Tι να πρωτογράψεις για τον μεγάλο ποιητή του ιταλικού (και όχι μόνο) κινηματογράφου. Τον άνθρωπο που έβαλε γερά τα θεμέλια ενός “λογοτεχνίζοντος” και εικονοκλαστικού μαγικού ρεαλισμού στον κόσμο της 7ης Τέχνης; Μας πρόσφερε ουκ ολίγες ταινίες -η μια διαφορετική από την άλλη…
Οι πρώτες του ταινίες εμφανώς επηρεασμένες από το κλίμα του μεταπολεμικού ιταλικού κινηματογράφου, με ταινίες που εντάσσονταν στο ρεύμα του “νεορεαλισμού”, αλλά η συνέχεια ήταν απογειωτική στη φιλμογραφία του έξοχου αυτού δημιουργού: ονειρικές σκηνές, μαγικές -ποιητικές εικόνες, νοσταλγικές αναμνήσεις, γκροτέσκοι χαρακτήρες είναι μερικά μόνο από τα πολλά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη φιλμογραφία των τελευταίων χρονων. Και συνεργασίες με σπουδαίους δημιουργούς της εποχής του: Νίνο Ρότα, Τονίνο Γκουέρρα, Μάρσελο Μαστρογιάννι, κ.οκ…
Δεν θα ήθελα να μακρυγορήσω εδώ, αραδιάζοντας κομπλέ βιογραφία (πραγματικά τεράστια) -όσοι δεν τον έχετε γνωρίσει, ρίξτε ματιά εδώ:
Πάντως, σαν να…“λιγόστεψαν” τέτοιοι - [I]μεγάλου βεληνεκους[/I]- [B]ποιητές της εικόνας[/B], από το τωρινό κινηματογραφικό στερέωμα [I](ή μου φαίνεται??) [/I]
2 γρήγορες μούτζες:
Πρώτον-Νύχτες της Καμπίρια όχι;
Δεύτερον-άλλο το ρομαντικοποιώ κάποια πράγματα προσπαθώντας να αναδείξω κάποιον ως ποιητή του κινηματογράφου και άλλο το να λέω στο κουτουρού ότι λιγόστεψαν τέτοιο δημιουργοί από το σύγχρονο στερέωμα. Χάνεκε, Σόνο, Ταρρ και λοιποί τι είναι, πατσατζήδες;
Και ο ίδιος ο Φελίνι δεν αποτελούσε μέρος του κανόνα για να μιλάμε για μια καθολικά μαγευτική κινηματογραφία, αλλά την εξαίρεση. Και σαφέστατα δε μιλάμε για μια 100% εξαιρετική φιλμογραφία, είχε τα πάνω της και τα κάτω της.
Κατά τ’ άλλα μερακλίδικο πολλ. Λα Στράντα για μένα λόγω της πραγματικά ρηξικέλευθης σκηνοθεσίας της.
Όταν είχα πρωτοδεί το La Strada είχα πάθει τέτοιο αδιανόητο σοκ που για ένα διάστημα ξύπναγα στον ύπνο μου από τις φωνές κάποιου να φωνάζει “Gelsomina”. Μάλιστα την ταινία την έβαζα σε φίλους, γνωστούς, γονείς, γυναίκα, βλέποντας την ξανά και ξανά ενώ πλέον είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες έβα.
Αργότερα είδα και τα 8 1/2 και La dolce vita, τα οποία ενώ ήταν φανταστικά, τα βρήκα πιο ψυχρά αδυνατώντας τελικά να δεθώ μαζί τους και να τα αγαπήσω όπως αγάπησα το La strada.
…αυτή η ταινία μου βγάζει τα περρισότερα συναισθήματα…είναι η πιο αγαπημένη μου…συνδιάζει με πολύ όμορφο και έντονο τρόπο τα κωμικά με τα τραγικά στοιχεία, και την κατά την γνώμη μου τραγική φιγούρα του πρωταγωνιστή, ειδικά στην σχέση του με την κόρη του
:):!:
Αν εννοείς στο poll ή στη παράθεση photos, συγνώμη: η φιλμογραφία του είναι τόσο εντυπωσιακή που αρκέστηκα να βάζω “χαρακτηριστικά δείγματα”[I] (διαφορετικά στυλ/ θεματικές/κτλ.)[/I]
Μια και το θρεντ αφορά το σκηνοθέτη, μπορείς να αναφέρεις σχετικά με τη ταινία αν θες. [I]Τι σε εντυπωσίασε, σε τι ξεχώρισε, κοκ[/I].
