[FONT=Century Gothic]
Έχω μόλις τελειώσει την 6η Δημοτικού, παίρνω απολυτήριο και την επόμενη μέρα πηγαίνω κατασκήνωση για 3 ολόκληρες εβδομάδες γεμάτες πλάκες με την παρέα, μπάνια και ξεγνοιασιά… ανέμελες εποχές…
Ξημερώνει η 6η Ιουλίου 1991… κατά το μεσημέρι γυρίζω σπίτι… μου φαίνεται περίεργο ύστερα από τόσες μέρες στην εξοχή… ανοίγω την τηλεόραση… βαριέμαι… τί μπορεί να κάνει κάποιος 12χρονος ένα καλοκαιρινό μεσημέρι Σαββάτου στα early '90s;; Ας δω “Mega Top” που παρουσιάζουν η Αριάννα Δημητροπούλου με την Μάγκυ Χαραλαμπίδου να περάσει η ώρα…
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που ενώ κάποιοι φίλοι μου ασχολούνται αρκετά με μουσική, εμένα δεν με αγγίζουν ούτε οι New Kids On The Block και το Step By Step που σαρώνει τα charts, ούτε ο Dr. Alban με το No Coke, ούτε ο Καρβέλας / Αντύπας / Πανταζής / Δημητρίου κτλ που μεσουρανούν στη χώρα μας… Δεν βρίσκω τίποτα που να μου αρέσει και μάλλον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μουσική είναι κάτι που δεν θα ασχοληθώ και ιδιαίτερα μαζί του στο μέλλον…
Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς να μου κάνουν την παραμικρή αίσθηση… Όμως λίγο πριν το τέλος και ενώ το countdown έχει φτάσει στο Νο. 2, ένα καθηλωτικό drum intro (χωρίς να ξέρω τότε τί είναι τα drums), κάποιες συμπαγείς μπασογραμμές (χωρίς να γνωρίζω καν τί είναι το μπάσο), μια ηλεκτρική εκκένωση με χρήση tremolo (αυτό κι αν μου ήταν εντελώς άγνωστο) και οι ψαρωτικές φιγούρες έξι μακρυμάλληδων που επί 5,5 λεπτά ξεσαλώνουν επί σκηνής, έμελλε να αλλάξουν το μέλλον… το προσωπικό μου μέλλον… και πιθανότατα και αρκετών που βρέθηκαν κοντά μου τις τελευταίες 2½ δεκαετίες και οι ζωές τους μπλέχτηκαν με τη δική μου…
You Could Be Mine (official video)
Τί ένταση είναι αυτή;; Πόσο θεός είναι ο τύπος που τραγουδάει;; Τί φωνάρα έχει;; Πώς τον λένε;; Τί καταπληκτικά ρούχα που φοράνε όλοι τους;; Δερμάτινα;; Μακριά μαλλιά;; Σκουλαρίκια;;; Τατουάζ;; Φιδίσιες μπότες;; Θέλω και εγώ!!!Kαπνισμένα clubs, αδρεναλίνη, decibel, alcohol, γυναίκες, καουμπόϊκα καπέλα, φουλάρια, μπαντάνες… Ο ένας κιθαρίστας πόσο cool είναι με την τραγιάσκα;; Καλά, για τον άλλο δεν το συζητώ, ημίψηλο καπέλο, αφάνα, τσιγάρο στο στόμα, χαμηλά η κιθάρα και πόσο μαγικός μπορεί να ακουστεί ο ήχος της;; Ώστε αυτή είναι η ηλεκτρική κιθάρα;; Ο άλλος ο τύπος, o ψηλός με την εντυπωσιακή αμφίεση, ο Schwarzenegger δεν είναι;; Μαύρο τζάκετ, μαύρα κολλητά δερμάτινα, μηχανή Harley-Davidson και όπλα… και μαζί με τα Όπλα και Τριαντάφυλλα… Αυτές οι καταπληκτικές σκηνές από ποιά ταινία είναι;;
Πόσες απορίες μπορούν να δημιουργηθούν με την οπτική και ακουστική επαφή ενός και μόνο βιντεοκλιπ;; Πόσα όνειρα μπορούν να γεννηθούν;; Πόσο μπορεί κάποιος να επηρεαστεί όταν βρει αυτό ακριβώς που έψαχνε;; Πόσο “καρμική” ήταν η συνεργασία αυτής της μπάντας με αυτόν τον ηθοποιό, έστω και για ένα μόνο κομμάτι, μιας και μόνο ταινίας;; Όταν μάλιστα λίγο καιρό αργότερα είχα στα χέρια μου την κασέτα με το τραγούδι και κάποιους μήνες μετά είδα και την ταινία, αισθανόμουν πια πιο μεγάλος…κατά ένα παράξενο τρόπο πιο άνδρας…
