Ψιλοκαταλαβαινω οσους δυσανασχετησαν με το καθαροτερο ηχο και τα διπλομποτιδια, βασικα μου φαινεται πολυ περιεργο που μεταλλιζει ο Μαθιος στα γεραματα. Νομιζω πως ειναι αρκετα καλος δισκος ομως, δε θα το βαζα ιδιο σκαλι με το FWX, αλλα μου αρεσει αρκετα μεχρι στιγμης. Ισως να λειπει ο ενθουσιασμος κατα ενα μερος αλλα αυτο μαλλον επειδη πατανε σε φορμες που ξερουμε και περιμενουμε να ακουσουμε απ αυτους
Απορω παντως με οσους δε γουσταραν Firefly, καλυτερο κομματι του δισκου (ενδεχομενως)
Μετά από πολλά ακούσματα και χωρίς ακόμα να το έχω βαρεθεί, έχω να πω κάμποσα ακόμα…
Δεν είναι δισκάρα.
Δεν θα γίνει ποτέ…
Είναι καλύτερο από το FWX και αυτό είναι θετικό ύστερα από 9 χρόνια τίποτα.
Θα ήταν καλύτερο και από το Disconnected, αλλά Still remains δεν υπάρχει πουθενά…
Δεν ξεχνάμε, πάντως, ότι οι μεταβολές στον ήχο των Fates, όπως είπε και ο stammargg, δεν ήταν πάντα αποδεκτές από την αρχή. Πρώτος διδάξας εγώ, που θεωρούσα το Apsog πατάτα για 2-3 χρόνια τουλάχιστον και στο live του 98 τους γαμωσταύριζα που το έπαιζαν ολόκληρο. Έχασα έτσι ΤΗ στιγμή. Εξομολογήθηκα, όμως…
Απλά το βλέπω δύσκολο σε 3-4 χρόνια να πω ότι μετάνιωσα για αυτά που λέω τώρα για αυτόν το δίσκο…μακάρι να το πω…
Το FWX ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ, οπότε το κάτωθι
είναι άτοπον, κύριε.
To FWX δεν είναι δισκάρα. Και σίγουρα δεν θα γίνει ποτέ…
Χάζεψες μωρέ στα γεράματα; Τι είναι αυτά που ξεστομίζεις; 
Ε όχι δα που δεν είναι!
και για μενα μια χαρα δισκαρος ειναι
Και το Disconnected είναι έστω και λίγο πιο πάνω από το FWX.
Eίστε δύο και είμαι ένας.
Αλλά έχω δίκαιο…
Και άμα γουστάρετε τα λέμε στο φαζ, να ξηγηθούμε μια και καλή…
πεφτει λιγο μακρια το φαζ για μενα παντως
Το Disconnected και το FWX δεν ειναι σιγουρα με τιποτα αδιαμφησβητητες δισκαρες των Fates οπως το Parallels ή το Perfect Symmetry π.χ., απο εκει και περα εξαρταται απο το προσωπικο γουστο του καθενος ποιο απο τα 2 θεωρει δισκαρα ή πιο τοποθετει πιο ψηλα, εγω ας πουμε θεωρω καλυτερο το FWX γιατι το Disconnected αν και εχει απιστευτα κομματια οπως το One και το Still Remains εχει μια industrial-ια που με χαλαει καπως. Το Darkness In A Different Light μαλλον το τοποθετω πανω απο το Disconnected και γενικα μου αρεσει παρα παρα πολυ, για το αν ειναι δισκαρα νομιζω οτι ειναι νωρις να το πουμε. Μαλλον δεν ειναι, αλλα σιγουρα ειναι ενας πολυ δυνατος δισκος με κομματαρες.
δεν ειναι κακο σιγουρα, αλλα προσωπικα θα εβαζα ως κορυφαιο του δισκου το Falling Further
εμενα παντως αυτο που μου αρεσει πιο πολυ απο ολα ειναι το into the black…
And Yet It Moves.
