''. Εδώ κλαίει ακόμα και το ίδιο το δάκρυ. Αργόσυρτο, με μια πικρία να διοχετεύεται στην φωνή και στην μουσική της μικρής τους παρέας. Τα τραγούδια ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το πιο θα σε εξαθλιώσει περισσότερο. Το ίδιο και τα όργανα. Ζοφερές μελωδίες σε πνίγουν στενάχωρα από παντού. Τα ακουστικά περάσματα είναι πύλες για μια δικιά σου ματιά στο δάσος που μεγάλωσαν οι τρείς έφηβοι. Και τα   ηλεκτροφόρα κιθαροποιήματα, οι πύλες για την δικιά μας τσιμεντένια ζούγκλα.



                 Αυτό που καταφέρνουν οι Empyrium σε αυτό τον δίσκο, είναι να κάνουν κάτι χειροπιαστό την φαντασία και την μαγεία. Είναι κάτι παραπάνω από αρκετό, λίγοστά synths με τα κρουστά να τα συμπληρώνουν στο ''Lover's Grief '' ώστε να αφεθείς και να τα ταξιδέψεις νοητικά σε πολλά και διάφορα μέρη, υπαρκτά και όχι. Οι διάρκειες των συνθέσεων επιτρέπουν αυτό το ταξίδι να μην διακόπτεται απότομα αλλά να το διατηρούν και να το συντηρούν ώστε η μεταβίβαση να είναι ομαλή. Να σταθώ ξανά στο πόσο όμορφα δένει το τσέλο και (ειδικά) το φλάουτο στον συγκεκριμένο ήχο. Εκλεπτυσμένα, όχι ξεδιάντροπα. Και όπως και ότι άλλο ακούς στους Empyrium, δεν είναι τίποτα το δύσκολο αυτό που ακούς. Ίσως και παιδικό. Αλλά τόσο έμψυχο που σε κάθε μου ακρόαση αυτού του δίσκου από τα 18 μου μέχρι τώρα, το νιώθω να με αγγίζει, να ζει μέσα μου. Η συναισθηματική μου ολίσθηση είναι προυπογεγραμμένη κάθε φορά και τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να μου αποσπάσει όταν ακούω το Markus να αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να γίνουμε αστέρια ή για το ότι το καλύτερο πότο που σε μεθά, είναι αυτό της μοναξιάς. Για όσους η μουσική δεν είναι απλά κάτι για να περάσει η ώρα και οι ίδιοι μπορούν να επιτρέψουν στην μουσική να τους ακούσει...