κανεις αλλος? Γιατι το ψαχνω και δε το βρισκω.
ελα το βρηκα. blessed curse
Και μονο που η φωναρα λεγεται Arioch,ειναι αρκετο.
anti flesh nimbus και τα μυαλα στα καγκελα:metal:
Συμφωνώ :!:
Κάθε Χριστούγεννα σκάει μία νοσταλγική διάθεση για Marduk & Funeral Mist. Γραμμένο τον Δεκέμβριο του 2006 στο Βερολίνο!
Οι Marduk πάντως βγάζουν το 12ο τους δίσκο φέτος την άνοιξη… 
Το πρώτο κομμάτι που άκουσα από Funeral Mist μόλις τώρα! Τι υπέρτατο riff φίλε όντως κι μη ξεχνάμε το υπέρτατο break με τα drums πιο πριν!
Τον Mortuus τον θεωρώ πολύ γαμάτη φωνάρα στο Black metal (από Marduk τον έμαθα), μοναδική \m/
Ξεκινήστε να μαζεύετε λεφτά από τώρα…
Box including compiling all albums so far, ?Devilry?, ?Salvation? and ?Maranatha?.
5 vinyls in 3 gatefold sleeves, 28 pages booklet, A1 poster & woven patch.
ΤΡΙΣΑΓΚΙΟΝ, λέει :lol2: :lol2: :lol2:
Ασε τα τρισάγια και τους μαρντούγκανους ρε ΠΑΠΑΡΑ Αριοχ να βγάλεις κάναν δίσκο της προκοπής :!:
Για πείτε, λοιπόν, καμιά πιο συγκροτημένη άποψη για το “Hekatomb”. Εγώ το βρήκα απογοητευτικό σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, και αν αναλογιστεί κανείς πόσα χρόνια μεσολάβησαν από το “Maranatha” και τι προσδοκίες είχαμε, πολύ-πολύ απογοητευτικό. Κι εξηγούμαι:
Την απλοποίησε πολύ τη φάση ο Arioch, ρε παιδιά. Σε κάποια κομμάτια πραγματικά απορούσα με το τι riff άκουγα εκείνη τη στιγμή, για παράδειγμα το mid-tempo μέρος του “In nomine domini”, το “Naught but death” (που σώζεται μόνο και μόνο λόγω του ΤΡΟΜΕΡΟΥ, ομολογουμένως, κλεισίματος του) κ.ά. Δηλαδή εκεί που σε κάτι “Salvation” σου έσκαγαν κύματα από riffs σε κάθε κομμάτι και δεν ήξερες που να φυλαχθείς, εδώ με το σταγονόμετρο γίνεται η φάση. Μόνο το “Hosanna”, θα έλεγα, μου θύμισε κάτι σε αυτό το στυλ. Από εκεί κι έπειτα βρίσκεις ενδιαφέροντα σημεία διασκορπισμένα (π.χ. το Burzum-ικό μέρος στο “Cockatrice”, κάποια riff στο “Shedding skin” και αλλού), αλλά τίποτα πραγματικά τρομερό. Μέτρια riff-ολογία, λοιπόν.
Τα φωνητικά, επίσης, που τα θεωρώ ένα από τα δυνατότερα σημεία των Funeral Mist, κάνουν τη χειρότερη ερμηνεία τους μέχρι τώρα. Αρκετά επίπεδα, χωρίς τις παρανοϊκές διακυμάνσεις και την εναλλαγή χροιών που μας έχει συνηθίσει ο Arioch.Και πάλι, δεν ισχύει παντού αυτό, αλλά περίμενα εάν όχι κάποια εξέλιξη, μία τουλάχιστον αντίστοιχη ερμηνεία σε σχέση με το παρελθόν.
Τέλος, το άλλο δυνατό σημείο των Funeral Mist, τα samples, επίσης δεν πολυ-εντυπωσιάζουν. Δηλαδή ΟΚ, ακούω το “Metamorphosis” και νιώθω ότι έχω ακούσει το ίδιο κομμάτι 635219 φορές, αν όχι από τους ίδιους από κάποιους αντίστοιχους του ρεύματος. Ανεμπνευσιά.
Για να μην είμαι άδικος, δε θεωρώ το album κακό ΓΕΝΙΚΑ. Τη βάση την περνάει, το ακούω ευχάριστα, δε με ενοχλεί και σε σημεία το ευχαριστιέμαι κιόλας. Το θεωρώ απογοητευτικό σε σχέση με το παρελθόν τους και το τι προσδοκίες υπήρχαν μετά από τόσα χρόνια.
