Και το setlist:
Times Like These
All My Life
Learn to Fly
The Pretender
Cold Day in the Sun (preceded by band introductions)
La Dee Da
Walk
These Days
My Hero
Dirty Water
This Is a Call
Arlandria
Rope
Arrows (live debut)
Monkey Wrench
Sunday Rain
Best of You
Run
Everlong
Από τα καινούργια, το Run πολύ καλό (μου άρεσε περισσότερο απ’ ότι η studio εκτέλεση και ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ το ήξερε πολύς κόσμος).
Λέμε για τον χώρο … Έχω δει Iggy Pop στο θέατρο πέτρας και έχει εντυπωσιαστει από εκείνο τον χώρο . Και μιλάμε για έναν frontman γεμάτο εμπειρίες .
Ο ηλεκτρισμός που βγάζουν τέτοιοι χώροι δεν χτυπάει μόνο εμάς το κοινό που είμαστε και ντόπιοι αλλά και τους καλλιτέχνες .
Πάντα τέτοια παιδιά και επίσης φάνηκε πόσο πολύ λείπουν τα μεγάλα Live , από μεγάλες μπάντες στην χώρα μας .
Τον κόσμο ξεσηκώνει και ο Justin Bieber και διασκεδάζει και με το Survivor.
Διάφορα καλλιτεχνικά φαινόμενα μου προκαλούν απορία ως προς το γιατί σημειώνουν επιτυχία, και προσωπικά, απλά με αφορμή την συναυλία τους εδώ, σκέφτηκα πως οι FF είναι ένα από τα μεγαλύτερα.
Μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να γονατίζει την υφήλιο η Beyonce, οι Arctic Monkeys ή οι Metallica. Από το πόσο mainstream μουσική παίζουν μέχρι το κοινό που απευθύνονται, μπορεί κανείς για πάρα πολλούς καλλιτέχνες να βρει το γιατί αρέσουν, έστω κι αν δεν αρέσουν στον ίδιο.
Οι FF εκτός από την έλλειψη (με οπτική κριτικής της τέχνης) πρωτοτυπίας, ιδιαίτερου ηχοτοπίου, ικανότητας σύνθεσης, έχουν το εξής περίεργο για μένα: είναι ένα ποπ ροκ σχήμα, που όμως έχει μεγάλη απήχηση σε κλασικούς οπαδούς της ροκ, ενώ κάνουν και γκελ στο κοινό που απευθύνονται ως είδος.
Χωρίς κανένα hate, προφανώς σιγά μην βγάζουμε τα κόμπλεξ μας εδώ μέσα, θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας γιατί συμβαίνει αυτό.
Δεν μου αρέσει να υπερασπίζομαι μπάντες και ούτε πρόκειται να το κάνω. Ο καθένας έχει τα γούστα του, έχει τα κριτήρια του και καλά κάνει και τα έχει (και καλά κάνει και τα λέει).
Πάντως γενικά στην μουσική δεν είναι απαραίτητη η πρωτοτυπία για να κάνεις κάτι που να αρέσει στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι καινούριο για να εχεις χώρο στα μουσικά δρώμενα. Ακόμα καλυτερα αν υπάρχει, αλλά δεν είναι απαραίτητο.
Τώρα το εντελώς άνευρη, α-στρατευτη/α-τοποθέητη (λες και όλοι είναι rage against the machine ξέρω γω), τα ακούω βερεσέ. Οι morbid angel μας προσέφεραν πολλά πνευματικά(γέλια), όπως και οι slayer (αγαπημένη μπάντα παραταύτα) ή οι iron maiden μας είπαν για την charlote the harlot και ξαφνικά άνοιξε ένας ορίζοντας μπροστά μας (run to the hills!!!). Μην μπερδεύουμε τα γούστα με άλλα χωράφια.
Τώρα το γιατί καταφέρνει γεμίζει στάδια, εκτός του προμόσιον (δεν είναι όλα προμόσιον όμως), μάλλον έχει να κάνει ότι αυτό το άνευρο και αστράτευτο rock, αγγίζει αρκετό κόσμο, έστω για να περασει 2 όμορφες ώρες. Ίσως γιατί και το μαντζόρε αν το παίξεις ωραία, το αποτελεσμα του είναι κάτι παραπάνω από όμορφο. Επισης, ναι εξαργύρωσε την επιτυχία με τους nirvana, αλλά 20 χρόνια μετά να παραμένουν στην κορυφή (για τον οποιοδήποτε- αλήθεια που είναι ο ricky martin αν ειναι όλα προμοσιον μονο?), δεν ξέρω πολλούς να το έχουν καταφέρει αυτό. Το μην το βλέπει κανείς αυτό (σαν γεγονός και μόνο), τον κάνει τυφλό. Το να μην του αρέσουν όμως, απόλυτα σεβαστό.
