Το Land of the Free είναι απλά ο καλύτερος power metal δίσκος της δεκαετίας του '90. Το έχω ξαναπεί, το ξαναλέω. Άντε κάποιος δίσκος των Guardian να μπορεί μόνο να τον κοντράρει.
Απο κει και πέρα ψιλοέπαψα να ασχολούμαι, περιστασιακά μόνο. Το Somewhere out in Space είναι πολύ καλό άλμπουμ γενικά, και πρόσφατα που άκουσα το Land Of The Free II το βρήκα πολύ αξιόλογο. Δε το περίμενα βασικά, αλλά είχε πολύ καλές στιγμές.
Ο Hansen είναι μεγάλη μορφή, και όσο και αν έχουμε μετακινηθεί με τα χρόνια σε άλλα μονοπάτια, τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε.
edit - ω ρε γμτ, όταν ξεκίνησα να γράφω το θρεντ δεν είχε απαντήσει ο Σπύρος απο πάνω!
Ετσι ειναι φιλαρακι! Οι angra, hammerfall, blind guardian, iron savior, heavenly δεν θα ηταν τιποτα σημερα αν ΔΕΝ τους ειχε προτινει στις δισκογραφικες ο ιδιος, και φυσικα να έπαιζε μαζι τους.
Οπως και το γαμηστερο σολο του στο Rising Sun των Heaven’s Gate!!
Kαι δεν ειναι τυχαιο που εχει συνεργαστει με τοσα πολλα γκρουπ…
ναι συμφωνω!ειδικα στους guardian ειχε πολλες συμμετοχες!!!
Αλλα να ρωτησω κατι γιατι δεν ειμαι και πολυ γνωστης της ολη power-epic σκηνης…δεν μπορω να καταλαβω γιατι εχει πεσει σε τοση απαξιωση το power και ειδικα οι gamma ray…(ατη την εντυπωση εχω)…το θεμα των και καλα αντιγραφων υπηρχε και απο πιο παλλια. και το last before the storm να ακουσετε ενα ριφ του, ειναι ιδιο maiden.δεν ειναι δηλαδη συγχρωνο φαινομενο…
Δεν ειναι καν φαινομενο μονο της power(το τι κλεψιμο εχει παιχτει στη χεβυ πχ δε περιγραφεται)απλα ειναι πιο ευκολο να τα χωσει καποιος σ’αυτο το genre,που ουτως η αλλως δεν τυγχανει και του μεγαλυτερου σεβασμου(εννοω εκτος απο τους οπαδους του).Τωρα για τον Kai,οκ οταν εισαι η κορυφαια και σημαντικοτερη προσωπικοτητα στο ειδος σου δημιουργεις και τις μεγαλυτερες προσδοκιες για δημιουργικοτητα…Σε καποια τραγουδια απλα εχει παρει στοιχεια απο τις επιρροες του(κυριως Priest,Maiden,Sabbath)και τα προσαρμοζει στο στυλ των Rays.Αλλα υπαρχουν και καποια εξωφθαλμα πραγματα(βλεπεriff Leather Rebel-Hell is thy Home,Exciter-Insurrection)που ξεσηκωνουν(οχι αδικα)αντιδρασεις…Βαλε και την παρουσια περισσοτερων fillers στα τελευταια αλμπουμ των Gamma Ray ε και ερχεται η απαξιωση…
Αφήστε ρε παιδιά, τι μου θυμήσατε του γέρου. Ιστορίες γύρω από το τζάκι. 6 Οκτωβρίου του 1990 στο Άλσος, μία από τις καλύτερες συναυλίες ever on planet earth. Τόση δύναμη και τόση ενέργεια. Θεός ο μέγας Kai, απίστευτος ο Ralf. Γύρω στα 1000 άτομα, αν θυμάμαι καλά, κοντά δύο ώρες στον αέρα. Εϊναι φοβερή η ανάμνηση ρε… Ανατριχίλα. Ως εκ τούτου, το Heading… είναι Ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Το Silence είναι απλά μοναδικό. Με αυτό που λέω δεν υποτιμώ τους άλλους δίσκους. Το Land of the free είναι έπος. Απλά μου ήρθε μία πολύ ωραία ιστορία από τα παλιά. Αν κάποιος ήταν εκεί και διαβάσει αυτό το thread ας ποστάρει κάτι σχετικό…
Τι να θυμηθώ ρε γαμώτο… Το Ralf να ζεσταίνει τη φωνή του στα παρασκήνια (στεκόμαστε μπροστά στη μπάρα, λίγο πιο δεξιά από το κέντρο) βγάζοντας κάτι απίθανες κορώνες; Το παντελόνι μου, που μετά τη συναυλία ήταν για πέταμα; Τη μπάρα στο Ride the sky, που υποχώρησε και μας πήγε καμιά δεκαριά μέτρα πιο πέρα; Τη φάτσα του Kai σε όλο το show, αφού δεν πολυπίστευε τι έβλεπε; ο χαμόγελο του Ralf μόλις σταμάτησε να τραγουδάει το Future world δύο δευτερόλεπτα από τη στιγμή που το ξεκίνησε; Το I want out; Το Heading for tomorrow; Τη διασκευή του Look at yourself; Το ότι δεκεοκτώ χρόνια μετά, όλη η παρέα θυμόμαστε ακόμη τη συναυλία αυτή τόσο έντονα;
Eιναι ισως το μοναδικο τραγουδι που μου προκαλει τοσο εντονα ενα συναισθημα…:vibrate::vibrate::vibrate:
Τρελενεσαι ρε παιδι μου.
Αμα το ακουσεις και live στη συναυλια, αλλου πατας και αλλου βρισκεσαι.
Ειδικά στο σημείο που λέει “Send me a sign, wanna leave it all behind…” σου ερχεται να βάλεις τα κλάματα, να υψώσεις τη γροθιά σου στον αέρα, να αρχίζεις να κλωτσάς απο δω κι απο κει, να ουρλιάξεις, να πάρεις το αμάξι και να καρφωθείς σε μια μάντρα και άλλες γραφικές εκφράσεις!
Όταν το άκουσα δε λάιβ, στη κοινή περιοδεία Ray’s - Helloween, έχασα τη γη κάτω απο τα ποδια μου! Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας.
