Ετσι ειναι κατα βαση βρε παπαρα 
Καλύτερη κατ εμε
4 Likes
Αν μιλάει κανείς με τον Tobias ή του πάρετε ποτέ συνέντευξη παιδιά απ’τη συντακτική ομάδα, πείτε του να κάνουν διασκεύη σε αυτό, ok thx bb xx
edit: Εγώ θα έλεγα το It’s a Sin, ίσως φταίει που μου αρέσει και πάρα πολύ το κομμάτι
3 Likes
Άκουσα στο άσχετο 2 κομμάτια που δεν θυμάμαι τίτλους αλλά μου άρεσαν αρκετά… χαρακτηριστικός δίσκος για νουμπά; Θα μου πεις ψάξε το τόπικ και μη χαλάς τον ειρμό μας αλλά είπα να τον χαλάσω 
Θα ξεκίναγα από Meliora και Prequelle… πάντως και αυτό θα μπορούσε να είναι μια χαρά εισαγωγή στη μπάντα. Γεμάτο πιασαρικες κομματάρες είναι
3 Likes
Meliora για μένα που είναι το μετέχμειο από τους πρώτους πιο occult rock/metal δίσκους στους επόμενους που έχουν μια πιο έντονη anthem rock στροφή
4 Likes
Να υποβάλλω εδώ τα σέβη μου για το booklet που συνοδεύει το βινύλιο. Τέτοια θέλουμε!
2 Likes
Άλλο ένα καλό άλμπουμ για τον Tobias και την παρέα του, οι Ghost συνεχίζουν ένα τιμιότατο σερί χωρίς ούτε καν μέτριο δίσκο.Αν βλέπω κάπως πιο μουδιασμένες αντιδράσεις ακόμα και από δηλωμένους fan της μπάντας, είναι γιατί μετά τις πρώτες ακροάσεις, το Impera μοιάζει ένα κλικ πιο κάτω από τα αριστουργηματικά κατ’ εμέ, Meliora και Prequelle.
Η διαφορά τους έγκειται στην έλλειψη κάποιας ξεκάθαρης κορυφής (Faith) και στην χαμηλότερη ποιότητα των Instrumental που υπάρχουν εδώ σε σχέση πχ με το Miasma, ενώ προσωπικά θα ήθελα και κάνα δύο κομμάτια με πιο aggressive κιθάρες.Θα μου πεις αν θες να ακούσεις επιθετικότητα θα βάλεις τους Ghost? Γενικά όχι αλλά σαν στοιχείο υπήρχε και αυτό άλλες φορές (Mummy Dust).
Pagkaging, Marketing κλπ είναι κλασσικά σε άριστο επίπεδο, είναι μάστορες σε αυτό, ενώ δε νομίζω να υπάρχει πιο συνεπής συγκρότημα σε θέματα ήχου - παραγωγής - ενορχηστρώσεων.Και όλα αυτά παραμένουν σε top standards χωρίς να χάνεται το ‘πιασάρικο’ του πράγματος.
Από κομμάτια ξεχωρίζω το Watcher in the Sky σαν πιο inyourface στιγμή,τα Darkness και Respite με την ύπουλη υποβόσκουσα ευαισθησία τους, ενώ δεν είμαι και πολύ οκ με τα yes yes του Griftwood.
Συνοπτικά θεωρώ ότι το άλμπουμ αυτό δε θα τους μεγαλώσει όπως έκαναν τα δύο προηγούμενα, αλλά σίγουρα θα τους κρατήσει στο ήδη πολύ υψηλό level τους.
5 Likes
Μιας και ειχα πει στις 2 ακροάσεις ότι δεν έχει και τόσο σπουδαίες κορυφές το καινούριο άλμπουμ σε σχέση με τα 2 προηγούμενα, έρχομαι να πω ότι το Respite… είναι ένα γαμημενο έπος από όπου και αν το πιάσεις. Ναι ξέρω θυμίζει διάφορα άλλα στα παπαρια μου . Μεγάλο κομμάτι, μεγάλο ρεφραίν, υπέροχες κιθάρες, το κόψιμο αλα Still of the night μια ανατριχίλα. Μπράβο ρε μαλακες, τεράστιο κομμάτι.
