μου τους θυμισε χτες ενας φιλος και μου ξαναεσκασε ο ενθουσιασμος της πρωτης ακροασης. οι Αγγλοι λοιπον ειναι η περιπτωση που λεμε. σχετικα νωρις, απ’ το 97’, αρχιζαν να παιζουν με τους ηχους με το Towers Open Fire, κατι σε εξπεριμενταλ/αβαντγκαρντ περισσοτερο, με το εξπεριμενταλ κομματι να ξεσηκωνεται απο Battles αργοτερα, καποια τρελιαρικα σημεια τα οποια εφερναν FNM στο νου και ετοιμο. στη πορεια αλλαξαν τα πραματα οπως ηταν λογικο, Hirohito και Death Seed με εμφανη στιγμιοτυπα “ωριμανσης”, το μαθ-ροκ που ηταν στα γεννητουρια του των πρωτων δισκων ερχεται και στεκεται περιτρανα στον ηχο τους.
στιβαρος ηχος, παρα μα παρα πολυ καλοι παικτες, προσεχοντας και δινοντας βαση σε δομες και τροπους δομης φτιαξαν το The Ducks and Drakes of Guapo and Cerberus Shoal και μετα απο ενα χρονο το δικο μου προσωπικο αγαπημενο Five Suns και ας μην θελω να το παραδεχτω, πηγη εμπνευσης και ριζικης αλλαγης της πολυαγαπημενης μου μπαντας shora, το 2004. το Black Oni στη πορεια ριχνει τις επιθετικες γραμμες που ειχαν μεχρι τοτε κατα πολυ, και δινει βαση στο σκοταδι και στην σικαρισμενη λεξη παρανοια. νοιζιες, εξπεριμενταλιες, αρκετα σημεια διαλυματων στιγματιζουν τα μετεπειτα αλμπουμ τους τα οποια κοιταν περισσοτερο την εσωστρεφεια.
δεν λειπουν ακομα τα ξεσπασματα μετα τις γαληνες, ουτε το μαθ-ροκ στοιχειο. απλα στραφηκαν σε διαφορετικες κατευθηνσεις που συνηθως το πρειμενεις απο τετοιες μπαντες. παντως κατεμε Five Suns, αποκλειεται να περιμενουμε. ειναι τεραστιοι μουσικοι και ιδιαιτερως ο ντραμμερ, που φτιαχνει πινακες. δεν ειναι τυχαιο βλεπε ντραμμερ σορα και ρασσιαν σερκλς τι ωραια που παιζουν. επισης μελη των Guapo εβρισκονται και σε Miasma & the Carousel of Headless Horses(κλεινουμε ματι) και Æthenor τη τριολετα μπαντα του O’Sullivan συν το συνθιστα των Shora.
