Λοιπον,μιας και μονος γραφω δωπερα I might as well double-post.
Τις τελευταιες μερες ακουω τουτω δω
Ως τωρα με εχει κερδισει,βεβαια μου ειναι πολυ δυσκολο να κατσω να το ακουσω ολοκληρο γιατι ειναι σαπιλα.Θα ηθελα περισσοτερα riffs αλλα μεχρι τωρα παει πολυ καλα.Αγαπημενα κομματια τα:Salted Crypts,Gift and Gift unsteady,Lungrunners.
Έχετε πάρει χαμπάρι τους Hammerhead? Δημιουργήθηκαν το 1990 και διέλυσαν το 1996, έχοντας προλάβει να κυκλοφορήσουν τρία [I]full-length[/I]. Επαναδραστηριοποιήθηκαν το 2010 και έχουν βγάλει από τότε 2 [I]ep[/I] κι ένα [I]split[/I] με τους [B]Melvins[/B].
Αν και από Hardcore δεν τα πάω καλά, θα έλεγα ότι παίζουν old-school φάση με αρκετά noise περάσματα. Πάντως στο περσυνό ep [B]Global depression[/B] υπάρχει και η παρακάτω γαμιστερή κομματάρα.
Νεκρανάσταση του thread, κυρίως γιατί έψαχνα στο φόρουμ να δω αν υπάρχει σχετικό.
Θα το έριχνα στις νέες κυκλοφορίες αλλά το βρίσκω πιο ενδιαφέρον.
Υπάρχει στο βρετανικό underground, ένα ρεύμα από hardcore πάντες, έτοιμο να εκραγεί.
Μια από αυτές, οι Higher Power φέτος μάλλον κάνουν το μεγάλο βήμα με το 27 Miles Underground (εδώ και η κριτική μας)
Κάποια μέλη τους όμως, παίζουν και σε μια άλλη μπάντα που έβγαλε full length debut την Παρασκευή.
Big Cheese κυρίες και κύριοι.
Πιο ωμός και παραδοσιακός hardcore ήχος σε σχέση με τους Higher Power αλλά, δεν παύει να νιώθει από μελωδίες και ρεφραίν. Προσωπικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Σε άλλα νέα, το Cremations που έβαλα οφ τόπικ και στα κραστ (όχι πως δεν έχει και από αυτό μέσα, όλα τα έχει αυτός ο δίσκος) το βρίσκω διαρκώς όλο και πιο ενδιαφέρον, αν και κυρίως ηχεί σαν best of επιρροών. Αυτήν την προσέγγιση πάντως, του ακραίου hardcore, ενώ πολλοί την τολμάνε, λίγοι την εξισορροπούν τόσο καλά.
Το ξαναρίχνω και εδώ.
Βέβαια,ας μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, και σήμερα VBE και DHG ακούω, δεν μπορώ να συνέλθω από την συναυλία της Παρασκευής. Ας μείνουμε ον τόπικ πάντως.
Πω-πω, ρε φίλε, 5 χρόνια είχε να γράψει κανείς για harcore δίσκο!
Εννοείς στο thread λογικά ε; Γιατί κατά καιρούς στις “νέες κυκλοφορίες” αναφέρονται κάτι καλά, ήταν και καλή χρονιά πέρσυ νομίζω.
Πάντως, το Big Cheese μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και το περίμενα πως και πως.
Το Cremations δυναμη! ωραιο !
Παρτε και λιγο σκλερο powerviolence - στα ορια του -κορ.
Και οι Χωρίς Οίκτο ανέβασαν album με μπόλικες old-school HxC διασκευές.
bump γιατί μπορώ:
Τι ωραίο αφιέρωμα κάνατε στο αμερικάνικο hardcore. Εντωμεταξύ, όπως το διάβαζα πέφτει το μάτι μου στο (Ν.Π.) και για μια στιγμή συγκινήθηκα και scroll-αρα προς τα πάνω να δω τα ονόματα γιατί νόμισα ότι ξαναγύρισε ο Ντίνος. 
