Εξαιρετικός δίσκος. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν οι συνθέσεις του είναι τόσο καλές ή τις ανεβάζει παραπάνω από την αξία τους ο Ray (έκοψε το κάπνισμα μήπως?) με τις συγκλονιστικές ερμηνείες του.
The Light and Shade of Things η κορυφαία στιγμή, τίποτα όμως δεν υστερεί. Άρτια όλα.
Μετά από δεκάδες ακροάσεις μπορώ να πω, μετά λόγου γνώσεως, ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους μετά το APSOG. End of story.
Ω ναι! Κι εγώ την ίδια άποψη έχω, αν και λιγότερες ακροάσεις.
Ο δίσκος έχει παίξει σε νοσοκομείο , δρόμο, λεωφορεία, σπίτι, αυλή, θάλασσα, μέρα, νύχτα, περίπατο, τρέξιμο, λιώσιμο σε κρεβάτι, και σε κάποια σημείο έγινε και ένα διάλειμμα μιας βδομάδας, οπότε νομίζω πως πλέον έχω μια ξεκάθαρη εικόνα για αυτόν.
Το παίρνουμε ανάποδα.
Ο προηγούμενος δίσκος σε μερικούς ,ανάμεσα τους και εγω, είχε μια αβάσιμη υπεραξία εξαιτίας της μεγάλης αναμονής μετά την κυκλοφορία του FWX.
Ενω δεν πρόκειται για κακό δίσκο, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πεις πως πρόκειται για έναν κλασικού επίπεδου φεητς δίσκο.
Άνευρος σε πολλά σημεία, κομματια που κάνεις σκιπ μετά απο τις πρώτες ακροάσεις, ο φρανκ μια σκέτη απογοήτευση με τις ανεμπνευστες κιθαριές του, και ένας alder να δείχνει σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται και σε φωνητικές δυνατότητες εκείνη την εποχή, αλλά και σε διάθεση, καθώς όπως αρχίζει φωνητικά το κάθε κομμάτι , έτσι και το τελειώνει δίνοντας την εντύπωση πως δεν δούλεψε και πολύ για να βγουν τα φωνητικά.
Στην ουσία αυτός ο δίσκος δεν είχε κάποιον να τον τραβήξει παραπέρα και κάπου να στηριχθεί, οπότε μοιραία κάποια στιγμή που έκατσε η χαρά πως έχουμε νέο δίσκο φεητς, βρέθηκε να είναι ενας μέτριος δίσκος στην ιστορία της μπάντας, και σίγουρα οχι ενα απόσταγμα ιδεών 9 ετών όπως θα έπρεπε να είναι.
ΣΗΜΕΡΟΝ
Ο νέος δίσκος ενω είναι μια συνέχεια του προηγούμενου, δεν έχει καμία σχέση ποιοτικά και τον θεωρώ οτι καλύτερο έχουν βγάλει εδω και σχεδόν 20 χρόνια, δηλαδή απο την εποχή του apsog.
Ο δίσκος είναι μια συνέχεια του προηγούμενου καθώς ο μαθιος έχει επιλέξει να βασιστεί στα μονοπάτια που μπορεί να δημιουργήσει ο Jarzombek πετυχαίνοντας διάνα, καθώς εχει παρασύρει τις συνθέσεις(με την λογική πως γράφτηκαν γνωρίζοντας τι μπορεί να παίξει στα τύμπανα) σε μια μεταλλική χροιά και υπόσταση που έφερε ζωντάνια(μέχρι και ευφορία) ,διώχνοντας μακριά την διαρκή κλάψα της προηγούμενης κυκλοφορίας.
Παρα τους αρχικούς μου φόβους απο το μέτριο τιζερ, και το πρώτο δείγμα, τα τύμπανα πραγματικά είναι κινητήριος δύναμη στις συνθέσεις και φαίνεται ξεκάθαρα οτι έχουν πατήσει πάνω του. Πραγματικά άξιος…
…Ελα όμως που έρχεται ενας ray να του κλέψει την δόξα.
Κάποιες υποψίες υπήρχαν απο την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των redemption πως η φωνη του βρίσκεται σε καλύτερα επίπεδα απο αυτά του Darkness in a Different Light , αλλά αυτές οι υποψίες και ελπίδες οχι απλά διαψεύστηκαν προς το καλύτερο, αλλά έχουν γίνει μια έκπληξη που το μέγεθος της μας κάνει τόσο μα τόσο χαρούμενους.