And Yet It Moves αριστούργημα, Into the Black, O Chloroform, One Thousand Fires και Firefly κομματάρες(με αυτή την ιεραρχία μάλλον), από κει και πέρα πλην του Lighthouse μάλλον λίγα/τυπικά πράγματα, με σκόρπια ωραία σημεία αλλά σαν σύνολα να χάνουν αρκετά. Falling εκτός συναγωνισμού, όπως και Falling Further που δεν είναι καν στον δίσκο.
Α, και το I Am φαίνεται πολύ λίγο κομμάτι για αυτό που το προορίζουν. Θα το δούμε κι αύριο και θα αποφανθούμε.
…άλλη μια ακρόαση αυτής της δισκάρας, κιέχω να γράψω ότι, τα One Thousand Fires και Firefly, τά’χω αγαπήσει:):!:
Δεν ηθελα να αποφανθω νωρις και ημουν σκεπτικος και λογω του ενθουσιασμου απο την συναυλια, μηπως επηρεαζε και αυτο την κριση μου. Αλλα τελικα κατεληξα οτι προκειται για μια ακομα δισκαρα. Μπορει ο δισκος στο συνολο του να εχει και καποιες αδυναμιες και καποια κομματια να ειναι κατωτερα αλλα και παλι εχει κομματαρες, καινουρια στοιχεια οπως μας εχει συνηθισει παντα αυτη η μπαντα, καλη παραγωγη και το “Fates Warning στοιχειο” που μας κανει να τους αγαπαμε δινει δυναμικα το παρων. Καλυτερα κομματια του αλμπουμ για εμενα το And Yet It Moves που ειναι ασυλληπτο [B][SIZE=3]ΕΠΟΣ[/SIZE][/B], το Firefly, το Into The Black και το Falling μαζι με το Falling Further που πραγματικα απορω γιατι δεν ειναι κανονικα στο δισκο και ειναι μονο στην Limited Edition. Ακολουθουν σε δευτερη κλιμακα το One Thousand Fires και το O Chloroform. Το I Am και το Kneel And Obey ειναι μετρια προς καλα, το Lighthouse μου ειναι ψιλοαδιαφορο και μετριο και το Desire δεν μου αρεσει. Με ξενιζει λιγο που δεν εχει γραψει πολλους στιχους ο Μαθιος παρα μονο στα And Yet It Moves και Kneel And Obey. Βεβαια ο Alder εχει κανει πολυ καλη δουλεια σε αυτον τον τομεα, γιατι παντα οι στιχοι ειναι βασικο και αναποσπαστο κομματι της μπαντας. Απο εκει και περα ο Alder δινει εξαιρετικες ερμηνειες για ακομα μια φορα και οπως φανηκε και στο live ειναι και παλι σε φορμα. Ο Matheos ειναι ο γνωστος αγαπημενος Matheos και αυτη την φορα το υλικο του βγηκε πιο metal και επιθετικο αλλα δεν με χαλασε. Σημαντικο ρολο σε αυτο επαιξε και ο τροπος παιξιματος του Jarzombek που με αφησε απολυτα ικανοποιημενο, ναι δεν ειναι Zonder που ειχε αυτο το τοσο μοναδικο παιξιμο αλλα και παλι μιλαμε για εναν εξαιρετικο ντραμερ. Ο Vera ειναι γνωστος παικταρας και αυτο δεν αλλαζει και τα leads του Aresti που επεστρεψε ζωγραφιζουν πολυ ομορφα τα κομματια. Μετα και την εξαιρετικη συναυλια η μπαντα εδειξε οτι ειναι φορμαρισμενη και αυτο που ευχομαι ειναι να μην κανουμε παλι 9 χρονια να ακουσουμε νεο δισκο απο αυτους και να τους ξαναδουμε το συντομοτερο δυνατο live.