Η μπάντα των Gerry McAvoy και Ted McKenna ξανάρχονται στην Ελλάδα μετά τις 2 συναυλίες του Απριλίου να αποδώσουν για άλλη μια φορά φόρο τιμής σε έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες, τον Rory Gallagher. πάλι καλεσμένοι του Rory Gallagher Greece για το Shadow Play Vol.4 με guest εμφάνιση των Σπυριδούλα.
περισσότερες πληροφορίες περιμένουμε από το Rory Gallagher Greece
αυτή τη φορά θα κάνω τα πάντα για να πάω 
…ψήνομαι…καλη φάση
και Θεσσαλονίκη στις 13 Δεκεμβρίου.
δεν ξέρουμε ακόμα που
Ε ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΙΣΤ!!!
η αφίσα για τη συναυλία στο Κύτταρο. 15? εισιτήριο, μια χαρά είναι!
αν μπορεί κάποιος mod να βάλει στον τίτλο του thread και ότι παίζουν στο Block 33 στις 13/12
Barry το Σεπτέμβρη και Band of Friends το Δεκέμβρη και όλα αυτά μέσα σε σε λιγότερο από ένα χρόνο από τις τελευταίες εμφανίσεις όλων αυτών.Θα σιχαθούμε τον Rory στο τέλος. :lol:
αυτό που λες απλά δε γίνεται! εδώ δεν χορταίνουμε!
Αφού το ξέρεις ότι τρολλάρω,σαν τον Rory δεν έχει. 
αχόρταγοι για Rory λεμεεεεεε !!!
ξεκίνησε η προπώληση για τη συναυλία στη Θεσσαλονίκη στο Block33
http://rorybof-eorg.eventbrite.com/
10 ευρώ ιντερνετικά για αρχή και 12 μετά. 15 στο ταμείο
Εκεί θα 'μαστε. Δεν το συζητώ.
Φτάνω στο [B]Κύτταρο [/B]έτοιμη να δω ζωντανά δυο ανθρώπους που στελέχωσαν -ο ένας για σχεδόν όλη την καριέρα και ο άλλος για ένα μεγάλο κομμάτι αυτής- το μεγαθήριο, [B]Rory Gallagher[/B].
Τι πιο κοντά από δυο ανθρώπους που τον έζησαν “εντός” και “εκτός” σκηνής, από δυο ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί του μουσικές εμπειρίες, ανυπέρβλητα άλμπουμ, ασταμάτητα χειροκροτήματα.
Και σήμερα, ξανά στη σκηνή, αυτοί οι δύο, παρέα με τον [B]Marcel Scherpenzeel[/B], να μας παρέχουν απλόχερα λίγη από τη μαγεία εκείνων των χρόνων.
Ο λόγος φυσικά για τους [B]Gerry McAvoy[/B] και [B]Ted McKenna[/B].
Τη βραδιά άνοιξαν στις 22.15 οι “[B]Σπυριδούλα[/B]” και μας έβαλαν λίγο στο κλίμα των νεκρών [I]front men[/I]. Μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν “[B]Ο Μπάμπης Ο Φλου[/B]”, “[B]Το '69[/B]”, “[B]Νάυλον Ντέφια Και Ψόφια Κέφια[/B]”, “[B]Φίμωμα[/B]”, “[B]Μου 'Πες Θα Φύγω[/B]” με τα προφανή να τραγουδιούνται από το κοινό.
Θερμό χειροκρότημα από τους θαμώνες του [B]Κυττάρου [/B]πλαισίωσε τους “[B]Σπυριδούλα[/B]” (μετά από ένα 45λεπτο πρόγραμμα) και με τον ίδιο τρόπο υποδεχτήκαμε την [B]Band Of Friends[/B], γύρω στις 23.30…
Ο [B]Gerry [/B]μας καλωσόρισε λέγοντάς μας ότι η συναυλία θα τελειώσει στις 5 το πρωί και ότι, από τις 3 τα ξημερώματα και μετά, η μπύρα θα έρεε τζάμπα.
Βέβαια, τίποτα από τα δύο δεν έγινε, αλλά αυτό δε σήμαινε κάτι! 
Το κλίμα στο [B]Κύτταρο [/B]ήταν σχετικά θερμό με τον κόσμο να χειροκροτεί και να επευφημεί σε κάθε “προσταγή” του [B]Gerry[/B], ο οποίος, αρκετά συχνά, “τραβούσε” τον [B]Marcel [/B]ακριβώς πάνω από το κοινό.
Ξεκίνησαν δυναμικά με το “[B]The Last Of The Independents[/B]” και χοροπηδούσα στο άκουσμα αυτού, καθώς είναι ένα από την πληθώρα αγαπημένων μου κομματιών.
Ο [B]Gerry [/B]δεν έχασε τίποτα από το στυλ του. Μια ζωή τρελάρας Ιρλανδός με όλο το [I]live [/I]να στηρίζεται επάνω του, καθώς στην ουσία, αυτός είναι ο [I]frontman [/I]του συγκεκριμένου [I]project[/I].
Δεύτερο, κατά σειρά, κομμάτι ήταν το “[B]Continental Op[/B]”. Αξιοπρεπέστατη εκτέλεση και σίγουρα με χαροποίησε πολύ το ότι το άκουσα [I]live[/I]!
