Όχι ότι έχω προσδοκία να ασχοληθεί πολύς κόσμος, αλλά ας έχει θρεντ και ο καινούριος δίσκος των ΘΕΩΝ.
Πάμε λοιπόν…
9 Likes
Τωρα ξεκινησε η πρωτη ακροαση αλλα δουλευω και ολας οποτε δεν θα ειμαι 100% προσηλωμενος…Αντε να δουμε τι θα ακουσουμε ;_)
1 Like
Λίγοι και καλοί bro. Σε λίγο ξεκινάω ακρόαση. Δευτέρα έρχεται το LP. Πάμε μωρή μπαντάρα!
6 Likes
Ζήτω οι Fates! Αυτά! 
Το ακούω ασταμάτητα το άλμπουμ, θα έχω άποψη τις επόμενες μέρες , σίγουρα έχει συγκλονιστικές στιγμές.
ΖΗΤΩ ΟΙ FATES!!
7 Likes
Ζητωωωωωω.τωρα θα εχω χρονο να το απολαυσω
2 Likes
Εδώ και δύο ώρες αγκαλιάζω το νέο βινύλιο. Απο μεθαύριο η ακρόαση γιατί πρέπει να συνέλθω πρώτα απο το θάνατο του τιτάνα Ken Hensley.
7 Likes
σιγουρα ειναι ποιοτικος δισκος (οπως ολοι τους βεβαια). Η μεγαλη διαρκεια του απαιτει πολλα ακουσματα για να εχεις καθαρη εικονα…
1 Like
Μετά από την πρώτη ακρόαση, παρόλο που είναι πολύ νωρίς να πεις κάτι για ένα τέτοιο δίσκο, μου έδωσε την αίσθηση πως είναι το παιδί που θα έκαναν το Theories of flight μαζί με το A pleasant shade of gray.
Ειμαι στο 3ο ακουσμα… Θελει πολλα ακουσματα και να περασεις αρκετο χρονο μαζι με το αλμπουμ… Ενα που εχω σαν παραξενο ειναι ο Alder που μου ακουγεται σε μερικα κομματια λες και ειναι ακομα στους Redemption και οχι τραγουδαει σε δισκο των Fates…
Eγώ δεν χορταίνω να το ακούω πάντως…έχει τόση ποικιλία…προσωπικά δεν με κουράζει καθόλου η διάρκεια ούτε ο αριθμός των τραγουδιών, ίσα ίσα έχω πιάσει πολλές φορες τον εαυτό μου να γκρινιάζει π.χ. σε άλμπουμ των 7, 8, ή 9 τραγουδιών ότι δεν μου φτάνουν . Πολλοί ακούω ότι το παρομοιάζουν με τα δύο τελευταία άλμπουμ τους…για μένα ρε παίδες δεν ξέρω αλλά με πήγε πολύ σε Fates των 90’s σε αρκετά σημεία…καταρχήν η παραγωγή είναι σαν remastered Inside Out ενώ την ίδια αίσθηση μου βγάζουν πολλά ρεφρεν του δίσκου καθώς και τα φωνητικά του Ray. Προς το παρόν λυγάω περισσότερο, δλδ με κόβει στα δύο η απίστευτη ομορφιά και γλυκύτητα του Under The Sun, είναι τα απλά υλικά που φτιάχνουν ΟΜΟΡΦΑ τραγούδια καθώς και το τρομερό The Way Home με το που ξεκινάνε αυτές οι ονειρεμένες αρμονικές στην εισαγωγή μέχρι την τελευταία νότα του. Δεν άλλαξε δυστυχώς η αρχική μου γνώμη για το πρώτο δείγμα του άλμπουμ: το Scars είναι ένα φλατ καρα-filler, παράξενη και ατυχης επιλογή για να τραβήξει την προσοχή στο άλμπουμ. Οι Fates είναι παντοτινοί φίλοι…έτσι θα πορευτούνε με τους οπαδούς τους μέχρι το τέλος, όποτε και αν έρθει αυτό.
8 Likes
Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ
Ε Π Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ
Θα έγραφα κι εγώ το μακρινάρι μου αλλά δεν έχω να προσθέσω τίποτα σ’ αυτά που είπε ο προλαλήσας. Βασικά θα πω μόνο ότι θα μπει στο τοπ 10 του 2020.
5 Likes
Απολαυστικος δισκος, σιγουρα στο τοπ5 μου για φετος.
