Μα είναι παρόμοιες. Λογικό είναι να επηρεάστηκε ο Κόλινς… άλλωστε αυτός ξεκίνησε ως ντράμερ και από ανάγκη αντικατέστησε τον Γκάμπριελ.
Έκαναν δοκιμαστικά σε 400 τραγουδιστές και δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε κανέναν, οπότε και αποφάσισαν να τραγουδήσει ο Κόλινς.
Πάντως και η μετά Gabriel-Hackett εποχή έχει σπουδαία αλμπουμ. Ιδιαίτερα το wind and wuthering, χωρίς να υποτιμάμε και το Duke ή το …and then there where three.
Τα invisible touch και we can’t dance είναι πιο ποπ, με 2-3 αξιόλογες στιγμές αλλά σε γενικές γραμμές δεν με ικανοποιούν.
όχι μόνο! και το δεύτερο είναι ισάξιο και πιό ποικιλόμορφο με συμμετοχές από Phil Ehart, Steve Walsh αλλά και του μέγιστου Richie Havens. Τσεκάρετε την υπερκομματάρα Icarus Ascending που τραγουδάει ο τελευταίος…
Η φυγή του Hackett από τους Genesis, είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο ακόμα και από τη φυγή του Peter. Ο άνθρωπος με μισό σόλο και μια ουσιώδη κιθαριστική δομή φερ’ειπείν, κατάφερε να επηρεάσει ο,τιδήποτε βγήκε μετά κοντά στο progressive rock.
Ουσιαστικά οι Genesis της μετα Hackett περιόδου, δηλαδή από το “And Then There Were Three”, είναι μια ακόμα μπάντα. Εμπορικούρα, μερικές κομματάρες εδώ κι εκεί, αλλά δεν πλησιάζει επ’ουδενί, για κανένα λόγο, με κανένα επιχείρημα και με τίποτα το μεγαλείο της κλασικής περιόδου. Ούτε καν. Και ας απογειώθηκαν εμπορικά.
Τι να λέμε τώρα. Από το Nursery Cryme και μετά, μια σχολή μόνοι τους. Αριστουργήματα μόνο και ένα σερί δίσκων απίστευτο. Τι να διαλέξεις μεταξύ Nursery Cryme, Foxtrot, Selling England, The Lamb Lies Down, A Trick Of The Tail. Απλά δεν γίνεται.
Ερμηνείες και συνθετική τελειότητα σε πλήρη αρμονία. Ανεπανάληπτη μπάντα, η οποία εξελίχθηκε σε κάτι άλλο βέβαια, αλλά οι σωστοί Genesis θα είναι πάντα με Gabriel και Hackett. Καλό το Duke κτλ, αλλά οκ.
Κάποτε (πάνε 7-8 χρόνια) άκουγα με ευχαρίστηση το Tresspass. Πρόσφατα έκανα μία ανασκαφή του cd και το ξαναέβαλα, μία - δύο φορές. Ούτε καν μπορώ να το ακούσω πάλι. Δεν ξέρω τί σκατά μου είχε συμβεί παλιά.
χαχα! κάπως έτσι είναι ακριβώς. Το συγκεκριμένο κομμάτι, η ερμηνεία, η εκτέλεση, ο μέγας χάκετ, τα θεϊκά πλήκτρα του μπανκς, ΟΛΑ συνηγορούν στο παραπάνω.
Δεν κάνεις λάθος:p
Αχ τι μου θυμήσατε Σάββατο βράδυ… Τους είδα ζωντανά στις 30 Ιουνίου 2007 στο Παρίσι, στην τελευταία πιθανότατα περιοδεία τους. Μετά και το σοβαρό τραυματισμό του Collins μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά στη σκηνή.
Οι Genesis υπήρξαν ευλογημένοι διότι δεν κλονίστηκαν από τις πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους - αντίθετα με ότι συμβαίνει στα περισσότερα συγκροτήματα. Όταν έφυγε ο πολύ καλός κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος τους Anthony Phllips - με προσωπική δισκογραφία αργότερα - τον αντικατέστησαν με τον περίφημο Steve Hackett. Ο Phil ήταν ο 4ος παρακαλώ drummer που άλλαξαν μέχρι να βρουν τον κατάλληλο. Κι όταν έφυγε ο γίγας Gabriel τον αντικατέστησαν εκ των έσω με τον … drummer τους.
Σας συστήνω οπωσδήποτε να τσεκάρετε τα 2 box set με τίτλο Genesis Archive #1 (1998 και Genesis Archive #2 (2000). Το πρώτο καλύπτει την περίοδο 1967 - 1975 και το δεύτερο την περίοδο 1976 - 1992. Ειδικά το δεύτερο περιέχει κομμάτια από τις περιόδους των ηχογραφήσεων για Trick of the Tail, Wind & Wuthering, And then there were three, Duke και Abacab που σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερα από τα κομμάτια που μπήκαν στο δίσκο!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας άλμπουμ από αυτούς τους προγκ θρύλους.Εγώ θα επιλέξω το Selling England By The Pound,καθώς το θεωρώ τον κορυφαίο προγκ δίσκο μετά το In The Court Of The Crimson King.
Εχμ. Προφανώς και δε γίνεται να διαλέξεις μόνο ένα. Είναι σαν Floyd, Yes, Rush, King Crimson ή κάτι τέτοιο πάνω κάτω. Δηλαδή το Nursery Cryme περιλαμβάνει το Musical Box ρε. Αλλά το Foxtrot έχει το Supper’s Ready. Και το Selling England By The Pound το [insert έπος] και πάει λέγοντας. Τι να λέμε τώρα δηλαδή. Μάλλον Foxtrot για αρχή όμως. Το τέλειο μεταβατικό άλμπουμ τους και συνθετικά και στα θεατρικά του Peter.
Και από τη μετα Gabriel εποχή, μακράν Trick Of The Tail, με Wind And Wuthering από κοντά.