…από εκείνη τη μέρα και για επόμενα χρόνια η σχέση μου με τους Guns N’ Fuckin’ Roses εξελίχθηκε σε ανίατη ασθένεια…
Έζησα από κοντά την εποχή της παντοκρατορίας τους, την άνοδο και την πτώση της. Με τα περιοδικά να ασχολούνται μαζί τους όλη την ώρα και το MTV να τους παίζει σε heavy rotation νυχθημερόν, η περίοδος 1991 - 1993 ήταν ένα τεράστιο roller coaster για τους ίδιους και τους οπαδούς τους. Νέα, ειδήσεις, φήμες, ψέματα, τσακωμοί, ίντριγκες, μηνύσεις, δικαστήρια, τότε γυρίστηκαν τα θρυλικά βιντεοκλιπς, τότε γίνανε τα infamous riots, τότε η μπάντα πέρασε στο πάνθεον για τους σωστούς και τους λάθος λόγους…
Τα χρόνια πέρασαν, τα original μέλη έφυγαν, το όνομα των Guns N’ Roses βυθίστηκε στην αφάνεια…
Εμφανίστηκαν ξανά στις αρχές του millennium προκαλώντας πίκρα και απογοήτευση στους die-hard οπαδούς…αταίριαστο image, έλλειψη χημείας, ακυρώσεις, αναβολές και φήμες χωρίς αντίκρυσμα ακολούθησαν για καιρό, αμαυρώνοντας ακόμα περισσότερο το όνομα της μπάντας.
Περάσαν και άλλα χρόνια και φτάνοντας στο 2006, ένας αέρας ανανέωσης και πιο σωστής συμπεριφοράς άρχισε να φυσάει… νέα μέλη, στιλιστική αναβάθμιση προς την σωστή κατεύθυνση, περισσότερο κέφι και διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι το Chinese Democracy μάλλον θα κυκλοφορήσει πριν καταστραφεί ο πλανήτης. Στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το 2012 κατάφερα να τους δω ζωντανά 6 φορές σε 5 χώρες της γηραιάς ηπείρου σε αξιοπρεπέστατες έως εξαιρετικές εμφανίσεις, είδα live σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου κομμάτια και το μόνο που έλειπε ήταν η ανακοίνωση για το πολυπόθητο. Την περίοδο που έγραφα σε αυτό το forum (2006 - 2008 ) οι περισσότεροι users εκείνης της “φουρνιάς” (ένα μεγάλο hail σε όσους και όσες κάναμε παρέα εκείνα τα χρόνια - άραγε είναι κανείς από εσάς ακόμα εδώ;
ξέρανε καλά ότι παρόλο που υπερασπιζόμουν σθεναρά τους new GN’R, το μεγαλύτερο μου μουσικό απωθημένο ήταν να τους δω επανενωμένους με το classic line-up. Έχω δει αμέτρητες κυριολεκτικά συναυλίες από τα πιο cult hard & heavy ονόματα σε υπόγεια κλαμπάκια της Σουηδίας και της Γερμανίας, μέχρι τα πιο mainstream στις θεόρατες σκηνές του Donington, Reading, Wacken, Graspop, Sweden Rock κτλ αλλά αυτό παρέμενε ανολοκλήρωτο…
Περάσαν και άλλα χρόνια, ήρθε το 2015, οι φήμες έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, μικρές και αθώες αρχικά, ανεξέλεγκτες όσο περνούσαν οι μήνες. Και τελικά φούντωσαν. Και μαζί με αυτές και η δική έξαψη. Ή τώρα ή ποτέ. Ώσπου τα ξημερώματα της 5ης Ιανουαρίου 2016 διαβάσαμε την πιο όμορφη μουσική είδηση εδώ και πολλά χρόνια… Axl, Slash και Duff πάλι μαζί, για να τρελάνουν για άλλη μια φορά τον πλανήτη.
