Μλκς, ειμαι στο γραφειο και παιζω δικαση στο ξυλινο πατωμα. Θα με απολυσουν σιγουρα.
5 Likes
Μια και τα παιδιά επιστρέφουν στη σκηνή για να παίξουν τραγουδάκια και μια και μ’ έχει πιάσει ο power αέρας, είπα να τους παραδώσω μεγάλο χώρο στις ακροάσεις μου, ξεκινώντας ανάποδα. Και φυσικά, δεν γίνεται να μην αναφερθώ κι εδώ μέσα σε κάποια άσματα. Ξεκινώντας από το παρακάτω:
Εδώ και χρόνια μας έχει μυήσει ο Kai στην αγάπη του για τους Priest (που βγάλανε δισκάρα οι άτιμοι!) και δε σταματάει να το συνεχίζει το βιολί του. Κάτι που πέρασε και στο φιλαράκι του τον Piet και τους Iron Savior (ευτυχώς έφυγε και ο Piet θυμήθηκε την παλιά καλή σχολή). Ενώ, λοιπόν, ο τελευταίος δίσκος των Rays δεν είναι κάτι το φοβερό, έχει -μαζί με το ομότιτλο, που θυμίζει την εποχή του “Land of the Free”- το άνωθεν. Δημιούργημα βγαλμένο μέσα από τη νοσταλγία των πρώτων ημερών, που ωστόσο χωλαίνει στα φωνητικά. Δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, και στα ντουζένια του να ήταν ο Kai, το τραγουδάει φωνάζει τον Ralf από χίλια μύρια κύματα μακριά. Είναι η όαση μέσα στη χάση της δισκογραφίας τους, όπως έπιασε τη δύση της σιγά σιγά.