Η διάθεση ανέβηκε τρελά όταν παίχτηκε το “[B]Do You Read Me[/B]” και στο [I]quiz [/I][I]“Ο δίσκος είναι το [B]Calling Card[/B]-Ποιο είναι το κομμάτι;”[/I] όλοι αναφώνησαν το “[B]Moonchild[/B]” και προφανώς, η απαίτηση του κοινού πραγματοποιήθηκε…
Η ντροπιαστική στιγμή του [I]live [/I]ήταν όταν παίχτηκε το “[B]Follow Me[/B]”, όπου στη φάση [I]sing along[/I], δεν τραγουδούσε κανείς… 
Μοναχά κάτι δειλές φωνές ([I]Wont you follow me where Im bound/Times for borrowing now./Wont you follow me, time is tight,/Before things swallow me down. [/I]), οι οποίες όμως δε στάθηκαν αρκετές για να ξεμπλοκάρουν το υπόλοιπο κοινό.
Λίγο πριν το “[B]Follow Me[/B]”, ο [B]Gerry [/B]μας διηγήθηκε μια ιστορία από την επική συναυλία το '81, όπου οι μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι, έριξαν δακρυγόνα και ο σαξοφωνίστας του [B]Rory[/B], που “λούστηκε” το δακρυγόνο στο πόδι του, τους μετέφερε όλο το χημικό στα παρασκήνια και κάπου εκεί, ξεκίνησαν τα κλάματα…
Η ώρα περνούσε, τα κομμάτια “έδιναν και έπαιρναν”, το “[B]Bad Penny[/B]” καταφθάνει και γίνεται ο τρελός χαμός, και κάπου εκεί, ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΡΩΩ ΤΗΝ ΑΦΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΠΑ.
“[I]Δεν πειράζει…[/I]”, λέω από μέσα μου, “[I]…καλή καρδιά.[/I]”
Και όντως, αυτό έκανα, αφού δε μπορούσε τίποτα να μου χαλάσει αυτή τη μέρα.
Σιγά-σιγά πλησίαζε το τέλος, και το νέο [I]sing along[/I] έρχεται, αυτή τη φορά για να προμηνύσει το “[B]Shadowplay[/B]”.
Πανικός και τρελός χαμός, αλλά, δεν είχε παιχτεί ένα βασικό κομμάτι και η μπάντα είχε κατέβει από τη σκηνή…
Ο κόσμος τραγουδούσε το κλασικό “[I]ωω ωω ω ωωωω[/I]” του “[B]Shadowplay[/B]” και κάποιοι πετούσαν το αναμενόμενο “[I]well, did you eeeever[/I]”.
Ακολούθησε όμως άλλο κομμάτι…
“[B]A Million Miles Away[/B]” λέγεται, και, όπως και να το κάνουμε, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ήθελε να το ακούσει.
Βγαίνει λοιπόν, η μπάντα με [I]encore [/I]το προαναφερθέν και κάπου εκεί, έκλεισα λίγο τα μάτια μου, έσκυψα το κεφάλι μου και σκέφτηκα πως ο [B]Rory [/B]είναι κάπου εκεί και μας ακούει…
Δε μπορούσα να φύγω βέβαια χωρίς το κλασικό [I]encore [/I]του [B]Rory[/B], γι’αυτό και δειλά-δειλά ξεκίνησα να τραγουδάω “[I]well, did you eeeeeeeeeeeeeeeveeer[/I]”.
Ο [B]Marcel [/B]κουρδίζει κιθάρα, πάει στο μικρόφωνο και μου δίνει αυτή η φράση, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΑΣΗ.
Και κάπου εκεί ξεκίνησε η δεύτερη συναυλία!
Ο. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Και οι τρεις έδωσαν πόνο. Εσωτερικό πόνο.
Ο [B]Marcel [/B]έχασε κανά δυο κιλά σε σάλιο και ιδρώτα.
Ο [B]Ted [/B]“ted-ωσε” το [I]drumkit [/I]και αποθεώθηκε από το κοινό την ώρα του [I]solo [/I]του, κάτι το οποίο έγινε και με τον [B]Gerry[/B], ο οποίος, δεν εξηγείται αλλιώς, πήρε το πουκάμισο και το πέταξε σε μια λεκάνη με νερό και μετά το ξαναφόρεσε.
(το παιξε και λίγο [B]Triple H[/B] με το νερό στο στόμα )
Μάλλον, από το προαναφερθέν [B]Triple H[/B]-ίστικο κόλπο, κάποιοι μπερδεύτηκαν και πέρασαν το [I]tribute [/I]για “μετσαλ” συναυλία και άρχισαν να μανουριάζονται και να κοπανιούνται.
Νεολαία! 
Και ετελείωσε η συναυλία και ξέχασα να κάνω και την αποκαθήλωση μιας αφίσας. 
Και δεν είχε εισιτηριάκι, αλλά μόνο απόδειξη.
Αλλά, ήταν και γαμώ.
Βέβαια, δεν είναι πάντα όλα τέλεια.
Έχοντας δει 4 φορές τον [B]Barry Barnes[/B], έχω διαπιστώσει πως, τόσο παικτικά, όσο και συναισθηματικά/υφολογικά, έχει προσεγγίσει πολύ περισσότερο το [B]Rory[/B], απ’ότι το έκανε ο [B]Marcel[/B]. Προφανώς και δεν εννοώ πως ήθελα να δω μία κόπια του [B]Rory[/B], αλλά το γεγονός πως ο “στυλοβάτης” της μπάντας είναι ο [B]Gerry[/B], έχει μετατοπίσει το ρόλο του κιθαρίστα-τραγουδιστή σε δεύτερο επίπεδο.
Γενική εντύπωση βέβαια, [B][U]ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΗ[/U][/B].
[I]Tracklist[/I]
[I]Encore[/I]
14. A Million Miles Away
15. Bullfrog Blues