Aυτό το άρθρο με σήκωσε κυριολεκτικά απο τον τάφο μου και με έκανε να ανοίξω θρεντ…Ειναι συγκλονιστικό απλα που οσοι ακούμε cave μοιραζόμαστε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα και ενυπώσεις τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και γι αυτο το αλμπουμ που μαζί με το murder ballads είναι απλα οτι πιο άρτιο έχει να επιδείξει ο αυστραλός “ολύμπιος” θεός…
Απεριοριστο respect στην συντάκτρια επίσης για την υπέροχη απόδοση αυτου του review, η χρήση των λεξεων και των εικόνων ήταν just to the point και ήταν το πρώτο review που διάβασα και ήταν τόσο γλαφυρό που σχεδόν με συγκίνησε γιατί ναι…αυτός είναι ο βασιλιάς μελάνι…!!!
Άπειρα μπράβο στη συντακτρια και μακάρι ο Σπηλιάς να αποδειχθεί και αύριο στο live ανταξιος των προσδοκιών μας…όπως κάνει πάντα άλλωστε…
Όπως και κατ ιδίαν έτσι και εν δήμω, συγχαίρω τη Μαρία για το πανέμορφο κείμενό της και την «προσωπική» υφή του flashback, που δίνει μια άλλη διάσταση. Αν και…
Εγώ περίμενα η πριγκίπισσα να παντρευτεί τον Shrek! :lol: #-o
Όταν η γραφή “μιλάει” στην ψυχή του αναγνώστη, ο γράφων (η γράφουσα στην περίπτωση αυτή) παύει να πατά στο έδαφος…
Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να κάνετε ένα “κλικ” σε αυτό το κομμάτι της ψυχής μου. Κ εγώ αλλά και όλα τα παιδιά που γράφουμε εδώ, το κάνουμε με πολλή αγάπη και ειλικρίνεια κι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ.
Μακάρι μια μέρα να γνωρίσω όλους εσάς που στηρίζετε με τα καλά σας λόγια το site αλλά κι εμένα προσωπικά αυτά τα δυο χρόνια που βρίσκομαι δια της γραφής μου διακριτικά ανάμεσά σας και καταθέτω κομμάτια του εαυτού μου.
Γιατί πραγματικά, αυτό έχει σημασία: να είναι κανείς αληθινός.
Ευχαριστώ Lunatic και Mr. Vic για τα εύσημα και θα προσπαθήσω η συνέχεια να είναι ακόμη καλύτερη.
Κι ας είμαστε δυο τρεις που γουστάρουμε Cave…
Καλά να περάσετε αύριο και να τα σπάσετε και για μένα που θα απέχω σωματικά (λόγω δουλειάς)… το πνεύμα μου θα προσπαθήσει να είναι εκεί…
Αν δείτε τον Περίεργο, πείτε του Καλή Τύχη.