Και πως να μην είμαστε όταν η κατάσταση της φωνής του μοιάζει να είναι σε πολύ καλό επίπεδο, οι φωνητικές του μελωδίες είναι εμπνευσμένες , και η δουλειά που έχει ρίξει στο να ακούγεται διαφορετικός ακόμη και μέσα στο ίδιο κομμάτι δείχνουν εναν ray με ορεξη. Πραγματικά κλέβει την παράσταση απο τους υπολοίπους . Δεν ξερω αν έκοψε/ελάττωσε το κάπνισμα, ή φταίει η μετακόμιση του στην ισπανια με το αμορε(παντόφλα πως δεν καπνίζουμε μεσα στο σπίτι? ), αλλά δόξα και τιμή στον τραγουδιάρη μας που επέστρεψε.
Ο ίδιος ο δίσκος λοιπόν , είναι στιβαρός, συμμαζεμένος, με πιο μεταλλικές συνθέσεις που η ποιότητα τους σε κάνει να ξεχνάς την ανάγκη σου να αναπνέεις λυρισμό φεητς, και γενικά ο καλύτερος δυνατός που θα μπορούσε να βγάλει η μπάντα μετά απο τόσα χρόνια ύπαρξης.
Απο το παρεξηγημένο, αρχικά, αλλά οτι πρέπει για εναρκτήριο κομμάτι , From the Rooftops, που δείχνει την κατεύθυνση που θα έχει ο δίσκος αλλά και την κατάσταση των 2 ατου που ανέφερα απο πανω, στο σχεδόν χιτακι Seven Stars , και απο την μικρότερη σύνθεση του δίσκου το SOS* στο ΩρεΜΑΛΑΚΑτιΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙοΘΕΟΣεδωΠΕΡΑ The Light and Shade of Things, έχουμε ενα πρωτο μισο δισκου που απλά είναι ονειρικό και αγγίζει κάθε προσδοκία μας.
Μετα υπάρχει το White Flag που προσφέρει μια ακόμη μεταλλική αύρα στον δίσκο , αλλά ταυτόχρονα και μέτριους στίχους, , κάτι που συμβαίνει και παρακάτω .
Οι στίχοι είναι ενα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της μουσικής των φεητς. Μπορεί η απλοϊκότητα στους στίχους να ταιριάζει στην αμεσότητα της μουσικής του συγκεκριμενου κομματιού πχ, αλλά μην ξεχνάμε πως το ιδιο απλοϊκά κάποτε η μπάντα(ο μαθιος) πετούσε ενα YOU ανάμεσα στους στίχους και εμείς χάναμε τον κόσμο και εκείνος γεννούσε πλανήτες(ναι ρε!και τα δυο). οπότε το επιχείρημα μάλλον δεν στέκει.
([I]###Διάλειμμα για διαφημίσεις###[/I] Μαθιε aσε της υπεκφυγές και τις δικαιολογίες πως εκείνα τα YOU απευθύνονταν στον ακροατή. Πονούσε δοντάκι, έτσι? [I]###Τελος διαφημίσεων###[/I])
Μετα υπάρχει η απλά συμπαθητική σύνθεση του Like Stars Our Eyes Have Seen, για να φτάσουμε στο ιδιαίτερο The Ghosts of Home που ειμαι σιγουρος πως σε προσπάθεια άλλη μπάντας, ή καλύτερα μουσικής περσονας οπως ο μαθιος μια που είναι ολοδικο του, θα κατέληγε σε αποτυχία.
Mellow ξεκίνημα, στροφή σε τζούρες απο μέρες που θυμίζουν Disconnected , μια πιο δαιδαλώδη διαδρομή απο οποιαδήποτε αλλη σύνθεση στον δίσκο, εναλλαγές , επιρροές που πανε πισω στον χρονο, ανύπαρκτο ρεφρέν, και γενικά μια προσπάθεια που κρίνεται επιτυχής ειδικά αν σκεφτούμε πως κρατάει το ενδιαφέρον της ενω πρόκειται για κομμάτι που διαρκεί πανω απο 10 λεπτά.
*Τον δίσκο κλείνει η ομώνυμη σύνθεση, ενα instrumental που παραπέμπει σε intro/outro Disconnected , προσωπικό μαθιου, και φυσικά Osi , και που μερικοί περίεργοι σαν και έμενα λάτρεψαν.
Overall
Περα απο κάποιους μέτριους στίχους, την επιμεταλωμενη στροφή, και την απουσία του Aresti , αν θεωρεί κανείς οτι άλλη μπάντα τέτοιου ήχου μπορεί να βγάλει ανώτερο δίσκο εδώ είμαστε και το συζητάμε. Μέχρι τότε [B]ΜΟΝΟ_ΦΕΗΤΣ [/B]
[SPOILER].
