Το νέο - τρίτο κατά σειρά - άλμπουμ των Film είναι γεγονός εδώ και τρεις μήνες περίπου. Να πω την αλήθεια, όλο και κάποια αναφορά περίμενα στο φόρουμ τουλάχιστον αλλά αν έγινε κάτι τέτοιο μου διέφυγε (αν και νομίζω ότι κάπου είχα ρίξει μια αναφορά).
Mε καινούρια τραγουδίστρια, την Ιφιγένεια Atkinson, η οποία συνοδεύεται σε κάποια τραγούδια από την τραγουδιστρια των Αbbie Gale. Το πρώτο που είναι εμφανές είναι ότι το συγκρότημα επέλεξε μια περισσότερο εσωστρεφή μουσική προσέγγιση. Σίγουρα θα απογοητεύσει αυτούς που θέλανε την συνέχεια του Angel B, σίγουρα θα τους στρέψουν την πλάτη προμότερς που είχαν σκοπό να τους αναδείξουν ως το επόμενο εγχώριο μαστ.
Οι ρυθμοί είναι ταξιδιάρικοι, σε σημεία ακούγονται σχεδόν soundtrack - ικοί και εγκαταλείπουν με θράσος τους ανεβαστικούς ρυθμούς όπου μας είχαν συνηθίσει. Ο προσεκτικός ακροατής βέβαια, με τον καιρό θα ανακαλύψει μια πού ιδιαίτερη ομορφιά στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Βλέπετε, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο δίσκος ακούγεται σαν μια ολότητα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι ίδιοι λένε ότι έχουν επηρρεαστεί από την μουσική του Bαγγέλη Παπαθανασίου. Χωρίς να υπάρχει κάποιο κομμάτι που λειτουργεί ως κράχτης και ως το “καλό του δίσκου”, με το τέλος της ακρόασης απλά νιώθεις όμορφα και πατάς το repeat. Η ζεστή και αισθαντική φωνή της νέας τραγουδίστρια δένει άψογα με το νέο πρόσωπο των Film. Σαφώς, δεν θα εξυπηρετούσε σε κάτι να αναφέρω ότι Ελένη Τζαβάρα δύσκολα ξαναβρίσκεις, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, η μουσική εδω είναι τέτοια που απλώς κάτι τέτοιο δεν το σκέφτεσαι.
Όσοι λοιπόν θυμάστε πριν 3-4 χρόνια να παίζει το Angel B όλη μέρα στο ΜΑD TV, και είχατε/με αμφιβολίες για το κατά πόσον θα είναι πυροτέχνημα η συγκεκριμένη μπάντα, εδώ υπάρχει ευθαρσώς η απάντηση που σας/μας διαψεύδει πανηγυρικά.
Retroic: