@ eNick : :lol: …σίγουρα τα πίνει μερικά! [I]“Του Βοτανικού ο μάγκας…”[/I]
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου Plunderer, για μια ακόμη φορά.
Κι εμένα μου ήρθαν στο μυαλό κατά την ακρόαση αυτά που αναφέρεις.
Όντως ο ήχος είναι λίγο “άδειος” (λογικό αφού δεν υπάρχουν άλλα έγχορδα εκτός του σαντουριού) και σηκώνει αρκετή εξέλιξη/βελτίωση.
Δοκιμάστε όμως και τραγούδια από τις επόμενες δουλειές του όπως ξαναείπα πιο πάνω, θα δείτε διαφορά.
Με προβλημάτισε αυτός ο τύπος γι’αυτό το πόσταρα για να ακούσω κι άλλες γνώμες. Χαίρομαι πάντως που μπήκατε στη διαδικασία να το ακούσετε γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι και το ευκολότερο άκουσμα.
Ο τύπος λογικά θα ψαχτεί στη συνέχεια και θα βάλει και άλλα όργανα σίγουρα. Αλλά αν εξαιρέσεις το αίσθημα κενού που σου προκαλεί η ιδιαίτερη μουσική και η ενορχήστρωση, οι υπόλοιπες λεπτομέρειες είναι στην εντέλεια. Φαίνεται για τύπος που δουλεύει γενικά τη μουσική του
Εμένα πάντως δε μου φαίνεται και πολύ άδειος ο ήχος του, νομίζω ότι περισσότερο σας φαίνεται έτσι επειδή συνειρμικά τον αντιμετωπίζετε σαν “εναλλακτικό black metal”. Για μένα δεν ήταν πρόθεσή του να πετύχει όγκο. Νομίζω το μυστικό είναι να ακουστούν οι Botanist ως κάτι μη-blackmetal, που απλά έχει επιρροές απ’ αυτή τη μουσική, αρκετά σκοτεινή και νοσηρή ατμόσφαιρα κτλ.
Εμένα προσωπικά μου κάθεται στραβά που δεν υπάρχει μπάσο για να δώσει όγκο στον ήχο.Αλλά αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε στο μυαλό μας την καθιερωμένη μουσική που ακούμε καθημερινά.
^ Ναι αυτό πιο πολύ.
Λείπει το μπάσο από τον ήχο για να γεμίσει τις τρύπες. Είναι αρκετά treble ο ήχος στα αυτιά μου. Το σαντούρι λειτουργεί σαν “υποκατάστατο” της κιθάρας.
Και δεν εννοώ απαραίτητα το μπάσο σαν όργανο. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πλήκτρα πχ που να στήνουν ένα background.
[B]I left the planet (no) - (2011) self titled ep[/B]
Άλλη μια μπάντα που από πίσω της βρίσκεται ο αγαπητός Czral. Τρία τραγούδια όλα κι όλα, εκτός των βασικών οργάνων, αρκετά καλή χρήση σαξόφωνου, με τη μουσική να περιστρέφεται συχνά πυκνά γύρω απ’ αυτό, αλλά όχι ότι τις υπόλοιπες στιγμές αφήνουν όπως καταλαβαίνεται τη τζαζ τεχνοτροπία στην άκρη. Αρκετά καλή και η μίξη αντρικών/γυναικείων φωνητικών. Αναμένοντας ολοκληρωμένη δουλειά.
[B]EDIT:[/B] Α, ναι ξέχασα. Πρόκειτε για πειραματικό [B]math-rock με jazz [/B]στοιχεία. Ξέρω ξεπηδούν παντού τέτοιες μπάντες τελευταία αλλά αυτοί ξεχωρίζουν imho.
Λίγα λόγια όπως τα βρήκα στο νετ: Είναι αφιερομένο στην Σλάβικη θεότητα Zorya και συγκεκριμένα στην ας πούμε “Νυχτερινή Μορφή” της, η οποία συμβολίζει την δεύτερη φύση μας. Αυτήν την πλευρά μας που δύσκολα μπορούμε να φέρουμε στην επιφάνεια καθώς και όλα τα πράγματα γύρω από αυτή τα οποία θεωρούνται “άπιαστα”.