Πάνω απολα ψύχραιμος 
3 Likes
Αληθεια, που ισχυει και για το Watcher In The Sky.
Διαφωνω με το οτι δεν υπαρχουν κορυφες, για μενα αυτα τα 2 ειναι επη, και βαζω μεσα και το Little Sunshine.
2 Likes
5 Likes
Τ’ άκουσα κι εγώ το καινούριο. Συγκριτικά με τον προηγούμενο κατάλογό τους, το κατατάσσω μαζί με το “Opus eponymous” στον πάτο της λίστας -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα θεωρώ κακά albums, απλά τα υπόλοιπα 3 ήταν περισσότερο του γούστου μου. Ένα τσικ απογοήτευσης το ένιωσα, βέβαια, γιατί το προηγούμενο σερί τους ήταν πράγματι αξιοθαύμαστο.
Φυσικά δε μ’ ενοχλεί καθόλου η pop πλευρά τους -το ακριβώς αντίθετο, το θεωρώ ΤΟ χαρακτηριστικό του ήχου τους. Αν όλα τα κομμάτια ήταν στυλ “Spillways” π.χ. (που το θεωρώ τρόπον τινά τη συνέχεια του “Dance macabre”) δε θα είχα ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Γι’ αυτό και μάλλον τα τραγούδια που ξεχώρισα είναι τα “Watcher in the sky” (κυρίως για το τόσο catchy pre-chorus του), “Respite on the Spitalfields” (για το anthem-ικό refrain του που είναι επιπέδου Def Leppard ας πούμε) και “Darkness at the heart of my love” (λίγο λιγότερο αυτό, αλλά για τον ίδιο λόγο. By the way, συνειδητοποιήσατε ότι η εισαγωγή βασική μελωδία είναι σαν το “Regret” των Anathema, ε;).
Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι οι Ghost επιμένουν να εξελίσσουν το ύφος τους και να πειραματίζονται και με καινούρια πράγματα. Π.χ. το “Kaisarion” ήταν τρομερή έκπληξη υφολογικά: σωστά παρατήρησαν κάποιοι ότι η βάση του θα μπορούσε να παιχτεί με pop punk ύφος. Και πόσο φοβερό το break σε στυλ Rush (!) που μπαίνει στο 03:10; Το “Twenties” επίσης τολμηρό· βέβαια, αν ήθελα να γίνω κακός (που δε θέλω γιατί τον αγαπάω τον Πάπα) θα έλεγα αυτά να τ’ αφήνουν καλύτερα στους System of a Down να τα κάνουν. Γενικά σαν στυλ νομίζω ότι στο “Impera” οι Ghost ξαναγυρνάνε στις πιο «μεγάλες» συνθέσεις του “Meliora” (δηλαδή κάθε κομμάτι έχει πραγματικά πολλά πράγματα, σχεδόν όλα αποτελούνται από εισαγωγές, γέφυρες, solo, κι άλλες γέφυρες κλπ.) αλλά προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουνε την pop κατεύθυνση του “Prequelle” όσον αφορά τις φωνητικές μελωδίες. Πλούσιο album που ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις ανακαλύπτεις πράγματα, τρομερά φιλόδοξες ενορχηστρώσεις.