Από τα παλιότερα νομίζω καταλήγω ότι το ντεμπούτο των Bad Brains τα σαρώνει όλα, είναι δύσκολο να περιγράψεις πόσο πρωτότυπη μουσική σκαρφίστηκαν οι άτιμοι.
Poison Idea “Plastic bomb” από τα επικότερα intros ever; Νομίζω πως ναι.
Madball “Set it off”, ρε μαλάκες, που το θυμηθήκατε; Δισκάρα, έχω χρόνια να το ακούσω.
Ίσως το μόνο που μου λείπει είναι το ντεμπούτο των Earth Crisis, αλλά δεν ξέρω αν το κατατάσετε στο metalcore τελικά. Όπως και 25 ta Life, 108, Strife, γενικά το δεύτερο κύμα του νεοϋορκέζικου hardcore που τα σπάει. Υπάρχει κι ένα ντοκιμαντέρ (και το αντίστοιχο soundtrack) για τη σκηνή εκείνη που όταν ήμουν μικρός το γούσταρα πολύ, υπάρχουν όλες αυτές οι μπάντες εκεί μέσα.
Καλά, οι Catharsis για ‘μένα μπαίνουν/δεν μπαίνουν σ’ αυτήν την κατηγορία, είναι κάτι αυτόνομο. Βέβαια οι απαρχές τους εντοπίζονται full μέσα στο metalcore και πιο συγκεκριμένα στην περίφημη “holy terror” σκηνή του παρέα με Integrity, Ringworm κλπ. Άλλες μπαντάρες κι από εκεί.
Ενός λεπτού σιγή, λοιπόν, για όλα αυτά τα καταπληκτικά συγκροτήματα που σε τρυφερή ηλικία μας πολιτικοποίησαν, μας έκοψαν το αλκοόλ (μια για πάντα!) και, ως εκ τούτου, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το τι άνθρωποι είμαστε σήμερα, χωρίς καμία υπερβολή,
Ευχαριστούμε!
Ωραίο post btw, γέλασα μπορώ να πω.
Κοίτα, για να το ρίξω στην πλάκα, αν κάποια στιγμή δημοσιευθούν τα “πρακτικά” του πως καταλήξαμε στην συγκεκριμένη 15δα από ένα pool κοντά 50 ονομάτων, πιθανώς να απορήσει κόσμος με τις “παραδοχές” και τους ψυχαναγκασμούς μας 
Σε κάθε περίπτωση, Madball ρε ήταν από τα στανταράκια, ειδικά για τα '90ς, πολύ επιδραστικοί.
Περί Catharsis:
Προσπαθήσαμε να βρούμε ταυτόχρονα 15 άριστους δίσκους, αλλά που να καλύπτουν και σε σημασία, και σε επιρροή και σε διαφορετικότητα, όλες τις σκηνές και τις διαφορετικές εκφάνσεις του ιδιώματος αυτά τα 20 χρόνια.
Οι Catharsis, μπήκαν πρακτικά ως η 15η μπάντα (και από πείσμα μερικών μερικών ), γιατί θέλαμε να πιάσουμε πρώτον το “holy terror” χωρίς να αναφέρουμε ξεκάθαρα μεταλκορ όνομα, δεύτερον το γεγονός πως ενώ το american hardcore εκείνη την εποχή βουτούσε για τα καλά στο metalcore κάποιοι το κράτησαν αλλού ηχητικά και ως στάση, και γιατί η μοναδικότητά τους (που είχε κάνει την ομάδα του σάιτ να το βάλει στα 100 καλύτερα 90s rock παλιότερα), ήταν μια, που αν και διαφορετικού βεληνεκούς σε σχέση με τα βαριά χαρτιά, θεωρήσαμε πως θα προσέδιδε μια ιδιαίτερη χροιά στον οδηγό, λειτουργώντας ως εισαγωγή και ανάδειξη και για αυτή την σκηνή και άποψη, που αν με ρωτάς συχνά παραμερίζεται όταν σκεπτόμαστε το american hardcore.
