Asked by Meltdown of the Detroit radio station WRIF if he has seen the reunited partial classic lineup of GUNS N’ ROSES perform in concert, Thal said "No. It just feels kind of weird. I quit the band and they moved on and I moved on. It’s not like we quit pretty. And also, what am I gonna do? I’m gonna stand in the audience and everyone’s gonna be, like, ‘Hey, you used to be there.’ It’s too weird, man.
“I wish 'em well and all, but to actually physically go [and see them], after hundreds of times on the stage with them, it just feels very surreal,” he continued. "I always describe it like going to see your ex-girlfriend’s wedding. And I don’t mean any disrespect by that, and I do wish them well and I’m happy that they’re doing so, so good.
O Buckethead ειναι εκπληκτικος κιθαριστας, και σε τεχνικη, και σε συναισθημα. Ακομα και στη μικρη συνεισφορα του ως live μελος στο κακεκτυπο των Guns & Roses που κυκλοφορουσε απο το 2000-2004 αλλα και με τις ηχογραφησεις του στο Chinese Democracy (ισως ο μονος λογος που το αλμπουμ ειναι απλα μετριο και οχι κακο), ηταν ενα απο τα θετικα της μπαντας. Το οτι εχει χασει το μυαλο του και ειναι για δεσιμο και κλινικη, ειναι ενα αλλο θεμα. Ειχαμε ηδη καποια στοιχεια περι τουτου με βαση το οτι φοραει εναν κουβα απο KFC στο κεφαλι, αλλα το οτι εχει κυκλοφορησει 270 δισκους τα τελευταια 7 χρονια (δεν αστειευομαι ε https://en.wikipedia.org/wiki/Buckethead_discography#Studio_albums ) απλα επιβεβαιωνει τις υποψιες μας.
Το project με Portnoy κτλ μαλλον μουφα θα ειναι, αν κρινουμε απο το πρωτο δειγμα, το οποιο δυστυχως ειναι λιγο απογοητευτικο, και το οποιο εχοντας ακολουθησει τις καριερες των Portnoy και Sherinian, μου κανει απιστευτα τεραστια εντυπωση οσον αφορα το υφος του. Αυτες οι εφταχορδες εχουν καταστρεψει κοσμο και κοσμο. Θα ακουσω βεβαια ολο το δισκο οταν βγει μηπως εκπλαγω ευχαριστα.
Μάγκες, ομολογώ πως δεν έχω ασχοληθεί με την καριέρα του Buckethead εκτός Gn’R. Γενικά από καλούς κιθαρίστες / guitar heroes / shredders (εννοώ όλους αυτούς που κάνουν προσωπική καριέρα με την κιθάρα τους στο πρώτο πλάνο), έχω μείνει στους Satriani, Friedman, Schenker, Malmsteen (80’s), Vinnie Moore, Impellitteri (θεϊκό Stand in Line, το άκουγα χτες πάλι) κλπ κλπ. Δηλαδή λίγο πίσω…
Τον Buckethead τον έκρινα έτσι για το solo στο Nightrain στο παραπάνω βίντεο. Είναι κάτι solos τόσο κλασικά που δεν πρέπει να τα πειράζεις μόνο για να δείξεις την τεχνική σου, ακόμα κι αν πατάς σωστά πάνω στο κομμάτι. Εκεί μου φάνηκε η έλλειψη συναισθήματος, γιατί το original solo του Nightrain ξεχειλίζει από συναίσθημα και βρωμάει Slash-ίλα. Επίσης, έχοντας δει τους Gn’R 2 φορές χωρίς Slash (2006-2010), δεν άντεχα την όλη παρουσία ιδιαίτερα των κιθαριστών, μου φαίνονταν τόσο παράταιροι στη σκηνή με αυτό που αγάπησα ως Gn’R (είμαι και σχεδόν 40άρης, οπότε την αναμονή για τα Illusions και την εποχή που οι Gn’R ήταν η καλύτερη μπάντα του κόσμου τη βίωσα καλά).
Για το αν ο Buckethead είναι εκπληκτικός κιθαρίστας δεν έχω λόγο να σας αμφισβητώ. Και το “Chinese Democracy” το θεωρώ πολύ καλό άλμπουμ, αν και στο μυαλό μου έχει καταχωρηθεί σαν προσωπικό του Axl με special guests. Ειδικά η αρχική τριάδα (μέχρι το Better) και η τελική τριάδα (από το Madagascar) είναι φανταστικές, ενδιάμεσα θεωρώ ότι κάνει κάποια κοιλιά αλλά και πάλι το παίξιμο των “special guests” είναι αρτιότατο. Δε μάζεψε τίποτα κουλούς, παρόλο που με εκνεύριζαν οι φάτσες τους.
Edit: το “Falling into infinity” τεράστια δισκάρα. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, συνεχίζω να το ακούω συχνά και ευχάριστα, περισσότερο από τα επόμενα 3, παρόλο που τα επόμενα 3 θεωρούνται πιο κλασικά. Μακάρι η συνεύρεση Portnoy/Sherinian να δώσει κάτι καλό (βασικά η αναφορά στο FII δε μου είχε περάσει από το μυαλό).
Προσυπογράφω μέχρι κεραίας σε αυτά που γράφεις για Snakepit και VR. Όσον αφορά τα προσωπικά του δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα. Δεν είναι τόσο θέμα φωνής του Myles Kenndy. Eίναι ότι τα θεωρώ πιο μέτριες συνθέσεις σε σχέση με τα προηγούμενα. Μου αρέσουν απλώς κάποια μεμονωμένα τραγούδια.
