Δεν ξέρω γιατί μου πήρε 25 μέρες να το ακούσω
Δεν ξέρω τι να γράψω πραγματικά, νιώθω και κάπως λίγος μετά από αυτά που έχουν ειπωθεί
Δεν έχω ακούσει όσο θέλω και πρέπει τους Fates ( φυσικά τα έχω ακούσει όλα )
Αυτός ο δίσκος είναι ΥΠΕΡΟΧΟΣ . Ας σταθώ σε αυτό το λιτό σχόλιο
Με μπέρδεψε πολύ αυτός ο δίσκος, ρε παιδιά… Ένιωθα σχεδόν ενοχικά που για ένα αρκετό διάστημα (οι πρώτες, πολλές ακροάσεις) έβρισκα εντελώς υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς και απορούσα με την καθολική αποδοχή του album. Ακόμα, βέβαια, δε θεωρώ ότι ξεπερνάει σε ποιότητα οτιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει από το “A pleasant shade of grey” και μετά -ακόμα κι αυτό το “Darkness in a different light” που πολλοί το θεώρησαν μέτριο. Καλά, για το “Theories of flight” δεν το συζητάω καν που ακόμα το θεωρώ δισκάρα από τις λίγες.
Τέλος πάντων, στα αυτιά μου νομίζω ότι συνδυάζει τρία πράγματα: τη σαφέστατη heavy προσέγγιση των τελευταίων δύο δίσκων, όντως μία παλιακή αίσθηση τύπου “Paralles” και “Inside out” όχι στη μουσική, αλλά σε κάποια πολυφωνικά refrain κυρίως, κι αυτό που δεν είδα να σχολιάζεται από πολλούς, την πιο radio-friendly, χαλαρή αίσθηση του “FWX” (κυρίως για τα κομμάτια που διαφέρουν λίγο τύπου “Now comes the rain”, “Under the sun”, “Begin again”, “When snow falls” κλπ.).
Το κυρίως πρόβλημα μου δεν ήταν π.χ. τα fillers σε τόσα πολλά λεπτά μουσικής (μόνο το “Scars” κάνω skip κάθε φορά), αλλά δύο πράγματα: λείπουν, για 'μένα, οι πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές είτε σε κομμάτια, είτε σε μεμονωμένα σημεία. Εννοώ, ρε παιδάκι μου, να ακούσεις κάτι και από την πρώτη στιγμή (και κάθε φορά μετά) να νιώθεις ότι σου σκίζεται η ψυχή από το συνδυασμό μελωδιών και στιχουργικής, πράγμα για το οποίο λάτρεψα εξαρχής τους Fates Warning. Ένα “And yet it moves”, ρε παιδί μου, ή μην το πάτε καν σε κομμάτια-έπη, μιλάω και για μινιμαλιστικές λογικές τύπου “Wish”. Δε βρήκα, ούτε βρίσκω κάτι τέτοιο, κι αυτό μου λείπει. Να το πω κι αλλιώς: αν έφτιαχνα αύριο μία συλλογή Fates για το αμάξι, δε θα έβαζα κανένα κομμάτι από αυτό το CD. Καλά τραγούδια υπάρχουν, όπως είπα, και τρομερά δουλεμένα refrain π.χ., αλλά όχι σε σημείο “συγκλό” που λέει και η Καγιά.
Το δεύτερο πράγμα που με ξενίζει λιγουλάκι, είναι ότι σε αρκετά κομμάτια βρίσκω filler στιγμές, π.χ. αχρείαστα μεγάλες εισαγωγές ή (κυρίως) κάποιες γέφυρες που υπολείπονται πολύ από τα αντίστοιχα πολύ καλά couplet ή refrain. Δηλαδή κάπου-κάπου σκέφτομαι μήπως ο αγαπητός Matheos με το ζόρι ολοκλήρωσε κάποια κομμάτια.
Anyway, δέχομαι τις κατάρες, γιατί μάλλον είμαι από τους λίγους που δεν ενθουσιάστηκαν ΤΟΣΟ με το album, παρ’ όλο που το ακούω ευχάριστα καθημερινά. Δίσκος του 8, να το πω κι έτσι. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε και πώς στέκεται μουσικά το album σε σχέση με την υπόλοιπη Fates δισκογραφία, όχι σε επίπεδο σύγκρισης ποιότητας, αλλά αν προχωράει τον ήχο τους παραπέρα, αν έχει τη συνοχή που ΠΑΝΤΑ είχαν τα albums τους (για 'μένα κάπου το χάνει π.χ., πράγμα που πρώτη φορά λέω για album των Fates) κλπ.
Συμφωνώ, είναι η πρώτη φορά που βγάζουν δίσκο και δεν τους βάζω στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς (από το '88 και μετά που άρχισα το κόλλημα με τις λίστες). Και το ότι τον άκουγα συνεχώς τις πρώτες μέρες επιβεβαίωνε τις ενοχές μου λες και έφταιγα ή έπρεπε να μου αρέσει 
Συνεχίζω πάντως να πιστεύω ότι την πάτησαν με την διάρκεια αυτή τη φορά (όπως και οι OCEANS OF SLUMBER)