Για τα μπλε σε σπόιλερ γιατί είναι οφφ τόπικ
[SPOILER]Θα συμφωνούσα 100% έλα όμως που γελάω σαν μαστουρωμένη αρκούδα κάθε φορά που βλέπω τις χαζοταινίες του απ’ τα 80s…για να μην πω ότι 2-3 απ’ αυτές τις ξέρω σχεδόν απ’ έξω. 
Πάντως ισχύει ότι είναι εξαιρετικά πολυτάλαντος, με πολύ ωραίο ύφος και ιδιαίτερη χροιά και παράστημα (κοκαλιάρης, ξερακιανός κλπ). Δίνει το κάτι παραπάνω ακόμα και σε μέτρια έως κακά σενάρια όπως πχ σε διάφορες σατιρικές κωμωδίες της σειράς που έχει πρωταγωνιστήσει κατά καιρούς. Και σίγουρα θα έριχνε σαγόνια στα πατώματα, εάν έπαιζε κάποιο μεγάλο και πρωταγωνιστικό δραματικο ρόλο ίσως του ψυχοπαθούς κατά συρροήν εγκληματία, με κάποιο ψυχεδελικό breakdown στο τέλος (α λα τελευταία σκηνή του “Aguirre, der Zom Gottes” με το καταπληκτικό παραλήρημα του μέγιστου Klaus Kinski) ή στο ρόλο κάποιου μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς απατεώνα. Έχει ΑΚΡΙΒΩΣ το στιλ που στο δικό μου μυαλό χαρακτηρίζει τέτοιους ρόλους (αν και αυτό είναι φλου, δεν υπάρχουν στάνταρ πράγματα στην τέχνη), αλλά δε νομίζω να τον δούμε ποτέ σε κάτι αντίστοιχο ειδικά τώρα που μετά τα προβλήματα υγείας που είχε ίσως να μην ξαναπαίξει. Πάντως, είχε σίγουρα τη στόφα και φάνηκε και από τα 2 λεπτά που τον βλέπουμε στο “Διαμάντια…” αλλά και στο ρόλο του Σταυροφόρου στη “Λάμψη”.[/SPOILER]
Ον τόπικ τώρα, αυτή η σχολή ταινιών στην Ελλάδα, όντως έχει δώσει πολύ καλά αποτελέσματα που κοιτάζουν στα μάτια παραγωγές των μεγάλων ευρωπαϊκών σχολών αλλά και των αμερικάνικων πολλές φορές παραγωγών. Χαρακτηριστικότερο, για 'μένα παράδειγμα, το εξαιρετικό δείγμα του euro-western, “Οι σφαίρες δε γυρίζουν πίσω” το οποίο αν αντί του ανύπαρκτου του Καζάκου είχε κανένα Λάκη Κομνηνό στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν ξέρω πόσο καλύτερο θα μπορούσε να γίνει. Και για να το πάω ακόμη μακρύτερα αν λεγόταν κάπως σαν “Ι proiettili non tornare indietro” και είχε κάποιον Franco Nero αντί για τον (επαναλαμβάνω ανύπαρκτο) Καζάκο, κάποιον Gian Maria Volonte στο ρόλο του Καλογήρου (αν και η ερμηνεία του είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ) και κάποιον Sergio Corbucci στη θέση του Φώσκολου, τώρα ίσως να 'χαμε άλλο ένα διάσημο παγκοσμίως spaghetti western, με cult υπόσταση ανάλογη ενός “Django”.
Οσον αφορά τώρα στα υπόλοιπα, η μόνη παρόμοιου στιλ, και εξίσου ωραία ταινία είναι το “Χώμα βάφτηκε κόκκινο”. Αναρωτιέμαι αν στο θρεντ κολλάει και το “Αγάπη και Αίμα”…
Στα μη western-ίζοντα, έχω δει μόνο κάποια από αυτά που έχουν ποσταριστεί, και όλα με έχουν αφήσει με πολύ καλές εντυπώσεις απλά θέλω να τα ξαναδώ για να 'χω πιο ολοκληρωμένη άποψη. Μιλάω συγκεκριμένα για την “Κατάχρηση εξουσίας”, τον “Βάλτο”, και τα “Δάκρυα για την Ηλέκτρα” ενώ ίσως έχω πετύχει στην τηλεόραση πιο μικρός και το “Κατηγορώ τους ανθρώπους”. Αυτό που σίγουρα μου 'χει μείνει αντιπαραβάλλοντας τες πάντα με ανάλογες ταινίες του εξωτερικού που έχω δει (πχ κάποια SWs ή αστυνομικά) είναι το πόσο έπιασαν οι Έλληνες σκηνοθέτες το feeling των πρωτοπόρων και θρύλων Ευρωπαίων και Αμερικάνων συναδέλφων τους. Σκοτεινά πλάνα, έρημικές και ερειπωμένες τοποθεσίες, χαμηλές φωνές, αγωνία, μυστήριο, δράση, κοινώς όλα τα πανέμορφα κλισέ μιας αστυνομικής ταινίας.
Αυτά για αρχή έχει πολύ ψωμί το θέμα ταινίες δράσης σε όλα τους τα υποείδη.