Και κάπως έτσι λοιπόν, η Κυριακή 26 Ιουνίου 2016 με βρήκε επί αμερικανικού εδάφους, στο Στάδιο FedExField της Washington DC (για την ακρίβεια είναι στο Landover του Maryland, αλλά whatever) να περιμένω να ζήσω το Όνειρο. Not In This Lifetime Tour, αυτοσαρκάζοντας την περιβόητη δήλωση του Αρχηγού μερικά χρόνια πριν. Και στις 21:25 ακριβώς οι πρώτες μπασογραμμές του Duff McKagan (τώρα ήξερα πια τί είναι το μπάσο) και τα ηλεκτρικά ακόρντα του Slash (είχα μάθει πια τί είναι η ηλεκτρική κιθάρα) γίνανε ένα με τα ουρλιαχτά του W. Axl Rose και ένα ολόκληρο γήπεδο πετούσε στα ουράνια!!
- It’s so Easy
- Mr. Brownstone
- Chinese Democracy
- Welcome to the Jungle
- Double Talkin’ Jive
- Estranged
- Live and Let Die
- Rocket Queen
- Raw Power
- You Could Be Mine
- This I Love
- Civil War
- Coma
- The Godfather - Slash solo
- Sweet Child O’ Mine
- Better
- Out Ta Get Me
- Wish You Were Here - Slash & Fortus guitar duet
- November Rain
- Knockin’ on Heaven’s Door
- Nightrain
Encore:
22. Patience
23. The Seeker
24. Paradise City
Προφανώς και δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν επαρκώς το συναίσθημα να βλέπω ζωντανά από απόσταση 5 μέτρων, την μπάντα που με έβαλε στην σκληρή μουσική, με την σύνθεση με την οποία κυκλοφόρησε αριστουργήματα και έφτασε τόσο ψηλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Με ένα ήχο συγκλονιστικό, να σε κυριεύει από τον όγκο και την καθαρότητα και ένα ηγετικό τρίο σε τρελά κέφια να παίζει τον ένα ύμνο μετά τον άλλο μέσα σε πλήρη αποθέωση, κοιτούσα απλώς με ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Σαν σε χρονομηχανή, μεταφέρθηκα ξανά εκεί, στο καλοκαίρι του 1991, εκεί που άρχισαν όλα…
Είναι όμορφο να εκπληρώνεις τα όνειρα σου και να νιώθεις την πληρότητα να σε κατακλύζει. Σήμερα, 6 Ιουλίου 2016, 25 ολόκληρα χρόνια μετά, μου αφήνει μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης ότι μπορώ και ακούω αυτό το ιστορικό τραγούδι που ανέφερα στην αρχή του post και νιώθω ακριβώς το ίδιο, όπως και τότε… I guess some things never change. Never change.
ΥΓ. Να δω Nightrain live με Axl & Slash στο ίδιο σανίδι έλεγα, και τί στον κόσμο…
[SPOILER]…μπορεί να χρειάστηκε 1/4 του αιώνα, αλλά τα κατάφερα τελικά…
[/SPOILER]
