στο πρώτο διαφωνώ. οι progs περισσότερο ξενερώνουν όταν οι prog μπάντες γίνονται πιο άμεσες/εμπορικές. Εξαρτάται και από το prog που ακούει κάποιος. Ο οπαδός των theater και των ryche ακούει και απολαμβάνει pop μελωδίες όταν αυτές είναι ωραίες. Ο prog των Messugah ή των Watchtower δύσκολα.
στο δεύτερο γι’ αυτό ανέφερα κάπως περιπεκτικά τους Sacred Steel…
Εμ κοίτα, συνήθως, αυτός που ακούει rock έχει φιλτράρει καλύτερα αυτό που ακούει από τον οπαδό του Timberlake και του Κιάμου. Από την άλλη η αντιπαράθεση αυτοαναιρείται αφού και οι άλλοι τα ίδια λένε ανάποδα.
Ο δεινοσαυρισμός είναι σε όλα τα είδη του rock. Από τα 70’s, στο thrash, κ.ο.κ… Συνήθως εκεί κρύβεται ένας άνθρωπος που βαρέθηκε, κουράστηκε σε κάποια φάση να ψάχνεται στη μουσική και αντί να παραδεχτεί πως δεν έχει ακούσει τίποτα σοβαρά, απλά αποθεώνει αυτά που άκουγε, μηδενίζοντας τα μετέπειτα.
O post οπαδός όμως. Αυτός εξελίχθηκε. Γιατί άκουγε αυτά που ακούς, αλλά τα ξεπέρασε, κάτι που θα έκανες και εσύ αν είχες λίγη αντίληψη παραπάνω… Δηλαδή το ότι κάποιοι ενώ έπαιζαν rock, είδαν την απήχηση (και το ψωμί) της brit pop πριν μερικά χρόνια, έφτιαξαν ένα μέσο ήχο, ένα πιο pop image, έβαλαν μπροστά ένα δίσκο που ουδεμία σχέση είχε με αυτό που έπαιζαν (Ok Computer) και να σου το post rock.
Daz, αυτό που περιγράφεις είναι απλά μουσική εξέλιξη. Η μουσική εξέλιξη μπορεί να έρθει με νεοτερισμούς, αλλά μπορεί να έρθει και με retrospective διάθεση. Για μένα εξέλιξη ήταν το Load των Metallica, εξέλιξη είναι το Blackbird, εξέλιξη είναι το Catch Without Arms, εξέλιξη και το Ok Computer.
Εν τέλει είναι απλά ανάγκη του να βάλουμε μια ταμπέλα. Το post όμως έχει να κάνει με κάτι που ξεπεράστηκε και νομίζω πως αν κάτι διαφοροποιεί τη rock/metal μουσική σε σχέση με άλλα είδη είναι η διαχρονικότητά της και αυτό που λέμε the test of time.
Όπως λέει και ο Serj Tankian “post industrial society, the unthinking majority”.
