Διαβάζοντας και τα 2 ποστ-αν κ του nameless κάπου το εχασα-συμπεραίνω για άλλη μια φορά, πόσο τεράστια μπάντα είναι… Πόσο τεράστια!!!
ευχαριστώ μάγκες για τα καλά σας λόγια.
σχετικά με τα -πολύ ενδιαφέροντα- από πάνω: θεωρώ ότι η παραδοχή την οποία συζητάμε γίνεται σε επίπεδο αρκετά…υποδόρριο. Όχι στιχουργικά, αλλά με την ίδια την απλότητα. Σαν να λέει, “ποιος είναι λοιπόν ο λόγος να είναι κάποιος περίπλοκος;” Και βέβαια δεν υπάρχει συμπέρασμα - πώς θα μπορούσε κάτι μάταιο να καταλήγει σε ουσιαστικό συμπέρασμα; Είναι απόλυτα περιγραφικός δίσκος, πολύ σωστά. Αλλά περιγράφει ακριβώς αυτό - το τίποτα. Ή μάλλον το όλον που τελικά καθρεφτίζει ένα τίποτα. Ο ιδεαλισμός του Matheos (αν και εδώ λειτουργεί ο άκρατος ουμανισμός του) προσεγγίζει την ύπαρξη με ευαισθησία και στοργή - αυτό που εσύ περιγράφεις ως “ανάποδο” στη ζυγαριά. Και το κάνει βέβαια ανατριχιαστικά, όπως και σε όλους τους δίσκους των Fates. Ουσιαστικά όμως δεν υπάρχει ζυγαριά - η γλυκύτητα, όπως λες, είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη γνώση ότι αυτό που πλησιάζει είναι, τελικά, άπιαστο. Γι’ αυτό το πλησιάζει.
Δεν απέχουν πολύ οι απόψεις μας, φίλε.
συμφωνώ εδώ, συμφωνώ κατά βάση γιατί ούτε η παραδοχή της ελπίδας (που βλέπω εγώ) είναι εξώφθαλμη, νομίζω πως δεν παραδέχεται στον εαυτό του τίποτα στα φανερά. τίποτα πέρα από την υφιστάμενη κατάσταση και γι’ αυτό λέω πως δεν βγάζει συμπέρασμα. εννοώντας πως δεν παραδέχεται καν πως η ανθρώπινη κατάσταση είναι καταρχήν μάταιη.
πιθανότατα. είναι δύσκολο, ούτως ή άλλως, να διακρίνεις τις αποχρώσεις του γκρίζου από ένα σημείο και μετά :!: νομίζω εκεί που διαφέρουμε είναι στο ότι εγώ θεωρώ πως το parallels περιγράφει την ανθρώπινη κατάσταση ως σκούρο γκρι στην καλύτερη, αλλά ταυτόχρονα ουρλιάζει “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ”. ουρλιάζει βέβαια χώνοντας τη μουτσούνα του μέσα στο μαξιλάρι και δεν ακούγονται πολλά. ίσως λόγω έλλειψης πίστης. απ’ ό,τι καταλαβαίνω, για σένα αυτή η έλλειψη πίστης είναι πιο τονισμένη, πιο ξεκάθαρα δηλωμένη, χωρίς μαξιλάρι!
Πολυ ψειρισμα πεφτει ρε παιδια, μην αναλυετε και τοσο την μουσικη… κανενας καλλιτεχνης δεν την ψαχνει ετσι… οι οπαδοι το παραψαχνουν κ βγαζουν δικα τους συμπερασματα…
Δε νομιζω δηλαδη να λεει ο matheos: “Α, σημερα με τσιμπησε ενας κωνωπας… κατσε να δω τι θα γινοταν αν δε με τσιμπουσε… δε θα με επιανε φαγουρα, ουτε θα πηγαινα στο δωματιο μου να βαλω autan και ετσι να αλλαξει μια κατασταση στην υπαρξη μου…”
Το θεμα δεν ειναι τι ενιωθε ο Matheos οταν δημιουργουσε τον συγκεκριμενο δισκο(ειτε οποιοσδηποτε αλλος καλλιτεχνης καποιον αλλο δισκο) ΑΛΛΑ τι νιωθει ο εκαστοτε ακροατης,τι του βγαζει ρε παιδι μου απο το μυαλο και τα σωθικα.Και στην συγκεκριμενα περιπτωση,τα παλικαρια που κανανε τις περιγραφες τους εχει ‘‘αγγιξει’’.
δε νομιζω ο μαθιος να ειναι απο αυτους που γραφουν στιχους απλα για να τους γραψουν.ειναι σκεπτομενος ανθρωπος και παντα θελει να περασει καποια μηνυματα μεσω της μουσικης του.
