Για μένα η καλυτερη σύνθεση του συγκροτήματος ήταν αυτή της περιόδου I Am The Anger(2004)…Πολύ καλο και δυνατό μεταλ…Απο εκέι και μετά έχουν γίνει πολυ power για τα γούστα μου…:-k :-k
Εγώ πάλι θα προτιμούσα να το γυρνούσαν λίγο στο power/prοgressive. Ακόμα καλύτερα σε φάση pagans mind ή κάτι τέτοιο
Το νεο αλμπουμ ειναι απλα φοβερο… Εχει ποικιλια, δεν κανει κοιλια ( σε αντιθεση με το Allegiance…) ειναι πωρωτικο… μελωδικο μεταλ στα καλυτερα του. Και σιγουρα το να βγαλουν ενα τετοιο αλμπουμ καπακι μετα το Allegiance τους βαζει για τα καλα στον δρομο για την καταξιωση. Σιγουρα ειναι πολυ δεμενοι τωρα (οσοι τυχεροι ειμασταν στο live της θεσσαλονικης τον Γεναρη ακομα παραμιλαμε… απλα τα σπασαν…) και τραγουδια οπως τα into the fire, head up high, angels forgive me δεν αφηνουν το κεφαλι σου στην θεση του. Οσοι μπορειτε τσεκαρετε τους ζωντανα, δεν τους ειχα σε τοσο μεγαλη εκτιμηση μεχρι που τους ειδα live. Ερχονται μαζι με Kamelot… δυνατο πακετακι…
Ο Gus αυτή την φορά προσπάθησε να γράψει τραγούδια χωρίς να κάνει επίδειξη τεχνικής και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, αφού ο δίσκος δεν κάνει πουθενά κοιλιά και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι μελωδίες είναι πιασάρικες, τα refrains κολλητικά, η φωνή του Apollo θαυμάσια (θυμίζει σε σημεία τον Roy Khan/Kamelot), ενώ και τα hard rock στοιχεία ταιριάζουν με τον ήχο τους. Η παραγωγή είναι ταριαστή και θυμίζει τις ογκώδεις παραγωγές των ?80s. Μπράβο στα παιδιά που έβγαλαν έναν αξιοπρόσεκτο δίσκο και συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους. Τώρα όμως χρειάζεται προσοχή?
να και το πρωτο κλιπακι .
1.Πολυ πιασαρικος δισκος,πιο mid tempo απο το allegiance με μελωδιες και ρεφραίν που σου καρφωνονται στο μυαλό…
2.Αψογη και δυνατή παραγωγή
3.Εκπληκτικα φωνητικά απο τον Apollo…Δισκο με δισκο καλυτερευει…
4.Φοβερη διασκευη στο Maniac…Μεχρι και η γιαγιά μου πορωθηκε…:lol:
Riff-ξυράφι σαν του “Head Up High” είχε να γράψει καιρό ο Gus, όπως και solo σαν του “My Loneliness”! 
Aυτό είναι ευοίωνο! 
Είναι standard καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά τα 3 πρώτα albums δεν τα φτάνει με τίποτα… :roll:
Chitral Somapala, γύρνα πίσω! 8)
Καλο αλλα οχι σαν το προηγουμενο που ειχε κομματαρες οπως Το ομωνυμο ,insanity,deliverance,Where Do we go from Here,k το τραγουδι που εγραψε ο ντραμμερ!!!
Θα συμφωνήσω απολύτως. Δεν είναι κακό άλμπουμ, ίσα-ίσα. Αλλά θεωρώ ότι το Allegiance είναι μία κλάση πάνω. Περισσότερα καλύτερα κομμάτια και πιο πολύ φρεσκάδα σε έναν ζωντανό, από κάθε άποψη δίσκο.
Ενταξει πολυ ωραιοι δισκοι τα ‘‘Allegiance’’ και ‘‘The Premonition’’, αλλα δυστυχως για εμενα τον παλιο οπαδο τους, βλεπω οτι οι μερες του ‘‘παρτα στη μαπα’’ power των δυο πρωτων δισκων ‘‘Between Heaven And Hell’’ και ‘‘Burning Earth’’ εχουν περασει ανεπιστρεπτει…:roll:
και εγω ειμαι μεγαλος φαν εκεινης της περιοδου, ο stephen ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΦΩΝΑΡΑ!
και ο gus εγραφε πιο true-μεταλους στιχους!!
Το “Premonition”, έχοντας ακούσει αποσπασματικά μόνο παλιότερα κομμάτια τους, μου φαίνεται ότι έχει hardrock-ίνει αρκετά, αλλά γι’ αυτό μ’αρέσει
"Head Up High, “Mercenary Man” και “Remembered” από τις καλύτερες στιγμές.