…
Ο καλλιτέχνης έχει συνδιάσει ηλεκτρονικα και φυσικά όργανα τόσο όμορφα που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τι ακούς την κάθε στιγμή.
Οι συνθέσεις κινούνται σε τζαζ, κλασσική και σε electronica το percurssion είναι πολύ μεστό αν και ηλεκτρονικό νταμπστέπικο.
Από όργανα έχουμε πιάνα κλαρινετα τρομπέτες και όλα τα όμορφα συναφή.
Το project είναι κατα κύριο λόγο instrumental αλλά υπάρχει και το τραγούδι “Precious Creature” που έχει εκπληκτικά lyrics από άγνωστη καλλιτέχνιδα.
@L.Eye
Πολύ ωραίος ο δίσκος των Giraffes? Giraffes!, τα ντραμς είναι άπαιχτα. Θυμίζει λίγο kraut η ατμόσφαιρα (τηρουμένων των αναλογιών πάντα). Bravo νέε μου8).
Μικρή ένσταση στο ότι δεν είναι avant-garde, αλλά όταν μιλάει η μουσική πιος τις γ…ει τις ταμπέλες!!!
Και μιας και είναι 80s. Θυμήθηκα κάτι ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Τέλειο για το thread.
[B][SIZE=“3”]False Sacrament[/SIZE][/B]
Δεν μπόρεσα να βρώ αρκετά για αυτούς τους θεούς, που έκαναν 25[B]+[/B] χρόνια πρίν αυτά που μπάντες σαν [B]Dillinger Escape Plan , Meshuggah, Mr. Bungle, Shinning[/B] (Νορβηγία) κατάφεραν να πατεντάρουν ας πούμε πολύυυυυ αργότερα.
[I]όποιος έχει περεταίρω πληροφορίες / δουλειά τους / να συνισφέρει παρακαλώ ή να με χτυπήσει με πι εμ!!! :D[/I]
[I][B][U]Υγ.[/U] ο ορισμός του avant-garde είναι κάτι το οποίο έχει πειραμαματική και ιδιαιτέρως αρτιστική διάθεση, το οποίο είναι δύσκολο (ώς και χαζό) να περιγραφεί με 5-6 διαφορετικές ταμπέλες. Υπο αυτήν την έννοια αυτό που λές, to hell with labels!! [/B][/I]
[U]edit:[/U] Να μην παρεξηγηθώ: Παλιοί, πατέρες οι mr. bungle, αλλά σύμφωνα με τις πληροφορίες που κατάφερα να συγκεντρώσω, οι false τερμάτιζαν την πορεία τους όταν ο πάττον και η παρέα τους στην ουσία ξεκινούσαν.
Ακουστικό γαλλικό πρότζεκτ με ένα και μοναδικό ομότιτλο άλμπουμ του 2009 το οποίο κυκλοφόρησε διαδικτυακά. Σε φορμάτ βγήκε φέτος με ένα επιπλέον τρακ. Σε κάποια τζαζ περάσματα θυμίζει αμυδρά [I]Bohren & der club of gore[/I]. Experimental καταστάσεις, post-rock “αρπίσματα”, γαλλικά μουρμουρητά, μερικά διάσπαρτα “μεταλλικά” ξεσπάσματα. Επτά τραγούδια συνολικά το ένα καλύτερο από το άλλο. Γοητευτικό. Επενδύστε άφοβα.
Το πρώτο αβανγκαρδοΣΟΚ ήταν τον Μάρτη νομίζω οπότε και έσκασε μύτη το Bloodiest - Descent στο οποίο δεν έκανα μνεία αλλα απότι είδα κέρδισε πολλά έμπειρα αυτιά
Το δεύτερο ήρθε τις προάλλες που άκουσα το 777 sects / the desanctication.
Τα πολλά λόγια ειναι φτωχεια. Όσοι απο εδώ με εμπιστεύτηκαν στο παρελθόν βουρ youtube για ακροάσεις
Όλα ξεκίνησαν με μία εντελώς τυχαία αγορά.
