ερωτικέ είδες τι έχεις κάνει εδώ πέρα με τους heaven’s basement…δημιούργησες ρεύμα
Νομίζω πάντως πως αν ντε και καλά πρέπει να τους συγκρίνεις με καποιους αυτοι θα ήταν οι G’n’R της Appetite εποχής… επίσης δίνουν φοβερά live
Ktn το answer γκρουβάρει καλά…λέω όμως πως Rise δεν θα ξαναβγάλουν ΠΟΤΕ … θυμάμαι το κοκομπλόκο που είχα πάθει όταν είχα ακούσει τις φρεναριστές κιθάρες του under the sky με το καλημέρα…δυστυχώς πλέον δεν θα ξαναυπάρξει το στοιχείο της έκπληξης και ναι …το nothing left to lose είναι κομματάρα
Horisont επίσης πολύ καλό…οι φίλοι του νεοπαλιακού ήχου θα γουσταρίσουν
από κοντά Blood Ceremony και Scorpion Child για φέτος…νομίζω…αν δεν ξεχνάω κάτι :-k
Oι ΗΒ φέρνουν και σε GnR σε κάτι σημεία όπως το κουπλέ του Fire x 2 και γενικά στο θέμα της ενέργειας που βγάζουν σε κάποια κομμάτια. Έχεις όμως και κομμάτια σαν το *jump back που παραπέμπει σε early Foreigner
Θα πρότεινα όπως έγινε στα τελευταία ποστ να μαζεύονται εδώ και κάποια καθαρά, έστω και λίγο ρετρό χαρντ ροκ άλμπουμ, εδώ ανήκουν τουλάχιστον.
Στα της καλής εννοούμενης ποζεριάς, χωρίς βλακείες και χαζοαλητίες, αλλά καθαρό και ανόθευτο χαρντ ροκ θα προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό:
Τσεκάρετε άφοβα, η Βρεττανία αρχίζει να παράγει ξανά πολύ μελωδικό ροκ 8)
Καλά ναι, για να ξαναβγεί Rise θα πρέπει να παίξει θαύμα :b Tεράστιο αλμπουμ, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλά πέρα από αυτό, μια χαρά στέκονται και οι υπόλοιποι δίσκοι τους. Και λαηβ πρέπει να τα πάνε καλά, αν και μετά το περσινο που είχαν ακυρώσει δε νομίζω να δοθεί ευκαιρία να τους δούμε από τα μέρη μας.
Από το λίγο που έψαξα, οι Burning Crows ωραίοι ακούγονται… θα τσεκαριστεί και δίσκος.
Arc Angel,δεν ξέρω αμα το βίντεο είναι πιο βαρετό απ’το κομμάτι η το αντίστροφο.
Επίσης.Ο αφανομαλλιάς είναι ο κιθαρίστας των House of Lords έτσι?Το recycling κάνει πάρτυ.
Find me εξαιρετικό.
Degreed το ξερα ότι μια μέρα θα φτάσουν ψηλά και θα σταματήσει να με κοροιδεύει ο κόσμος.Ζήτω η Σουηδία ξαναλέω.
Eννοείται κύριε συναγωνιστή, ήταν πολύ στην αφάνεια όμως.
Τραμπ δεν παίζεσαι ρε :lol:
ΝC όχι και αδιάφορο, μπορεί όχι η κούπα με το τσάι σου αλλά μετράει το άσμα. Τα μελωδικά βιδεα σπάνια τα κοιτάω γιατί είναι συνήθως για το αντρικό μόριο. Οι Degreed γαμάνε, περίμενα περισσότερα ακόμα από αυτό το άλμπουμ αλλά ήταν βήμα μπροστά, απλά περίμενα άλμα.
Να δώσω και το στίγμα μου εδώ…
Aυτό το AOR αγάπησα, τίγκα Αμερικανιάρικο, σεταρισμένο εκεί στην αρχή των 80΄ς (και late 70’s), με τις μεγάλες (τιτάνιες) φωνές, με τους κιθαρίστες-χεράδες. Στην αρχή της χρονιάς ήμουν ενθουσιασμένος γιατί ξαναέβγαζε δίσκο η μεγάλη φωνάρα που ακούει στο όνομα John Elefante. Oι Κανσας είχαν την τύχη να έχουν στις τάξεις τους 2 από τις μεγαλύτερες ροκ φωνές έβερ, αυτόν και τον Walsh, απόλυτες AOR φωνές. Ο Ελεφας κρατάει για την ηλικία του ίσως την καλύτερη φωνη σε συνδυασμό με την ηλικία. Άκουσα τα δείγματα κάπου στον Φεβρουάριο και απογοητευτηκα ειδικά με την υπερβολή στους στίχους (χριστ.καταβολές, ειδικά το confess) και δεν ενδιαφέρθηκα. Ο κολλητός μου όμως με έσωσε, μου λέει ο Ελέφας γαμάει πάλι, βάζει το δισκίο και ΔΩΣΕ. Πραγματικό πανηγύρι γίνεται πάλι. Το 2009 είχε το AOR τραγούδι της χρονιάς το Nowhere without your love όταν είχε επναφέρει τη μαγεία των Boston. Στο 2013 χτυπάει με το All I Have To Do, ένα ΑΟR όπως θέλω το ΑΟR, υποψηφιο για φέτος αγαπημένο ΑΟΡοτράγουδο. Ο Ελέφας έπιασε ΠΑΛΙ το κλίμα της εποχής που γουστάρω, φέρτε το AOR ξανά εκεί ωρέ! Άνετα πολύ άνετα, στα γούστα ενός παλιουρα, AOR δισκίο της χρονιάς μέχρι τώρα. Όσοι παλιακοί προσέλθετε, κλείστε τα αυτιά στους στίχους και δώστε βάση στη μουσικάρα με την ΜΕΓΑΛΗ φωνή. Όπως λέει και στην τραγουδάρα μέσα: Where have the old days gone?