Περί Earth Crisis, προσπαθήσαμε να πιάσουμε το δεύτερο κύμα του νεουορκέζικου με Youth Of Today και Gorilla Biscuits (τι διαχρονική δισκάρα είναι το “Start Today”, και μουσικά και απ’ όλα) και το τρίτο με Sick Of It All και Madball. Προφανώς Cro-Mags και Agnostic Front δεν τίθενται καν υπό συζήτηση. Ενδεικτικά πάντα, θεωρώ πως κάθε μπάντα κρύβει μια ολόκληρη σκηνή από πίσω της, και προκατόχους που δεν μπήκαν για να τονισθεί η εξέλιξη (όπως κάναμε, με παραδοχές για 7 Seconds, Negative FX, SSD κλπ).
Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα το παρόν post, αλλά ναι, αυτά που λες.
Οντως πολυ καλο αφιερωμα, μπραβο στα παιδια που εκαναν τα κειμενα.
Αν και περιμενα να δω 7seconds, suicidal tendencies & integrity μεταξυ αλλων, κατανοω το σκεπτικο 
Είμαι ο τελευταίος που θα έπρεπε να μιλήσει για αυτό το είδος, γιατί η σχέση μου είναι τελείως επιδερμική. Ήρθα να γράψω ποσό αγαπώ το River Runs Red των Life Of Agony 
Η αναφορά στους Catharsis ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Τεράστια μεγαλοπρεπής δισκάρα το Passion.
Ήθελα να ποστάρω κάτι (και δεν ήξερα που) για το αφιέρωμα, από την πρώτη στιγμή που το είδα.
Είμαι κι εγώ απ αυτούς που, μετά από την πρώτη βουτιά στον ευρύτερο ήχο του hard rock/metal, έκανα ένα γερό διάλειμμα 4-5 χρόνων όπου άκουγα σχεδόν αποκλειστικά punk και κυρίως hardcore. Ήταν η εποχή που άρχιζε να ξεφτίζει η φάση στην Αθήνα. Με άλλα λόγια πρόλαβα τα τελευταία lives (σε An, Underground κι αλλού) όπου μάζευαν κόσμο τα underground (και μη) hardcore συγκροτήματα από Ευρώπη (Γερμανία, Ολλανδία οι μεγάλες χαρντκορομάνες αν και η Γαλλία είχε κανά 2 ονόματα πολύ δυνατά πχ Kickback) κι Αμερική.
Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να γράψω σεντόνια γι αυτό θα πετάξω μόνο κάποια ονόματα που θα μπορούσαν να είναι runners up (χωρίς να παίζουν όλοι απαραίτητα “Hardcore”) : Vision of Disorder, Today is the Day, Suicidal Tendencies, Strife, Snapcase, Pennywise, Integrity, Downset, Earth Crisis, Breakdown, Biohazard, 25 Ta Life.
Αν έπρεπε να διαλέξω μία μπάντα για να βάλω στο αφιέρωμα, θα ήταν οι All Out War.
ΥΓ: Προφανώς πολλά συγχαρητήρια για το αφιέρωμα σε όλη την ομάδα!
Ναιιι, πώς τους ξέχασα αυτούς, όπως και Merauder, και Bulldoze με το καρα-κλασικό “The final beatdown”. Εντάξει, το πήγαμε εντελώς στο metalcore τώρα (όχι με την έννοια που κυριαρχεί σήμερα), αλλά δεν πειράζει, ας θυμηθούμε μερικές δισκάρες.
Επίσης, για το καλό του σπαμ, άλλο ένα δείγμα:
Ξυλοοοοο
Ο live ήχος τα κάνει να ακούγονται ανά στιγμές καλύτερα και από τα πρωτότυπα
Πολύ γαματη μπάντα ρε, σου φτιάχνει τη διάθεση θες δε θες