Ε, αλήθεια τώρα. Τι κάνει o ray προς το τέλος του The Light and Shade of Thing…? 
[/SPOILER]
Βλέποντας το ?Darkness in a Different Light? με την ευρύτερη θεώρηση που σου προσφέρει η χρονική απόσταση, καταλαβαίνεις γιατί τελικά ήταν ένας μεταβατικός δίσκος. Γιατί έπρεπε να μεσολαβήσει αυτό το στάδιο όπου θα ξαναβρισκόντουσαν όλοι μαζί σαν συγκρότημα, θα συνέθεταν με το δεδομένο της ύπαρξης ενός νέου drummer στις τάξεις τους, θα ηχογραφούσαν κλπ, προτού οι συνθήκες να ευνοήσουν τη δημιουργία του ?Theories of Flight? που φαντάζει σαν η φυσική ? πλην όμως εξόφθαλμα ανώτερη - συνέχεια του προηγουμένου του.
Κορωνίδα του δίσκου αποτελούν τα δύο δεκάλεπτα κομμάτια που δικαιολογούν στο έπακρο τη διάρκεια τους. Ο λόγος για το εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά ?The Light and Shade of Things?, και το ?The Ghosts of Home? όπου ο Μαθιός καταφέρνει να σου δώσει την αίσθηση του απρόβλεπτου ? και αυτό για κάποιον με καριέρα άνω των 30 ετών, συνιστά αληθινό κατόρθωμα!
Και τα συντομότερα τραγούδια βέβαια δεν υστερούν. Το σπουδαίο εναρκτήριο ?From the Rooftops? είναι ιδανικό για να κάνει τις συστάσεις: εδώ θα συνυπάρξουν το γνωστό ενδοσκοπικό/ εσωστρεφές ύφος των Fates με στιγμές progressive metal επιθετικότητας, σε έναν αρμονικό συνδυασμό που μοιάζει να εξελίσσεται εντελώς αβίαστα, όπως συμβαίνει σε κάθε αληθινά σπουδαία κυκλοφορία. Από κοντά και το ?Seven Stars?, ενώ το ?White Flag? είναι ένα ένας metal χείμαρρος, με εντυπωσιακά ρηχούς, επιπέδου εφηβικής πώρωσης, στίχους όμως.
Αναφορικά με το ζήτημα των στίχων, όσο κι αν θεωρείται γενικά δόκιμο να ερμηνεύει ο τραγουδιστής δικούς του στίχους, όσο κι αν ο Μαθιός πιστεύει ότι ο Alder έχει ωριμάσει σαν στιχουργός και του έχει δώσει «χώρο», η αλήθεια είναι πως μόνο εκεί που τους έχει γράψει ο Αρχηγός (?The Ghosts of Home?) σου δημιουργείται η αίσθηση ότι πρόκειται για σκέψεις/ συναισθήματα που έχεις βιώσει και κάποιος άλλος τα αποτύπωσε στο χαρτί για λογαριασμό σου.
Για να μην είμαστε άδικοι όμως πρέπει να τονίσουμε ότι ο Ray λάμπει εδώ με την απόδοση του. Οι φωνητικές μελωδίες είναι εθιστικές, η όλη ερμηνεία του μαρτυρά κάποιον που «έζησε» αρκετά με τα τραγούδια πριν μπει να ηχογραφήσει (κάτι που έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με ότι μας είχε παρουσιάσει στον προηγούμενο δίσκο).
Είναι όμως το απολαυστικό παίξιμο του Jarzombek που λειτούργησε σαν καταλύτης για να έρθει το αποτέλεσμα που ακούγεται στο ?Theories of Flight?, αφού κινητοποίησε τους υπολοίπους και αναζωπύρωσε την μεταλλική φλόγα των Fates.
Ανακεφαλαιώνοντας, πρόκειται για μια πολύτιμη προσθήκη στη δισκογραφία των αγαπημένων progsters. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους μετά το ?A Pleasant…? (βαριά κουβέντα, όταν μεσολαβεί ένα ?Disconnected?), όμως σίγουρα δεν είναι «ευχάριστη έκπληξη». Έκπληξη θα ήταν αν τους είχαμε ξεγράψει…
Ήθελα να συγκροτήσω λίγο τις σκέψεις μου, πριν γράψω για αυτό το μικρό αριστούργημα, κάπως εκτενέστερα.