Το Run γαμάει, απλά.
[quote=“akefaloskavalaris, post:43, topic:60445”]Οι FF εκτός από την έλλειψη (με οπτική κριτικής της τέχνης) πρωτοτυπίας, ιδιαίτερου ηχοτοπίου, ικανότητας σύνθεσης, έχουν το εξής περίεργο για μένα: είναι ένα ποπ ροκ σχήμα, που όμως έχει μεγάλη απήχηση σε κλασικούς οπαδούς της ροκ, ενώ κάνουν και γκελ στο κοινό που απευθύνονται ως είδος.
Χωρίς κανένα hate, προφανώς σιγά μην βγάζουμε τα κόμπλεξ μας εδώ μέσα, θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας γιατί συμβαίνει αυτό.[/quote]
Θα σου πω γιατί. Γιατί γράφουν πιασάρικα τραγούδια για να διασκεδάζεις, να πίνεις τις μπύρες σου, να φωνάζεις και να γουστάρεις. Ταλέντο θέλει κι αυτό, μη νομίζεις ότι είναι εύκολο. Υπάρχει ένα κενό εκεί πέρα το οποίο το γεμίζουν αυτοί, γι’ αυτό είναι δημοφιλείς. Επίσης, σίγουρα παίζει ρόλο στην αποδοχή που έχουν στον κόσμο οι φανταστικές ζωντανές τους εμφανίσεις. Τους είχα δει και το 2011 στην Ιταλία και ήταν εξίσουν τρομεροί εκτελεστικά. Απλώς τώρα κούμπωσε και ο χώρος και είχαμε ένα ιστορικό live. Νομίζω ότι πια το γεγονός ότιο Grohl ήταν ο drummer των Nirvana παίζει ασήμαντο ρόλο στο status τους. Είναι τίμια μπάντα, γιατί ξεκίνησε από κλαμπάκια το '95 και σιγά-σιγά, δίσκο με τον δίσκο, έφτασε να παίζει σε στάδια. Με δουλειά το κατάφερε αυτό, με αξιομνημόνευτα (ή και ευκολομνημόνευτα - χωρίς να είναι κακό αυτό) τραγούδια και με όργωμα όλης της υφηλίου σε περιοδείες που κατέθεταν και καταθέτουν διαπιστευτήρια.
Ευτυχώς που οι Αμερικανοί σκέφτηκαν να γυρίσουν το Landmarks Live εδώ στην Αθήνα και τους είδαμε Ελλάδα, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση.
Δύο ωραία σημεία θέτεις, το ότι ουσιαστικά μπορεί να είναι διασκεδαστική μουσική και δεύτερον την σημασία του ματζόρε στο songwriting. Και συμφωνώ, στα πλαίσια που είναι ποπ ροκ βέβαια. Και το θέμα των δυνατών live είναι σημαντικό, και ως προς αυτό μεγάλη μαγκιά τους.
Όσον αφορά το κομμάτι της στράτευσης όμως, προφανώς δεν ακούμε μουσική για να μορφωθούμε, όμως το ροκ, όσο κι αν προφανώς έχει διασταλεί δυσθεώρητα σαν έννοια, από την γέννησή του, είχε θέση. Αν αυτό (όντως) δεν ήταν πάντα στράτευση, ακόμα και η αντίδραση, από τα ιδρυτικά συστατικά του ροκ, είναι θέση.
Και τα σχήματα που αναφέρεις, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της αντίδρασης, είχαν θέση, στις αρχές τους τουλάχιστον. In concreto για το καθένα από αυτά (π.χ. για τους Slayer όσον αφορά την επίθεση στον συντηρητισμό κλπ). Για τους Maiden είσαι λιγάκι φάουλ θαρρώ, ακόμα και στο κομμάτι των references, ε μπορεί και συνέβη ένα 14χρονο να άνοιξε Samuel Taylor Coleridge ή Aldous Huxley μέσω των Maiden ρε γαμώτο 
Από την στιγμή που τους χάσαμε το 1996 επειδή είχε σπάσει το χέρι του ο Γκρολαρος, ναι και εγώ πιστεύω ότι δεν θα τους βλέπαμε αν δεν γινόταν το σημερινό .