Eτσι οπως το βλεπω εγω, πρεπει να αισθανεται συγκεκριμενα πραγματα ο καθε καλλιτεχνης οταν δημιουργει… Για τους μετεπειτα FW δε νομιζω οτι υπαρχουν εντονα συναισθηματα, παρα μια ψυχρη ατμοσφαιρα που λογω της πολυπλοκοτητας των συνθεσεων, ισως δημιουργει σε καποιους καποια συναισθηματα…δεν ξερω…
8O8O8O
Με εστειλες ρε Αμαραντε, δηλαδη λατρευω τους Fates και στις δυο περιοδους, ειναι στις ελαχιστα τοσο αγαπημενες μου μπαντες και, αν εξαιρεσεις το perfect symmetry που συνθετικα ειναι οντως πολυπλοκο και πιο δυσκολο ακουσμα, στη συνεχεια οι συνθεσεις, αντιθετως, συμβαλλουν στην δημιουργια (ποικιλων θα ελεγα) συναισθηματων.
Αμαραντε, μην μας τα χαλας τωρα…
Ουσιαστικα αυτο που θελω να πω ειναι οτι τα συναισθηματα στους οπαδους γεννιουνται απο τις δικες τους σκεψεις και δεν τους τα δινει ο καλλιτεχνης… Σε πολλες περιπτωσεις ομως, υπαρχει μια δηθεν ατμοσφαιρα που επηρεαζει τον ακροατη. Ε πιστευω οτι στους FW συμβαινει αυτο (ισως ειμαι υπερβολικος που ειπα στους μετεπειτα, α;κυρωνοντας ολα τα κομματια). Ενα κομματι ομως που πραγματικα μου αρεσει τρελα και βγαζει συναισθημα, ειναι το Island On A Stream, απο τον πιο συμπαθητικο δισκο των FW, μετα την πρωιλμη περιοδο τους.
Στο bold συμφωνω κι εγω, γι’ αυτο αλλωστε λεμε οτι η τεχνη ειναι υποκειμενικη. Απο 'κει και περα ομως, η “δηθεν ατμοσφαιρα” για την οποια γραφεις, πολλες φορες ειναι αναποφευκτη λογω του ολου concept που πραγματευεται ενας δισκος και της διαθεσης του καλλιτεχνη οταν το γραφει. Σκεψου για παραδειγμα το APSOG που ειναι εσωστρεφης δισκος, απολογητικος, μιλαει για εναν ανθρωπο που μετανιωνει για τα λαθη του παρελθοντος, εκει δεν νομιζω οτι θα ταιριαζε κατι αλλο απο την κλειστοφοβικη, μελαγχολικη και ενδοσκοπικη μουσικη του. Η ατμοσφαιρα, ειναι πολυ πιο εντονα παρουσα σε δισκους που ειναι κομμενοι και ραμμενοι για μια συγκεκριμενη ψυχολογικη διαθεση, η φαση της ζωης καποιου η οποια μπορει ναι μεν να μην ειναι ιδια με εκεινη που περνουσε ο καλλιτεχνης οταν συνεθετε, αλλα εχει παρομοια συμπτωματα…
Το μόνο θεμελιώδες λάθος που κάνεις είναι ότι μεταφράζεις τη ματαιότητα σαν απαισιοδοξία, ή έλλειψη πίστης. Όχι! Αυτή είναι η μαγεία του δίσκου - και της μπάντας αυτής. Περιγράφει ομορφιά ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή γνωρίζει την κατάληξη. Δε χρειάζεται να ψάχνει το βαθυστόχαστο φιλοσοφικό νόημα της Αλήθειας - η μόνη Αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει Αλήθεια. Γι’ αυτό και μπορεί να επικεντρωθεί και να πιστέψει στο ταξίδι του ανθρώπου και στα έργα του, γιατί η κατάληξη του είναι άνευ σημασίας.
δε μιλάω για έναν απώτερο στόχο ή μια κατάληξη, στέκομαι μόνο στη φυγή από την τωρινή κατάσταση. ως πιθανή απαισιοδοξία και έλλειψη πίστης μεταφράζω τη δυνατότητα φυγής από την παρούσα κατάσταση. η ματαιότητα κάλλιστα μπορεί να είναι απελευθερωτική, ένα είδος συμφιλίωσης. εδώ όμως βλέπω ματαιότητα μόνο για το παρελθόν (leave the past behind), το παρόν είναι κάτι που πρέπει να αλλαχτεί όμως, δεν γίνεται αποδεχτό άνευ όρων. όσον αφορά το νόημα της ζωής κ.λπ. νομίζω δεν υπάρχουν καν τέτοια πράγματα στο δίσκο, ο όποιος στοχασμός του μέλλοντος χρησιμεύει απλώς ως σημαδούρα για το πώς και τι πρέπει να αλλάξει στο τώρα, όχι για το ποια πρέπει να είναι η τελική κατάληξη.