Σκεφτόμουν να γράψω συγκεκριμένα για το πόσο καλό κομμάτι είναι το τάδε, πόσο συναίσθημα βγαίνει εδώ, πόση δύναμη εκεί, τι παίζει εδώ κι εκεί ο ένας και ο άλλος, αλλά στο τέλος δεν… Λίγο πολύ τα έχουμε πει αυτά και αναμασάμε τα ίδια (δικαίως μεν, αλλά βαρετά δε). Δε μου προέκυψε κάτι τέτοιο. Και τελικά αποφάσισα να παραθέσω τι ακριβώς πέτυχαν, στα μάτια μου, σε αυτό το δίσκο οι Θεοί.
[B]Ο δίσκος αυτός κέρδισε εύκολα τους τρεις προηγούμενούς του.[/B] Ηλίου φαεινότερον. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κοιτάζει άνετα στα μάτια και κάμποσους άλλους, χωρίς κόμπλεξ και ενοχές.
[B]Ο συνθέτης Matheos κέρδισε κατά κράτος τον στιχουργό.[/B] Αυτό έμοιαζε αδύνατο να συμβεί μέχρι πριν από αυτό το δίσκο και για πολλά χρόνια. Κι εγώ διατηρούσα απίστευτες επιφυλάξεις περί τούτου, αλλά ευτυχώς εξετέθην ανεπανόρθωτα. Οι συνθέσεις είναι πληρέστατες, γεμάτες δύναμη από την αρχή ως το τέλος (ναι, και στο έσχατο του δίσκου Theories…) Και ένα τεράστιο credit γιατί απομυθοποίησε πανεύκολα την άποψη ότι oι Fates και ο Jim, στιχουργικά, είναι ένα και το αυτό…
Σε άμεση αλληλεξάρτηση με το από πάνω, [B]η δύναμη κέρδισε το λυρισμό.[/B] Οι ενδοσκοπήσεις του προσωπικού μας ψυχολόγου λείπουν σχεδόν απόλυτα, αλλά καλύπτονται με ένα αριστοτεχνικά δομημένο πέπλο βαριάς, ξεσηκωτικής μουσικής (έχω πιάσει τον εαυτό μου να χτυπιέται σχεδόν σε κάθε σημείο του δίσκου, σε διαφορετικές στιγμές)
[B]Ο ανανεωμένος Ray κέρδισε τον κουρασμένο τραγουδιστή των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών.[/B] Φαίνεται (και είναι) ζωντανός, παθιασμένος, νεότερος και πιο ικανοποιημένος με όλο αυτό που κάνει. Η χροιά της φωνής του είναι μοναδική και το τονίζει με τον πιο δυναμικό και εκκωφαντικό τρόπο.
[B]Ο Bobby ξόρκισε το φάντασμα του μοναδικού Zonder.[/B] Δεν μπαίνω σε διαδικασία σύγκρισης των δύο. Θεωρώ όμως ότι οι Θεωρίες της Πτήσης είναι η δικαίωση του κτηνώδους ντράμμερ, που κάνει ότι θέλει, όπως το θέλει και όσο το θέλει. Και αν λείπει αυτό το βελούδινο παίξιμο με το εφιαλτικό, ώρες ώρες, τέμπο του Mark, έχουμε ασύλληπτες ποσότητες ενέργειας, σε ένα σπουδαίο δίσκο.
Εν κατακλείδι. [B]Οι Fates, τελικά, κέρδισαν τον εαυτό τους.[/B] Μπόρεσαν, μετά από 30 χρόνια και ύστερα από μνημειώδεις στιγμές, να βγάλουν ένα μεγάλο δίσκο, χωρίς εισαγωγικά, κόμματα, αν και ίσως. Μπορείς να κρίνεις το Theories, χωρίς να πεις, “για τριάντα χρόνια ιστορία, είναι καλός”, “τηρουμένων των αναλιγιών, δεν είναι κακό” κλπ… [B]Οι Θεωρίες της Πτήσης είναι ένας αυτόνομα τεράστιος δίσκος…
[/B]
Για μενα οι συγκρισεις με τα αλμπουμ της zonder περιοδου αδικουν αυτο το σπουδαιο αλμπουμ.Οι fates περνουν μια ακομη "νεα"περιοδο στον ηχο τους απολυτως επιτυχημενα αλλα για μενα υστερουν σε σχεση με τα x και ακομη περισσοτερο disconnected(για πιο πριν ουτε λογος) στον συναισθηματικο αντικτυπο που εχουν στον ακροατη.Και ναι σε αυτο μεγαλο ρολο παιζει και η απουσια του Z.
Κατα τα αλλα ειναι φανερο πως το γκρουπ περναει φαση progμεταλικου οιστρου και γουσταρει.Οποτε κατ’εμε ολα καλα.(ειμαι μαλλον απο τους λιγους που γουσταρουν και το darkness…)
Sent from my iPhone using Tapatalk