το run μου άρεσε από τα καινούργια όπως και ένα που έπαιξαν στην αρχή αλλά και αυτό που τραγούδησε ο Taylor.
Έχουν υπερβολικά πιασάρικα τραγούδια, αρκετά sing-alongs που στα live ξεσηκώνουν άνετα τον κόσμο, πάντα επιμελημένα βιντεο κλιπ, εξαιρετικούς μουσικούς που ξέρουν να παίξουν πιο δυνατά όταν χρειαστεί.
Κυρίως όμως έχουν έναν απίστευτο frontman. Όλοι ξέρουμε πως όλα θα του έρχονταν πιο δύσκολα αν δεν ήταν μέλος των Nirvana, αν έρχονταν, αλλά δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη, δουλεύει σαν διάολος και φαίνεται. Άσε που στη σκηνή είναι ασυγκράτητος.
Γενικά πάντως πιστεύω πως ξέρει να γράφει αυτά που πρέπει για να κάνει επιτυχία, έχει βρει κάποιο μυστικό ίσως. Εμένα πάντως σήμερα με είχε στον αέρα 2 ώρες και κάτι και δεν είμαι και κανένας μεγάλος φαν.
Όπως το είπες, από τα ιδρυτικά συστατικά του ροκ. Πλέον έχουν περάσει 3 δεκαετίες, έχουν δημιουργηθεί διάφορα μουσικά κινήματα και η μουσική έχει προχωρήσει από τα αρχικά χαρακτηριστικά της (και στο ύφος και στα θέματα μετα οποία ασχολείται). Άλλος θέτει τους προβληματισμούς του, άλλα γράφει για πιο απλά πράγματα - δεκτά και τα 2 πιστέυω.
Στο δεύτερο κομμάτι, εχεις δίκιο για τους Maiden, γιατί τους έκρινα με τις παρούσες εμπειρίες μου και όχι με τον μυαλό του 10χρονου εαυτού μου - που όντως εκει μπορουν να προσφέρουν. Δεν το λέω ειρωνικά, σοβαρά το λέω. Όμως εκεί συγχρόνως είναι και το πρόβλημα τους - αν είσαι 30 και ακούς maiden για τους στίχους, ε είναι περίεργο, για να το θέσω ευγενικά. Τεσπα, γούστα είναι και αυτά, δεν θέλω να κρίνω κάποιον για αυτά.
Σωστές παρατηρήσεις και στις 2 παραγράφους (στην 1η το είπα κι εγώ, έχει διασταλεί πια δυσθεώρητα).
Πάντως δεν είναι σωστή παρατήρηση το ‘‘ακούω τους x για τους στίχους’’. Η ‘‘καλλιτεχνικότητα’’ ενός έργου (κατά το ‘‘λογοτεχνικότητα’’ του Jakobson για όσους τυχόν το γνωρίζουν) είναι, ειδικά στην μουσική, ένα πεδίο με περισσότερους παράγοντες από π.χ. τις αναπαραστατικές τέχνες όπως η ζωγραφική ή την λογοτεχνία, ακριβώς γιατί η μουσική εκφράζεται και με λέξεις (στίχους), και γίνεται πιο εύπεπτη (με τελική πιο εύπεπτη, δυνητικά τουλάχιστον, μορφή τέχνης, τον κινηματογράφο).
Ο Rimsky Korsakov και ο Smetana δεν έγραφαν στίχους, έγραφαν όμως συμφωνικά ποιήματα με ολόκληρες ιστορίες και αναλύσεις.
Στην ‘‘καλλιτεχνικότητα’’ της μουσικής, κρίνεται η μορφή της τέχνης, τα ηχοτόπια, η πρωτοτυπία, η πρωτοπορία, η επιδραστικότητα, η διαχρονικότητα, η τεχνική, η στιχουργική, η στράτευση, το ιστορικοκοινωνικοπολιτικό συγκείμενο, η στοχοθεσία, η αξιοποίησή του ως επάγγελμα - μέσο βιοπορισμού και άπειροι άλλοι παράγοντες που κάνουν κάποιους πραγματικούς καλλιτέχνες και άλλους όχι.
