Εδω μιλαμε και εκθειαζουμε μια απο τις μεγαλυτερες ευρωπαικες metal μπαντες.
Προσκυνηματα,λαμπαδες και λοιπα ευπροσδεκτα.Διαλεξτε και αγαπημενο αλμπουμ
ετσι απο περιεργεια.
Τεραστια μπαντα,ηγετες και εκπληκτικες δουλειες ! Απο το πρωιμο death του ντεμπουτου
μεχρι τις motorhead-ιες των early 00’s και την περσινη επιστροφη στις ριζες εχουμε να κανουμε
με μια μπαντα που κοσμει τον χωρο μας.
Aν και δεν ακούω death metal το Wolverine blues λόγω του rock feeling που βγάζει το γουστάρω πολύ.
Ψήφισα ‘‘Wolverine blues’’, ήταν το πρώτο που είχα ακούσει από αυτούς και μου είχε φανεί πολύ μπομπάτο. Ηχάρα, τι να λέμε τώρα, και ό,τι πιο πιασάρικο μπορεί να βγει και να είναι death metal. Παρ’ όλα αυτά, πστεύω ότι το ‘‘Clandestine’’ είναι αντικειμενικά λίγο ανώτερο, πιο πολλά riff, πολύ κοπάνημα κλπ.
To Ride, Shoot Straight And Speak The Truth
Επιστροφή στο μπρουτάλιτι…όχι όσο “πειθαρχημένο” όσο το Wolverine Blues αλλά γι’αυτό κυρίως μ’άρεσε. Είναι πιο χαλαρό και ταυτόχρονα πιο κοντά στο Left Hand Path, ωραίος συνδυασμός.
στμφωνω μαζι σου
πραγματικα δεν μπορω να διαλεξω
το χυμα ντεμπουτο?
το clandestine με τα εξωπραγματικα φωνητικα?
το απολυτο αλητικο death feeling του wolverine blues??
ή το τρομερο comeback με το morning star??
ΘΕΟΙ!!!απλα!!!
Μεταλλάς χωρίς ακούσματα Death Metal ??? Μακαρόνια χωρίς κυμά δηλαδή ! Δεν θα μπορούσα να φάνταστω τη ζωη μου χωρίς το Death Metal.
Clandestine δαγκωτό. :thumbup:
Η μεγαλύτερη Ευρωπαική death metal μπάντα και η καλύτερη metal μπάντα που βγήκε ποτέ από την Σουηδία. Άλλα λόγια είναι περιττά.
Respect στους μέντορες του Eυρωπαικού Death Metal…Τωρα για το καλύτερο τους είμαι αναμεσα στα μνημεία Clandestine και Wolverine blues…Θα επιλέξω wolverine για την πρωτοτυπία του ήχου του,για το απίστευτο groove που βγάζει και για την επιδραστικότητα του μετέπειτα…
Απίστευτη μπάντα, τρελό groove . Δύσκολη επιλογή αλλά εάν με απειλούσαν λέγοντας μου πως θα μου κόψουν το χέρι εάν δεν διαλέξω άλμπουμ, θα έλεγα το UPRISING.
Με βαρια καρδια ψηφιζω το Wolverine Blues.
Επίσης εχω απιστευτα ψηλα το Morning Star. Ισως και ισαξια. Θυμαμαι τη πρωτη φορα που ηρθαν, σε κεινο το αλησμονητο live μαζι με Candlemass και Dark Tranquility. Ηταν στη περιοδεια του δισκου. Ειχα π’ λετε πετυχει ενα τυπο που φοραγε το αναλογο μπλουζακι και τον ρωταω ‘‘αυτο εδω τι λέει; δε το χω ακουσει’’. Μου κανει ‘‘τωρα, θα δεις…’’. Μετα βγηκαν.
Μιλαμε για ξυλο. Πολυ ξυλο.
Χμμ, ένα από τα τοπ στα χιλιοακουσμένα μου άλμπουμς, είναι το αριστούργημα Clandestine που ήταν και το πρώτο που άκουσα από τους Σουηδούς. Οπότε ψηφίζω αυτο, χωρίς να έχω ακούσει τα Same Difference και Inferno. Πολύ ωραία είναι και τα επόμενα άλμπουμς τους, πιο αλητεία:
I remember tomorrow as if it was yesterday
And I say it in slugs
I’m not convinced it’s the only way
How tiny bits and pieces of words/works
Somehow end up in hugs
Some say it in slugs
Το περσινό τους δεν με πολυ - ενθουσίασε πάντως. Δεν του έχω δώσει την δέουσα προσοχή ίσως.
συμφωνω
Αγαπαμε zouglau που ειναι και συγγαυρος ! Ετσι μωρη τρελα ! Uprising και τα μυαλα στο
μπλεντερ!Ή μηπως να ψηφισω το ντεμπουτο ? :-k
Uprising γιατι θυμαμαι ειχα ξενερωσει με το Same Difference (παιζει να μην το εχω ξανακουσει
απο τοτε) και ειχα παθει ενα σοκ οταν βγηκε το Uprising.
Βασικά οκ δε γίνεται να διαλέξω γιατί όλα είναι ένα κι ένα…
το to ride,shoot straight είναι δισκάρα,παρτάλα,σπασταλα(σπαστα όλα)κλπ κλπ.Δε το ξεπερνάς ποτέ.(δλδ εγώ δε το ξεπερνάω…)
Από την άλλη τα clandestine και left hand path έχουν κάνει τέτοια σχολή που ακόμα και σήμερα μπάντες προσπαθούν -εις μάτην βεβαίως-να τους μιμηθούν.
Το woverine blues μου φέρνει στο μυαλό αμμώδεις παραλίες,με μπλε σαύρες και τεμπέλικα απογεύματα του Σεπτέμβρη.τεκίλες,καπέλα,μαγιώ,ρουφήχτρες στη θάλασσα(ναι είμαι τόσο ανώμαλη)και το λατρεύω.Αχχχχχχχχχχχχχχχχ
το morning star είναι ΕΠΟΣ.Ούτε ένα μέτριο τραγούδι,τα σπας και μετά δεν έχεις αυχένα.worth every bit though…
Κι επειδή βαριέμαι να κάνω ανάλυση για όλα τα albums τους που έχω θα κλείσω λέγοντας ότι το seeing red είναι απλώς το καλύτερο video στην ιστορία της μουσικής.Αν δεν αγαπούσα τόσο πολύ τους άντρες θα το 'χα γυρίσει,100%.
death metal rock n roll.
Deathster δώσε άλλη μια ευκαιρία στο Same Difference μανίτσα μου. Ποτέ δεν είναι αργά, Οκ έχει περίεργη παραγωγή αλλά έχει κομματάρες μέσα όπως το Addiction King. Και μιας και πιάσαμε τη κουβέντα για τη μπαντάρα θα πρότεινα σε όσους δεν το έχουν ακούσει, να τσεκάρουν το ep που είχαν κυκλοφορήσει οι Σουηδοί μέσω της Man’s Ruin records, με τίτλο “black Juju”. O δίσκος περιέχει (και) διασκευές . Ορίστε το τρακλίστι να ούμε
Το έχουμε και τα σπάει! 
Θεοί!
Για τους δίσκους τους αλλά και γι αυτό εδω:
To αιωνιο hit τους παντως ειναι και θα ειναι το living dead…