Ο reviewer ειναι ο Ravaya των need; (καλα τα λεει)
Παρότι το κατέβασα από την πρώτη στιγμή, τώρα τον ακούω πρώτη φορά προσεκτικά. Εν αναμονή…
1 Like
Ένα δάκρυ κύλισε…
1 Like
Προσπερνώντας το δίσκο (θα έρθει η ώρα του) έχω να σημειώσω ένα στίχο μόνο
Headlong into the summer sum, but now our winter has begun
Και αυτή η αίσθηση του τέλους μεγαλώνει μέσα μου.
Ναι, αυτός είναι.
1 Like
Ήρθε επιτέλους η μέρα που έφθασε ο δίσκος, το cd και το t-shirt στα γέρικα τοξικά μου χέρια. Και όσο και αν είχα ακούσει περιστασιακά δύο φορές το άλμπουμ, δεν τόλμησα να βγάλω μιλιά, γιατί όσο και να το κάνουμε, Fates είναι αυτοί, δεν μπορούμε να πάμε ελαφρά τη καρδία. Έτσι λοιπόν, μετά από μισό σχεδόν μπουκάλι Bushmills, νιώθω ότι είμαι σε θέση να πω πέντε πράγματα, που θα έλεγα και χωρίς αυτό…
Ας πάρουμε, όμως, τα στοιχεία ένα-ένα.
Κυριαρχεί η αισθητική των επί Bobby κυκλοφοριών. Το jazz feeling του Μarc έχει πεθάνει και επικρατεί η δίκαση του Bobby. Έχω ξαναπεί ότι είναι τυχερό το συγκρότημα που έχει αυτόν τον ντράμερ στη θέση του Zonder. Κατανοώ όσους δεν το δέχονται, αλλά that’s life.
Ο Ray έχει πάλι τη στιχουργική μπαγκέτα, όπως και στο theories και με αυτό θα πρέπει να ζήσουμε. Υπάρχουν πολλές επαναλήψεις (ακούμε συχνά, πολύ συχνά για home, rain και snow, αλλά το επίπεδο είναι καλύτερο από το White flag, πχ)
To μοναδικό prog συναίσθημα έχει υποχωρήσει. Ο Jim έχει πλέον στραφεί στα heavy μονοπάτια, αλλά αν δεν ξέρει εκείνος, ποιος ξέρει;
Όλα αυτά, όμως δεν είναι καινοφανή. Τα έχουμε βιώσει στο μεταβατικό Darkness in different light, καθώς και στο εκπληκτικό Theories of flight, που τα αφομοίωσε με μοναδικό τρόπο.
Αν μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης, αδικούμε το LDGN. Είναι, δόξα τω Θεώ, δύσπεπτο, πιστό στην κοσμοθεωρία των Fates. Μετά από πέντε ακούσματα, αποκαλύπτονται πράγματα. Εκεί που νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά, ακούς κάτι που σε περίμενε. Ακούς γνώριμους ήχους του παρελθόντος, ήχους που κάτι σου θυμίζουν, «στήσιμο» τραγουδιών που έχεις ξανακούσει, εμποτισμένες με την άποψη των Fates (του Jim, δλδ) στο 2020. Aλίμονο, δεν μιλάμε για εφάμιλλη ποιότητα. Και θα πω τώρα τι με χαλάει σε όλο αυτό. Νιώθω την ύπαρξη μιας ανισότητας στη μέση του άλμπουμ. Δε θα πω τραγούδια, γιατί δεν είναι άσχημα, κάθε άλλο. Αλλά ξεκινώντας με τρεις κομματάρες και τελειώνοντας με τον ίδιο τρόπο, η μέση μου αφήνει μια αίσθηση κατωτερότητας, έστω και επίπλαστης. Μπορεί να είμαι και αυστηρός, πιθανόν να αλλάξω και γνώμη μετά από πέντε-δέκα ακροάσεις.
Δε θα πω τι κάνει το κάθε μέλος του συγκροτήματος σε αυτό το άλμπουμ. Γνωστά και αναμενόμενα.
Είναι κακός ο δίσκος;; ΟΧΙ! Ούτε μέτριος, ούτε καν καλός. Είναι καλύτερος! Όπως έγραψα και στον Joey το Vera, που μου απάντησε στο ιντσα, “great killing sound”
Είναι όσο Fates μπορούμε να έχουμε το 2020. Ελπίζω να το καταλάβουμε αυτό, όσο νωρίτερα γίνεται, γιατί περνάω και στο δύσκολο μέρος του σεντονιού. Η αίσθηση ότι αυτό είναι το τέλος των Fates, γίνεται όλο και πιο δυνατή. The writer writes his final wrong, this Is the last song.