Βλέπω stoner εξώφυλλο, βλέπω στονεριά όνομα συγκροτήματος με grind logo, old school εξώφυλλο, ένα πράσινο αυτοκολλητάκι που περιείχε μεταξή άλλων τις λέξεις “math” και “death”, και όλο αυτό από τη southern lord. τι διάολο, το πήρα αντί του black cobra. πάμε λοιπόν:
[B]Spaceboy - Searching the Stone Library For The Green Page of Illusion (2002)[/B]
Στην αρχή αγριεύτηκα. Τεράστια κομμάτια με χαλαρές ενορχηστρώσεις, ambient/ drone εισαγωγές - ιντερλούδια, μία μπουκωμένη, χαμηλοκουρδισμένη παραγωγή, σκισμένα “φωναχτά” φωνητικά (από τον Dinsmore των Bl’ast, υποθέτω οι hardcorάδες θα εκτιμήσουν), κι ένας stoner κορμός, που κάπου ήταν ορατός, κάπου τον έχανες μέσα στον jazz-doom αχταρμά, βάλε και τις σχετικά χαμηλές ταχύτητες.
Όλο αυτό στο πρώτο κομμάτι, μπαίνει το επόμενο και στήνω αυτί, ανακαλύπτω κάτι που έχει την ένταση, τη θεατρικότητα και τα διαστήματα που θυμάμαι από τoυς ωραίους παλιούς arcturus, αρχίζω να ανακαλύπτω πως εδώ υπάρχει ένα μπάσο που οδηγεί τη μελωδία, τέλος πάντων, μου τράβηξαν την προσοχή και ψάχτηκα.
Βρήκα λίγα στοιχεία στο ίντερνετ, εδώ μέσα δεν βρήκα τίποτα, το συγκεκριμένο είναι το τελευταίο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε από τη southern lord to 2002 (και δεύτερο full length). υπήρξαν από το 93 μέχρι το 03, και κινούνταν απ’ότι μπορώ να καταλάβω σε ένα ευρύτερο stoner/doom μονοπάτι με πολλά space και prog (βλέπε jazz?) στοιχεία.
Έχω μείνει με σχετικά ανάμεικτα συναισθήματα, εξακολουθώ να το ακούω με εμμονή στο αμάξι, σε σημεία ο αργών ταχυτήτων μπουδουκλωμένης παραγωγής αχταρμάς με εκνευρίζει, αλλού ανακαλύπτεις ευφυέστατα μέρη όπου έρχονται όλα τα περίεργα στοιχεία και δένουν σε ένα πολύ ωραίο stoner με βαριά μέτσαλ ένταση, είπα να κάνω μία νύξη κι εδώ μέσα να πάρω γνώμες.
Κάτι τέρμα πειραματικό, αυτή την φορά από Ελληνικό αίμα!
Πρόκειτε για μια μουσικό από Αθήνα, που πλέον ζεί στο Manchester και της αρέσει να πειραματίζεται με ήχους και με την φωνή της.
Προσωπικά δεν έχω ακούσει κάτι αντίστοιχο, οκ η διάρκεια είναι ελάχιστη, το EP είναι μινιατούρα κυριολεκτικά, απόλες τις απόψεις.
Καποιο percussion δεν θα ακούσετε σχεδον πουθενά(εκτός από ένα σημείο νομίζω) η μελωδία, ή μάλλον ο θόρυβος αποτελείτε κυρίως απο ambient κιθάρες και μπασσίδια, που είναι πραγματικά διακριτικά και σμίγουν με την καθαρότατη φωνή της [B]red aura[/B] (από τις ποιό καθαρές και ντόμπρες φωνές που έχω ακούσει γενικα).
Το artwork είναι και αυτό διακριτικό στο ύφος του EP από την επίσης Ελληνίδα Λένα Decay.
Προτείνω να το κατεβάσετε γιατί η κοπέλα θα μας ξανααποσχολήσει, και εκτός αυτού έχει και projects άλλα στα οποία δουλεύει όπως πχ Ένα που μου έρχετε στο playlist πρόχειρο που έχουν κοβεράρει Porcupine Tree.
Το EP είναι δωρεάν προς ακρόαση και 1 δολλάριο+(ότι παραπάνω είναι στην διακριτική ευχέρια του καθένα) στο bandcamp:
3o album για τους swing, jazz, ethnic, opera metallers. Εγώ τώρα τους ανακάλυψα, κι έχω πάθει σοκ με το άλμπουμ, όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά. Ακούστε Voodoo Mon Amour, Aurora ή Of Kali Ma Calibre αν και κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό.
[/SPOILER].jpg)