αμάραντε, γιατί να μην την αναλύσουμε; οι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αν δεν το ψάχνουν καλά κάνουν και δεν το ψάχνουν. προφανώς και βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, γιατί να μην το κάνω; προφανώς, από τη στιγμή που δεν έχω επαφή με τον Matheos, δεν με νοιάζει πολύ τι λέει και τι δεν λέει, τα συμπεράσματα του nameless dead ας πούμε με ενδιαφέρουν περισσότερο γιατί τον έχω εδώ και τώρα, ζωντανό και καυλωμένο, για τον matheos το parallels είναι προϊστορία, όποια προσπάθεια γίνεται για να μαντέψω τι μπορεί να ήθελε να πει, γίνεται απλώς γιατί βοηθάει να καταλήξω στα δικά μου συμπεράσματα, τα οποία όσο δικά μου είναι άλλο τόσο δικά μου δεν είναι, εξαρτάται από ποια γωνία το βλέπεις το ζήτημα.
αν εσύ γουστάρεις απλώς να ακούς τη μουσική και μια στο τόσο να λες γαμάει/δε γαμάει, κάνε αυτό. απόλαυση, διασκέδαση και νόημα μέσω της μουσικής μπορεί να υπάρξει και στο επίπεδο της ανάλυσης της (έστω κι αν αυτή είναι αυθαίρετη, ποιος χέστηκε ωστόσο;), όχι μόνο σε επίπεδο ακρόασης. χωρφστραντ.
Εδώ και κάμποσες σελίδες το thread έχει μπει σε σφαίρες ανώτερες, σε μεγάλα επίπεδα διανόησης, εσωτερισμού και ανθρώπινης ψυχολογίας, που μόνο ο Μatheos θα μπορούσε να δημιουργήσει…
Δεν μπορώ να κακίσω κανέναν που θέλει να μείνει στο επίπεδο “γαμάει/δε γαμάει”, αλλά εγώ προσωπικά, αν δε στύψω το κεφάλι μου και με τη μουσική των Fates, ε δεν έχω λόγο να στοχάζομαι γενικότερα. Τώρα αν σε κάποιους ανθρώπους αυτά τα έργα δίνουν την εντύπωση “δήθεν ατμόσφαιρας”, η απάντηση μου είναι :-s, αλλά και πάλι, νο χαρντ φήλινηκς.
Θα ήθελα μια φιλοσοφική τοποθέτηση και από κάποιον που ψήφισε το APSOG - ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι το λατρεύω παθολογικά.
A Pleasnt Shade of Gray…
Και να φανταστεί κανείς ότι όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΛΕΥΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ. Και όταν το έπαιξαν ολόκληρο στη συναυλία του 98 (99;, 2000;) έβριζα συνέχεια, μα συνέχεια, γιατί δεν γούσταρα να ακιύσω την πατάτα του αιώνα, όπως έλεγα…
Και τα χρόνια πέρασαν. Και σιγά σιγά άρχισε η κατάκτηση. Και αυτό το ευθύ και άκρως μονοδιάστατο ηχητικό δημιούργημα, εισχωρούσε μέσα μου. Και το βιβλιαράκι με τους στίχους έγινε παρέα μου. Και σε κάμποσα μέρη (στο VI, τι έκπληξη αλήθεια, ή στο XI) άρχισα να βλέπω κομμάτια της ζωής μου όλο και πιο έντονα. Λες και ο στιχουργός με ήξερε χρόνια, με ρώτησε πώς νιώθω, πόσα πράγματα δεν έλεγα, ενώ ήθελα να τα πω. Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί εραστες του APSOG νιώθουν το ίδιο. Και κάποτε αυτή η ίδια ενδοσκόπηση, που τόσες φορές είχε γίνει, ήθελε αλκοόλ για παρέα. Και η παράδοση ήταν ολοκληρωτική.
