Το κομμάτι “Ark Of Lies”, από το επερχόμενο άλμπουμ των FIREWIND, “Days Of Defiance”, είναι διαθέσιμο για download, στη παρακάτω διεύθυνση: http://www.centurymedia.com/specials/firewind/
2-3 κριτικες που διαβασα λενε οτι ο δισκος ειναι καλος και δυνατος,δεν εχει διαρρευσει ακομα παντως.
διερευσε αυτό… το ακούω τωρα
Ευχαριστω για την ενημερωση.Καθε μερα εψαχνα αλλα τπτ:)
Αυτο…επειδη το συγκεκριμενο συγκροτημα το παρακολουθω απο την αρχη, πιστευω οτι απο ολα τα album τους, το between heaven and hell ειναι το καλυτερο.
Άντε νακούσουμε τίποτα:):!:
έχω ακούσει μόνο μια φορά τον δίσκο…
μου φαίνεται υπερβολικά λιγότερο πιασιαρικος και άμεσος απο τον προηγούμενο και ενω αυτη την φορά είπαν οτι είχαν περισσότερο χρόνο να τον δουλέψουν μου μοιάζει σαν κάτι να λείπει…
βέβαια με μια ακρόαση δεν είναι και τόσο safe η άποψη…
Αυτά που γράφεις δεν είναι απαραίτητα και για κακό…πιστεύω σε κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο:):!:
Αυτο ειναι.Ωραιος δισκος αλα firewind.Μελωδιες που σε κανουν να κουνας το κεφαλι σου μελωδικα.Εχει και ενα καλο instrumental μεσα μετα το the fire and the fury.Το chariot ισως ειναι το καλυτερο του δισκου:)
μετριοτητα…σιγα τις μελωδιες…
Και μένα μία από τα ίδια μου φάνηκε…
Τα ιδια…και τα ιδια…και τα ιδια…
δυστυχως
Οταν λετε τα ιδια εννοειτε σε σχεση με τον ολο δισκο η με τους προηγουμενους.:-k
ολα μαζι…
για μενα αυτος ειναι χειροτερος απο τον προηγουμενο,βεβαια 2 φορες το ακουσα,τι να πω ισως αργοτερα να αλλαξω γνωμη γιατι σιγουρα θα το ξανακουσω
τα 2 πρωτα ηταν,και απο οτι φαινεται,θα ειναι και τα καλυτερα τους
Μάλλον έτσι είναι όπως τα λες:):!:
τα ριφφ στα 3 πρωτα κομματια ειναι παιδικα…ειναι τα πρωτα ριφ που παιζει καποιος οταν πρωτοπιανει κιθαρα στα χερια του…μονο αυτο μπορει κοτζαμ gus g? :-k
+φωνω με τον φιλο.Αν εξαιρεσεις τα σολο που κατα γενικη ομολογια ειναι αρκετα καλα…μερικα ριφ κ μελωδιες ειναι καπως απλοικες γι αυτα που μας εχουν συνηθισει οι firewind.
Τι να πρωτοθυμηθω??Allegiance??Into the fire??Δεν υπαρχουν τετοια κομματια στο cd.Επισης για μενα δεν υπαρχει καποιο που αν το ακουσεις με την 1η ξετρελενεσαι π.χ Head up high,my loneliness.
Γενικα ομως,το cd ειναι καλο,αν κ αρκετα μπερδεμενο κατα τη γνωμη μ.Πολλα ροκ στοιχεια,περισσοτερα απο καθε αλλη φορα.Καλο cd,αλλα εννοειται πως ΔΕΝ ειναι premonition…
3 φορές ο άκουσα και μου φάνηκε μια χαρα άλμπουμ. Καταρχήν να πω πως είμαι φαν των τελευταίων 2 άλμπουμ των Firewind που είναι πολύ περισσότερο κοντά στον κλασικο heavy metal και hard rock ήxo και όχι τόσο των πρώτων πιο power metal που είχαν βγάλει. Το premonition για μένα ήταν μεγάλη δισκάρα γεμάτο με hits, θα μπορούσε το κάθε τραγούδι να γίνει single και να έχει τρελή επιτυχία.
Το Days of Defiance συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια αλλά όπως δείχνουν οι πρώτες ακροάσεις αλλά αυτό ήταν δύσκολο εξ΄αρχής. Το premonition ακόμα και σήμερα το ακούω ευχάριστα και συνεχίζει να μου αρέσει όσο και στην αρχή. Αυτό δεν ξέρω αν θα αντέχει τόσο πολύ αλλά σίγουρα έχει μερικά πολύ καλά τραγούδια μέσα. Πολύ καλή η δουλειά στις κιθάρες (λογικό βέβαια) με τον Gus να ξεσαλώνει μετά την μη συμμετοχη του σχεδον στο τελευταίο Ozzy.
To ακουσα το αλμπουμ,αρχικα με ξενισε καπως ο hard n heavy ηχος, θα ελεγα οτι δεν τους ταιριαζει τοσο,γενικως λειπει η μελωδια σε συγκριση με τα δυο προηγουμενα τους,κατωτερο του premonition,σιγουρα εχει καποια κομματια καλα,η τελικη αισθηση ειναι πως κατι λειπει απο το δισκο,ο gus οκ σολος χωρις να ξεχωριζει καποιο ιδιαιτερα,ο apolo σε καλο επιπεδο οπως μας εχει συνηθησει,συνολικα νομιζω οτι ειναι μετριο.
Όμορφος δίσκος, πολλές μελωδίες και με καλο παίξιμο γενικά. Του λείπει ο κράχτης (πχ Mercenary Man) και το μπάσιμο δεν είναι το καλύτερο δυνατό, αλλά σαν σύνολο δεν το βρίσκω κατώτερο από το προηγούμενο.
Το SKG μου θύμισε συνειρμικά κάτι από Stratovarius. Διαμαντάκι.
Ο δίσκος όπως έγραψα και σε άλλο θρεντ είναι πολύ καλός αλλά μου δίνει την αίσθηση ότι ακολούθησαν τη συνταγή του Premonition απλά στο πλαίσιο ενός concept. Επίσης ξεθάβω με αφορμή το νέο βίντεο για το Embrace The Sun:
http://www.youtube.com/watch?v=zlstARCNT2c&feature=player_embedded
Πολύ καλό κομμάτι, το βίντεο τώρα είναι ψιλοποζέρικο (“πίνω σαμπάνια σε ακριβό ξενοδοχείο μελαγχολώντας” φάση) αλλά ντάξει παλεύεται.