Η συναυλια μια χαρα εμφανιζεται σε μενα στα αριστερα, προφανως παιζει black out στο Paramount+ και μπλοκαρει την εικονα στο screenshot. Γαμαει ο Τζεημς, και το Blackened ηταν φοβερο. Unforgiven τωρα. Και airball απο τον ηλιθιο τον ΛεΦλοπ σε τριποντο, μια χαρα. Και μεγαλοπρεπεστατη ταπα του Ααρον Γκορντον στον Ντεηβις που σφυριχτηκε φαουλ, ανυπαρκτο φυσικα.
Αυτο ολα τα λεφτα. Το All Within My Hands περασμα σε ακουστικο, μετα περασμα σε ηλεκτρικο ξανα, και πρεμιερα ακομα μιας εκδοσης του τραγουδιου ουσιαστικα. Της δευτερης καλυτερης ως τωρα μαλλον, με καλυτερη αυτην στο S&M 2
Μακάρι να βρουν το θάρρος να κάνουν ένα re-imagined edition του St. Anger και να ακούσουμε τα τραγούδια ενορχηστρωμένα φυσιολογικά, όπως αυτό. Ελπίζω να το ηχογραφήσουν και κανονικά να έχουμε να το ακούμε το All within my hands.
Προσωπικά διαφωνώ σε αυτό. Πέρα από remastered editions με διαφορετική μίξη που είναι οκ (πχ το OoS οι Muse του αλλάξανε τα πάντα, αλλά δεν ηχογράφησαν κάτι καινούριο) , εμένα μου αρέσει το “αυτό το album θέλαμε να βγάλουμε, αυτοί ήμαστε τότε, αυτές τις επιλογές κάναμε” και τέλος, προχωράμε.
“Spontaneously, without any theological training, I, a child, grasped the incompatibility of God and shit and thus came to question the basic thesis of Christian anthropology, namely that man was created in God’s image. Either/or: either man was created in God’s image - and has intestines! - or God lacks intestines and man is not like him.
The ancient Gnostics felt as I did at the age of five. In the second century, the Great Gnostic master Valentinus resolved the damnable dilemma by claiming that Jesus “ate and drank, but did not defecate.”
Shit is a more onerous theological problem than is evil. Since God gave man freedom, we can, if need be, accept the idea that He is not responsible for man’s crimes. The responsibility for shit, however, rests entirely with Him, the creator of man.”
― Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being
Τι πάει να πει φυσιολογικά, πολύ φυσιολογική είναι η ενορχήστρωση στο St. Anger. Με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικά. Μόνο ο ήχος με ενοχλεί και η έλλειψη σόλο, που οκ αυτό μπορείς να το πεις κομμάτι της ενορχήστρωσης φαντάζομαι.
Ε δεν ξέρω πως να το πω διαφορετικά, η συγκεκριμένη εκδοχή του All within my hands είναι πιο προσεγμένη. Δηλαδή ξέρω πως να το πω, αλλά θα πω κακές κουβέντες για έναν δίσκο που απεχθάνομαι και δεν έχει νόημα.
Εδώ είναι η τρανή απόδειξη ότι τελικά στο St. Anger, υπήρχαν ωραίες ιδέες σε riff και μελωδίες, ασχέτως που πολλοί αποθαρρύνθηκαν από την περιβόητη πλέον παραγωγή του δίσκου. Βέβαια, η εδώ ερμηνεία, που παραπέμπει σε κομμάτι που θα ακούγαμε σε Load/Reload, αφαιρεί πόντους από την ορμητικότητα και την οργή που ανέβλυζε η πρωτότυπη εκδοχή, μπορεί ακουστικά να κάθεται πιο ωραία στο αυτί η εν λόγω εκτέλεση αλλά, για τα όσα θέλει να εκφράσει το κομμάτι, δεν θα έλεγα ότι είναι η ιδανικότερη…
Μα δε νομίζω κάποιος να είπε ότι είναι το αριστούργημα της δισκογραφίας των Metallica, απλώς, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι και εντελώς για τον κάλαθο των αχρήστων και όπως έχει αναφερθεί και πολλές φορές, αν σκεφτούμε ένα παραπάνω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε ο δίσκος, τότε αλλάζει η οπτική αλλά και πάλι δεν μιλάμε για δίσκο 10αρι.
Απλώς, έδειξε ότι έχουν ακόμα την οργή μέσα τους, την οποία δεν αισθανθήκαμε σε Load/Reload οπότε, μπορεί οι ντενεκέδες του Λαρς να παίρνουν αυτια, το ξενύχιασμα του Wah να μη δηλώνει το παρόν, το μπάσο να αγνοείται και πάλι αλλά στα ριφ, έγινε καλή δουλίτσα και αν έλειπαν κάποια κομμάτια τα οποία ΞΕΚΑΘΑΡΑ ενέπιπταν στην κατηγορία “Delete That”, νομίζω ο δίσκος θα έχαιρε περισσότερης εκτίμησης. Ναι, δεν είναι κακός δίσκος, σίγουρα όμως δεν είναι και τέλειος γιατί, πολύ απλά, συγκεκριμένα στοιχεία τον απαλάσσουν από τον απόπατο