Υ.Γ. Όσον αφορά ολόκληρη την κουβέντα που έγινε σε άλλο topic σχετικά με τις “ιδέες” του Arioch, των Funeral Mist, των Marduk ή οποιωνδήποτε άλλων φανερών ή κρυφο-φασιστών: παλιότερα με κάλυπτε η άποψη ότι εφόσον ο δημιουργός δε μεταδίδει τις σκατένιες ιδέες του στο έργο του, δε με ενδιαφέρει τι ψηφίζει στην κάλπη ή τι σκέφτεται από το καναπέ του σπιτιού του. Δηλαδή, για να το κάνω πιο λιανιά, διαχώριζα το NSBM από μπάντες τύπου Burzum ή Naer Mataron που, ενώ όλοι ξέραμε τι παίζει (τώρα μιλάω για πολύ πριν κάνει το outing ο Καιάδας), τους ακούγαμε εφόσον δεν τραγουδούσαν “ο Χίτλερ είναι και γαμώ/δείρτε μετανάστες”. Και ναι, οι Funeral Mist δεν είναι NSBM σε καμία περίπτωση. Από την άλλη, όταν ο τυπάς στην άλλη μπάντα τραγουδάει ό,τι τραγουδάει, όταν (ακόμα χειρότερα) μαθαίνεται ότι στηρίζει οικονομικά νεοναζιστικές οργανώσεις (άρα έχουμε ξεφύγει από το “προσωπικές απόψεις”. Η φάση είναι δημόσια), όταν ξέραμε τι σκατάνθρωπος ήταν από το πώς συμπεριφέρεται στους ίδιους τους οπαδούς του (σκηνικό με live των Marduk), εγώ γενικά είμαι αρνητικός ως προς τη φάση του και σίγουρα μία ξενέρα την έχω φάει για όοολα αυτά. Τουλάχιστον γελάω με το γεγονός ότι το καλύτερο κομμάτι του βασίζεται σε τσιγγάνικη/βαλκανική μελωδία. Αυτό κι αν είναι ειρωνία, άρειος-άρειος, αλλά στη δημιουργία κάνουμε και κανά σκόντο.
Τόσο πολύ σε ξενέρωσε ο δίσκος?Για μένα το Hekatomb θα είνα σίγουρα στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιας!
Μπορεί τα φωνητικά να είναι λίγο διαφορετικά αλλά και πάλι ο Arioch έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Μέσα σε 43 λεπτά(αχ πόσο πολύ μου αρέσουν αυτές οι διάρκειες) προσωπικά πήρα την funeral mist δόση μου.
Δεν θα το συγκρίνω με το παρελθόν του συγκροτήματος(θεωρώ αριστούργημα το Maranatha) αλλά με τις φετινές κυκλοφορίες(και έχω ακούσει πολύ σαβούρα και φέτος)και για μένα καταφέρνει και ξεχωρίζει.
Τα Naught But Death-Shedding Skin-Cockatrice-Metamorphosis- Hosanna- Pallor mortis με στείλανε στο διάολο.
1 Like
Ναι σε όλα
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ξεπερνά αρκετές φετινές κυκλοφορίες. Κυρίως γιατί έχει συγκεκριμένες ΣΤΙΓΜΕΣ που θυμίζουν περασμένα μεγαλεία. Αλλά δεν μπορώ να μην μπω σε μία διαδικασία σύγκρισης με το παρελθόν. Όχι τόσο λόγω ψυχαναγκασμού, αλλά γιατί ένας δίσκος κάθε φορά κρίνεται και από το πόσο προχωρά ένα συγκεκριμένο σκεπτικό, αν ανταποκρίνεται σε προσδοκίες που έχουν γεννήσει προηγούμενες δουλειές (έτσι γεννιούνται οι μεγάλες μπάντες άλλωστε), κατά πόσο διαφοροποιεί ένα συγκεκριμένο στυλ κλπ. Ως προς όλα αυτά, λοιπόν, εμένα το “Hetakomb” δε με κέρδισε, το βρήκα πολύ φτωχό. Δηλαδή, στο “Naught but death” (αν εξαιρέσεις το τέλος) εγώ απορώ με το τι ακριβώς κάνει, μου φαίνεται τόσο ηλίθια αυτή η επιτηδευμένη απλότητα και τα ανούσια breaks. Παρομοίως, στο “Cockatrice” ωραία η ατμόσφαιρα στη μέση, ακόμα πιο ωραία το πώς ξαναγυρνά στην επίθεση, αλλά δεν έχει κανένα ιδιαίτερο riff της προκοπής όπως έχει το “Hosanna” για παράδειγμα. Παρόμοια χασμουρητά και στο “Pallor mortis” για 'μένα.
Δεν έχει κάποιο ιδιαιτερο riff το “Cockatrice”?Το συγκεκριμένο κομμάτι με έλιωσε!!Γενικά είμαι λίγο περιέργος και δεν συγκρινω ποτέ το παρελθον κάποιας μπάντας,απλά βάζω το άλμπουμ,το ακούω και εαν ικανοποιήσει τα αυτια μου για μένα είναι αρκετό.Το ίδιο ισχύει και για το Hetakomb,δεν μπορώ-δεν θελω να το συγκρίνω με το αριστουργηματικό Maranatha!
Προσωπικά μου είναι δύσκολο να χασμουρηθώ ακούγοντας το Hetakomb,εδώ σε κάθε κομμάτι υπάρχει εστω και μια μελωδία που όχι μόνο με ξυπνάει αλλά με κολλάει λίγο και στον τοίχο!