Δεύτερον-άλλο το ρομαντικοποιώ κάποια πράγματα προσπαθώντας να αναδείξω κάποιον ως ποιητή του κινηματογράφου και άλλο το να λέω στο κουτουρού ότι λιγόστεψαν τέτοιο δημιουργοί από το σύγχρονο στερέωμα. Χάνεκε, Σόνο, Ταρρ και λοιποί τι είναι, πατσατζήδες;.
Καλοί και θεούληδες οι προαναφερόμενοι. Και με παραξένεψε η επιλογή που έκανες ([I]οκ θαρρώ τυχαία είναι[/I]). 8)Αν με ρωτούσες να έβρισκα ένα -εχμ- “φελινικό” αντίστοιχο,:-k θα ανάφερα τους Κουστουρίτσα ([I]Underground, Les Temps Des Gitans[/I]), Γκίλιαμ ( [I]Βαρώνος Μυνχάουζεν, Δρ. Πάρνασσους[/I]) και 2-3 που φτιάχνουν ταινίες [B]ονειρικού/μαγικού ρεαλισμού[/B]. Αλλά πάντως, άλλο το…εκτοπισμα του Φελίνι. Πολλά που μπορούν να αναφερθούν στο πολύπλευρο ταλέντο του. [I]Προσωπικά, κρατάω την χρόνια ενασχολησή του με τα…κομικς[/I]!:roll:
Έχω δει 8 1/2, Dolce vita, Amarcord πριν αρκετά χρόνια και κάπου εκεί σταμάτησα. Στο 8 1/2 υπέφερα, τα άλλα δεν τα θυμάμαι και τόσο. Δεν ξέρω ποτέ δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο στυλ προσωπικά με αποξένωνε. Ίσως κάποια στιγμή δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία (άλλωστε όταν τα είδα ήμουν γύρω στα 20 και σαφώς υπάρχει διαφορετικός τρόπος σκέψης σήμερα).
Αυτές οι ταινίες (του) που ΔΕΝ- ΔΕΝ -ΔΕΝ μπορώ να λησμονήσω με τίποτα, που έχουν χαραχτεί στη μνήμη (και στη καρδιά μου) είναι οι εξής τρείς, που δεν ανήκουν στην νεορεαλιστική α/μ περίοδό του:
1>[I][B] ΆΜΑΡΚΟΡΝΤ [/B][/I](ο τρόπος που προσεγγίζει τα παιδικά χρόνια, το παρελθόν, την ιστορία…θεωρώ το καλύτερο δείγμα κινηματογραφικής προσέγγισης των συγκεκριμένων θεμάτων)
2> [I][B]ΚΑΖΑΝΟΒΑΣ[/B][/I] (Όταν η ιστορική βιογραφία παντρεύεται ιδανικά με το όνειρο και τη φαντασία, με μπόλικο -φελινικό- οίστρο. Ο Σάδερλαντ αξέχαστος στον ομώνυμο ρόλο, κι εκείνο το άπαιχτο μεικ-απ του. Σκηνογραφία, μουσική, σέκανς, μοντάζ, φωτογραφία…όλα στο πιο τέλειο επίπεδο -χορταίνεις σινεμά)
3> [I][B]Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ[/B][/I] (η μοναδική ταινία όπου μου άρεσε ο ρόλος του Μαστρογιάννι, πέρα ως πέρα ονειρική, παρανοϊκή, ντελιριακοί ρυθμοί -[I]που στιγμές φέρνουν κάτι από Γκίλιαμ[/I]- φανταστικοί χαρακτήρες βγαλμένοι κατευθείαν από τα αλλοπρόσαλλα κόμικς του Μίλο Μανάρα και των έργων του Ντορέ, φινάλε όλα τα λεφτά, “φιλοσοφική” διαθήκη του σκηνοθέτη πάνω στο ζήτημα του έρωτα, των γυναικών, των φετίξ, των σεξουαλικών βίτσιων αλλά και του…φεμινισμού. Μόνο πλήν, ότι σε αυτή τη ταινία, ο σκηνοθέτης προσπαθούσε να τα…πει όλα φορτώνοντας “κάπως” το τελικό αποτέλεσμα)