Όλος ο τρόπος από την Αθήνα, Ελλάδα, Firewind έφερε σε σας το νέο τους πλήρους μήκους στούντιο άλμπουμ, The Premonition. Πριν αποφασίσετε για την προσθήκη αυτού του άλμπουμ, θεωρούν ότι οι Firewind έχει αλλάξει την προσέγγισή τους από μια πιο straight-forward το power metal μπάντα με thrashy ταχεία στυλ σε μια πιο μελωδική πιο αργό ρυθμό τόνο. Έτσι, τώρα έρχεται η ερώτηση έρχεται, μπορούμε να αξιολογήσουμε το άλμπουμ ως Firewind ή ένα εντελώς διαφορετικό μπάντα; Η απάντηση είναι απλά διαφορετική για κάθε rocker. Μερικοί δεν μπορούν απλά να αποδεχθεί την εξέλιξη, ενώ άλλοι αισθάνονται ότι είναι εξέλιξη. Τα τραγούδια είναι πολύ ξεχωριστή και δεν θα βρείτε πολλά υλικά πληρώσεως. Απόλυσης και της έλλειψης μουσική σύνθεση δεν είναι ένα ζήτημα εδώ.
Τώρα, ας ξεκινήσουμε τεμαχίζοντας το άλμπουμ. Πρώτα το καλό. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν η μεγάλη έμφαση στα πλήκτρα σε σύγκριση με τους άλλους τους άλμπουμ. Γεμάτο με spacecy σύγχρονο αποτέλεσμα που δίνει μια πραγματική αίσθηση του άλμπουμ. Οι κιθάρες είναι φοβερό. Πιο απλά λόγια Gus G είναι εξωφρενικά καλό. Τέλος, είναι να πάρει το σεβασμό που του αξίζει και οι άνθρωποι δηλώνοντας να τον καθιερώσει ως ήρωα της κιθάρας. Ενώ έχει επιβραδυνθεί την ταχύτητά του σε αυτό το ρεκόρ, οδηγεί του δεν ήταν ποτέ πιο ρευστό, τραγανή, μελωδικά. Μπορείτε πραγματικά να δείτε πώς λάμπει σε τραγούδια όπως το “Into the Fire”, “Mercenary Man” και “Ο Κώδικας Silent”. Τα τύμπανα χτυπάει και θα πάρει το σώμα σας να κάνει διάφορες κινήσεις κάθε φορά που αλλάζει ένα ρυθμό. Στίχοι δεν είναι τυπικά μάχη και τον πόλεμο σας, η οποία μπορεί να είναι ένα διάλειμμα θεωρώντας ότι αυτό ένα θέμα που επανέρχεται σε μεταλλικά εξουσία. Οι στίχοι είναι για εσωτερική αναταραχή και αναγέννηση. Όταν μπορείτε απλά να καθίσετε και να απολαύσετε το άλμπουμ θα διαπιστώσετε ότι θα πρέπει να βουητό σχεδόν όλα τα τραγούδια στο κεφάλι σου και να παίζει κιθάρα του αέρα όλη την ημέρα. Μια αίσθηση της δύναμης είναι σχετικό κάθε φορά που ακούω αυτό το άλμπουμ. Με κάνει να θέλω να προπόνηση ή να κάνει κάτι εποικοδομητικό. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει το ίδιο.
Τώρα εδώ είναι το κακό. Το μπάσο είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ίσως όταν γυρίζετε μέχρι πρίμα σας σε υψηλά για την κιθάρα και την παγίδα στα τύμπανα σας πνίξει το μπάσο. Ντροπή. Για να είμαι ειλικρινής, μου άρεσε το παλαιότερο στυλ καλύτερα, χωρίς αυτό να είναι κακό. Ένιωσα σχεδόν κάπως από μια ήπια απογοήτευση όταν πήρα αυτό το άλμπουμ, γιατί πιστεύω ότι είναι ένα θέμα που επανέρχεται κάθε φορά που μια ταινία καθιστά μεγάλο για να “mainstreamalize” τα τραγούδια τους.
Αχ και εγώ αναφέρω μια διασκευή του “Maniac” από την ταινία Flashdance γίνεται. Ήταν διασκεδαστικό στην αρχή, στη συνέχεια έγινε ενοχλητικό και κακής ποιότητος. Θα προτιμούσα να ακούσετε το πρωτότυπο. Εντάξει ίσως όχι, αλλά μπορείτε να πάρετε το σημείο.
Ένα 79% είναι ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Δεν είναι έδαφος σπάσιμο και δεν θα είναι ένα άμεσο κλασικό. Δεν είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ωστόσο, μια σταθερή άλμπουμ που θα μείνει στη συλλογή σας για πάντα έχω σκάψει το νέο στυλ. Πιστεύω ότι από εκεί το επόμενο άλμπουμ του θα Changer ύφος τους ακόμα περισσότερο και αυτό το άλμπουμ θα θεωρείται η γέφυρα μεταξύ των δύο στυλ.