Εγώ τρελαίνομαι με κάποια κομμάτια από τα σόλο του, By the Sword, Ghost, Nothing to Say (καλύτερο πράγμα με AX7 μέλος! χώνει ο Σλάσαρος μέταλ ) Beautiful Dangerous (pop αλλά κόμματος) ή το Anastasia και η σολάρα (γενικά σολάρες το άτομο), τα θεωρώ στο πάνθεον του GnR σύμπαντος (πώς λέμε War of Words για το Priest σύμπαν;) και γενικά τον βρίσκω πολύ ακριβό συνθέτη, παίχτη και με φρέσκια αντίληψη των πραγμάτων.
Προσεύχομαι να γράψουν μαζί με το μπάτζετ και την παραγωγή που τους πρέπει οι 2 τους (Αxl, Slash) αρκεί να μην τα σκατώσουν στα μεταξύ τους και τα δικηγορίστικα/φράγκα. Αν αυτό το έχουν λύσει (όπως…), δεν θα μου έκανε έκπληξη δίσκος επιπέδου illusion 3. To έχουν.
Στο Sons of Apollo ακούω πολύ vibe Falling Into Infinity προσωπικά, μου αρέσει πολύ και με ιντριγκάρει γενικά η προοπτική του δίσκου περισσότερο από DT.
Προφανώς θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτο ένα νέο album GnR με Slash κτλ, αλλά προσωπικά ό,τι έχει κάνει ο Slash (εκτός από το 2ο Velvet Revolver) το θεωρώ απλά κορυφαίο. Δεν ξέρω πως το κάνει, αλλά ό,τι γράφει μου ακούγεται τόσο φρέσκο, αλήτικο και γαμάτο, που δε μου λείπουν οι GnR. Νομίζω έχω ήδη εκθειάσει πολλές φορές τα Snakepit και τα 2 με τον Myles Kennedy…
παντως και το supergroup, Art of Anarchy ειναι αρκετα καλοι σε αυτον τον αμερικανικο ηχο και παιζει και ο Bumblefoot αλλα και ο τραγουδιστης των Creed (Scott Stapp, του τραγουδιστη που ειχε ο Tremonti πριν φτιαξει τους Alter Bridge με τον φιλο του Παντελη τον Myles Kennedy και τον ανακαλυψει απο εκει ο Slash) ο οποιος πηρε την θεση του μακαριτη του Scott Weiland .
Μια κωλοτρυπιδα ειναι η μουσικη βιομηχανια τελικα.
Όπως πολύ σωστά είπε ο Vic λίγο πιο πάνω, δεν έχουν έναν καταπληκτικό δίσκο. Έχουν 3 καταπληκτικούς δίσκους, από τους οποίους οι 2 έχουν από 15-16 τραγούδια ο καθένας. Δηλαδή τα Illusions είναι 4 δίσκοι χοντρικά. Μιλάμε για μπάντα που μέχρι το '91 έχει 3,5 δίσκους με 50 τραγούδια σύνολο πάνω κάτω. Από τα 50, τα 30-35 είναι τραγουδάρες (παραπάνω είναι για 'μένα βασικά). Λογικό είναι να κρατάει ακόμα η λάμψη τους. Για πάντα θα κρατάει η λάμψη τους.
Εεεεε γιατί δεν είναι δύσκολo να διακρίνεις πόσο έντονα έχουν επιρρεαστει από τους Αμερικάνους, πόσα πολλά κοινά στοιχεία έχουν σαν ιματζ αλλά και μουσικά . Γιατί υπάρχει αυτή η διασκευή στο mama kin, γιατί όλο το ύφος της τότε εποχής από εκείνες τις μπάντες πάτησε πάνω στους Aerosmith και γιατί οι μεγάλες αμερικανικες μπάντες σε όλη την υφήλιο είναι σχετικά λίγες και κάπου αλλού λέγαμε για Άγγλους - Γάλλους - Πορτογάλους.
@Rebel δεν λέω ότι έχεις άδικο αλλά δεν θα έβαζα τους acdc στο Hard Rock , νιώθω ότι τους περιορίζει και δεν τους αντιπροσωπευει πληρως.
Λογικά επειδή οι Aerosmith είναι εκ των βασικών επιρροών τους, τα ινδάλματά τους, και επίσης διαβόητοι για τις καταχρήσεις και τις τεταμένες μεταξύ τους σχέσεις!
Γνωστές είναι οι ιστορίες για το πως ο Slash ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το “Rocks”, για το ότι κατέληξε να παίζει με την αγαπημένη Les Paul του Joe Perry, όταν η πρώην σύζυγος του κιθαρίστα των Aerosmith την πούλησε για να βγάλει κανα φράγκο κλπ
Και εγω θα εβαζα στο χαρττ ροκ Ac dc και Guns αλλα Purple η Zep( αν και οι zep επαιζαν τα παντα) Οσο για τους Aerosmith εχουν ωραιο κομματια αλλα δεν τρελενομαι και τοσο πολύ πιστευω τα τελευταιο χρονια καπου το εχουν χασει
Σαφώς Aerosmith είναι βασική επιρροή. Εγώ βλέπω και πολύ Kiss και το μετέπειτα αμερικανικό glam τύπου Motley Crue , ειδικά σε lifestyle αλλά και μουσικά
Τώρα για το χαρντ ροκ και acdc , οκ δεν μπορώ να τους προσδιορίσω σαν κάτι άλλο. Βέβαια η μουσική είναι μια ε;; 7 νότες και τα ημιτόνια τους μπλα μπλα μπλα
Για Zeppelin & Purple εκτός του ότι είπα για τα γούστα μου, είναι και ιερές μπάντες δεν τους βάζω σε κορυφές και τέτοια . Έχουν άλλο στάτους