Κι εγώ εκεί μπερδεύομαι με τους Foo Fighters: δεν μπορώ να βρω πουθενά την καλλιτεχνικότητά τους, σε μέτριο, έστω επίπεδο. Τόσο, ώστε να αξίζουν την προσοχή των κατα τα λοιπά θαυμαστών όντως πραγματικών καλλιτεχνών. Και κλείνοντας τον κύκλο γύρω από την ουρά μου, καταλήγω σε ό, τι είπατε.
Αρέσουν, γιατί είναι διασκεδαστικοί. Και αυτό, θεωρώ, πως τα συνοψίζει όλα.
Δεν θα γράψω πολλά. Αυτό που είδα δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που περίμενα και είχα ξαναδεί το 2011. Μια μπάντα δεμένη σαν μπετόν να τα σπάει όσο δεν παίρνει άλλο με μπροστάρη τον απίστευτο περφόρμερ Γκρολ και δευτεραγωνιστή τον Hawkins. Οι υπόλοιποι που κάπου διάβασα πως κοιμόντουσαν όρθιοι, πάντα έτσι είναι.
Παρατηρήσεις:
. Φοβερό τραγούδι ), πολύ ιδιαίτερος χώροςΕίχα κάνει την προσπάθεια μου τότε, γιατί διάβαζα εδώ μέσα αποθεωτικά σχόλια, αλλά δεν μου έκανε κουκου, οπότε τους παράτησα. Γενικά αν πχ το Learn To Fly (που έπαιζε τότε συνέχεια στο MTV) είναι ένα από τα “έπη-χιτ” τους ε καταλαβαίνει κανείς αυτό που λέει ο φίλος παραπάνω ότι είναι δύσκολο να βρω την μουσική τους αξία.
BTW είχα την ευκαιρία να πάρω εισιτήριο (από την νοικοκυρά @drenie ) αλλά προτίμησα να το πάρει κάποιος που πραγματικά γουστάρει από το να το παίξω ροκ σελεμπριτης .
Καταλαβαίνω, αλλά αυτό που εννοώ είναι πως δεν είναι “ρηχό” το songwriting τους, όπως πολλοί αφήνουν να εννοηθεί. Για κάθε learn to fly (που είναι ένα γαμάτο ανέμελο απλό τραγούδι) υπάρχει και ένα Rope ή ένα Miss The Misery ή ένα Outside ή ένα I am the river…ή…ή…ή…ή…
Σίγουρα μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον η μουσική τους, αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου και το κατανοώ. Τους αφορισμούς δεν μπορώ
Έπρεπε να το πάρεις το εισιτήριο…
Στα μεγάλα συν της υπόθεσης πάντως να ανοίξει ο χώρος και για άλλους καλλιτέχνες, για σκεφτείτε αυτό που έκαναν πχ οι Lost στην Βουλγαρία με την συμφωνική να το έκαναν στο Ηρώδειο…[quote=“chinaski, post:54, topic:60445”]
Έπρεπε να το πάρεις το εισιτήριο…
[/quote]
ίσως έπρεπε για την φάση και την ατμόσφαιρα
Άκουσα μια φήμη που αν ισχύσει θα γαμήσει 
@chinaski σπουδαία τα λες, ειδικά στα 4, 5, 7 και 11.
Για πες…
Μυστικό ακόμα .
EDIT: μαλακίες μωρέ, κουβέντα να γίνεται, απλώς χτες άνοιξε δρόμος μήπως δούμε και τίποτ’ άλλο στο Ηρώδειο.
Aμα δεν είναι ΜΕΤΑΛ δεν μας νοιάζει
Θα πω κι εγώ πως ήταν η συναυλία της χρονιάς, χωρίς υπερβολή. Χωρίς να είμαι κιόλας μεγάλη fan των Foo Fighters.
Το μόνο μου ξενέρωμα ήταν πως έχασα τα πρώτα τρία τραγούδια, γιατί ο σεκιουριτάς άκουσε “όχι Backpacks” και κατ’ αυτόν, “Backpack” είναι οτιδήποτε έχει δυο λουριά, ακόμη κι αν έχει μικροσκοπικό μέγεθος.
Επίσης δεν κατάλαβα το σκηνικό με όσους στέκονταν στο μικρό pit μπροστά στη σκηνή. Προσκλήσεις;