Αντί επιλόγου. Όσοι συμφορουμίτες με παρακολουθείτε, ξέρετε ότι είμαι ένας παραδοσιακός, γραφικός, κολλημένος fan. Οι Fates δεν είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου. Ακόμα και για μένα δεν είναι Rush ή Rainbow. Είναι, όμως ΜΑΚΡΑΝ το συγκρότημα που έχει φτάσει στα μύχια της ψυχής μου, όσο κανένα άλλο. Και όπου να ναι, κλείνω τα 50…
20 Likes
Όσο πιο πολύ δυσκολεύτηκε ο Jim σε αυτό τον δίσκο τόσο πιο πολύ το καταλαβαίνω στο αποτέλεσμά του. Αν και “κατασκευασμένος” από τα ίδια συστατικά με τα “Darkness…” και “Theories…” είναι άλλη φάση, είναι εκεί που έφτασε και τερμάτισε (μάλλον) η έμπνευση του Jim.
Υπέροχος δίσκος, όπως ήδη ειπώθηκε, κάθε τραγούδι ανοίγει ακόμη περισσότερο με τον καιρό, κάθε ένα δείχνει την αξία του και πλημμυρίζει μία αύρα από την “Inside out” εποχή με τη σημερινή προσέγγιση των Fates. Μ’ αρέσει, επίσης, που σε μικρά σημεία ο Jim δεν διστάζει να φέρει ό,τι δημιούργησε στους Tuesday the Sky, οι οποίοι δημιουργήθηκαν μέσα από το “υπόλοιπο” (και ας ήταν ένα μόνο μικρό instrumental άσμα) του “Theories…”.
Απ’ ό,τι φαίνεται, κάθε φορά (που δεν είναι και πολλές) που ο Jim γράφει για τους Arch/Matheos σκληραίνει τον ήχο του και θέλει να το περάσει στους Fates ως φυσική εξέλιξη της μουσικής του προσέγγισης. Και φτάνω στο αξεπέραστο “The Longest Shadow of the Day”. Μπορεί να είναι νωρίς, αλλά νομίζω δικαιούμεθα (και θα το αποδείξει και ο χρόνος) να κάνουμε λόγο για ένα από τα λαμπρότερα άσματα στην ιστορία της μπάντας. Όλοι τους κάνουν απίστευτα πράγματα για αυτό που μας αρέσει ως Fates Warning και που τους έχουμε μάθει. Θα ήθελα να μην κλείνει έτσι, να το αφήσουν να φτάσει μέχρι το τέλος του με τις ιαχές του Abdow στην ταστιέρα και την αιθέρια συμβολή του Ray…
Το “Under the Sun” με δίνει την εντύπωση για δύο πράγματα. Δεν αποκλείω να πέφτει μπηχτή για επανασύνδεση με τα πλήθη ανά τον κόσμο για live καταστάσεις (ανάλογα ποιος έβαλε τους στίχους - δεν το ξέρω). Και δεύτερον, μ’ ακούγεται σα να ξεπήδησε μέσα από τη συνθετική δυνότητα του Sivert Hoyem, πραγματικά όμως… Και είτε ισχύει είτε όχι, γίνεται όλο και πιο υπέροχο.
Ακόμα κι αν είναι ο τελευταίος δίσκος τους, δε θα μπω σε παραπονιάρικες καταστάσεις του τύπου “που είναι ο Frank;”. Ανούσιο. Ο μικρός ταίριαξε απόλυτα με αυτό το υλικό, αυτή τη μουσική, αυτή την οικογένεια. Ό,τι κι αν είναι αυτός ο δίσκος είναι υπέροχος, όχι επειδή είναι Fates, αλλά επειδή οι Fates δημιούργησαν κάτι πολύ δυνατό. Αυτά.
Under the sun, I wait for you…
6 Likes
Οι στίχοι του Under the sun είναι του Ray. O Abdow αναφέρεται μόνο σαν συμμετοχή σε κάποια κομμάτια και όχι σαν μέλος του συγκροτήματος. Αυτό βεβαίως, δεν αναιρεί ότι είναι εξαιρετικός μουσικός.
Σορυ για τις διευκρινίσεις φίλε @Dr.Feelgood.
Κατά τα άλλα, λέω ναι σε όλα… 
1 Like
Αν και θα μπορούσε να είναι μικρότερο μιλάμε για δισκαρα. Δε μπορώ να βρω κακό τραγούδι και κάποια είναι εξαιρετικά. Από τους καλύτερους δίσκους για φέτος.
9 Likes