Αλλά είχα κάνει ένα λάθος. Ή μάλλον δεν είχα δει όλο το θέμα όπως έπρεπε. Πολύ μετά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι η αυτό που άνοιγε το είναι μου ήταν η μουσική. Τόσο απλή στο αυτί, σχεδόν μονότονη, ίσως “κουραστική”, “αγγελοπουλική”, θα μπορούσε να πει κανείς. Και από μόνη της είναι ένα κομψοτέχνημα. Υπέροχο στην δωρικότητά του, υποβλητικό και μαζί επιβλητικό. Θα μπορούσε να είναι ένα εκπληκτικό instrumental άλμπουμ, με την κατάλληλη ενορχήστρωση. Που και πάλι θα σηματοδοτούσε το ίδιο θέμα. Μια ευχάριστη, απαλή απόχρωση του γκρίζου…
Δεν το ανέλυσα τόσο τεχνικά το θέμα. Δεν μπορώ να το κάνω. Το έφερα πιο πολύ συναισθηματικά. Αλλά αυτό είναι για μένα το APSOG. Έκφραση και κατάθεση ψυχής…
Εχω κάτσει και χαζέυω τα ποστ.Και δεν ακούω και τόσο Fates
[SPOILER]Kαι μετά λέγατε όταν γράφαμε σεντόνια στους Φλουντ ή στους Τουλ:p[/SPOILER]
Ό,τι πιο σημαντικό επιτυγχάνει αυτός ο δίσκος κατ’ εμέ. Γίνεται τόσο δικός σου που καταλήγεις σχεδόν να τον φοβάσαι. Στα δικά μου αυτιά, δεν ακούγεται τόσο απλό/μονότονο όσο το περιγράφεις (εξαρτάται αν το συγκρίνεις με το “Perfect Symmetry” ή με το “Inside Out” βέβαια), παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να με μεταμορφώνει σε κάθε μία ακρόαση. Από τα βαθιά μεσάνυχτα της αναρώτησης - “τι άλλο μένει να πούμε; τι πρέπει να κάνουμε πια;” μέχρι το ξημέρωμα της παραδοχής - “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Μόνο η ελπίδα ότι μπορούμε να αφήσουμε αξιοπρόσεκτα και αξιομνημόνευτα ίχνη πάνω στη Ζωή πριν χαθούμε οριστικά - σε αυτό το album ο Matheos την εκφράζει χωρίς καμία περιστροφή στο δωδέκατο μέρος. Μουσικά και στιχουργικά.
Φεύγοντας λίγο από το προσωπικό του θέματος. Το όλο κόνσεπτ (ένα μέσα στα 3-4 καλύτερα κόνσεπτ άλμπουμς, κατά τη γνώμη μου), βγάζει μία διάχυτη αγωνία. Μουσικά, στιχουργικά και εκτελεστικά. Και ίσως είναι η μεγαλύτερη στιγμή του Ray στους Fates. Eκφράζει τα πάντα στο βαθμό που τους αρμόζει. Αναρωτιέται παθιασμένα, απολογείται έξοχα, ελπίζει ήρεμα. Βάζει το μέτρο σε όλη αυτή την ιστορία. Κουμπώνει την ψυχή της φωνής του πάνω στην φωνή της ψυχής του Jim και αναδεικνύει τον πόνο, το σκοτάδι, τα ερωτήματα. Τα πάντα.
Και η μουσική ώρες-ώρες έχει ένα τέμπο εφιαλτικό.
[SPOILER]Και θεωρούσα ότι μόνο εγώ έκανα τέτοιου είδους σκέψεις για τους Fates…[/SPOILER]
Δεν είσαι με τα καλά σου μου φαίνεται. :lol: (για το σπόηλερ αυτό)
Έχεις πολύ δίκιο για τον Ray βεβαίως. Η ίδια η φωνή του είναι στην καλύτερη της στιγμή, με εξαιρετικό μέτρο στη χρήση των κραυγών του (που τώρα πια, δυστυχώς του τελείωσαν λόγω ηλικίας). Τώρα που το σκέφτομαι δηλαδή, πώς αλλιώς να εκφράσεις το γκρίζο, δηλαδή το τμήμα που περιέχει ίσες ποσότητες ελπίδας (άσπρου) και απελπισίας (μαύρου) αν όχι με μια απόλυτα ισόρροπη φωνητική ερμηνεία;
Η όλη πλάκα βέβαια είναι ότι Alder και Matheos συμβάδιζαν πάντα απόλυτα στην έκφραση. Οι μουσικά αγωνιώδεις και περίπλοκοι prog λαβύρινθοι του παρελθόντος κούμπωναν πάνω στη φωνητική υπερβολή - χωρίς να παραλείπουμε σε αυτά τα συνθετικά credits και τον Aresti φυσικά. Αντίθετα, στα μεταγενέστερα albums συμβαίνει αυτό που περιγράφεις. Και μετά άκους κάτι παπάρια να λένε “κοίτα, εγώ αυτό που τραγουδάω με εκφράζει απόλυτα”. Άη ρε.