ΥΓ: Κρις, βάλε This is how the story goes, θα δεις την προγκ υγειά σου 8), ΕΠΟΣ
Ti chorus θεέ του ΑOR…
ΥΓ2: Είπα AOR 9 φορές σε ένα ποστ και λίγες ήτανε χεχε…
8O Τι Kansas-ίλα είναι αυτή ρε; :!: Δεν ήξερα ότι παίζει ακόμα σε αυτό το στυλ. Και συμμετέχουν λέει και ο Ragsdale με τον Williams.
Ε ρε πουστ, και πάνω που είπα να μην πάρω άλλα cd αυτή τη βδομάδα
Kαι το Nowhere without your love! Ουόου.
Αφού ο Walsh δε θέλει να βγάζει πλέον νέα μουσική, τουλάχιστον βγάζουν οι άλλοι!
Και οι Seventh Key του Greer δεν πάνε πίσω πάντως ε;
Έτσι ωρέ, με έχει ψήσει το πρώτο σινγκλ των Seventh Key, για να δούμε.
Όσο για Ελέφα, έχει μέχρι και 2 τραγούδια τόσο early Foreigner που τσιμπιόμουνα, το ομώνυμο και το don’t hide away, εποχή πριν το 4 λέμε. Το μυστικό είναι να μπορείς να πετάς τους στίχους και να κρατάς μόνο την φωνάρα. Ι hate christian rock αλλά με τέτοιο ήχο γονατίζει και ο αντίχριστος :roll:
Speaking of devil, new Steel Panther video, cult-ιλα:
Χαλάω τη ροή της κουβέντας αλλά μια και αναφέρθηκε το όνομα και από τον κύριο έχω ακούσει μόνο το “Isolation” που έχει κάνει με τους Toto και έχω μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις, με τι προχωράω απ’ τη δισκογραφία του?
Ένας πάλιουρας θα σου πει με τη μία 2 επιλογές, ντεμπουτο των Trillion (για Rush fans) kai LeRoux - So Fired Up, οι νεότεροι θα σου πουν Frederiksen/Phillips (1995) και Frederiksen/Denander του 2007, όλα δισκάρες, αλλά για σένα θα έλεγα να ακούσεις τους νεότερους και ίσως να σου αρέσει και το LeRoux. Τι να λέμε για LeRoux: http://www.youtube.com/watch?v=7JYFOiXsigE http://www.youtube.com/watch?v=luz1KMhwPLg
Χίλια ευχαριστώ ερωτικέ!!! Το κομμάτι θα τσεκαριστεί αύριο γιατί τώρα είναι και 5 το πρωί αν και ως γνωστός παρελθοντολάγνος και ερωτευμένος με όοοο,τι έχει σχέση με 80s (οκ, σχεδόν :p) θα μ’ αρέσουν και τα παλιά!!!
Όσο για Boston, και επειδή γενικά σε θέματα παραγωγής ειδικά από μεγάλες μπάντες γουστάρω να ακούω φυσικό ήχο, και μόνο που ακούω τη λέξη drum machine θα αποφύγω να ασχοληθώ με το καινούριο…κρίμας γιατί τους αγαπάω ειδικά αυτόν τον Tom που ήταν και μυαλό και χωρίς τον ενισχυτή του δε θα υπήρχε “Hysteria”…
Ω ΘΕΟΙ ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ ΤΑ LE ROUX!!! Ειδικά το “Line On Love” παίζει συνεχώς στο repeat και ο δίσκος είναι στο δρόμο για ακρόαση με συνοπτικές διαδικασίες. Πανέμορφο και το Frederiksen/Philips (που για κάποιον περίεργο λόγο ούτε που πήγε το μυαλό μου ότι είναι ο Ricky Philips από Bad English, Babys, session-άς στο “Coverdale/Page” κλπ) με θεόρατα πλήκτρα και τέλος τσαχπίνικη 70ίλα τα Trillion και όντως αρκετά Rush-y!!!
Αυτά ήταν με Φέργκυ, βέβαια οι Leroux έχουν και τον ΑΟR ύμνο μόλις στο 1980 με άλλο τραγουδιστή: http://www.youtube.com/watch?v=UpXVS959kGA
Όπως και οι Trillion με την φωνάρα Thom Griffin στο clear approach είχαν άλλη μια δισκάρα.
Leroux, Trillion ,Prism, και λοιποι ηταν τα πρωτα γκρουπ που αγγιξαν το AOR τελη 70 ,υπαρχουν κομματια του 80-81 που εκπλησουν για την εποχη τους , για παραδειγμα
