Εκτός από το γεγονός του καθηλωτικού εξωφύλλου, η επιλογή τους για το συγκεκριμένο ήχο στην παραγωγή, όπως και το να έχουν πάντα διάφορες ηχητικές σκέψεις με ουσία, τους καθιστά ως ένα από τα πιο προοδευτικά σχήματα στον χώρο του black στις μέρες μας.
Ως single και προπομπό του δίσκου, το “The Temple of Curved Space” μ’ αρέσει πολύ περισσότερο από το single του προκατόχου δίσκου και η αλήθεια είναι ότι αδημονώ για τα υπόλοιπα άσματα.
Ηταν το λιγοτερο καλο αναμεσα σε τεσσερα albums που κυμαινονταν απο “πολυ καλο” μεχρι “αριστουργηματικο” θα ελεγα εγω (το soundtrack δεν το μετραμε, ωραιο για το ειδος του βεβαια), σιγουρα πολυ καλοδεχουμενο λοιπον το ΒΜ στοιχειο που επεστρεψε.
Για κάθε δίσκο, σε μένα, υπάρχουν κάποια κομμάτια που πρώτα ξεχωρίζουν και λειτουργούν ως άξονες για να κάνω μία νοερή χαρτογράφηση του δίσκου. Ε, αυτό το κομμάτι στο Fossil Gardens ήταν σίγουρα το Curse You, Entropia… Τι ΕΠΟΣ
Ακούγοντάς το ενδελεχώς, καταλήγω στα εξής points:
1.Πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο από την εποχή των Μάγων.
2.Ανέλπιστη (αν αναλογιστεί κανείς το ύφος των “Eden in reverse” και “Mannequins”) στροφή σε πιο σκληρά μονοπάτια…
3…Αλλά και σε πιο πιασάρικα την ίδια στιγμή! Βρίσκω ότι πρόκειται για τον πιο εύληπτο Hail Spirit Noir δίσκο. Τα πιο “σφιχτά” riffs, η heavy παραγωγή, οι πιο extreme metal μανιέρες αλλά και οι έντονες μελωδίες μού βγάζουν κάτι από ύστερους Arcturus και Borknagar -δηλαδή σχετικά δημοφιλή ακούσματα.
4.Το πιο γοητευτικό (κι ανέλπιστο) που βρίσκω εγώ στον δίσκο είναι τα διάφορα επικά, majestic black metal vibes στο στυλ των παλιών Emperor, Limbonic Art κλπ. Μιλάμε και για Bathor-ίλες, αλλά μιλάμε και για riffs/μελωδίες που π.χ. άνετα θα μπορούσαν να υπάρξουν σε έναν (καλό) δίσκο των Dimmu Borgir ή των Amon Amarth. Κι εδώ παρατηρώ κι ένα παράδοξο: ενώ με μία πρώτη ματιά μπορεί να μας (μου) φαίνεται ότι η σκλήρυνση του ήχου παραπέμπει στις πιο παλιές τους ημέρες, τελικά νομίζω ότι οι μελωδίες του “Fossil gardens” μοιράζονται πολλά παραπάνω με τις “ανατατικές”/“εξυψωτικές” μελωδίες του “Eden in reverse”, παρά με τον πιο “πικρόχολο” χαρακτήρα των πρώτων δύο albums. Φοβερό.
5.Ε, και γενικά τα πρώτα 4 κομμάτια (όλος ο δίσκος ουσιαστικά δηλαδή) είναι ένα κομψοτέχνημα συνολικά, τι να λέμε τώρα.
Συνειδητοποιω πως ενω το εχω ακουσει αμετρητες φορες απο τοτε που βγηκε, δεν αξιωθηκα να γραψω δυο λογια.
Μιλαμε για μεγαλη δισκαρα, ανελπιστη οπως γραφηκε προηγουμενως επιστροφη σε πιο σκληρες φορμες, μεγαλειωδη περασματα, ριφαρες, φανταστικα και τα καθαρα φωνητικα και τα πιο ΒΜ. Και εχουν κατι που, δεν σπανιζει μεν, αλλα ειναι ιδιον μεγαλων δισκων, να εχει αφθονα μερη που καρφωνονται στο μυαλο και σε κανουν να θες να τα ακους ξανα και ξανα.
Ειναι κατι αρκετα διαφορετικο απο τα τρια πρωτα, εστω και αν θα εμπαιναν κατω απο την ιδια ταμπελα, διαφορετικο και απο το EiR σε τροπο εκφρασης/ φορμα, αν και ολα εχουν την δικη τους καλλιτεχνικη σφραγιδα ατοφια.
Αν επρεπε να ξεχωρισω τραγουδια, θα ελεγα τα starfront promenade, temple of curved space, curse you entropia και the road to owe, αλλα τα θεωρω ολα εξαιρετικα. Και ολα εχουν τουλαχιστον 2-3 σημεια που γαμουνε συμπαντα.-
Κάτι που έχω προσέξει, είναι ότι συνήθως όταν μου έρχεται μία μελωδία από μόνη της στο μυαλό μου, και δεν θυμάμαι πού την έχω ακούσει, και με τριβελίζει, τη στιγμή που θα θυμηθώ το κομμάτι απ’ όπου προέρχεται, συνήθως το ερωτεύομαι κιόλας - σαν να ανταποκρίνομαι σ’ ένα κάλεσμα, ας πούμε.
Ε, το γαμημένο το σόλο του Road to Awe το μουρμούριζα μερικές μέρες μέχρι να το ξαναεντοπίσω, κι έκτοτε έχει γίνει απ’ τα αγαπημένα μου σόλο.-
