Συμφωνω και εγω με τον godslayer πρεπει να αποθηκευτουν καπου και να γινει ενα αρθρο.Και μπραβο και για το κοπο σ π καθεσαι και το κανεις εγω το ευχαριστιεμαι να τα διαβαζω .
Εγώ λέω να γίνει ένα τεράστιο άρθρο με τα βρισίδια που θα πέσουν αργότερα!
Εφτυσα την οθόνη
Περιμένουμε πως και πως.
Άλλοι θα θέλουν να φτύσουν εσένα .
Δεν κάνεις καμιά κουβέντα για τον Mustaine όμως που έφερε το κομμάτι στους Metallica, τόσο πολύ σας πονάει ο πρόεδρος ρε γατάκια μεταλλικα φαμιλυ;;;
Εννοεις μολις φτασει στο Load?
29 Χρόνια…\m/
Metallica - Pulling Teeth (Anaesthesia)
Bass Solo, take one.
Ρε τον Κλιφφαρο. Το πετυχε με την πρωτη το σολο του. Λοιπον, δε θα πουμε πολλα για αυτο εδω το κομματι. Στο δισκο λειτουργει περισσοτερο ως ιντερλουδιο, αφου το πρωτο μισο ειναι ακριβως αυτο που λεει στην εισαγωγη, ενα σολο με το μπασο, ενω στο δευτερο μισο τον Cliff συντροφευει ο Lars (σιγα μην εχανε). Θα ελεγα πως ειναι η πιο αδυναμη στιγμη του δισκου, αλλα θα ηταν λιγο αδικο, απο τη στιγμη που δεν αποτελει καν κανονικο τραγουδι. Παρολα αυτα, ας πουμε πως η ιστορια φροντισε ωστε ενας φαινομενικα αδιαφορος instrumental “αυτοσχεδιασμος” να συνδεθει για παντα με το ονομα του αδικοχαμενου Cliff Burton, ο οποιος πεθανε μολις 3 χρονια αργοτερα, και πλεον η οποιαδηποτε εκτελεση του αποτελει φορο τιμης.
James: Δυστυχως δεν του βγαινει καθολου η φωνη στο συγκεκριμενο τραγουδι.
Lars: Νομιζω κανει πιο ενδιαφερον το τζαμαρισμα με τη βαβουρα του, στηριζω συμμετοχη.
Kirk: Κυριολεκτικα ανυπαρκτος, λογικα ειχε χασει τις παρτιτουρες του με τα 400 ριφφς που ειχε γραψει.
Cliff: Το μπασο του δινει ογκο στο κομματι καθολη τη διαρκεια, και ακουγεται πεντακαθαρα.
Solo: Το σολο κλεβει την παρασταση σε αυτο το κομματι, και ειναι σιγουρα η καλυτερη στιγμη του τραγουδιου. Το καλυτερο σολο που εγραψε ποτε ο Cliff Burton.
Στιχοι: Μπορουσες και καλυτερα James.
Καλυτερη στιγμη: Θα πω πως ειναι η εισαγωγη, γιατι μου αρεσει πολυ αυτος ο ηχος, σε αντιθεση με την φουλ παραμορφωση και φασαρια που ακολουθει.
Παμε σε old school για την (εκπληκτικα ανωτερη της studio) live εκδοση, μια μερα που θυμαμαι σα να ηταν χθες, αφου ημουν 2 χρονων και μια βδομαδα (παρατηρουμε και προκλητικο Kirk με το λευκο ανοιχτο πουκαμισακι και ξυρισμενη τριχα ε?)
Η καλύτερη στιγμή του album μακράν. Αυτοσχεδιασμός έπος, ήχος σχολή από μόνος του, πειραματισμός, τζαμάρισμα ότι εκπροσωπούν οι metallica από την πρώτη μέρα. Σε ένα τίγκα thrash δίσκο πετάς στη μέση το πιο απρόσμενο πράγμα στο κόσμο. Ένα σκοτεινό βαρύ βαβουροειδές να σχίζει στα δύο τα πάντα. Σκέτη ανατριχίλα.Cliff em All.
Υ.Γ. Αυτό το τραγούδι πολύ θα ήθελα να το δω να διασκευάζεται από τους Royal Blood.
Σκιπ.
Σκιπ με μπλέ και πράσινους κόκκους?
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ λέμε!
Υπάρχει και η σοβαρή πιθανότητα να ξεκίνησε να ακούσει το Whiplash και να έμεινε σέκος με τις φλωριές που ακούει πλέον…
Το Γούπλας, θες να πεις.
Νομιζω πως επαθε whiplash ακουγοντας το Anesthesia…