Παρ’ όλα αυτά, με την εξαίρεση κάποιων (λίγων) κομματιών, δε βρήκα αυτό που με κολλάει με τους Ghost, δηλαδή τις ευφάνταστες μελωδίες που σε κολλάνε στον τοίχο. Ίσως ήθελα και παραπάνω μινόρε ατμόσφαιρες (που τα προηγούμενα albums περιείχαν). Διάφορα κολλητικά σημεία εδώ κι εκεί δε μου αρκούνε πολλές φορές, παρ’ όλο που αναγνωρίζω ότι συχνά παίζουν τον ρόλο της «μικρής λεπτομέρειας» που κάνει τη διαφορά (π.χ. το κάτι-σαν-mellotron που ακούγεται μόνο μία φορά στο πρώτο refrain του “Darknes…”, το ωραίο μελωδικό break στη μέση του “Hunter’s moon” που σιχτιρίζεις που δεν τραβάει λίγο περισσότερο κλπ.). Αλλά ενώ πολλές φορές αναμένω μία έκρηξη, μία κορύφωση, αυτή δεν έρχεται. Η επίγευση που μου αφήνουν πολλά κομμάτια είναι αυτή των flat μελωδιών τελικά, των όχι τόσο ξεχωριστών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα (παρ’ όλο που απ’ ό,τι βλέπω στους περισσότερους αρέσει η σύνθεση) αποτελεί το “Call me little sunshine”. Εισαγωγή, couplet και refrain βασίζονται όλα σε ένα και μοναδικό riff πράγμα που με κάνει να βαριέμαι και να πατάω το skip σχεδόν αυτόματα. Επιπρόσθετα αυτά τα συνεχή roll-αρίσματα (μάλλον δε λέγονται έτσι, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) στο pre-chorus που δεν αφήνουν ποτέ το ρυθμό να πέσει (a-la Ulrich στην “Death magnetic” εποχή), μάλλον σε αφήνουν κάπως μετέωρο αντί να κοπανηθείς.
Τέλος πάντων, αυτά πάνω-κάτω είναι τα σημεία που προσωπικά δε μ’ άφησαν να ενθουσιαστώ με το νέο album των Ghost, χωρίς ν’ αρνούμαι ότι ακούγεται πολύ ευχάριστα.
7 Likes
Συμφωνώ μέχρι τελείας, αν και ίσως δεν είμαι τόσο έτοιμος να το καταδικάσω το άλμπουμ στον πάτο μαζί με το Opus (βέβαια δεν έδωσα μια ειλικρινή ευκαιρία στο άλμπουμ αυτό, με έπιασε από τα μούτρα το Infestissumam και δεν κοίταξα ποτέ πίσω). Το σερί Infestissumam, Meliora, & Prequelle είναι απίστευτο, ειδικά όταν το ζεις εκείνα τα χρόνια, και ξανά και ξανά και ξανά ένα συγκρότημα σε ανταμείβει έτσι
3 Likes
Χωρίς να είμαι οπαδός αλλά παρακολουθώντας από περιέργεια τη μπάντα, συμφωνώ πως είναι συνολικά άνισος δίσκος και δεν πρόκειται να τον ξανακούσω, σε αντίθεση με infestissumam/meliora/prequelle τα οποία έχω ακούσει αρκετές φορές, και συνθετικά τους θεωρώ καλοδουλεμένους δίσκους.
Όμως είναι σίγουρο πως θα ακούω συνέχεια το Kaisarion, το οποίο είναι τεράστια έκπληξη και κομματάρα, έχοντας παράλληλα απατηλά όνειρα πως ο Forge θα φτιάξει πανκ σχήμα κάποια στιγμή
2 Likes
Close enough
1 Like
χαχα, όταν αρχίσει μουσικές εξερευνήσεις σε SoCal μονοπάτια θα με κερδίσει
1 Like
το ακουσα μερικες φορες αυτες τις μερες και μπορω να πω οτι ακουγεται απιστευτα ευχαριστα.Δεν σε κουραζει καθολου…
1 Like
Ωραία ανταπόκριση
7 Likes
Υπήρχε έστω κι ένας άνρθωπος που δεν περίμενε το σχόλιο από κάτω? Ιάσωνα αν το βλέπεις, πλζ γράψε του “αν καταλαβαίνεις τι λένε στο black metal τότε σίγουρα δεν έχεις πρόβλημα να καταλάβεις και τι γράφω” ή κάποια παρόμοια εξυπνάδα
1 Like
λωλ
edit: sorry, laughing out loud εννοούσα
3 Likes